Het lijkt zo simpel en toch is het dat niet.
Liefde lijkt simpel, zorg lijkt simpel.
Soms lees ik wel eens terug wat ik schreef en begrijp het dan pas.
Oh dear, als ik sommige reacties op wat ik schrijf teruglees dan ben ik negatief, terminaal en psychiatrisch patiënt.
Maar goed ik vind het prima om vergaderstuk te zijn.
Hou eens op zeg.
Soms is negatief zijn realistisch; ik heb wel eens een gesprek gehad met iemand die er verstand van had en die bevestigde wat ik benoemde. En terminaal ben ik nooit geweest. (of iemand moet ergens kunnen terugvinden dat ik leukemie heb. Oké, is al 5 jaar zo maar goed, ik heb het nooit laten onderzoeken.)
De beste keus is geweest me vervolgens in te zetten voor zwerfhonden.
Niet omdat ik nou zoveel meer met honden dan met katten had maar zo ging het.
Inmiddels snap ik zoveel meer van honden.
Dat zie ik als winst. We lopen wat af en los van dat zij dat nodig hebben kon het voor mij ook weinig kwaad. Dat is winst.
Tijdwinst.
Waar zit dat in?
Ik zie ook rare dingen op het internet. Honden waar nare dingen mee gebeuren, koeien waarmee gezoend wordt, mensen die hun hele goed het grote www opslingeren.
Spanning? Sensatie?
En dan was ik de gek.
Op zich hoopgevend voor de mensheid.
Al hoef ik niet met iedereen verkering, soms is het 'een beetje koud in mijn hart'.
We leven in de tijd van Olympische Spelen.
Ik mis van alles.
Hebben we goud in handen?
En ineens denk je 'ik ben verliefd'.
Inmiddels in een stadium dat ik dat meteen kapot relativeer natuurlijk, maar toch.
Ik wist nog van die vergelijking met een tweedehands auto: helemaal geweldig maar dat lampje dat het niet doet gaat het nooit meer doen. Dat is een summiere samenvatting van wat je je op de hals haalt.
Vooruit. Ik was wel vaker verliefd. Gelukkig wel zeg, want niets is zo leuk als dat, een dag of twee.
En daarna beklijft het.
De laatste kreeg plaats, zonder gedoe, met liefde die altijd zal blijven. Dat wel.
Daar was ik trots op.
Van mij heb je geen last, ik draag de mijne en zo zou het vaker moeten gaan.
Nou. En toen kwam het.
Ik was volledig onvoorbereid, ik draaide me om en ik keek.
En ik bleef kijken.
Ergens daar moet het gebeurd zijn, weet het ook niet precies al wist ik waarschijnlijk iets meer op dat moment.
En ik dacht: Jij Bent Leuk!
Jij bent, jij bent, jij bent... enfin, dat wist ik ook niet precies, maar mensen, er moeten bliksemschichten en andere lichtsignalen en hartjes te zien zijn geweest; boven mijn hoofd.
'Jij bent woest aantrekkelijk, meneer'. Dát.
Vervolgens bleef ik kijken en liep heel hard weg. Wat later op de dag volgde een tweede ontmoeting, in het voorbijgaan en had ik hem per ongeluk moeten laten struikelen.
Was hij gevallen, had ik me over hem heen gebogen, had ik hem op zijn voorhoofd gezoend en leefden we nog lang en gelukkig. Zo ging het niet en bovendien: ik was al een uur te laat voor een afspraak die toch nog goed kwam dus dacht ik: niet meer aan denken.
Toch bleef ik dat doen.
Vind ik ook nog dat de ander, die vervolgens informeert of je nog in de stad was, dat best mag weten.
'Wat een leukerd', zei de één.
'Dat snap ik', zei een ander.
'Jij verdient beter' sprak nummer drie.
Dat laatste snapte ik ook wel maar gezien de omstandigheden was ik het daar niet zomaar 1,2,3 mee eens. Dit was namelijk het beste, de beste dat&die me sinds heel lang overkwam.
Dat was voor ik weer onder de steen kroop die me zou behoeden voor alles dat me nou net even niet zou moeten bezig houden. Ervaringen uit het verleden, soit, soap-waardig.
Dus vroeg ik me vandaag in alle oprechtheid af of ik hem een plaats kan geven.
Dat lukte.
Vervolgens bedacht ik wat er zou gebeuren als ik hem tegen kom.
En ik wist dat ik dan maar één ding wil.
Zoenen.
Nou.
Lekker verhaal en geef het maar toe.