'Dus weet je wat het is', zei ik. 'Het leeft'.
En ik realiseerde me des te meer en hoezeer ik een hekel had gekregen aan dood.
Dode bladeren, dode bomen,
natuurlijk snapte ik de schoonheid ook wel, en dat ze gemakkelijk te fotograferen zijn.
Toch heb ik er niks mee, buiten dat.
En zat ik op een stoel aan tafel en zag beweging.
Pathetisch dacht ik 'ach lieverds, jullie leven is net begonnen'. Dat was ook zo en dat is ook zo.
Zij konden weinig doen aan de omstandigheden waarin ze geboren werden. Ik ook niet dus dat komt dan later. Dan kom ik toevallig voorbij, of iemand die denkt als ik en samen redden we de wereld~
Hun wereld.
Weten zij veel, ze weten een stuk minder dan je ze gunt en van hoe het kan zijn.
Hoe treurig is het om met 8 broertjes en zusjes naast een snelweg gevonden te worden, in een doos.
Ik weet het niet.
Zij ook niet want ze werden gevonden, in Kroatië,
gered van een dood onder snelwegwielen.
Zo gemakkelijk gaat het,
zo snel gaat het en zo vergankelijk is dood. Of leven.
Hij leeft en gaat een leuk leven tegemoet.
Laat mij een schakel zijn.
Elk afscheid is weer een beetje dood gaan.
Peet - 2:17 -
Okee, ik ben soms niet zo snel maar toch drong het pas deze week door
Paddenstoelen. Afgevallen bladeren, eikels.. Whatever. Ik zag ze voorbijkomen.
Ik houd van de herfst.
Ik leef voor wat leeft. De dood komt nog wel eens.
Ik geloof er heilig in dat in alles wat leeft meer toekomst zit. Ook zij hebben er niet om gevraagd,
mijn huis is er vol van. En ik geniet van hun leven en toekomst.
En okee, dat kost iets van jezelf. Je moet je verdiepen in wat leeft etcetera.
Wie ben jij, waarom en hoe ben je en wat wil je.
Dat laatste moet je invullen.
En dat is niet zo ingewikkeld,
als je er open voor staat tenminste. Dan doe je.
En met een beetje geluk bezorg je een jaar of vijftien aan gelukkige jaren.
Ook dat is liefde.