Want soms heb je van die weken die worden bijgeschreven in 'weekje wel'.
Het kost wat.
'Ik wil niet dat je dood gaat' zei hij dan. Vooral als ik een sigaret op stak. Na alle 'tja's'en weet ik niet's' was dit een liefdesbetuiging. Tot de dood ons scheidt, zoiets, want dat was mijn invulling.
En meer werd het op de vierkante meter genomen nooit. Jij je zin, ik even rust,
Voor slachtoffers van het leven wordt het nooit een vierkante centimeter meer.
Natuurlijk heb ik me er over verbaasd. Dagelijks.
En over wat er vervolgens weer intrapte.
Het was nooit mijn ding.
Op de één of andere manier raakte ik er de afgelopen jaren, (dertig? Help) wel eens in verzeild.
Het gras is daar groener als je het zelf niet weet.
En ik wist het niet.
Zij ook niet. No blame, maar doe niet net of je er verstand van hebt.
Denk ik dan. Succes.
'Hoe schat je je energielevel inmiddels in' vroeg ze.
Daar moest ik over nadenken. Een jaar, vijf jaar verder.
In leven, in angstdromen,
ik verwerk, u draait.
'Mwah, zeven' zei ik
Ruim voldoende.
Zou je zeggen.
Jawel. Zo gaat.
Want zo zijn sommige dagen. Dat de zon het nog wel doet en dat je eigenlijk denkt dat een dekbed over je hoofd je daar tegen beschermt, want dat doet het.
En dat is dan vroeg.
Zo een dag was vandaag. Met afspraken die te vroeg waren.
Veel te vroeg.
Of eigenlijk veel te laat, het moment dat het moment op de dag en het moment in de tijd ruzie maken. Met mij, want ik word op zo een moment kwaad.
En ik word niet zo vaak kwaad, misschien zelfs wel veel te weinig en op een moment als dit kan ik daar zelfs woest over worden.
Moet je je druk maken over het verleden? Nee. Natuurlijk niet.
Het verleden was gisteren. Domme lulletjes blijven domme lulletjes en de wijfjes die daar opspringen wisten nooit beter.
Zo stond ik vanochtend op, de toon was na wat nachtmerries gezet, zalk maar zegge.
Kan ik overal over schrijven, dacht ik vervolgens.
Er wordt op gewacht, al werkt mijn auto-immuunsysteem weer anders. De tijd van u-vraagt-wij-draaien vraagt soms een eer en niet meer dan dat.
Met een beetje goeie wil denk ik dan 'Get A Life', maar dat is nog wel een opgave als je feitelijk met lege handen staat en dat dan weer niet weet.
Nee: 'De antwoorden die zijn er niet.'
Dat heeft iets treurigs.
Zo moest het zijn.
Triest.
'Vermaak je je nog een beetje', vroeg hij hoopvol.
Waarschijnlijk hoopte hij dat ik me kapot-verveelde.
Ik verveel me zelden kapot.
'Jazeker, de voetbalelftalwas hangt aan de lijn, twaalf katten om me heen, een hond, een konijn: whats up?'
Nou, meestal is er dan niet zoveel 'up'', als het wel- denkenden betreft.
Minder gezond verstand denkt: dat lullen we wel aan de kant en je kan zeggen dat dat 'gelul' is maar dat geldt dan weer minder voor mij.
Ik onthoud.
Ik onthoud meningen en onthoud me ervan, laat ik het zo maar samenvatten.
Het open-riool dat “Nu.Jij" heette is gesloten,
dat lijkt me terecht.
Wat is de meerwaarde van des ochtends bij je eerste kop koffie melden dat Gordon een loser is?
Ik vond het wel vermakelijk - dat wel, maar gloeiendekanaries: al die meningen. Langs de zijlijn. [Help! Ze!]
Let wel: mensen die ik ken of heb leren kennen vind ik in het algemeen aardig. Kan je het nog zo oneens zijn namelijk.
En toch zie je al die berichten, of je ze nou leest of niet. Zo lezen mensen ook mijn berichten.
Zo leest men ook mijn berichten.
Menschen: voer voor psychologen ben ik.
Nou geloof ik dat zelf ook wel, ik ben best onderhoudend zonder hulpbehoevend te zijn, maar soit.
Ik was bij een opening van een expositie De opening werd verricht door iemand die ik in koppen voorbij had zien snellen.
Zo iemand waarvan je op grond daarvan denkt: 'hoe verzin je het'.
En wat deed ze dat goed en leuk.
Zo iemand die je vervolgens ontmoet en denkt 'wat was er ook weer met jouw statements en politiek verhaal'.
Ik vond het een bewijs van dat iemand gewoon leuk kan zijn.
Zonder vooringenomenheid.
Zonder kop koffie, des ochtends,
zonder meer.
