'Heb je al terugkoppeling gehad van dat bureau?' vroeg hij.
'Nee' zei ik.
'Misschien hebben ze je wel gebeld?' vervolgde hij.
'Nee' zei ik.

'Dan ga ik daar achteraan' zei hij.

Op zo een moment moet ik glimlachen om de ingewikkeldheid die mensen zich aanmeten.
Hij kon die terugkoppeling zelf geven maar waarom gemakkelijk doen als het ingewikkeld kan.
Misschien uit angst voor mijn reactie?
Dat hoopte ik maar.
Of eigenlijk ook weer niet want dat zou wat sneu zijn.
Ook voor mij, maar dat is een ander verhaal.

Je vraagt je af waar mensen fatsoen en behoorlijkheid opdoen.
Gisteravond deed ik iemand per mail een verzoek en wees op een wettelijke plicht.
'Dramaqueen' kreeg ik als enige reactie terug.
Okee.
Dat kun je denken. Dat kun je in de kroeg tegen iemand roepen als je teveel gezopen hebt.
In dit geval liet het maar weer zien hoe de kaarten geschud zijn.
'Ik zal het doorgeven aan mijn moeder' reageerde ik, om er vandaag aan toe te voegen dat zijn waardeoordeel bewust of onbewust pijnlijk misplaatst is.

Jongste zoon kwam thuis en barstte in tranen uit.
'Het is uit', jammerde hij.
Ondanks dat ik niet wist dat het 'aan' was en met wie had ik met hem te doen.
Ze had het niet zelf gezegd.
Ze had het een vriendinnetje laten overbrengen.

Vandaag bedacht ik, terwijl ik met de hond in de zon liep, dat het dus zo begint.
Non-communicatie, indirecte informatie, het zijn de pijlers waar wereldoorlogen om beginnen.

'Als ze niet in staat is om dat jou zelf te vertellen dan is ze je niet waard' sprak ik bevoogdend tegen het kind.
Ik meende het ook. Het is niet hoe ik in elkaar zit, het is niet hoe ik wil zijn dus draag ik dat op die manier netjes over op mijn nageslacht.
Fatsoen en respect, zo simpel is het eigenlijk.

Hij wilde het graag aannemen en ik dacht dat hij er iets van begreep.

'Okee' zei hij wat later tegen een bij ons aanwezig ander vriendinnetje.
'Zeg jij maar tegen haar dat het heel kinderachtig van haar is dat ze het niet zelf aan mij verteld heeft!'

(En zo moeilijk is het dus, communicatie tussen mensen.)

Het oudste kind zit op de middelbare school.

Onwillekeurig denk ik dan terug aan mijn eigen middelbareschool-carrière en... Nou ja. In mijn geval word ik daar niet heel vrolijk van.
Ik vond het helemaal niks. Bejaarden die mij gingen vertellen dat Frans een mooie taal is en iets-minder-bejaarden die onder het mom 'Aardrijkskunde' sommeerden dat je op schrift moest bijhouden hoe het met Het Veen in Zuid-Oost-Drenthe gesteld was. Of zoiets, want mijn aandacht was allang weer elders.

Niet van Het Kind.. Hij vindt alles nog leuk en iedereen aardig.
Zie hem gaan met een veel te zware tas met honderd boterhammen en veel boeken.

En ik denk vooral, hoe hou je dat zes jaar vol.
Zes jaar in het meest optimistische geval.
Ik hield het zeven jaar vol. Dat had ook in vijf jaar gekund maar zoals ik al zei: je hebt meer te doen tussen je twaalfde en zeventiende.
Er moest toch iemand programma's verkopen in het plaatselijk theater en er moest toch iemand cassettebandjes opnemen van de radio. Ik.

En ik heb er nooit spijt van gehad, die trage gang. Maar dat was later.
Op dat moment zweette ik peentjes als ik mijn huiswerk weer eens niet af had of een proefwerk te slecht geleerd. Tegenwoordig mag je nablijven als je je huiswerk niet maakt en dat wil hij liever niet.

Dus dat is wat ik nu doe.
Manen tot huiswerk maken. Op tijd.
Inhoudelijk is het aan hem, de greep is niet zo laag dus de lat ligt zo hoog als hij die kan en wil nemen.
Inhoudelijk vind ik het ook wel gedoe: wiskunde en biologie in het Engels. Alsof de materie en terminologie al niet ingewikkeld genoeg is.

Maar vooralsnog is hij blij.
Dus ik ook.

Ik gaf hem geld mee, want leer mij de hedendaagse schoolkantine kennen.
Hij besteedde dit bij de McDonalds halverwege school en huis.
Nee.
Opvoedkundig valt er nog wat te behalen.
Meer dan een hamburger, zo legde ik hem uit.

Ook hier deed hij of hij dat begreep.

Mensen gebruiken wat geplaatst wordt op het wereldwijde web tegen je. Of voor je. Maar het is interessanter om een tegen-mening te hebben.
Het is precies wat ik tegen heb. Laten we dat voorop stellen.

Op zich zijn wist-u-dat-al-van-deze en aanverwanten niet zo interessant, als je geen Sylvie Meis of Patty Brard heet.
Zelfs dan kun je het je nog afvragen maar ook dat is een ander verhaal.

Onlangs had ik iemand die graag mij wilde zijn bij de hand,
Verschrikkelijk bijdehand.

Hoe van-het-pad-af kan iemand zijn en hoe ver kan iemand gaan?
Iemand kan een account op je naam en toenaam aanmaken op twitter bijvoorbeeld.
Op het moment dat je daar achter komt vergaat iedere vrije vorm van uiting. Het gaat verder. Aangifte van stalking en identiteitsfraude volgt, dat zijn praktische zaken.
Persoon in kwestie spoort niet. Be that.
Ons probleem. [Dat wil zeggen: de man in kwestie met wie vrouwspersoon in kwestie meende een relatie te hebben. En ik. Toevallig mijn man, maar dit terzijde.]
Je kan iemand uiteindelijk dood en begraven weten, maar leeft het exemplaar daar dan ook naar?

Wat bezielt mensen? Het is iets wat me dagelijks bezig houdt: 'wat bezielt jou'.

En vaak kom je daar niet achter.
Dan gaan er wat deuren dicht.

Vooralsnog kan ik daar goed mee leven, al is het inderdaad iets waar je mee moet leven.

Zo gaat het.
Het bestaat.

Ik heb gepost!