'Het moet voor een Non goddelijk zijn om in Hem te leven.'

Tevens voor de kater die daar, vanuit zijn nest hier, terechtkwam.
Hij vertoonde zich de hele middag niet. Zal je net zien.

Maar ook voor de incidentele voorbijganger is het een leuk oord.
Mais oui.
Zo eerlijk moet ik wezen.
En met een wagen volgeladen kwam ik weer thuis.
Dat levert een zonnig plaatje op.

De oogst uit Hem.

Als er iets je reinste onzin is, dan heet dat ‘vrienden blijven’.
Klinkt mooi, daar gaat het niet om, maar als blijkt dat je dat nooit geweest bent dan wordt dat een soort mosterd na de maaltijd.
Hele scherpe.

Knap ben je als je maar de helft gelooft van wat je hoort.
Briljant ben je, wanneer je weet welke helft.

Gisteren en vandaag was ik aan het snoeien. Ik wist amper dat er zoveel te snoeien was,
Snoeien is definitief, dacht dat ik niets had maar voor ik het wist twee containers vol.
En vandaag weer bijna een halve. Groene.
Laat het maar symbolisch zijn. Als iets over is dan wel geen zin meer heeft moet je het afvoeren. Geen tijd of ergernis meer aan besteden.
Oh god, ik zocht een oud mailtje op.
Jaar of twee geleden, vol kwetterende domheid die postuum doorslaggevend is.
Ik moest dit en ik moest zus en ik moest zo.
Ik moest zelfreflectie! Aha!

Inmiddels ben ik zover dat het woord alleen me al uitslag bezorgt.
Lekker ding dat vanaf de zijlijn toebijt dat dát is wat mij kan redden. Inmiddels kan ik om het arrogante gewauwel lachen.
Ik ken de leugens en grootspraak en dreigementen die maar moeten blijven wat ze zijn.
Weg uit de 'Oh- en Ah-cultuur'.
Nooit meer iets mee te maken hebben, ver van blijven,
het blijkt de beste manier.
De zelfbenoemde grote kartrekker heeft een mooi leven gehad, dus redt zich verder wel.
De gemiddelde tram rijdt harder in de spits.

Ik spande de druivenstruik en zag minstens anderhalve fles zelfgebrouwen wijn.
In het verschiet.

Ik dronk rosé op een afscheidsreceptie, wist dat het goed was.
Ik hoorde en wist ook dat ik goed doe.
De weg die je moet gaan, is de weg die je moet gaan.
De wereld ligt open, zowel figuurlijk als letterlijk.
Daar is iedereen het over eens.
Ikzelf inmiddels ook.

Be that.

‘is dit een weergave van de werkelijkheid,
of geeft de werkelijkheid dit weer’
…
En ineens was hij weg.
Op zoek naar de muze, in meervoud.
We waren het er al lang over eens.
Verwarring, geestdrift en liefde voor…
Hij vond ‘het’ terug, Ik vond dat het moest.
En toch voelde ik tranen toen hij de straat uit reed op weg naar.
Verkering is een egoïstisch iets, met hem is het een stukje hemel op aarde.

De verbondenheid is van een bijna ziekmakende eenvoud.
Waar slapeloze nachten al een tijd tot het verleden behoren is er nu de onophoudelijke drang tot doorgaan. Waar gaat het nou om. Wie zijn wij en wie zijn wij samen.
Het heeft iets ontroerends tegelijk.

Dat had het vorig jaar rond deze tijd ook, het werd niet anders.

Hij heeft de bestemming inmiddels bereikt.
Ik geniet alvast met hem mee.
Het snijden van het linnen, de warmte, olijf- en wijngaarden.
Ondertussen het bewustzijn van het ongenadeloos ‘samen’.
Zo moet het blijven, zo zal het blijven.

Nog een paar nachtjes slapen.
Zo snel als vleugels kunnen dragen vlieg ik.

Naar Marseille.

Hij: 'dat gaat toch niet over die...'
Ik: 'ja! over hem!'
Hij: 'Godver!...'