Zonder al te fetisjistisch over te willen komen, kan ik stellen dat ik een hekel heb aan rubber.
Sterker nog, ik ben er allergisch voor.

Toen jongste zoon een vrolijke ketting van fietsbanden in elkaar knoopte ter gelegenheid van Moederdag zat ik, als trotse drager, een paar dagen later bij de huisarts met een soort olifantshuid in mijn nek. ‘Contactallergie’ , zo heet dat dan.

Het heeft hier niet zo heel veel mee te maken, maar toch: mijn auto moest A.P.K. gekeurd worden.

[Zo heet dat nou eenmaal in mijn belevingswereld. Die ‘K.’ staat voor keuring. Algemeen Periodiek en met een hoofdletter ‘K.’. A.P.K.-keuring dus, En ik verdenk die monteurs, die me al vaak gered hebben, ervan dat ze inderdaad twee keer keuren. Om maar iets te vinden.]

En meestal vinden ze iets van rubber dat stuk is. Als het simpel is dan ben je klaar met een paar nieuwe ruitenwisserbladen. Heb je pech dan blijkt je auto voorzien van stuurhuishoesjes die vervangen moeten worden. Niet dat je dat merkt, als leek. Naast dat ik de kleur van mijn auto weet, ken ik twee gradaties: hij rijdt of hij rijdt niet.

[Mijn auto is een ‘hij’. Niks persoonlijks verder.]

Stuurhuishoesjes kosten –bijna- niets. Voor het plaatsen moet de hele auto gedemonteerd worden.
En zo kost een gemiddelde A.P.K. ineens zeshonderd euro.
Ik vind dat dom geld. Want als hij rijdt dan rijdt hij. Ook zonder up-to-date ruitenwisserbladen.

Groot was derhalve de vreugde dat de garage belde met de mededeling dat Het Wagentje ‘okay’ is.
Dat vond ik ook al wel, maar ik mag dat niet vertellen aan de Rijksdienst voor het Wegverkeer.

[Is er ook een Rijksdienst voor het Verkeer? Ik vraag het maar, ik vraag het maar.]

Affijns. Kon ik fijn met de eigen bolide naar mijn eigen A.P.K.
Moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik zo een autokeuring spannender vind dan mijn eigen. Dan is het ‘niets-aan-de-hand’- gevoel gewoon sterker.
Voor de gelegenheid moest ik naar de behandelpoli. Was ik nog nooit geweest.
Werd ik gehaald door een verpleegkundige die ook wel snapte dat ik me niet heel erg verheugde.
En het leek potdomme wel een theatervoorstelling.
‘Mag het t.v.-scherm aan?’ vroeg ik.
Dat mocht. Kon ik zelf leuk meekijken en vijf verpleegkundigen en artsen-in-opleiding met mij.

‘Kan iemand mij vertellen wat dit is?’ vroeg de behandelend arts.
‘Moet ik ook mee raden?’ vroeg ik praktisch.
Mijn enige vraag was eigenlijk of het kwaad kon, wat we zagen.
En dat was niet het geval. Wat het dan wel was en waarom weet ik nog steeds niet.
Resultaat van bevolkingsonderzoek. En dan alleen de vrouwen.

Over een half jaar mag ik weer.

[Auto bij leven en welzijn over een jaar.]

Ik houd van ‘Uitzending Gemist’.
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik altijd alle uitzendingen mis, en nieuwsgierigheid achteraf leidend is.
Zelden dat ik ook eens onthoud wanneer en wat te zien is.
Het is tegenwoordig meestal zo dat ik de volgende ochtend de tv-recensenten van-de-vorige-avond in mijn Twitter-lijn tekeer zie gaan en dan ook wel eens denk: ‘uitzending gemist’.
En in het algemeen ben ik blij dat ik op dat moment iets anders deed.
In de tuin zitten, beetje babbelen over het leven, beetje uitzendingen missen.

Dan komt het wel eens voor dat ik op rare tijden ineens afreis naar ‘uitzending gemist’, omdat ik die uitzending dan wel gemist maar om vage redenen onthouden had.
Vanmiddag om één uur zat ik bijvoorbeeld in ‘Jinek op Zondag’.
Aan het eind wenste Eva-Herself ons een fijne zondag.
Ik zeg wel ‘ons’ maar ik moest er even over nadenken wat ik gistermiddag ook weer deed.
Het was inmiddels immers maandagmiddag.

Reden dat ik keek was een interview met Huub Stapel. Werelds acteur, die in een nieuwe serie speelt die ik vooralsnog ook ‘gemist’ heb, en niet terug gekeken.
Aflevering twee begint nu dus je zou denken dat dit moet lukken.
‘Moeder, ik wil bij de revue’.

Mijn moeder zei over aflevering 1 ‘zo mooi, en precies zoals het was.’ Ze kreeg er kippenvel van.

Dat kan je niet van alles uit het verleden zeggen.
Ik verwacht binnenkort een kanaal dat ‘Doping Gemist’ heet. Niet dat ik het zo op sport heb, maar het heet een ‘hot topic’.
Arme Lance, zijn hoofd zal rollen en dat terwijl die anderen bijna net zo hard gingen, of het nou om wielrennen draaide of hardlopen of.
We bespraken het gegeven uitgebreid tijdens het avondeten dit weekend. Ingewikkelde materie, dachten we.

‘Ik weet heus wel wat doping is’, zei M., vriendje van jongste zoon.
‘Dat is met een baby die water over het hoofd krijgt’.

Nou.
Toen waren we uitgepraat.
[Maar niet uitgelachen...]

Ik weet niet of het iemand is opgevallen maar het wordt weer kouder. Weer.
Moet eerlijk zeggen dat het mij minder opvalt,
De deur staat open en we zitten buiten.
Trui aan, sokken aan, dan kan je prima buiten zitten.
Afdak boven het hoofd, want regen valt wat meer op.

Deze week stapte hier een meneer van de regiocourant binnen.
Hij kwam een verhaaltje schrijven.
‘Brrr’, zei hij, nadat ik zei dat ik buiten zat.
Dus voor de gelegenheid deed ik de deur dicht en schoven wij aan de grote tafel.

Het ging om Doe Maar.
Het is namelijk dertig jaar geleden dat het album ‘Skunk’ verscheen.
Daar had ik niets mee te maken, behalve dat ik de elpee heb. Die roze/groene.
En dat ik dertig jaar geleden bij het concert in deze metropool aanwezig was.
Okay. Ik moest er ook even over nadenken hoor, het was net vóór de doorbraak waarbij het gewoonte werd dat De Meisjes bij bosjes ter aarde stortten. Dus zo spectaculair was het allemaal niet verder.
Resumerend bleek dat de hele hausse die ontstond niet meer dan twee jaar heeft geduurd.
Al had ik de leeftijd, want ik was zestien, is dat hele circus aan me voorbij gegaan.
Was ik allang weer met andere hoogtepunten-to-be in de weer.
Maar goed, het ging om mijn ervaringen. En in de drie jaar dat Doe Maar bestond, stond ik aan het wiegje dus daar kan je het dan over hebben.

En eenmaal binnenshuis gelegerd wordt het een stuk ingewikkelder om weer naar buiten te gaan want dan lijkt het ineens een stuk frisser allemaal. Brrr.
Kan ik wel roepen dat we er nog niet aan toe zijn om de donkere dagen in te gaan, als een mol te leven en het leefoppervlak te halveren: dat is Nederland.

Zo vond ik mij zelve ineens weer op de bank gedrapeerd en raakte verzeild in een Tv-documentaire over Armin van Buuren.
Armin van Buuren is een DJ, en ook nog een heel goede.
Vergeef me, mijn kennis van DJ-s is evenzo een jaar of dertig geleden opgehouden bij de plaatselijke disco en het schoolkamp. Was iemand die plaatjes draaide van het moment en als je geluk had kon je ook nog een verzoekje roepen dat vervolgens ten gehore werd gebracht.

Dat was vroeger.
Ik heb met open mond gekeken naar DJ van Buuren, die ook nog eens de beste van de wereld was. Tachtig uur per week aan het werk, privévliegtuig naar metropolen, knetterchagerijnig als de bestelde maaltijd uit een geplastificeerd broodje bestond maar verder een zeer aimabele rechtenstudent. Afgestudeerd geloof ik.
Van zo een optreden kunnen de Rolling Stones jaloers worden. Tienduizenden mensen die volledig in vervoering raken van iemand die muziek aan elkaar breit. Allemaal met de blik op het podium gericht waar de knaap in wit overhemd en spijkerbroek de maat aangeeft.

En ineens begreep ik Doe Maar beter, in ieder geval waarom ik het bandje leuk vond.
Het ambacht van samen muziek maken was niet afhankelijk van de hysterie in de zaal.
Dan kan zo een Armin van Buuren honderd keer zeggen dat een zaaltje met driehonderd man in Leiden ook leuk is, hij wilde toch wel graag de beste van de wereld blijven.
Muzikanten hebben er weinig aan om door een tijdschrift tot de beste van de wereld te zijn benoemd, of officier in de orde van Oranje Nassau.
Muzikanten willen muziek maken. En ik wil ze zien, horen en het zweet ruiken.

‘Als de stroom uitvalt’ , zo bedacht ik praktisch, ‘dan kan Bruce Springsteen nog steeds een liedje spelen. Met gitaar en bij kaarslicht.’
En dan kan Armin van Buuren naar huis.

[En daar is het ook fijn, want toen Van Buuren vertelde over zijn dag thuis met zijn pasgeboren dochter zag ik iets wat ik herkende. Emotie.]