In de auto en alleen schrijf ik in gedachten De Beste Blogjes.
Kop, Staart, Plot, werkelijk: alles erop en eraan.

Zelfs terwijl radio2 een eighties-revival doet.
Er werd namelijk in die jaren héél veel rare muziek gemaakt,
dan dwaal ik snel af. Voor wat het waard is.

Als we het hebben over The Eighties: ik was veertien toen ze begonnen & Doe Maar kwam op.
Het meest 'Doe Maar' aan mij was geloof ik zo een rood-geel-groen-gebreide trui. Plus de onvermijdelijke kleine buttons.

Het is niet zo goed in een blogrevival-week,
maar ik revival heus wel.

Vanavond zien we dit & deze:

The importance of being Earnest, het belang van Ernst.
En Bob Dylan. In een Grote Kerk.
Als dat geen retrorevival is!

Ja,
natuurlijk heb ik me wel eens afgevraagd waarom ik weblog,
sinds ik sms weet ik ook wel dat het allemaal in wat minder woorden kan.
Maar weetu, soms is in veel woorden ook wel lekker.
Dat weet ik sinds ik weet van twitter.
Nee, dat is niet waar: ik weet al jaren van twitter. Dat is de incubatietijd.

Maar goed. Dat ik al wist van Twitter, dus, maar tegenwoordig vind ik alles Gedoe.
Zeker als het gaat om het snappen van zaken die de hele wereld al snapt.
Senseo-apparaten, platte televisies, recordable dvd-spelers.

Sinds dit weekend verdiep ik me enigzins, een beetje en af en toe in het Twitter-Gebeuren.
Begon er waarempel de lol van in te zien!
En binnen vierentwintig uur raak ik prompt geconfronteerd met een bericht van Zezunja.
Zezunja schrijft fijn, Zezunja kan schrijven en dat de tranen je soms in de ogen springen. Zo fraai.
Twitteren, het is een werkwoord, doet ze ook en zij riep op tot een blogrevival.
Pofferdrie, ik weet net wat een #hashtag is en ik word terug gejaagd naar m'n blogje.

Nou was ik net even in de twitter om niet te gaan schrijven wat ik nou beter eigenlijk net niet wilde schrijven.
En dat bleek de bedoeling.
Dat heet 'een uitdaging.' Aha, AHA!

Dus later meer.

Het hoogtepunt van mijn dag vandaag was dat het me lukte via mobiele telefoon een inderhaast geschoten foto aan een twitterbericht te plakken en te versturen.

Daar stond de foto op zijn kant.

Hier niet.

Vanochtend werden wij wakker op een woonboot.

Wat duiven zijn voor balkonbezitters in Amsterdam,
dat zijn eenden voor woonbootbewoners.
Leuk in de verte,
maar assemanie in mijn woonkamer komen schijten.

Toeristen/ logé's hebben daar weinig begrip voor en compassie mee.
Dieren zijn dieren.
Je lokt ze, praat met ze en paait ze.
Met een paar kruimels brood bijvoorbeeld,
ze hangen aan je lippen!

[En dan maken dat je wegkomt. Dat dan weer wel.]

Ik hoef niets te verzinnen om iets van mijn leven te maken.

Vanochtend had ik wel ineens heel nare uitslag in mijn nek.
Echt heel vervelend! Hoor!
Alsof ik vervuld van lentekriebel in de brandnetels was terechtgekomen, maar dan zonder brand.

Ik heb precies 4 dagen van mijn lievelings-moederdagknutsel kunnen genieten.
Is dat nou incubatietijd?
De fietsbandketting.
Ik blijk allergisch voor rubber.

Zo ontdek je nog eens wat in een huishoudhandschoenloos leven.
Google weet ervan, sinds ik dit getypt heb.

Het is me wat!

Inmiddels is mijn schouder 3x vergruisd. Dat heet ‘dolorclast’ of shockwave.
Het klinkt of een klinkerweg wordt aangetrild met zo een apparaat dat je kunt huren, zo voelt het ook en inmiddels laat ik nog steeds alles stelselmatig uit mijn handen vallen.
Wordt vervolgd,...

Vanavond deed ik iets dat leek op aquarel want dat kan lomp, met dikke kwast en luistert niet zo nauw.
De doorlopen kleuren en model Frans vervulden me met enig enthousiasme en dat maakt tekenen en schilderen nou soms net zo leuk,
het leven gaat ongenadelos fijn door ondertussen.

Tientallen hersenspinsels vonden geen tijd een plek te vinden op het wereldwijde web.
Of ik had nog geen zin ze op te typen en ze verdwenen voor het moment in het vuur in de tuin, dat kan ook.
Beetje zomer.
JP den Tex kwam in respectievelijk Amen en Kleine, krappe Komedie. Jeroen Zijlstra passeerde bijna ongemerkt, Frank B. verscheen, zo ook Huub S. en BartJan B.
Dorpjes Arcen, Exloo, en hoe heet dat kleinste stadje, oh ja, en oh ja, Maastricht, Nieuwegein, Soest en Kampen,

Nogal onderweg. Nogal thuis ook.

Mijn favoriete Moederdagcadeau is een ketting die gemaakt is van kraaltjes en oude fietsbinnenbanden. Alle fietsen in de wijde omgeving staan op twee kratjes.

Het konijn heet Snuffie-Vlekje.
Hij, oh nee, zij is ooit vernoemd naar meester Harm-Jan.
Die heeft namelijk ook een streepje tussen beide namen.

Het konijn leeft nog steeds maar heet inmiddels Fluffy-Snackje.

Nou. Zo dus.
Het vuurtje brandt.