Ja-ja-ja.

Eigenlijk kan het natuurlijk helemaal niet, binnen mijn beperkte voorstellings- en belevingsvermogen: een dertigjarig jubileum van iemand die op de kop af een jaar ouder is dan ik.
Hallo!
Dertig jaar geleden was ik net uit de barbiepoppen!
Oké, en had ik Doe Maar en speelde hij met zijn schoolbandje in het voorprogramma van Doe Maar. Dat breit weer wat recht.
Eén recht, één averecht.

Het was de avond van de twintigste november ongeveer dertig jaar geleden en van die dertig heb ik de laatste twintig bij redelijk bewustzijn meegemaakt.
Komt ook doordat we elkaar wel aardig vinden.
Hij is één van die mensen die ik ongeacht de tijd ertussen altijd genadeloos weer oppik. Of hij mij. Daar wil ik vanaf wezen.
Op de avond van het jubileum werden al die jaren samengevat in de vorm van de muzikale omlijsting.
Voor hem werk, voor mij als liefhebber van dat werk

En tegelijkertijd is het een soort reünie, met vrienden, bekenden, en Joost mag weten wie allemaal.
Ted, Margot Tiny, Erik, Emmanuel, JanH., Kika en Marc. Klaverjassende achterban was ook aanwezig, en cetera.
Ze waren er allemaal.
In de lady’s room belegde ik een privé-concert met Rieany.
En met Jan met een contrabas en Frits met een gitaar.
Het zou er al namelijk al komen, dat concertje,
maar het was de slechtste reisdag van vorig jaar met ijzel op de snelwegen. De locatie van toen is vervallen. De inzet blijft veelbelovend.
Paar sms-jes over en weer en een nieuwe locatie was gevonden.
Leuk-leuk-leuk!

En zover zijn we al weer.
Vanavond de drie-na-langste file [bij elkaar opgeteld], uit de geschiedenis van het gemotoriseerde voertuig.
Of was het nou meteen de ergste terwijl het grote feest nog moet beginnen?
Ik had er weinig last van.
Ik was al weer onderweg naar tienminutengesprekken en lange telefonades.

'Het leven gaat maar door'
Zo veel is zeker.

NB: op onderstaande beelden ziet u André Manuel & Bartel Bartels. En BJ Baartmans.
Lees vooral even zijn column van 22 november.
Het is wat met de Kul-Tuur.

Sorry,
ben een beetje uit mijn ritme.

Als ik mijn best doe kan ik het nog voelen. Negentien november 2001.
Het kan maar waarom zou ik?
Een bevalling onthoud je, herinnering aan de door razende pijn van die dag verdwijnt. Er komt een mannetje voor in de plaats dat de wereld aan kan.
En dat soms nog een heel klein jongetje is.

Het gisteren behaalde zwemdiploma hoefde vandaag niet mee naar school, hij zou maar gepest worden omdat hij de laatste is. Denkt hij.
Woooooow, een pleesteesjenportubbul!
De mand met verjaardagsuitdeelpakketjes wordt trots voor de buik gedragen. De aangeknoopte ballonnen zwieren achter hem aan.
Coole trui aan en gel in de haren.

Negen jaar
en hij is heel erg jarig.

‘Ik wil niet dat jij iets in mijn schoen stopt’, waarschuwde Tobias ‘want dat doet Sinterklaas al!’.

Er kruipt altijd iets van ontroering door mijn lijf bij de intocht van Sinterklaas.
Dat heb ik met de paplepel ingegoten gekregen, par example: mijn moeder was de afgelopen dagen chagrijnig,
ze zou dit jaar voor het eerst in de afgelopen veertig de intocht moeten missen, omdat ze in de trein zou zitten.
Zingende kinderen, komt hij wel, komt hij niet.

We zaten bij buurman P. waar een potje tennis op de Wii abrupt werd onderbroken voor de intocht on national tv.
Afgelopen zomer was het afgelopen met Sinterklaas.
Maar nu?
‘Wij doen niets aan Sinterklaas, wij vieren kerst’ zei P.

Het buurjongetje zong desalniettemin hartstochtelijk de hele intocht mee, Merlijn had rode blosjes op zijn wangen en Tobias vatte alle wetenswaardigheden uit de afgelopen dagen ‘Sinterklaasjournaal’ samen.
Oh my goodness, ik houd van Sinterklaas. Ik houd van Bram van der Vlugt, ik houd van Dieuwertje Blok en ik hou van het hele cabaret eromheen.
De onwil om te geloven dat Sinterklaas niet bestaat als Bram van der Vlugt verkleed en wel voet aan wal zet neem ik voor lief.

Het is bijna middernacht.
Ik ga suikerklontjes en tekeningen uit schoenen verwijderen en deze voor kleinigheidjes inruilen.

Sinterklaas bestaat.
Wie ben ik om dat niet te geloven?

Omdat drie maal scheepsrecht is en dit keer op rij twee in het theater om de hoek.
Ik hou niet van rij één, ik hou niet van rij twee, ik hou van geen enkele rij die me de macht van de donkere zaal ontneemt.
Kan je niet eens in je neus peuteren.

Drie keer is helemaal niet zo vaak, honderdzestig keer is vaak. En zoveel keer was de voorstelling inclusief deze inmiddels gespeeld. Maar oké, het is zijn werk en dat bestaat bij de gratie van de toeschouwers.
‘Ik zag je wel zitten met je moeder’, zei de acteur. ‘Waar is ze?’. Mijn moeder mocht namelijk de vorige keer ook mee en dat wij nooit iets in één keer helemaal snappen, dat heb ik van haar.
Ik wees naar mijn moeder aan een tafeltje verderop. De acteur zwaaide en mijn moeder zwaaide jolig terug. Het volgende moment babbelden we verder waar we ook al weer gebleven waren en over meer van dat soort.
De gruwel-Sint en de Johan Nijenhuis, knip één keer met je vingers en alles wat reeds op ons afkwam in alle formaten interviews explodeerde terstond aan de oppervlakte.

En die verschrikkelijk geestige voorstelling die misschien wel een vervolg gaat krijgen maar dat die dan minstens zo goed als deze moet zijn en voorlopig is het nog deze.
‘Misschien moet je deze ook wel overal tussendoor en altijd blijven spelen, gewoon tot je tachtigste’ opperde ik.
‘Net zoals ze dat in Engeland doen en dan in een eigen theatertje.’
Het leek mij ineens wel een curieus idee, een voorstelling die je als een cd af en toe weer eens op kan zetten.
We grinnikten.
Het afscheid ging van ‘tot de volgende’ en ook mijn moeder werd gedag gezoend.

‘Wangen al gewassen?’, informeerde ik de volgende dag snaaks.
‘Nee’, bloosde ze hartstochtelijk.
‘Nou ja’, herstelde ze zich snel ‘zo leuk dat hij zo gewoon is gebleven’.
Het is altijd een discutabel compliment voor begenadigde podiumdieren.
Wat is gewoon?
Talent en gedrevenheid zijn niet per definitie gewoon. Daarbij laat mijn moeder zich heus niet door iedere gewone man op haar wangen zoenen.

Ik ook niet trouwens.
Maar dat is een ander verhaal.

...en ineens vond ik mezelf terug,
in de dvd van rockopera 'Ren Lenny Ren'

Op de één of andere manier zag ik ineens weer hoe het allemaal klopte. Dat is leuk!

"En als ik thuis ben, ben ik nergens
En kom ik buiten, vind ik het podium zo vol

U zegt onzeker? Donder op niet in het geheel
Ik vind me zelf erg goed soms
Maar doel waarschijnlijk op de rol die ik dan speel
Want voor iemand die niet rookt, rook ik wat veel"

[Dat laatste gaat wat mij betreft wel goed, dank u wel]
.