Ergens moest de ommekeer komen en deze week was het zover.
Genoeg is genoeg.
Dat kun je honderd keer bedenken maar het bijbehorende gevoel liet op zich wachten.
Ik was op een plaats waar een weegschaal stond.
Die heb ik geloof ik zelf niet, zou ook niet weten waarom maar ik was nieuwsgierig.
'Ik durf het bijna niet te vragen maar mag ik even...' vroeg ik lollig
Ik nam plaats en ik schrok. 'Is dat ding wel geijkt'
'Natuurlijk' zei de assistente van de huisarts, 'is het zo erg?'

Natuurlijk was het erg. Tot mijn ergernis wist ik dat intuïtief ook wel maar leeggezogen als ik ben en ik me ook wel eens voel wist ik dat dit vanzelf niet goed zou komen dus ik maakte een afspraak.
Voor mezelf. En zo voort.
Natuurlijk wist ik het wel, het is voor mensen namelijk veel gemakkelijker om opmerkingen te maken over afvalligen dan over aankomers, helaas.
Zeker voor mensen die de oorlog hebben meegemaakt, je kunt beter vetmesten dan iets anders blijkbaar.
Neemt niet weg dat ik gezond leef, veel loop en de light-producten negeer. Maar toch.

Een week geleden beleefde ik nog één nachtmerrie, had ik zo bedacht want ik wil graag leuk slapen.
Het begon vrij optimistisch met een hartstochtelijk gepassioneerde blik die ik herkende,
die ging feilloos over in de blik van een woedende on-gekanaliseerde psychopaat.
Destijds maakte ik me niet zo druk over die uitwassen,
nu zie ik een verband en vraag me af waarom ik dat nu pas zie.
Natuurlijk kreeg ik het stempel 'stalker' toen ik wakker werd.
Sommige mensen moet je niet lastig vallen met het verleden want daar kun je niet douchen, dat een ander er nog middenin zit doet niet terzake;
dat is een uitgemaakte zaak.
De irritatie over plaatsen, beelden, eten en gezwets uit het verleden die zich rücksichtloos weer herhaalden moesten een plaats vinden.
Daar doet het verleden het mee. Stuk voor stuk.
Ben ik daar klaar mee?
Ja, daar ben ik mooi klaar mee. Toch, als iemand anders de poten onder je stoel opstookt zit de aarde ook stabiel.

Ik vind het leven te leuk.
Gelukkig.

'Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten'

Je zal verdorie maar gast zijn bij een onbetrouwbare waard en het niet door hebben.
Om eerlijk te zijn heb ik nooit gedacht dat ik niets waard was. En om nog eerlijker te zijn denk je dan per definitie dat een ander ook iets waard is.
Dat blijkt soms een vergissing.
Ik heb nooit iemands telefoon of mailbox doorgrond. Zal het ook nooit doen.
Op één keer na. Het was een beetje mosterd na de maaltijd maar een mens wil uiteindelijk graag iets begrijpen. Ik viel in zo een kleffe wanstaltige dialoog die zo niet was wat me verteld was dat ik nog net geen 'eureka' riep.
Hallo. Ik heb geen ogen in mijn rug dat lijkt me in de normale wereld ook niet nodig.
Het was wel een bevestiging van mijn wereld die maar niet normaal wilde zijn.
Beetje fatsoen, beetje respect, het zat er niet in.
Natuurlijk stoorden de achterbaksheid en de oilily-wereld waar ik mee geconfronteerd werd;
erger nog was dat het vertrouwen op oprechtheid dat ik had weg was.
Want hoe lang duurde dit al? Hoeveel gingen deze Eucalypta voor?
Dat besef kwam pas na de intuïtie dat het niet deugde.
Vervolgens ben je daar even zoet mee.
De één laat zich in een jaar leugens en bedrog slopen,
ik deed dat in mijn eigen tijd.
Want tijd duurt het.

Heeft de tegenpartij daarvan enig benul? Ik zet mijn hele bank in op 'nee'.
Dat is wat cru. Zo ben ik niet groot geworden.
Ik ben me er op het moment zo van bewust. Er waren geen Turken, alcoholische vaders of te snelle grote gezinnen.
De aandacht van zowel de papa als de mama ging linea recta naar het kind.

Pas nu weet ik en realiseer ik me wat de gevolgen zijn als een kind niet krijgt wat het nodig heeft,
of wat voor gevolg dat heeft.
Want zoiets moet het zijn.

Niemand wordt a-sociaal geboren.

Jawel, ik denk nog. Na. En voor, maar vooral na.

Ik was vandaag onderweg naar een gesprek, een belangrijk gesprek natuurlijk en in de auto dacht ik na. Daar kan ik me in verliezen.
Maar ja. Om nou een gesprek voortijdig te beëindigen omdat ik nou eenmaal in gedachten was is ook al zo wat.
'Onbeschoft', daar dacht ik aan.
Het woord alleen al, waarom en waarvoor. Alsof 'beschoft' ook bestaat.
De meeste woorden die met 'on' beginnen hebben een tegenhanger. Wat is onbeschoft? Is het onbeschaafd, met als natuurlijke tegenhanger 'beschaafd'?

Onbeschoft klinkt minder beschaafd dan 'onbeschaafd'.
Wat is 'onbeschaafd' eigenlijk. Geen schaaf aan te pas gekomen?
Geloof me, als je één keer op zo een spoor zit dan is een half uur in de auto te weinig.
Maar goed, ik kon het uitschakelen en vanavond begon het weer.
Onbeschoft lijkt me een stempel. Er zit een soort boosheid in
Beschaafd gedrag bestaat, beschoft gedrag niet en onbeschoft gedrag weer wel.

'Weet je' zei ze. 'Waarschijnlijk hebben ze het zelf niet eens in de gaten'.

Dat zou een verzachtende omstandigheid kunnen zijn, ware het niet dat ze zo verschrikkelijk veel schade toebrengen, met hun onbeschoft gedrag.
Hou eens op. Net zoals ik leef doet een ander dat ook. Het is wat moeilijk voor te stellen.

Op het moment dat zij het zei ging IK denken en dacht: ja, dat kan.
Het bestaat dat iemand zo vergiftigd is met zijn eigen gelijk en welbevinden dat het denken niet verder gaat.
Men schiet er geen centimeter mee op maar vast wel weer een jaar. En als het mis gaat dan ligt het aan de ander.
Gloeiende kanaries, je heb er wat uitschot voor nodig maar als je dat bent staat een beetje narcist vooraan in de rij en schiet geoefend met hagel.
Dan raak je altijd wel wat en voor de slachtoffers geldt dat littekens best interessant staan.

Komt dat goed?
Ik neig ernaar om te stellen van 'nee'.
Is dat mijn probleem?
Ik neig ernaar om te stellen van 'nee'.

Soms.

Heb ik nu gezegd wat ik wilde zeggen? Zelfs dat niet.
Maar zo gaat het denken door;
tussen de bedrijven, heel veel bedrijven.

[wordt vervolgd, omdat dat zo een leuke cliffhanger is]

Als de gordijntjes rond een bed dichtgaan dan weet je wel hoe laat het is. Dan is privacy geboden.
Volgens mij maakt het je, als het je eigen bed betreft, niks uit of gordijnen open of dicht zijn.
Al staat er een straalverbinding open die rechtstreeks op CNN uitzendt, daar ben je even niet mee bezig.
In dit geval was het het belendende bed.
Oh, wat haat ik ziekenhuizen.

Ze waren al zevenenzestig jaar getrouwd. Er kwam een mevrouw praten over het vervolg en ik kan dan mijn gehoor niet uitschakelen.
Het klonk niet alsof ze de achtenzestig jaar gingen halen.
Wat moet je dan denken als toevallige toehoorder?
Ik was allang blij dat dat zielige gordijntje dicht was en niemand om mijn mening verlegen zat.
'Ja eh. Er komt altijd een einde aan hé', of zoiets stompzinnigs.
En ze deed het lief. Over zorg niets te klagen.
Terwijl ik de trappen op- en af draafde voor appeltaart, een koptelefoon en wat je zoal maar kunt verzinnen om je te onttrekken aan net te intieme tafereeltjes of hoorspelen bedacht ik dat het niets voor mij is.
Maar goed, je moet.

Veertien jaar geleden lag ik op dezelfde afdeling, aan de andere kant van de gang.
Bijzonder hoe leven begint en eindigt op diezelfde vierkante meters.
Ik ben me tegenwoordig erg bewust van de tijd er tussenin.

Het zijn de momenten dat ik het leven van voor tot achter overzie zal ik maar zeggen.
Momenten.
Verbazing en verwondering.
En veel meer.
Want de rest van de tijd snap ik er niets van.
Dood en geboorte. Geboorte en dood.

Dat klinkt zwaarder dan het is,
het leven hangt er nu eenmaal van aan elkaar ~soms gedwarsboomd door wonderlijk egocentrisch narcisme.
Kan je kwaad om worden maar, allez,
paarlen voor de zwijnen.

Door!

[wordt vervolgd]