'Ik weet altijd nog wat jij zei', zei ze.

In dat soort gevallen weet ik het niet meer. Ik heb dan geen idee wat ik zei,
al zal er wel een waarheid van formaat gepresenteerd zijn want om te beginnen lieg ik nooit en vervolgens denk ik ook wel na.
Vooruit, soms weer achteraf, maar ook tijdens en van tevoren.

We bespraken het afgelopen jaar. Dat doen we niet jaarlijks, wel vaker maar soms neem je even een wat langere periode.
Wie zijn er nog bij elkaar en wie niet meer. Dat ontgaat me wel eens als het niet om mezelf gaat en zelfs dan.
'Maar waarom zijn ZIJ uit elkaar?' verbaas ik me dan.
Onvrede en ongelukkigheid is dat dan.
'Maar was er dan iemand anders?' vraag ik vervolgens naar de bekende weg.
En dat is dan niet zo.
Daar heb ik patent op, denk ik.

De geschiedenis heeft geleerd dat 'wat ik altijd zei' wel klopte:
'Die komt zichzelf binnenkort tegen'.

Het zijn van die waarheden als grootvee natuurlijk en niemand heeft er postuum veel aan. Integendeel. De gemiddelde man moet dan fluks weer op zoek naar een nieuwe pleister,
de gemiddelde vrouw vraagt zich af wat ze nou eigenlijk had.
'Het zijn altijd mensen met wie we op vakantie zijn geweest', merkte ze vervolgens op.
'Dan waren jullie misschien te confronterend', bedacht ik.
Zelf was ik nooit met hen op vakantie. Ze werden al eerder afgeserveerd.
Ongecompliceerd liefdesgeluk, mensen voor wie de lat minder hoog ligt dan je eigen rijstebrijberg, op zich is het logisch. Achteraf.

Het blijft een dingetje, zal ik maar hip stellen.
Belazerd worden, je belazerd voelen – in de zin van 'niet zo goed' : ik stap er niet zomaar overheen, al zou ik willen.
De vraag is of ik dat wil, ervaringen moeten een plaats krijgen voor je nieuwe opdoet.
Ik heb er geen zin in bij elke nieuwe ervaring te vermelden hoe het was.
Soms moet ik er ook al wat langer over nadenken. Gelukkig.

Over het feit dat het feitelijk nooit ging deugen hoef ik minder lang na te denken.
Maar dat is nu. Nu wel.
Gelukkig.

Ineens hoorde ik de echo van mijn moeder.
Het was zo een echo van vijfendertig jaar geleden, hard genoeg om de tekst te verstaan.
Jij en altijd en zo voort.
Hardleers.

Het was ook waar.
Noem het ongenaakbaar of wat dan ook,
ik noem het tegenwoordig zelf gewoon arrogant. Toen ik vijftien was wist ik al precies hoe de wereld draaide en de jaren erna ook.
Genetisch gemanipuleerd was dat weer de invloed van mijn vader.
Geloven in het goede van de mensch.

En nou snap ik inmiddels heel goed dat menschen alles altijd maar goed bedoelen,
op de één of andere manier kwam dat niet altijd bij mij terecht.
Dat was mijn fout.
Logisch.
Wat een misvatting om er voetstoots van uit te aan dat mensen na wat misstappen gaan deugen omdat ik zo leuk ben in de omgang.
Discutabel gedrag moet je eindeloos herhalen omdat dat het beste werkt.
Zielig doen in de verte is blijkbaar gemakkelijker dan lief zijn voor een naaste. Zo een naaste die zich ook wel weer redt.
Beter.
Zoals ik al zei is dat niet altijd helemaal waar
Inmiddels wel weer, maar gloeiendekanaries, hoe alleen kan je zijn als je weet dat je het bent.
En al heel lang was,
dat was een keuze tegen beter weten en waarschuwingen in.

Ik ben veranderd naar mate ik ouder werd en het is weer zo een misvatting dat dat voor iedereen geldt. Consequent 'ja' zeggen en 'nee' doen is ook een gave.
Het is mijn probleem dat ik daar nooit in geloofd heb terwijl het bestaat.

Goed te onderkennen.
Dat de wereld lelijker is dan ik dacht, en hoopte is een leidraad waar ik weinig mee kan.
Nooit wilde ik vertrouwen verliezen,
nog steeds niet trouwens. Je hoeft het alleen maar te weten.

Liefde is het enige.
[Leo Vroman]

* Zou er van alles over kunnen vertellen. Hoe is het leven na een narcist?
Iedereen die denkt dat dat wel meevalt:
nee. Dat doet het niet.

Maar met wat hulp en feedback en oprechte liefde kom je een heel eind.*

Zo begon ik een vorig cursiefje waarvan ik de volgende ochtend dacht 'dat is te vaag'.
Of 'dat is te weinig'.
Dus ik besloot tot uitgebreider, 'niet omdat het kan maar omdat het moet'.
Niet voor iets of iemand maar voor mezelf.
Kan wel stoer doen maar soms is het niet zo verkeerd om voorbije ellende toch maar even van alle kanten te bekijken en te doorleven. En ik kan zeggen dat periodes van vrolijkheid bij herhaling doorspekt worden met zelfverwijt, verbazing, woede en ergernis.
'Logisch' zeggen de geleerden en ik ben inmiddels zover dat ik dat geloof.

Wat later op de dag zag ik een sms-je. De vraag was of mijn omgeving me er niet op kon wijzen dat ik moest stoppen met bloggen. Ik krijg wel vaker reacties, veel zelfs, maar niet mobiel meestal.
Ik had er inmiddels een rondje voetbalveld en bos opzitten dus reageerde met een zonnig
'?? Nee. Integendeel'.

Het duurde nog een halve dag voor ik het telefoonnummer herkende.
En daar waren ze weer: verbazing, woede en ergernis.
Je na honderden kansloze gesprekken elders wentelen in je recht op geluk en dan ineens een mening waar nog steeds geen enkel empathisch vermogen uit sprak.
De verrijking die internet heet.
Je kan beter ieder uitje, etentje of geluksmoment vastleggen. Of je kansloze eenzaamheid etaleren in wat communicatie in whatsapp, sms of messenger heet. Of alledrie.
Been there, done that; Seen that etcetera.

En mooier nog: alhoewel ik er eindeloos veel lol aan beleef om van alles en iedereen te volgen en me te verliezen in termen als 'domme kutjes' en 'zaadlozers', zegt dat meteen ook iets over plezier dat ik terugvond.
Dat is het venster naar de wereld, menschen.
Hou maar op.

Ik had een rare droom vannacht.
Ze kwam langs met haar kleindochter, we zaten samen zoals de laatste keer dat ze hier zat. Zij in dezelfde stoel met een baby op haar schoot.
Ze was gelukkig.
Navraag leerde me vandaag dat haar zoon onlangs vader werd van een dochter.
Ik kreeg kippenvel.
Ze is al tien jaar dood.

Pick up the pieces, alles is vluchtig en
mijn leven is weer van mij.

[Ingewikkeld genoeg is genoeg. Lijkt me.]

'Als mollen mollen mollen, mollen mollen mollen'
[Kees Torn]

Dus nou weten we wie De Mol is.

[De eerste jaren dacht ik dat er periodiek – of erger nog wekelijks - een update over John de Mol te zien was. Wist ik veel. Er zijn wel meer eigenaardige televisieprogramma's waar ik ook niet naar kijk.]

Nee. Het is een spelletje met een winnaar.
Ik las de uitslag op een nieuwssite, tussen Syrië en andere ongelukken, er keken drie miljoen mensen naar de ontknoping.
Om nou meteen mijn punt te maken: de nieuwswaarde ontging me volledig, drie miljoen liefhebbers wisten het immers al.
En nou wist ik het ook. Tenminste, ik las een naam en it didn't ring a bell;
dus eigenlijk wist ik nog steeds niet wie De Mol was.
De winnaar kende ik ook niet trouwens.

Het zijn van die dingen waar ik niet verdrietig of boos van word,
welnee: ik erger me oprecht en op dit moment dus nog wat steviger.

In al mijn ergernis denk ik vervolgens terug aan een jaar of twee geleden.

Het oude lijk dacht dat hij bijgeleverd werd bij een paar schilderijen. Ik zocht iemand die afstand nam maar dat vond hij zonde want hij moest toch op vakantie. Dat was een keuze, zo een keuze die nooit gemaakt werd en ook dat is een keuze.
Ik zette hem de deur uit en Joost mag weten waarom hij niet tussen de vetrollen dook, waarschijnlijk omdat hij bang was voor haar man. Dus hij was verdrietig en ik ook want ik miste hem. Dat wil zeggen, ik miste iemand die misschien voor het eerst van zijn leven achter iemand ging staan. Achter mij.
Dat deed hij niet, daarvoor moest deze mol nog wat streken leveren die uiteindelijk leidden tot aangifte en alles erop en eraan. Hij ging mee. Als getuige.
Dus hij kwam terug.
Achteraf denk ik dat zijn nieuwe paden nog niet warm genoeg waren en een man van middelbare leeftijd die in zijn opslag leeft, met een koud stromend fonteintje en wc op de gang moet toch wat.
Waarschijnlijk haakte hij overal af op het moment dat iets van hem gevraagd werd.
Onvoorwaardelijke liefde, steun, van die onmogelijke zaken die bij langere relaties horen.
Er was altijd wel weer iemand die over het gejank over het leven tot nu toe heen stapte,
zo ook nu.
Als het wijfje maar desperaat genoeg is krijgt ze blinde vlekken. Dus hem.

Het gedrag van zo een mol – het heet mollen- heeft wat mij betreft geen entertainmentwaarde.
Wat ik ervan begreep is dat het de bedoeling is dat één persoon de boel dwarsboomt stagneert en ondertussen de vrolijke vriend uithangt. Want niemand weet wie de asociale boef is, het team niet, de kijker niet en dan mag je gaan speculeren en raden. Maak er maar een grapje van.
Een mol is onbetrouwbaar, kan liegen of het gedrukt staat en kost eigenlijk alleen maar geld.
Wat een lol- een mol leeft onder de grond want die kan het daglicht niet verdragen natuurlijk; logisch en houden zo.

Ik zag vandaag doordat ik een hond moest wegen dat ik anderhalve kilo ben aangekomen.
Way up!

Evenwicht en balans,
daar draait het om.

'Dat is te weinig' zei ze.
Ja, duh, dat dacht ik ook en daarom was ik daar.
Ik dacht het niet alleen, het was mijn openingszin. Dat is gemakkelijk praten evenzogoed
niets zo vooruitstrevend als wanneer je het met elkaar eens bent.
'Stress kan je opeten', zei ze ook.
Waren we het weer eens; het was ook niet niks, er was weinig over dus daar moesten we wat aan doen.

Vervolgens schoof ik een loketje op, laat mij maar praten als ik weet waar ik het over heb.
Ik gaf een opsomming van waar ik het afgelopen jaar mee geconfronteerd werd en nam en passant wat jaren ervoor mee.
Dat klinkt passief en alhoewel het soms heerlijk moet zijn om te wentelen in passiviteit, zag ik mezelf slechts met mijn armen vertwijfeld naar de hemel geheven terwijl ik 'WTF' dacht en vast ook af en toe wel eens zei. Je krijgt het niet bij elkaar verzonnen als je zou willen,
terwijl me het nou juist zo leuk leek om zelf weer eens iets te verzinnen.
'Dus wat doe je ermee' vroeg ze in de belangstellende rol van een hulpverlener.

'Ik schrijf, soms' zei ik voorzichtig.
'Blijven doen, het klinkt als een boek'.
Ja. Ik kan ook best leuk vertellen blijkbaar en mijn leven is een boek waard.
Zover was ik al. Zij werd er voor betaald, ik nog niet helemaal.

Ik ben meer bezig met morgen.
Geen liefdesverdriet, geen woede, hoogstens een fikse ergernis,
alles vindt een plaats.

In het kwadraat.

'… Alsof ik tegen een zeephelling op ren en nooit boven kom', sprak ik plastisch.

Ik had ook wel wat andere dingen kunnen zeggen om het ingewikkeld te maken
taal is uiteindelijk een leuk ding om mee te omzeilen.

Als ik zeg dat ik gewogen werd en te licht bevonden dan kan dat ook letterlijk genomen worden.
En in dit geval ging het daarom: ik wilde graag een paar kilo erbij.
Al lang was me duidelijk gemaakt dat dat een soort luxeprobleem lijkt maar dat was het nu ook voor mij niet meer.
Overgewicht is vast niet leuk maar daar kan je meer mee koketteren lijkt het. Lijkt mij.
Oké. Stress at me het afgelopen jaar nog wat meer op want zo werkt het.
Een mens kan wat hebben, ik zeker, maar dit was een tsunami en die verwoesten in het algemeen een hoop.
Achteraf denk ik dat wat nu met een simpel bloedonderzoek aan het licht is gekomen ook wel een paar jaar eerder had gekund. Toen kreeg ik dezelfde injecties als één van mijn katten.
Ons gestel was al niet zo sterk gebleken. Dan krijg je vitamine B12.
Geloof niet dat dat een bijdrage van belang heeft geleverd.

'De waarde hoort minimaal vijftig te zijn, die van jou is vijftien.'

Alles kreeg een plaats, sommige zaken een nieuwe plek want dat kan ik wel.
Hou op.

In een laatste, wat sneue poging deed een man een poging zichzelf buiten schot te houden. Hij vergeleek zich met zijn voorgangers om aan te tonen dat ik toch echt te kort schoot.
Die fases was ik al voorbij op dat moment.
Dat hij zichzelf ongetwijfeld onbedoeld ook tot sociopaat verhief deed me glimlachen. Het eeuwige omlaag schoppen zonder lucht.
Dat hoefde ik niet eens te bevestigen, laat staan uit te leggen want dat helpt niet.

En nu dit. Een oplosbaar probleem en zoals alle problemen: je moet ze even weten.
Mijn kinderen horen bij mij, sociopaten hebben hun eigen waarheid en de dood moet nog maar even wachten.
Tijd voor de kilo-knallers en met een stuk of vijf ben ik tevreden.

Ik kreeg toverdrank
Laat de Romeinen maar komen, Asterix!