Het sociale medium wilde me niet begrijpen.
Dat is natuurlijk flauwekul want dat zou betekenen dat we met elkaar communiceren.
Dat doen we ook wel maar via een computer en ik heb altijd geleerd dat je meestal zelf iets fout doet als dat mis gaat.
In dit geval had ik geen behoefte aan een computer die mij zonder dat ik daarom gevraagd had wilde herinneren aan herinneringen.
Het kwam zelfs wat treiterig over toen ik toch weer met een 'we dachten dat je het wel leuk vindt...' aan een gebeurtenis van een jaar geleden werd herinnerd.
Ik schrik dan meestal.
En omdat het toch om een computer gaat, gaat die fantasie nooit verder dan precies een jaar geleden.
In dit geval dacht ik 'zo. Is dat een jaar geleden. Dat was een leuke avond.'

Daar was ik best trots op.
Een half jaar geleden nam ik me voor 'de goede dingen te bewaren'. Ik hoef er geen doekjes om te winden dat ik die niet meer zag.
'Andere tijd', deed hij het mee af; dat vond ik wat lachwekkend want dat mag je zeggen van de jaren zeventig, vorige eeuw. Niet van gebeurtenissen in een veel nabijer verleden.
Dus waar ik worstelde en weer bovenkwam drukte hij de repeat-knop in en beleefde wat hij al beleefd had tot in rare details maar weer eens. Met nummer vier in een jaar of tien.
Daar zit mijn overgebleven ergernis niet,
welnee.
Omdat ik de positieve draai een extra zwengeltje wilde geven bedacht ik Een Leermoment.
Gewoon voor mezelf heh , dat helpt namelijk het best.

Ik bedacht me dat aan onvoorwaardelijk van iemand houden wel degelijk voorwaarden verbonden zijn.
Ja.
Het kost een jaar of vijftig maar dan bedenk je zoiets.
Onvoorwaardelijkheid ging voor mij nooit verder dan het feit dat je iemand neemt zoals hij is. Met allerlei hebbelijk- en onhebbelijkheden: hopla, onvoorwaardelijk.
Maarrr daarbij gaat een mens – ik, in dit geval- voorbij aan een aantal voorwaarden die er wel degelijk zijn. Of je nou religieus bent of niet, er zit wel wat in die tien geboden. Logisch.
'Gij zult geen valse getuigenis spreken tegen uw naaste.'

In gewoon Nederlands betekent dat, dat je je de ogen uit je kop moet schamen als je het toch doet, liegen. Ik verbaas me erover dat mensen het doen of erger nog: het kunnen.
Alsof het gedrukt staat.
Het zal wel een soort hardnekkig virus zijn dat gezond verstand te boven gaat. Anders weet ik het ook niet en blijkbaar moet ik dat opnemen in de voorwaarden.
Waarschijnlijker had ik dat al gedaan en denkt een ander als het de kop opsteekt dat in liefde en oorlog nou eenmaal alles geoorloofd is, de discrepantie tussen het gedrag van een psychopaat en gezond verstand.

Vertrouwen. Waarschijnlijk gaat het daar om.
Vandaag liet ik de opvanghond voor het eerst los en ze besloot niet te gaan zwerven, ze kwam terug.

Dieren snappen dat.
Onvoorwaardelijk.

'Eigenlijk heb ik gewoon een spuughekel aan je' dacht ik.
Al verdient elke filantroop een Oilily-wereld vol kleur en geknuffel en weet ik het wat voor genoegdoenerij en voor zo lang dat weer duurt ~
liever niet over mijn rug bijvoorbeeld.
Niet zo goed voor mijn vertrouwen in de mensheid bijvoorbeeld.

Nu zie ik de vergelijking met wat hij had. Ach en wee, bijna een huis in Frankrijk.
Achteraf heb ik hem zelfs dat ontnomen.
Waarom? Omdat ik voor hem koos.
Ik spiegelde hem de eenzame zolderopsluiting voor die hoorde bij dat huis.
Achteraf was dat voor iedereen beter geweest maar dat is achteraf.
Ik had al bedacht dat dat niet meer mijn probleem is wat weer betekent dat ik de boosheid voorbij ben. Ergernis is het woord.
En dat gaat weer over in schouders-ophalen.
Het zal.
Hoe hij tussen de gordijnen van het clubgebouw stond te gluren naar de auto waarin ik reed.
Op het moment dat hij het vertelde vond ik dat grappig.
Hij dacht dat ik rijk was.
Ik moest denken aan de film 'Abel' van Alex van Warmerdam, held- pursang en dacht aan de gluurderige autist in deze.
In zo een film is dat geestig en vormgegeven,
in het echte leven later is iemand die beschreven en herkend is als zo een gluurder die geen poot uitsteekt voor iemand – en naar iemand, - laten we eerlijk zijn, wat discutabel.

Hij had moeten kiezen voor dat huis en de vrouw die daarbij hoorde.
Maar goed. Voor kiezen zat er niet in DUS dat moesten anderen dan maar doen en dan kan je daar weer over janken.
Nooit ergens voor kiezen is ook een keuze.
Was het niet zo grappig dan was het om te huilen.

En soms doe ik dat.
Maar vaker ook niet.

Eindejaarsbeschouwingen, onwillekeurig doe ik ze natuurlijk en ook dit was me het jaartje wel.
Ik realiseer me dat een aantal zaken die dit jaar een rol speelden vrolijk meegaan het nieuwe jaar in.
Dat 'vrolijk meegaan' geldt niet zozeer voor de vrolijkheid die er niet bijhoort, maar voor het enthousiasme van de standvastigheid van problematiek.

Dan moet ik denken aan D.
En aan de dag dat zij dit jaar overleed, ook omdat dat relativeert.
Per definitie vind ik het beter dat niemand doodgaat want je hebt er zo weinig aan.
Het houdt zo op.

Die dag zat ik om zeven uur des ochtends in de auto, want werk.
Die dag zag ik het om half vijf 'smiddags want weer thuis.
Het luisterend oor was doof,
de droge was hing nog aan de lijn, de afwas was niet gedaan, zo ook de boodschappen niet, laat staan dat er gekookt werd en weg was hij, want recht op een pleziertje, zo sprak hij.
Op dat moment landde dat ik niet vond dat het klopte allemaal en achteraf was ik de laatste die dat zag.
Mag je iemand asociaal en onbeschoft gedrag kwalijk nemen?
Denk het wel eigenlijk. Maar zin heeft het niet.
Dat is op zich wel jammer al geloof ik niet dat ik een midlife-of-weet-ik-wat-voor-crises hoef op te lossen.
Jammer was ook dat ik een paar jaar te lang dacht dat iemand het houden-van waard was.
Want dat was niet zo, het, ik bedoel hij, was al al lang weer weg.

Evenzo gelukkig is dat hij daar geen last van heeft en dit allemaal niet hoeft te weten en lezen.
Mooi leven.

Ik denk er het mijne van en schrijf door.

Heb het goed.

Kurrismus, kurristus.

Laten we één ding voorop stellen, ik ben erg goed in kerstmis.
Ik heb al, en nou moet ik even rekenen, een jaar of dertig een zelfstandige boom bijvoorbeeld.
In november denk ik meestal nog van 'ach' en in december is'tie er.

Vandaag liep ik langs een schoolplein waar men een geluidsinstallatie aan het testen was en hoorde ik de eerste 'Last Christmas' van Wham. Dan heb ik er weer even geen zin meer in, zal ik eerlijk bekennen maar deze week betrapte ik me op een ander fenomeen.
De niet-televisie-kijker in me vroeg zich ineens af wanneer het weer tijd zou zijn voor 'All you need is Christmas' met good old Robert Ten Brink.
Zo rol ik er in.

Want ik houd, zelfs in deze lente, van de eindeloze koketterie in de supermarkt, van kerstbomen en glimmend en kaarslicht en donker.
Ik houd van het gevoel van samen,
en zelfs van eten.
Ik doe wat ik moet doen, heb naast twee kinderen, zes katten en een konijn en een hond een opvanghond en ik geniet van ze.

Ik kijk alleen naar 'All you need is Christmas' als ik alleen ben, als ik het niet vergeet. Al een jaar of dertig ben ik nog geen man tegen gekomen die dat trekt.
Whatever, ik zag het wel eens zal ik maar zeggen. Alleen.
Laatste keer was twee jaar geleden, spreek een man nergens op aan want dan ben je alleen. In mijn geval.
Man-oh-man wat een circus. Ik reken het hem aan want vrouwen zijn sukkels en mannen zuigers. In dit geval. Maar dat zie je pas later.
Wat hij deed zal een raadsel blijven, mijn gevoel erover is inmiddels diep onder nul.
Blijkbaar was er iets mis met de beoogde vrouw in kwestie want Hem kwam terug. Ergens in januari. Een mens moet toch ergens douchen.

Ik zag vandaag ergens een programma over de Sociale Media, de pro's en con's zal ik maar zeggen.
Zo een moment dat je je realiseert dat je meer hebt met de con's, dus dat het geweld dat met al die communicatie meekomt wat negatieve aspecten kent.
Pubers kunnen daar beter mee overweg dan wat volwassen zou moeten zijn, zo leerde ik.
Al wist ik het wel. Dat is dan ook weer zo.
Ik zag zijn ogen niet meer, slechts half neergeslagen boven een leesbril die gericht was op zijn telefoon. Als een seniele bejaarde zonder levensdoel.
Maar dat zag ik. Hij niet.
En ik kalfde alleen af, want dat was ik.
Blijkbaar.

Het blijft een dingetje, kurrismus.

Ik voel me deze kerst minder alleen dan ooit.

Een jaar of twee geleden hoorde ik dat ik een brief geschreven had. De strekking was dat ik hem 'hoe dan ook wel zou krijgen' of zoiets. Ik geloof dat mijn laatste handgeschreven brief van de vorige eeuw was, dus één en ander kwam me vreemd voor.
'Why??' dacht ik, zowel over het ding, als het feit dat iemand daarvan overtuigd was, als over de strekking. Daar was ik namelijk nooit overtuigd van, laat staan dat ik daar iets zinnigs over zou zeggen tegen iemand die ik niet kende.

Ineens kan ik me dan weer verbazen over zo een gegeven.
Wat vaart in mensen dat ze dingen verzinnen met het doel een ander te beschadigen dan wel in een kwaad daglicht te stellen.
De waanzin. Dat zal het zijn.
Als je iemand ergens de schuld van kan geven ligt niets uiteindelijk in je eigen beleving aan jou.
Uiteraard kwam de brief nooit boven tafel, om het simpele feit dat die niet bestond, slechts in de geest van de boodschapper maar blijkbaar leef je dan wel in een mooie wereld.

En soms kan ik me er over verbazen hoe mensen verwarring en chaos zaaien maar er van overtuigd zijn dat dat heus niet aan hen ligt, zich omdraaien en verder konkelen en kronkelen.
Dat ik 'hem wel zou krijgen' was niet aan mij maar aan hemzelf.
Zoals alles wat hij deed en doet aan hem is.
Daar heeft namelijk niemand invloed op.
'Eigenlijk vond ik hem niet meer zo leuk' sprak mijn oudste zoon vanavond praktisch.
Daar was ik blij om en het maakte me aan het huilen want dat leek mij nou ook.

Het schijnt en men fluistert dat het de helft van de tijd die een relatie geduurd heeft, duurt om deze te verwerken. Toe maar.
Ik denk, chargerend, dat dat vooral wel eens opgaat als je altijd afhankelijk bent van wat iemand anders bereikt heeft.
Vervolgens zit je de tijd erna, in dit geval in patronen van een jaar of vijf te teren op weer iemand anders en heb je na twee-en-half jaar voegen twee-en-half jaar nodig om te investeren in een nieuwe gastheer. Je bent parasiet of je bent het niet.

Het gaat nooit over liefde maar over dagbestedingsprojecten, een douche, wifi en een tv.
Dat is niet meer mijn probleem.
Ik ben geen persoonlijk begeleider.
Mijn leven werd een stuk goedkoper, het oeverloos wachten op wat af en toe aan kwam waaien maar er blijkbaar wezenlijk niet was is voorbij.
Het jengelt verder in groot nieuw geluk, zo ging het en zo gaat het.
Ik begrijp inmiddels waarom ze allemaal in rook oplosten, dertig jaar lang.
Dat lag aan 'hen', dus nu aan mij.

Het gegeven is bijzonder. Dat wel.

'Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers', zei mijn ongelovige oma vroeger.
Dat was vroeger.

Zo een ding had ik ook.
Pas nog.

Maar dat was gisteren.