Russische roulette. Ik weet niet of je daarin het stokje doorgeeft maar wat mij betreft,
ik was het meteen kwijt.
Ik heb nooit gehouden van illusies en wist inmiddels dat ik ze te lang in stand hield.
Die wetenschap maakt een mens niet minder gelukkig.
Integendeel.

'Je moet een boek schrijven', zei hij.
Het verhaal dat ik vertelde was inderdaad wel boek-waardig. Het was een wonder dat ik er op dat moment kop en staart aan kon geven want alles greep in elkaar, overlapte elkaar en was toch smakelijk. Achteraf.
'Dat wordt een sleutelroman', lachte ik.
Alhoewel een boek natuurlijk meteen een bestseller wordt wanneer er een rechter aan te pas komt om het te verbieden.
Zo een soort boek.

Gisteravond ging ik vroeg naar bed.
Laatste restje griep, vers uitgewassen beddengoed en eigenlijk weet ik dan al van een kansloze missie.
Terwijl de buurkinderen een houseparty in de tuin inzetten dacht ik al draaiende na over Zanger Rinus.
Zanger Rinus is een zogenaamd 'slimmechie' en het was toevallig zo dat mijn oudste zoon des avonds meldde dat er sprake was van een nieuwe single. Van Zanger Rinus.
Google er vooral even op los, ik doe het niet. Weten van Het Fenomeen is voor mij genoeg.
Het beeld van Zanger Rinus en zijn minstens zo bedeelde wederhelft zaten al jaren zonder verdere input op mijn netvlies gekleefd.
En toch barst het in de wereld van de Zangersen Rinussen en hun wormvormige aanhangsels.
Ze koketteren met hun gewone simpelheid alsof het hogere wiskunde betreft.
Met een beetje fantasie dichten ze hun stompzinnigheid ook nog 'genialiteit' toe.
Herhaling is de kracht van reclame. Herhaling is de verborgen armoede. Voila.
Reclameren is het bijbehorende werkwoord denk ik.
In de tuin naast me ging het van onk-onk-onk en toen was het stil.
Ik raakte de Zangers Rinus en hun opneukertjes niet kwijt.
[Toeter-toeter-toeter, met Ramona op de scooter.]
Zo gemakkelijk is het leven als het je niet uitmaakt dat volgende week een herhaling is van de vorige,
de denkende garde pretendeert dan ook nog vooruitgang.
Ik bedacht dat Zanger Rinus die pretentie niet heeft maar ik geloof ook dat daar geen beschadigingen aan hangen. Dat leek mij wel een sleutel waard.

Om half twee ging de voordeurbel.
Voor de deur stond iemand met een grote plastic tas en natuurlijk deed ik de deur niet open voor die donkere palestina-sjaal.
Met een blik verwees ik meteen naar De Buren.

'Wie was dat dan?' informeerde gealarmeerde oudste.
'Shoarma die wij niet besteld hadden' gokte ik hardop.

'Oh lekker!' zei hij praktisch.
Ja. Zo ver was ik inmiddels zelf ook.
Gemiste kansen.

[En trek.]

Ik dacht na over 'verdriet'.
Het afgelopen jaar werd ik met verschillende disciplines geconfronteerd; ik kan ze samenvatten als voorbije jaren waarin ik minder tranen vergoot.
Verdriet heeft vaak te maken met frustratie.
Ook daar zijn verschillende gradaties in,
al is de grote gemene deler dat je er soms niet zoveel aan kan doen.
Waarschijnlijk ben ik zo een controlefreak die daar niet van houdt. Je kan niet altijd maar leven in de wetenschap dat je nou éénmaal ogen in je rug moet hebben.

Er bestaan mensen die zich meten met kinderen.
Misschien omdat ze emotioneel dat stadium nooit ontgroeid zijn, dat is eigenlijk het enige wat ik er bij kan bedenken.
Ik ben ze de afgelopen jaren teveel tegen gekomen, bedacht ik me deze week.
Man-man-man, wat kunnen volwassen mannen jengelen als ze iets moeten doen, geen gelijk krijgen of hun keutel moeten intrekken.
Ik sloeg er wat jurisprudentie op na, want daar komt het wel een beetje op neer en eindelijk was ik zover dat ik het fenomeen buiten mezelf zocht.
Dat is wat naar en beangstigend maar ik kon het niet ontkennen.
Ze bestaan.
Die tranen waren al vergoten, mijn tranen.
Het gefrustreerde verdriet was voor mij en gaat over als je bedenkt dat opgeruimd het netste staat.

Ik overzag mijn leven heus.
'Hij was het eerste symptoom, maar één met gevoel' zei ik tegen iemand en hij vond dat wel een goede omschrijving.
Daarna werd ik jaren van belang geconfronteerd met pseudologica fantastico,
je moet even weten dat het überhaupt bestaat maar je wordt er op den duur gek van.
De schade leeft door, hij ook, en ik verbaas me nog slechts over het eeuwig egocentrisme en de liefdeloosheid voor anderen dan die zijn eigenbelang- en bankrekening dienden.
Manspersoon daarna kon dat ook maar niet verder dan in zijn eigen ondoorgrondelijke doch wat beperkte universum. Die redt zich wel. Geef hem een tafel en wat looprondjes. Zo ver mogelijk.
Beenspieren zijn uiteindelijk belangrijker dan iets maken van je leven en talent. Daar heb je namelijk andere mensen voor nodig en die deugen niet.
Proost.

Mijn vader is iemand die niet jengelt. Nooit.
'Het heeft ons ingehaald' zei de arts eind deze week.
Dat was niet omdat hij moedwillig informatie achterhield, dat was omdat je niet alles zelfstandig kunt voorspellen maar feiten wel gepresenteerd worden als ze vaststaan.
Dit bijbehorende nieuwe verdriet deelden we. Kan ik delen.
En delen we.
Samen proostten we.

Ook dat is leven.

'Zeg... Jij lijkt op iemand... Heb jij een zus die...' informeerde ik toen ze terugkwam van een proefrondje met de opvanghond.
Ze noemde een naam. 'Ja die!' zei ik.
Dat hoorde ze vaker. En dat snapte ik want de gelijkenis was onnavolgbaar.
Het was geen zus maar een vriendin en dan spreken we van toeval.
Intussen werd ze verliefd op de hond, observeerde ik het tafereel en zag dat het goed was.
Beter kon ik het niet, het was niet de bedoeling dat de hond zou blijven dus vulde mijn hart zich met geluk.
Pathetischer kan ik het niet omschrijven of bedenken.

Hij noemde me wel eens met enige vorm van bewondering of andere goodwill 'de Moeder Theresa van de dieren'.
Ik heb inderdaad heel wat stront geruimd, onvoorwaardelijke liefde betoond dan wel gekregen en aan stervensbegeleiding gedaan.
Blijkbaar zit het in me want het kost weinig moeite te zorgen voor wat aan die van mij is overgeleverd.
Niks afhaken, nooit opgeven: levensmissie.
Maar dat geldt ook voor kinderen of volwassenen die me nodig hebben, die hoef ik alleen wat minder onder de kraan te houden om ze fris te houden. Dat kunnen ze zelf na verloop van tijd.
De meeste.

Ik keek vanavond naar de opvanghond.
Ze keek trouw terug, zoals ook de komende week nog het geval zal zijn.
Je moest eens weten dacht ik terwijl ik wat tranen onzichtbaar maakte. En ze is niet eens weg, ze gaat een leuk leven tegemoet.

Gisteren was het drie jaar geleden dat ik voor een hond de keuze moest maken dat het genoeg was; geen dag te vroeg maar haar moment.
Daarna verloor ik een kat door een dom ongeluk. Natuurlijk hecht ik me,
ik ben een mens.

Mensen die zich niet hechten denken de verkeerde kant op, bedacht ik.
Daar heb je niks aan maar het idee alleen al,
dat lucht op.

Het was een wat rare situatie,
we ontmoetten elkaar in een vreemd gebouw en vervolgens waren we op zoek naar de uitgang.
Het was wel vertrouwd en veilig,
niet iets waar ik op slag ongelukkig van werd.
Hij sloeg een arm om mijn schouders. Dat had iets onwerkelijks want had hij nooit gedaan.
Vervolgens bereikten we de parkeerplaats. Ik mijn auto, hij de zijne en we reden achter elkaar aan naar mijn huis.
Niet dat dat logisch was; halverwege parkeerde ik, parkeerde hij en reden we samen verder.
Dat alles tussen acht uur en kwart voor negen vanochtend.
Ik droomde en werd grinnikend wakker.

Daar ga je dan met je gezond verstand en knowhow,
wanneer je slaapt neemt je onderbewuste het over en zo betrouwbaar blijkt verstand.
Ik kan wel van alles bedenken,
als ineens blijkt dat het genesteld is kan het gezonde verstand hoog en laag springen,
die zit.
En niet dat ik dan wild droom van het samenzijn, welnee, ik droom over vertrouwd en lief.

Ik bedacht dat het de derde keer was dat ik dit meemaakte.
Omdat de eerste twee keren niet bestendig bleken, hielp ik deze derde keer vakkundig en beredeneerd om zeep.
En toch weet ik dat het bestaat en zal blijven bestaan.
Dit verliefd of deze liefde.
Niet omdat me dat uitkomt maar omdat ik het niet weggedacht krijg, blijkbaar.

Ik hou van dat gevoel, vergeef me dat ik er stiekem wel blij mee was,
de droom op zich en met het feit dat ik die nog wist,
maar ook dat het zo realistisch was dat ik herkende en de onbewuste waarheid me niet ontging.
Dus schreef ik het op.

Ik houd niet van stiekem.

[Ben dol op hem.]

Jaren geleden zag ik een voorstelling in het theater.
Niet één keer maar veel vaker want zo deed ik dat met theater, toen het nog betaalbaar was of ik vrijkaarten kreeg.
1984.
Heden ten dage doen mensen dat met films en dvd's of met betaaldingen waar je nou éénmaal voor betaald hebt dus dan moet dat eruit.
Ik niet. Die herhaling niet.
Al denk ik wel dat één en ander een oorsprong vindt in de Oudhollandsche Sprookjesplaat.
Kant A, kant B, kant A and so on. Niet omdat je het na één keer niet begreep maar omdat herhaling soms zo aangenaam is.
Of Annie MG Schmidt, tot beduimelde voorleesboeken verheven.

Theater, omdat ik houd van de geur, de zaal en mensen aan het werk. Dat zweet.
Een ander kan dat hebben op andere locaties, het is me nooit gelukt.
Kijk met mij een film en ongeacht waar: ik snap het niet of val in slaap.

Ik zag 'Verlopen & verlaten'.
Vandaag herinnerde ik me dat ineens omdat de titel zo geestig is;
ver lopen & ver laten.
Nog steeds actueel, dat is knap.

Hoe verlopen moet je zijn om ver te lopen, hoeveel moet je ver laten om je verlaten te voelen.
Dat soort dingen.
Ik loop net zo graag als dat ik films kijk, ik laat net zo ver als ik kan kijken.
In al die gevallen schiet ik mateloos te kort maar ik geloof ook niet dat ik anders kan.
Daar kom je pas naar verloop van tijd achter, bijvoorbeeld als de spelregels van het spelletje éénzijdig veranderd blijken.

De maker destijds heette Youp. Ook dat was een mooie man en mooie tijd en volgens mij is er maar één van.
Ik wens hem alle goeds om dat;
hup Youp!
Het mooie van het goede uit het verleden is dat je het altijd meedraagt en het blijft.

Dat gaat over 'leven'.

'Je hebt gevers en nemers'. zei een vriend eind 2015.
Ik knikte braaf en instemmend, het leek mij een prima uitleg voor de leegheid en het gapend gat dat ontstond.

'… dat werkt nooit samen', vervolgde hij.
Na enige uitleg, -want ik kan best onnozel kijken - begreep ik ook dat.
Ik dacht namelijk altijd dat gevers en nemers elkaar leuk aanvullen: ik geef wel, neem jij maar ~handjeklap, deal.
En als je dan zelf een keer wat nodig hebt dan is het logisch dat je dat krijgt.
Dacht ik dacht ik dacht ik.
Dat was niet helemaal goed gedacht.
Aandacht krijg je van de zogenaamde nemer alleen als er iets te halen valt.
Dus die kreeg ik, emmers vol. Onophoudelijk. In de vorm van lijfelijk contact, bloemen, tekeningen en duizenden berichten. Tot huwelijksaanzoeken aan toe.
Wat wil een vrouw nog meer?
Mijn voorgangster die net zo belazerd werd en zich net zo belazerd voelde reed ondertussen in wegafzettingen en de hoop op betere tijden. Relatieplanet heet dat fenomeen.
Ik vond dat lachwekkend, net zoals de burnout die ik opliep was.
Daar kwam ik wonderwel sterker uit, niet op medicijnen maar op rooibosthee.

Gezond verstand.
Op zich wel grappig dat ik dacht dat ik het had maar blijkbaar stond het dat eerste jaar lang uit of op een bijzonder laag pitje.
Het heet verliefd, want dat was ik en bleef ik.

Tot de laatste dag, toen ging de knop rigoureus om want waarom zou je verliefd blijven op iemand die zich definitief heeft ontpopt in een empathie - en liefdeloos wezen.
Vervolgens viel ik in het gapende gat, de kloof tussen wat ik voelde en zou moeten voelen.

Inmiddels ben ik zover dat ik mezelf niet meer kwalijk neem dat ik van hem hield.
Het kost even maar dan durf je dat weer te weten.
Ik wel.

'Alleen ben je, want dat is een feit. Dat is minder erg dan alleen zijn wanneer je het niet bent', sprak ik wijs tegen haar.
Het zijn van die inzichten die je moet voelen voor je ze weet.
Een mens kan wel allerlei wijsheden verzinnen, met een beetje geluk kan je ze zelfs op een tegeltje plakken,
maar zijn ze dan waar?

Op papier kan je een leven vormgeven, wil je je daar ook nog goed bij voelen dan heeft zulks iets meer diepte nodig.
Het moest van ver komen maar het is er weer.

Het was vaderdag 2015.
Niet iets waar wij in dit huisgezin al teveel bij stil staan. Toevallig dit jaar wel, want erg leuk was het allemaal ook niet.
Dan heb je iemand nodig.
Personage in kwestie had er geen zin in, wilde er niet zijn, was er niet ~ deed zich eenzaam voor en verstuurde virtuele bloemetjes naar zijn nieuwe uitvalsbasis. Achteraf is het wat zielig allemaal.
En gelukkig reken ik het mezelf niet aan.
Zo ook niet alle zwetsverhalen over mijn verleden, waarmee hij zogenaamd contact had en dat het allemaal ook wel wist.
De hond die hij zou komen halen maar waarvan ik een dag later toch ook wel had kunnen snappen dat die niet in zijn leven paste. Joh.
Voor mij was het allang duidelijk,
mijn gemis en zijn leugen.

Mijn vader werd deze week opnieuw geopereerd.
Samen met mijn kinderen, diertjes, de rest van de familie en vrienden weet ik mijn basis.

Zo gaan we tweeduizendzestien is.

Met vertrouwen.