‘Waar gaan we naar toe?’ schrok ik.

Het klonk me nogal bekend in de oren.

Leuk hé? Dat randje sneeuw.

Desalniettemindaarentegen kan ik iedere vorm van industrieterrein op het moment afraden.
Zelfs als je van spannend, volle maan & mist houdt.
Het sneeuwt twee weken, we zitten twee weken onder nul en het zout is op.

Flauw!

Ondertussen altijd proberen te gaan en te staan waar je wil.
Groningen, Meneer Huub en Het Flesje.
Been there, done that,
met een Groot Hart.

‘Ja! dat heb ik nou ook!’ riep P. enthousiast.
‘Het lijkt af en toe of ik met een vlaggetje sta te zwaaien om de aandacht op mezelf te vestigen. Hebt u nog bagger? Stort maar over me uit!’

Op zich was dat wel weer grappig. Gedeeld enthousiasme is uiteindelijk dubbel enthousiasme.
Nam niet weg dat mijn constatering, waar hij op reageerde, nogal treurig was.
Of eigenlijk zat ik erbij als een geslagen of verslagen hond.
Het was namelijk de week van de verbijstering.
‘Ik ben toch niet helderziende?’ mopperde ik,
achtereenvolgens over de man die in het niets verdween, maar het niet nodig vond dat te melden.
De persoon die met logisch en onlogisch goochelde alsof het balletje-balletje betrof.
Dan gok je wel eens mis.
En als klapper op de vuurpijl iemand die voor de duizendste keer ‘wat moet ik nou?’ jammerde, terwijl hij allang op weg was naar dezelfde zeven sloten om maar weer eens een kalf te verdrinken.
Uit de put, in de put.
In sommige gevallen raak je nooit uitgedempt.

Het weer is dan een overzichtelijk gebeuren. Toen ik na anderhalve dag met behulp van een streepje zon het autoportier weer kon ontgrendelen, bleek de accu leeg want ik had een lampje aan laten staan. Het lampje dat normaal gesproken uit gaat als je, na afsluiten, de bocht al om bent.
Het lampje dat niet vanzelf uitgaat als je het aan hebt gezet om in het donker nog even iets van de autovloer te rapen.
Was alles maar zo logisch als dat.

Bij persoon één geloofde ik het allemaal wel. De flessen rosé die hij snel even langs zou komen brengen zullen wel niet meer komen.
Het weer neigt ook meer naar warme chocolademelk.
Bij de tweede moest ik door een aura heen breken waarvan ik niet wist dat het überhaupt bestond maar een mens moet wat, in het belang van.
De derde bezwoer ik dat ik niet weg zou lopen, als ik al wist waar naartoe ~zonder dood te vriezen.

Het zijn de donkere dagen voor kerst, met aanstaande dinsdag de kortste dag en de langste nacht.
Het licht zal vanzelf wel weer gaan schijnen. Tot die tijd huil ik nog een potje tegen de maan of drink ik bakken troost met P.
Ook best lekkah!

...

[of was het nou 'go with the snow'?]

Mensen zijn rare dingen.

Eigenlijk bedoel ik mezelf, maar dat is zo confronterend.
Want eigenlijk dacht ik vaker ‘wow, dat zou eigenlijk een waardige afsluiting van een onmogelijk verhaal zijn geweest!’
Maar goed, je wilt toch weten hoe het nou eigenlijk echt afloopt.
In dromen en gedachten.
En denk je dat dat nog best een jaar of vijftig had mogen duren.
Waarna je weer weet dat morgen ook al ver weg is.

Ik keek naar de werkende man, in een droomloze slaap.
De intimiteit van het moment greep me naar de keel.
‘Vluchten’, dacht ik. ‘Vluchten nu het nog kan!’
Ik wilde wel rennen maar mijn benen waren te zwaar en de aftocht was in een vlaag van paranoïde achtervolgingswaanzin.
‘Hoe kon hij me dit aan doen?’ sms’te ze.
En daar stond ik weer, aan de grond genageld.
‘Waarom wilde hij dat’, dacht ik.
Willen en kunnen zijn twee verschillende dingen.
Ik kan heel veel.
Willen is iets anders.
‘Onmacht’, piepte ik terug.
Het woord ‘onwil’ verscheen als neonreclame op verschillende plaatsen aan de hemel, ik was op Piccadilly Circus.
Met een arm om mijn borst geklemd en kloppende slapen.

Dit was het moment dat ik wakker schrok,
in volslagen paniek,
met een hoofd als een draaiende betonmolen.

Altijd het moment dat de paracetamol op is
en sterke koffie in de keuken.

Het is zo Heel Erg Hollandsch om te mopperen over het weer.
Jaja: het is koud.
Trui aan niet zeuren.
Jaja: het vriest.
’s Nachts folie op de voorruit en voorzichtig de wijk uit laveren. Het is weer even wennen en ik ben de enige in het land zonder winterbanden maar op de snelweg is er niets aan de hand.

Zou je denken, dat zou je denken.

Want dat is dus wel zo. Kunnen ze wel zeggen dat De Spoorwegen gestoord zijn omdat ze elk jaar opnieuw constateren dat er blaadjes van de bomen op de rails waaien…
Maandag was de snelweg na een paar vlokken sneeuw al rijp voor de ochtendspits van de eeuw én de vorige eeuw er bij opgeteld.
Het leven van een mol.
Des ochtends om zeven uur is het donker, des avonds vanaf vijf uur ook.
Het schijnt dat er nog steeds een tuin is achter de bijbehorende deur.

We hebben een zwart konijn.
Ik zag dat konijn zondag aan het eind van de middag voor het laatst.