Ineens schoot ik in een sentimental flashback om 'U' tegen te zeggen.

Dit betekent niet dat ik praat tegen feiten en omstandigheden. Het is een uitdrukking, weet u wel. U.
Regelmatig ontving ik berichten via andere kanalen. Of het wel goed met me ging, of gaat.
Je zal maar leukemie hebben uiteindelijk. [Heb ik niet] Of je zal maar dood zijn. [Ben ik niet]

Welnee. Het was me eerder 'het jaartje wel'.
Ook dat is een wat onduidelijke uitdrukking.

Vanavond was vorig jaar de avond die een afscheid zou inluiden. Zo had ik besloten.
Het was een beetje tegen beter weten in, maar daarvan had ik ook niet zoveel verstand.
Ik weet nog hoe glad het was. Glibberend reed ik noordwaarts en zag in diverse bermen heel veel ontspoorden vergezeld van zwaailicht. Ik bereikte bestemming, en wij bereikten bestemming: café De Minnaar.
Vervolgens verzeilden we in een hele slechte soap, vervuld van Mannen met Gleufhoeden, anonieme telefoon en wat dies meer zij.
Een dag later was de weg vrij. Nooit anders beleefd, hindernissen zijn er om te nemen,
zeker als ze niet meer zijn dan twee paaltjes met een dwarslat.
Feitelijk inhoudsloos, het houdt slechts wat op.

Wat overblijft is de intuïtie die zich ontplooit.
Alsof het nooit anders geweest is, omdat het zo moet zijn.
Dus wat doe je dan?
Je zorgt voor gezinsuitbreiding.

Nou.
En nu hebben we een hond, heel nobel. Een zwerfpup uit Kroatië.
Hij vervult het leven met liefde.
Geknaag, puberaal gedrag en meepraten.
We noemden hem na allerlei leuk bedachte namen 'Bufo-Bufo',
dat is Latijn voor modderwroetende pad.

Liefde, dus.
En is dat niet waar het om gaat?

Fijne dagen!
Ook voor jou.