'Ik zou je nooit bedonderen', zei hij.
Ik moest er deze week vaak aan denken.

Toen hij het zei vond ik dat vrij logisch, terwijl het niet eens Im Frage was.
Waarom zou je iemand – en mij in dit geval, bedonderen.
Okee: ik voelde me wel eens belazerd maar liefst als dat aan mezelf lag. Slecht geslapen, verkeerde been uit bed, dat soort.
Als je bedonderd wordt kun je dat eigenlijk maar beter niet weten want dan moet je daar weer iets van vinden. En daar ben ik op zich wel goed in, maar het kost zoveel tijd en energie.
In kritiek op mezelf was ik vaak de eerste,
ook vermoeiend maar dat went. Ben ik aan gewend.
Belazerd worden went nooit.

Sommige zaken wennen niet.
Mensen die van niets weten en onder een steen kruipen, vooruit.
Mensen die elke klaagmuur en zeurdeur aangrijpen?
Kurristus te paard, daar kan een mens het druk mee krijgen. Bij elke vorm van hulpverlening die je ongevraagd in de schoot wordt geworpen moet je in een soort van verdediging.
Prima, kost wat van je tijd.
Zielig is het ook, moet je alleen even uitleggen.
'Sommige hulpverleners hebben een diploma gratis gekregen, bij een pakje boter'.
Zo verzuchtte ik.
'Komt goed' werd me verzekerd. De idioterie.

Alles komt goed.
Begrijpen = 2

'De vier seizoenen moeten er eerst overheen' hoorde ik wel eens. Meestal als iemand was doodgegaan en liefst rond de feestdagen.
Daar heb ik weinig mee, maar onwillekeurig dacht ik terug aan een jaar geleden.
Vaderdag. Het was wat beladen vorig jaar.
Dus wat deed ik: ik zat te wachten.
Op de omtrekkende beweging die bloemetjes verstuurde of op wat voor manier dan ook de boel liep te verzieken want niet kwam. En ik begreep uiteindelijk toch ook wel dat hij toch ook nog moest douchen 'dus ga maar alleen.'
En ik ging. Alleen.
Later schaamde ik me maar gelukkig kon ik dat een jaar later goed maken.
Gelukkig wel.
Gelukkig nog wel.

Foute keuzes, je loyaliteit bij de verkeerde personen leggen.
Waarom?
'Tsjonge' dacht ik, terwijl ik wat rondliep in een verhaal dat doorkruiste en ik me afvroeg of ik nou gek was of een vliegtuig.
De firma list had de firma bedrog benaderd, daar moest iets moois uit komen.
Het contact dat er was maakte de soap die mijn leven het afgelopen jaar was compleet.

Het doel heette eigenbelang en, dat moet gezegd: allebei goed bezig in hun eigen belang.
Allebei geen benul van dat er nog een ander belang zou kunnen zijn.
Zie het maar als mijn gave dat ik dit soort krenten in de pap feilloos wist in te lijven.
Dat ik nooit eerder iets zinnigs hoorde over wat nu pas bij toeval tot me kwam was een bevestiging.
Zo ging het, zo gaat het.
Zo is het en zal het blijven gaan,
ik weet weer waar ik sta - wat niet wil zeggen dat ik tussen alle bedrijvigheid en in alle bedrijf helemaal sta.
Maar 'ik heb geen ogen in mijn rug' zei ik vroeger tegen mijn kinderen.
En ik ga er nog altijd van uit dat die ogen wel waren geplaatst als dat de opzet was.

Ik kijk liever vooruit en droomde per ongeluk maar weer eens van hem.
Heb je verder niks aan maar is wel leuker.

Ik werd overvallen door mensen die een overval over zich heen kregen.
In Spanje en dan mag je blij zijn dat je overleeft.
Daar dacht ik over na. Over leven, overleven.
De essentie was dat het niet ging over de materiële zaken die hen waren afgenomen.
Het gaat in dat soort gevallen, met tiepstra's die je helemaal niet kent, over vertrouwen.
Het vertrouwen dat je verliest.
In mensen.

Het is waar ik mee worstel.
Dat je iemand de laan uitstuurt is één.
Dat zo iemand met je vertrouwen als sneeuw voor de zon laat verdwijnen is twee.
Ik wist meteen dat ik dat van hem niet meer terug hoefde of hoefde te verwachten.
Dat was klaar.
Maar hoe vind je het terug.
In alle eerlijkheid: ik heb nog geen idee.
'Je bent te goed van vertrouwen' sprak ik bevoogdend tegen mezelf.
'So what?' repliceerde ik.
Moet ik mensen gaan wantrouwen omdat misbruik is gemaakt van mijn vertrouwen?

Om maar weer eens eerlijk te zijn: ja, zo werkt het wel.
Ik bekijk alles en iedereen en elke situatie met argusogen.

En ik besloot asociaal te zijn.
Niet naar anderen, hoop ik. Gewoon zonder anderen, in stadions of cafés, thuis of hier of daar.
Zo werkt het soms.

Soms.

Het klonk achteraf als een zelfmoord op termijn: 'we respecteerden je keuze'.
Ook niet onvriendelijk was dat mijn eigenwijsheid gerespecteerd werd. Daar dank ik een ieder vriendelijk voor.
Je leven delen met iemand vond ik altijd onzin. Samen met iemand verdubbel je.
Tijdens een laatste gesprek werd duidelijk dat zelfs delen nog te veel was. Niets was er en er zou niets komen.
Het was het moment dat ik realiseerde en zag.
Hij had recht op van alles en op groot geluk en het was klaar.
Ik was verbijsterd en toch was het één oplegging teveel. Op het tegendeel zat ik toen al anderhalf jaar te wachten het kwam niet, het zou nooit komen.

Oké, het ging even om mij en dat was ik ontwend.
Samengevat genoot ik er van het afgelopen jaar. Niet dat ik hele dagen heb gezongen maar mijn leven was weer van mij.

'Je hebt me afgebrand' sprak hij.
'Jij ging iedere zinnige vorm van gesprek en communicatie uit de weg', dacht ik.

'Ik heb niets gelogen' gaf ik terug.
Ik niet.

En toen was het stil.

'Het is wél een beperking', hoorde ik iemand zeggen.

Geen beperking voelen is feitelijk ook een behoorlijke beperking.
In voorarrest zit men ook vaak in beperking. Dan ben je niet zo goed bezig geweest.
Voor een beperking kun je subsidie aanvragen.
Ik ben daar te goedgelovig voor. Dat is vast dom, toch kan ik niet anders.
'Eigen schuld, dikke Bult' dacht ik, om maar aan te geven dat ook zelfspot niet vreemd is.
'Humor laat jou overleven' zei iemand. dat klopt wel.

'Wat ben ik achteraf blij dat ik niet in de schappen van zijn opslag terecht kwam,' realiseerde ik me hardop.
Want soms ben ik achteraf ook wel ergens blij om.
Ik ben achteraf blij dat het ophield. Het kostte me een jaar om daarvan doordrongen te raken, al geloof ik het af en toe nog niet.
Oké; ik kokhals al een jaar van tomaten. Met blauwschimmelkaas.
Zo ook van olijf-tapenade en knoflooksausjes.
Dat is een overzichtelijke beperking. Rancuneus? Nee nooit,
ik beperk me tot wat waar of waarheid is.
Klaar is klaar weet je dan. Weet ik.

Ik liep en liep en dacht na over mijn beperkingen.
Waarschijnlijk is het een beperking als je ze niet oplegt?

Wanneer je een border aanlegt met afrikaantjes ben je feitelijk ook al aan het beperken.

En zo gaat het.

Natuurlijk. Zover ben ik inmiddels: ik herken het principe.
Hoe achterbaks wil je het hebben, doe vooral of je medestanders hebt en lieg en fantaseer je wereld bij elkaar.
Ik dacht er het afgelopen jaar teveel over na. Al kun je je afvragen wat teveel is wanneer je je te weinig realiseerde dat het bleef bestaan.
Eigenlijk vind ik dat het meest pijnlijk.
Samengevat werden vijf jaren een leugen, en dat is zonde.
Letterlijk.

Ik leerde hem kennen en hij was er slecht aan toe.
Het moet zijn dat je om iemand geeft dat dat ruimte in jouw leven krijgt.
Het moet zijn dat iemand die ruimte neemt.
Eigenlijk was het de enige ruimte die hij nam naar weer nieuwe ruimte. Waarschijnlijk had hij ook dat amper in de gaten. Zij wel.
Waarom zouden mensen de gevolgen moeten inzien van wat ze aanrichten?
Als enige empathie in die richting gewoon ontbreekt dan heb je met die-hards vandoen.
Succes met elkaar, zoveel verstand heb ik er wel van. Koop maar een nieuwe doos pleisters bij het Kruitvat.

Het is inmiddels de ziekte van deze tijd.
Zieken en janken vanaf je zolderkamertje. Over Zwarte Piet, Sylvana en de rest van je lege bestaan.

Met liefde heeft het in ieder geval niet te maken. Been there, done that
Dat dacht ik terwijl ik weer een aangifte voorbereidde.
Niet omdat het mijn ambitie is om van elke struisvogel een biefstuk te maken. Daar ben ik te vegetarisch voor, deze dagen.

[en niet omdat dat een hobby is maar omdat... wordt vervolgd]