Bevrijdingsdag is een mooi ding;
ik word gek van de ellende die mensen in 40-45 moesten meemaken,
veroorzaakt door andere mensen.
En toch, en toch word ik nog steeds geconfronteerd met wat mensen elkaar aandoen.
In de wereld en op mijn vierkante meters.
Er zijn zoveel zaken waar je geen invloed op hebt. Ja misschien heel ver weg, dan duurt het ook nog eens veel te lang.
Altijd te laat.

Ineens ging een poes dood die ik met alle liefde die ik in me had tot een nieuw leven begeleidde. Tot zover lukte dat. Daarna ook. En ineens lag ze op vijf mei dood in de tuin van de buren.
Domme pech? Gif? Het is niet waar ik het voor doe.

Bevrijdingsdag moet iedereen vieren. Iedereen op zijn- of haar eigen manier.
Tot op zekere hoogte voel ik me bevrijd.
Voel ik me vrij. En dan trek ik een wenkbrauw op.
Kafkaëske omstandigheden staan de euforie vooralsnog wat in de weg.
Ik denk nog steeds veel te vaak 'Hé?' of 'Huh?.
En boos worden helpt niemand,
mijn boosheid gaat niet verder dan irritatie.
Kan je ook nog wakker van liggen te wezen, maar vooruit.

Verbazing is een mooi ding.
Maar vooral als het om de schoonheid gaat. Anders niet.

Dan is het gewoon zielig.

Vooral niet boos worden. Nooit boos.
Boos worden is een teken van zwakte en ha-ha: zie je wel.
En zie je wel is dan weer een teken van tekortkoming, meestal.
En van gekkie-maak-je-niet-zo-dru-huk.
Vergeten wordt door uiters van dat soort dooddoeners dat er nooit iets uit de lucht komt vallen.
De grootste zeikers zijn zij die zeggen dat je vooral niet moet zeiken.
Meestal zelf de grootste slachtoffers en meestal duurt dat even.
Het zal wel ergens vandaan komen denk ik dan, nu.

Maar hal-l-lo, niet alles is normaal. Vooruit, de één is daar eerder achter dan de ander maar los daarvan is niet alles normaal.
Voor mij niet. En meestal achteraf want daarom durf ik het inmiddels ook te zeggen.

Achteraf kun je je afvragen of zelfverheerlijking en gebrek aan empathie normaal is als je wat feiten op een rij zet. Of het normaal is dat je je het snot voor de ogen werkt, vooruit, de boodschappen doet en kookt terwijl de droge was snoeihard aan de lijn blijft hangen. Het eisenpakket uit niet meer dan het zelfbedachte recht op pleziertjes bestaat. want verder ging de fantasie nooit.
Prinsen zijn zelden slachtoffers, zo worden ze opgeleid.
Zelfbenoemde prinsjes worden zelfbenoemde slachtoffers. Miskend en onbegrepen. Logisch.
.
Vanavond was ik stil. Langer dan de twee minuten die ervoor staan.
Weten dat knuffelen voor de wereldvrede en zonnestralen vangen slechte heelmeesters zijn en stinkende wonden veroorzaken.
Moedwillig beschadigen met een alles verhullende lach.

En, dus soms ben ik stil;
om waar mensen toe in staat waren,
om waar mensen toe in staat zullen zijn en blijven.

Dat doet geschiedenis...