Soepel liet ik me in allerlei bochten wringen en converseerde er op los met de fotograaf. Ik verstond iets met ‘wachten’ maar hij was wat verkouden dus hij bedoelde ‘klachten’ en ook mijn antwoord veranderde soepel van ‘tien minuten’ in ‘twintig jaar’.
Dat eerste vond hij wel meevallen, het tweede niet.

Meer dan twintig jaar geleden gleed ik op het toenmalig Joegoslavische eiland Hvar van een trapje in een kerkje. Mijn hand zat nog om de leuning bovenaan geklemd, terwijl mijn voeten al beneden op de grond stonden. Ik herinner me de misselijkmakende pijn, een soort whiplash in mijn schouder. Al bestond een whiplash toen nog niet onder die naam.
Die pijn wist ik weer toen een fysiotherapeut een plek in de buurt van mijn schouder traceerde, vandaar de foto. Foto’s zelfs, van mijn binnenwerk. Ik werd in een bocht gezet waarvan ik hoopte dat de beoordelaar zou zien dat ik er niet altijd zo bij sta. Zo ijdel zijn we dan ook wel weer.

Vanmiddag belde ik met de dokterspraktijk. Vanochtend en tussendoor ook trouwens, blijkbaar nodigt een herfstvakantie de hele wijk uit om een beetje met de huisartspraktijk te gaan bellen.
Maar goed, je moet wat als je iets wil weten en vanmiddag had ik contact.
‘Jajaja’ zei de assistente terwijl ze mijn gegevens erbij zocht.

De rest kon ik niet verstaan. Zij is van buitenlandse afkomst en medische terminologie is niet mijn sterkste kant.
Behalve als het om huisdieren gaat, dan kan ik het wel. Maar die hadden nu even niks, hè.
Diagnostieke… nee, digestieve… nee: een degeneratieve afwijking was zichtbaar. ‘In zowel schouder als nek’, vulde ze aan en dat verstond ik wel. Dat was op zich wel logisch want andere foto’s waren niet gemaakt.
Afwijking begreep ik ook nog wel.
Een afwijking is niet normaal. En degeneratief is zoiets als slijtage.
‘En daar ben je te jong voor, hè?’ zei de assistente die het weten kon, ze had me namelijk net gevonden op mijn geboortedatum.
Ik was zo vrij om dat niet als een compliment op te vatten.
‘Dussss, posttraumatische artritis’, constateerde ik al google-nde.
Ik zag mezelf op slag vervangen worden door plastic, in deeltjes.

Playmobil Peet!

[Ik vond dat niet een héél geruststellend gedachte.]

Ik word razend gelukkig van elk jaargetijde dus ook van de herfst.
Mijn geluk is alleen een klein beetje afhankelijk van welke kant ik op moet en of het weekend is.
Maar dat is misschien wel logisch.
Niemand vindt zichzelf een enorme boffer terwijl hij/zij des ochtends om zeven uur de ruiten van de bolide staat te krabben.
En dat het nog zo donker is en de hele wereld slaapt behalve ik-ik-ik.
Om er vervolgens op de snelweg achter te komen dat de rest van de wereld ook al wakker is en onderweg.
En om onverklaarbare redenen achter elkaar stil gaat staan terwijl we toch met elkaar niet voor niets vroeg genoeg vertrokken om dat te voorkomen.

Nee. De andere kant op is minstens zo leuk. Thuis en vandaag mocht ik uitslapen. Ook dat is een dingetje waar de meningen over verdeeld zullen zijn, ik hoefde pas om half negen ergens te zijn en dat was maar tien minuten rijden.

Om kort te gaan: vanochtend mocht ik op de foto. Omdat ik alle tijd van de wereld had en twee koppen koffie wel genoeg zijn maakte ik werk van mezelf. Inclusief schmink, ketting, oorbellen en dat soort werk. Kek jurkje aan, pittige laarzen erbij en gáán.
Verspilde moeite. Alle laarzen en sieraden moesten af en uit en dat jurkje was ook niet zo heel handig.

Na afloop vertoonde ik me op een oude werkplek in hetzelfde ziekenhuis en hier was niets veranderd, het fusie- en bezuinigingsgeweld daargelaten.
‘De koffie is nóg gratis…’ zei excollega A. opgewekt.
‘Houd moed, datzelfde zei je anderhalf jaar geleden ook al’ grinnikte ik.
De koffie ging wel in papieren recyclebare bekertjes die niet gerecycled worden.
‘Zal ook wel te duur zijn’.
Nadat ik tout la famille een uur lang van het werk had gehouden vertrok ik. Om vervolgens af te reizen naar mijn destijds opvolgende werkgever om wat dossiers en andere prullaria te bemachtigen. Het werd bijna een sentimental journey op die manier. Of een manier om op een vrije dag mijn werkende alterego te laten doordringen.
‘Wat zie je er goed uiuiuit! ‘ gilden de dames achter de balie. Waarmee ze eigenlijk wilden zeggen dat ik er een paar maand geleden een stuk beroerder uitzag, geloof ik, desalniettemin daarentegen heb ik ze hartelijk bedankt.
Tien minuten later was ik weer thuis. Ik was me ineens erg bewust van het feit dat ik tegenwoordig wekelijks een hele werkdag in de auto zit.
En die gedachte gaat maar niet uit mijn hoofd.

Zonde! [Van de tijd]

‘Ik wil mijn leven terug, overal over kunnen schrijven. Ik heb niets te verbergen’ zei ik tegen C..
‘Zo gaat dat met een blog’ zei C., ‘ik kan ook niks meer.’
‘!@#$%’ dacht ik en zei ik.
Ík heb niks geen geheim, ik weblog er al járen op los.
Mijn waarheid is mijn waarheid hoe gênant soms ook,
zo er ook dingen zijn waar ik nooit over schreef en niet over schrijf.
Of, zoals Boudewijn Buch eens zei: ‘Iedere gelijkenis van figuren
met bestaande personen moet worden beschouwd als een gelukkig of ongelukkig toeval.’

‘Je móet overal over blijven schrijven’, zei I.

Goeie genade, ik typ een stukje in een minuut of tien en soms begrijp ik zelf pas later wat ik precies zeg.
Ineens was ik een bijna wetenschappelijk studieobject en goed voor bloeiende analyses met betrekking tot persoon, plaats en tijd.
Aaah, the unbearable emptiness of being.
Het manipuleerde, frustreerde en blokkeerde mijn hele denken, dus ook de vertaling daarvan, hier.
Nooit heb ik overwogen dit domein op te geven.
En ineens wel, walgend van het hele verhaal dat taboe en censuur heet. In naam van goed fatsoen, maar wat is dat dan nog?

‘Er is uiteindelijk maar één persoon die het goed met je voor heeft en dat ben je zelf’ sprak B. troostend, doch feestelijk.
Hij schonk nog een glas wijn voor me in. Waarschijnlijk omdat hij het goed met me voor heeft.
Ach ja, mijn waarheid...

Mijn leven is zo leeg nog niet.
Rozen op mijn pad zoals ze er altijd waren, zoals ze er altijd zullen zijn
waarbij ‘het is zoals het is' als gevleugelde uitspraak heerst.

Het is zo en zo is het.
Niet anders.

Midden zomer kwam het bestaan van de goedheiligman aan de orde en was het geloof weg. Naarmate vijf december dichterbij komt maakt het ongeloof plaats voor ongeloof over het niet bestaan van het geloof. De pepernoten liggen al weer een maand in de winkel en Tobias heeft zijn eerste zwartepiet-metamorfoses er reeds op zitten. Inclusief schmink en deze zeer gedegen aangebracht, terwijl hij helemaal niet van oren schrobben houdt.
Maar zijn ambitie is ineens toch weer om – net als die ene acteur uit Ibbeltje ~Erik van Muiswinkel-red.- later Zwarte Piet te worden. Affijns, be that. Acteur is een mooi vak en Zwarte Pieten zullen vast altijd blijven bestaan.

Met de pepernoten breekt ook weer de tijd van de professionele kerstgeschenkjes aan. Mijn rol als school-adviseur kent werkelijk geen grenzen dus leggen L. en ik jaarlijks al voor oktober contact met de kerstgeschenkgigantjes, twee dames die hier een leuke boterham mee verdienen en dit dan ook nog terecht want ze weten van niets iets spectaculair glimmends en feestelijks te maken.

Voor dit jaar had ik iets anders in gedachten. Al maanden.
In mijn hoofd is het werkelijk het hele jaar kerstmis.
Via W. kreeg ik een boekje dat zij, zoals ze vertelde, in haar laatste kerstpakket aantrof. Ze geeft les op een ingewikkelde school in de Bijna-Bijlmer of zoiets, boekje altijd in de tas.
Een prachtig naslagwerkje voor onderwijsgevenden, met hierin in Jip-en-Janneketaal wat voor soort afwijkingen kinderen tegenwoordig zoal kunnen hebben.
Bekend met de term ‘passend onderwijs’?
Is erg actueel, wordt uiteraard bij aanvang al weer volledig weg bezuinigd maar in het kort komt het er op neer dat elk kind terecht moet kunnen op een basisschool. Tijdens een introductie- cq voorlichtingsbijeenkomst verzuchtte een directeur: ’vroeger had ik dertig kinderen in een klas en wie niet mee kon komen ging naar de LOM-school. Punt. Tegenwoordig schrijven we alleen nog maar rapportages en Met Wat Extra Begeleiding moet het allemaal maar kunnen. Punt’.
Nou, dat dus.
Maar het is een leuk boekje en mijn voorstel om het aan het kerstgeschenk van dit jaar toe te voegen werd omarmd.
De makers van het boekje vonden dat fijn en verstuurden een pakketje met vijfentwintig exemplaren. En dat pakketje kwam niet aan.
Dacht ik.
Tot ik een vuilniszak in de grijze container wilde kieperen en net op tijd een doosje met pakketpostzegel op de bodem ontwaarde.
Goeie genade, vervolgens vond ik in de brievenbus een verkreukeld afleverbericht van TNT.
‘Het pakketje staat in de grijze vuilcontainer’.
Je verzint het niet maar het gebeurt. Het doosje was dik genoeg om de inhoud niet volledig te laten vergallemiezen door de inhoud van de grijze bak dus laat de klingklokjes maar tingelen.

Ja. Ook bij TNT hebben ze het zwaar. Vroeg me en passant af of er ook al een ‘doe en denk richting postbode’-boekje bestaat. Als dat nog zin heeft natuurlijk, sommige doelgroepen helpen zichzelf om zeep.
Daar kunnen de zwarte oren van Piet nog een puntje aan zuigen.

‘Goed’, zegt de man met de lange haren, die ik toch eigenlijk ben, ‘ik heb daar bewondering voor, maar ik wil leven. Mijn ziel moet ontmoetingen hebben, niet enkel in de lege verbeelding blijven rondwaren. Mijn ziel stuit nergens, glijdt overal als een geest doorheen. Ik voel nergens materiaal. Ik voel stof. Er is geen rustpauze meer tussen de aandrift en de bevrediging, die de aandrift versterkt en de bevrediging adelt. Als ik door de nieuwe buitenwijk loop, op speculatie en erfpacht gebouwd, loop ik door een kaartenhuis, waar mensen zich slecht voeden, slecht warmen en uit vrees voor eenzaamheid liefhebben.’

[bron: Martinus Nijhoff, Kritisch en verhalend proza]

Ik zat er al een tijd, op die planeet. Ik hou namelijk heus wel van relaties, de reden was in dit geval het relatiegebeuren van anderen.
De Dames waren volop aan het contacten en daten, en ik wist niet met wie en hoezo dusch maakte ik een account aan.
Curiosity killed the cat.
Gewoon zoals het was, ik heb maar één waarheid tegelijk. Het leek me wel veilig om mijn gebonden staat te vermelden en vervolgens kon je dan kiezen wat je wilde.
Mailcontact, vaste relatie, vriendschap, dat soort dingen. Ik koos voor vriendschap want mailcontact was me te veel werk en een vaste relatie had ik al. En vriendschap is altijd wel oké, dacht ik. Waarop ik erachter kwam dat de relatieplaneet de andere kant opdraait. Als je in bezit bent van een vaste relatie en vriendschap aan vinkt dan ben je op zoek naar s ex.

Zo vertelden tenminste de berichten die mijn ‘inbox’ binnen stroomden en ook dat waren discussies waar ik geen zin in had... maar ik vermaakte me uitzonderlijk met het volgen van vriendinnetjes die zich een nog veel grotere slag in de rondte vermaakten. Zonder enig resultaat natuurlijk en dan hadden we het daar weer over.
Vervolgens brak het moment aan dat ik van gebonden ongebonden werd, geef het maar een naam, en had ik helemaal geen behoefte aan de relatieplaneet. Mijn profiel aldaar is nooit verder gekomen dan ‘ik zoek niks maar ik vind van alles’ en dat ik er van alles van vind sloeg dan voornamelijk op mijn mening over het gebeuren. Oei! Hooggegrepen.

Ik werd voornamelijk gevonden door bekenden en oud-bekenden en dat was op zich wel weer geestig, daar kan je nog eens een leuk avondje uit aan vastknopen. Voorbeeld?
Voorbeeld. Ik kreeg een grappig bericht en ik bekeek de foto van de bijbehorende meneer. Paar mailtjes over en weer en hij bleek een straat verder te wonen dan mijn oude adres in Nijmegen. Dus we kenden elkaar van gezicht in de buurtsuper aldaar en zo we iets later ontdekten waren we ook collega’s geweest bij de ziekenomroep. Was hij uit de lucht komen vallen dan hadden onze kansloze profielen waarschijnlijk prima bij elkaar gepast, nu bleken we dat stadium al voorbij want in Het Echte Leven vielen we niet op elkaar. Maar wel een leuke avond bijgepraat terwijl we dat nog nooit gedaan hadden.
Een half jaar geleden kreeg ik één bericht van een man die fatsoenlijke zinnen kon maken.
Vond ik ook al weer winst. Het werd een bescheiden mailcontact waar ik vriendinnetje M. over vertelde. ‘Hoe heet die man?’ vroeg ze bovenmatig geïnteresseerd. Daar moest ik even over nadenken maar na twee koppen koffie wist ik het weer en verdween zij in een lachstuip.
‘Oh fock, die man schrijft heel leuk maar dat is echt helemaal niks voor jou. Ook niet voor mij want ik heb hem vorige week ontmoet.’
Hadden we daar weer veel lol om en liet ik mijn account verder slapen om het na nog één kansloze reactie definitief op te heffen.

Maar het is wel een ding.
‘Is het niet dat je zo graag wilt dat het allemaal klopt, dat je de mismatch maar liever over het hoofd ziet?’.
Daar kreeg ik een punt voor. Hierbij opgeteld blijk ikzelve niet 'alleen' of 'eenzaam' genoeg om tijd over te hebben voor al teveel geneuzel. Mijn ‘perfect match’ sluit hier geweldig op aan dus die hangt niet rond op die planeet.
Je hebt er niet veel aan, het weten is wat waard.
Dat heb ik inmiddels verwerkt, dank u wel~ al is het hogere wiskunde.

Ik moest denken aan mijn volslagen weirde wiskundeleraar van de middelbare school.
'Quad erat demonstrandum', kalkte hij onder elke juist uitgewerkte som.
Het heeft me ruim vijfentwintig jaar gekost om ook dat te begrijpen.

Een paar weken geleden zag ik Ricky Koole en Ricky Koole is grappig. En kan zingen. Met twee prima muzikanten en een leuke verzameling liedjes zorgt dat voor een leuke avond.
Wat ik vooral nogal opmerkelijk vond aan Ricky Koole was haar buik. Kanonnen!
Die zat in zo een laat stadium dat het er op leek dat de toegift tevens de bevalling zou gaan worden.
Deze week kwam tot mij dat het welpje er is. En dat ze het met Leo Blokhuis doet.
Allemaal van die nonfo die fijn is bij het trivianten, dus opgeslagen op mijn harde schijf.
Het kind heet Otis en op zich is dat niet zo gek want waarschijnlijk houdt het koppel Blokhuis-Koole erg van Otis. Redding.
Ik heb een onhebbelijkheid bij de naam ‘Otis’ en wel dat ik er per definitie ‘die dood is’ achteraan denk.
Dat is minder.
Brengt me wel weer bij die andere dooie soulman, Solomon Burke.
Eén van de muzikanten van de avond met La Koole heet Wouter Planteijdt, ‘kunt u dat even spellen, meneer?’ en deze Wouter Planteijdt heeft de teksten van De Dijk vertaald in het Solomon Burkiaans. Dat heeft hij wonderbaarlijk goed gedaan.
Vorige week dinsdag kreeg ik ‘Hold on Tight’ binnen en wegens luistertijdgebrek mocht die mee naar het figuurzaagclubje.
De week ervoor had ik ook een cd van Solomon Burke ingebracht en tussentijds liet hij het leven voor wat het was.
Geen kwestie van oorzaak en gevolg neem ik aan, maar omdat hij nu toch al dood was kon het niet zoveel kwaad meer. Leek mij.

En, dames en heren, ik was blij verrast. Naadloos passen meneer Burke, de teksten en De Dijk in elkaar.
De hele figuurzaagclub was blij verrast dus dat leverde een hoop uitermate swingende resultaten op. Hurray for that!
Leuk ook omdat ook oude bekenden van De Dijk vertaald zijn en dat is gevaarlijk. Sommige resultaten halen echter het beste uit De Dijkjes boven, zo ook onderstaand lied dat ik nog weet van twintig jaar geleden.
Toen ging het de helft sneller want was de drummer nog meer van het ketsepieten. [Oud-Nijmeegs voor vierkant drummen, met dank aan Norman.] Antonie Broek is subtiele topsport!
'Ik kan het niet alleen' zonder bewegend beeld,
Solomon Burke was toch al niet echt van het bewegen~ meer beweging zal er ook wel niet komen.
Maar zo de moeite waard.
Die hele cd is de moeite waard!
Die móét je hebben!

Vind ik hé, vind ik. Maar ja, ik heb ém al.

‘Ach pijn, pijn’, zei hij. ‘Je hebt toch ook een navelpiercing? Het zetten daarvan was vast ook niet pijnloos.’

‘Dertig december 1999’, herinnerde ik me.
Dat zat zo. Kerstdagen zijn natuurlijk per definitie al van die dagen die je, of je dat nou wilt of niet, oproepen tot zelfbespiegeling en overweging. Andere vrije dagen ook natuurlijk, in dit geval gebeurde het op de laatste kerstdag van de vorige eeuw.
Ik vroeg me af wat voor blijvende herinnering ik het eind van die vorige eeuw nog snel even kon regelen.
En aangezien ik niet zo van de parachutesprongen en ballonvaarten ben, werd het een navelpiercing. Vandaar.
De arts grinnikte en prikte me lek.
De naald rechts in mijn kuit was niet fijn. Acupunctuur had ik me toch wat romantischer voorgesteld.
‘Daar loopt een zenuwbaan’, vertelde de arts ‘en die naald voel je van je teen tot misschien wel in je rug.’
Ik heb een rijke fantasie en dito voorstellingsvermogen, dat was in dit geval niet nodig.
Het effect van de naalden liet weinig te raden over.
‘En nu?’ informeerde ik wat benauwd.
‘Nou blijf je twintig minuten zo liggen. Doei’, zei dokter Killdare.

Tsja. En daar lig je dan met je goeie gedrag en zonder sokken.
Hij had de verwarming naar wat hogere temperatuur gedraaid,
Ik voelde alle naalden en had het koud.
Dan denk ik niet aan roken.
Als ik op mijn duim sla of mijn knie stoot aan een openstaande lade denk ik ook niet aan roken.
Nu keek ik naar de naald die ik een centimeter of tien boven mijn navelpiercing op mijn ademhaling zag bewegen.

Twintig minuten verstreken. Ik vroeg me af waar de oorkruiper was gebleven die -voor er geprikt werd- over de muur liep. De kill-and-attack-poging van de arts had er toe geleid dat het insect op de grond viel en in het niets verdween. Maar insecten verdwijnen nooit in het niets.
Ik dacht aan lavendelvelden en rozenblaadjes die op een warm bad drijven.
Ik dacht aan Solomon Burke en hoe die met dat lijf éénentwintig kinderen bij elkaar gepassioneerd had.
Ik dacht aan van alles en verveelde me.

‘Wat moet ik nu eigenlijk precies voelen’ wilde ik weten toen de naalden verwijderd werden.
Dat was iets met rust en innerlijke balans en vrede. Geloof ik.

Een dag later had ik één heel vieze sigaret gerookt.
En voelde ik me of ik een doosje oxazepam had leeggegeten.

‘Leuke sokken’, zei de arts.

Ja. Lachen, mijn sokken.
Het was helemaal niet de bedoeling dat die dokter mijn sokken zou zien.
Laten we het daar even over hebben, ik was al vanaf zeven uur des ochtends onderweg,
en op dat uur is het donker en mistig en koud.
Hartstikke lollige sokken, grijze met witte stippen. Ik weet dat en dat is genoeg.
Het is niet de bedoeling dat bijbeunende huisartsen opmerkingen gaan plaatsen over mijn sokken.
Dat deed hij dus wel.
Het wilde zo wezen dat ik vandaag in een soort van permanente haast bleef tot ik me om half negen des avonds op de dokterstafel drapeerde.
Met mijn kekke laarzen aan, armen ontbloot.
Een mens in het nauw ligt er graag een beetje leuk bij.

Maar het was de bedoeling dat die laarzen uitgingen.
En mijn ladylike thermosokken ook.
Nog steeds lag ik verschrikkelijk bevallig te wezen.

‘Het gaat toch geen pijn doen?’ vroeg ik enigszins snaaks.

Toen keek hij me aan.
Zijn blik hing ergens tussen verbaasd en meewarig.
‘Dom schaap op de tafel, heb ik weer’, zo een soort blik.

‘Het doet wél pijn’ zei hij.
‘Vast niet zo pijn als bevallen’, zei ik ‘...en dat viel nog best mee’.
Dat wist hij niet. Hij had zijn vrouw ook nooit horen klagen.
En zo babbelden we een eind de wereld in,
stap in de wereld die acupunctuur heet.

Hoe kom je los van alles wat je lief is?
In dit geval van mijn zelfverzonnen steun en toeverlaat op blije, alcoholische dan wel hopeloze en wanhopige momenten?
Je kunt natuurlijk overal mee stoppen maar dit leek me de meest overzichtelijke en gezondste: mission statement!

De breuk tussen mijn sigaret en mij.

[wordt een vervolgverhaal natuurlijk]

'Er is niks mis met Solomon Burke' typte ik op 1 oktober.

Dat was op 1 oktober.
Nu is het net even anders.

Het moment kon niet veel slechter.

"Burke laat 21 kinderen, 90 kleinkinderen en 19 achterkleinkinderen na"

Vanochtend stopte ik de cd van de musical Turks Fruit [klik] in de cd-speler. [Ook hier.]
Hoe Antonie Kamerling een theaterseizoen lang zong over de liefde voor en de dood van een ander.

Zo jammer.
Zo een prachtige man.

‘Geluk wordt nogal eens vertrapt omdat het te dicht voor je voeten ligt’

Niet de roes maar de vervoering
Het is de opbouw niet de sloop
Het geheim niet de beroering
Niet de twijfel maar de hoop

Niet de schok maar de onthulling
Het is de speurtocht niet de vondst
Het is de speurtocht niet de vondst
...

We hebben ook nog lang niet de hele kledingkast gehad.
Nee. Zulks verveelt nooit.

- 'Ben jij dat, Merlijn?'
- 'Nee, ik ben William Shakespeare, nou goed!'

"You're my rose saved from the street" meende Meneer Huub in Zwolle te moeten bezigen. Bezingen. Bezigen.
Mijn van straat geredde roos?
Jaja en Yesterday I was Nowhere.
Het zal allemaal best.
En niks mis met Solomon Burke.
Maarrr,

door in de vaart der volkeren,
De Dijk is op dreef~ nieuwe ronde, nieuwe kansen,
een nieuw lied...

De weg is niet de vraag waarheen
De weg is de vraag hoe
Je dacht een eind op streek te zijn
Maar je gaat nergens naartoe

Zo kennen we elkaar weer!

“I will not forsake,
the colors that you bring
But the nights you filled with fireworks
They left you with nothing”

Menigmaal had ik mijn zorg en verbazing uitgesproken over de beerput die steeds dieper uitgegraven werd en ik zag mezelf veel te dicht in de buurt van het drijfzand komen.
Mijn tekst was trouwens ook wel zo een beetje op en ik een buitenstaander. En dan weer niet en dan weer wel. Enige vorm van logica was al langer ver te zoeken,
nu sprak hij van het ultimatum.
‘Er is een draadje dat…’ stak hij van wal.
Ik ging er eens rustig voor zitten en hoorde aan, zonder onderbreken en zonder ‘ja-maar’.
‘Prima’, zei ik, ‘en nou maar hopen dat ik niet aan een draadje vastzit.’
Het eisenpakket bleek vervolgens nog uitgebreider.
In liefde zijn is geen misdaad, laat staan de reden om in opdracht tegen een boom te rijden.
Veel gekker moest het niet worden.
‘Ja hallo’ zei ik. ‘Jij gaat ergens voor staan en handelt daarnaar. Is goed. Respect.
Maar daarmee houdt mijn bijdrage wel zo’n beetje op.’

We gingen over tot de orde van de dag. Avond.
Pro-sec-co. Ge-zel-lig.
‘Wát zei je nou precies toen je weg ging?’ vroeg ik later.
Hij herhaalde zijn tekst en ik huiverde na.

"It's a long way down to nothing at all"