Ik heb een piepje in mijn huis.
Tegenwoordig moet ik dan zelf op onderzoek uit.
Ik ken heus al een hoop nare piepjes, van een hoop apparaten. Wasdroger, vaatwasser en magnetron hebben geen geheimen meer wat dat betreft.
Dit was een wat onheilspellender piepje, dus dan denk ik meteen aan de verwarmingsketel. Verwarmingsketel en ik begrijpen elkaar ook alleen maar zo lang als het ding het doet en gezien de weervoorspellingen zou het me slecht uitkomen als het ding het zou begeven.
Verwarmingsketel heeft een schermpje en dat gaf aan dat er geen vuiltje aan de lucht was.
Een muis was het ook niet, een muis zou in dit door kattenbevolkte pand wel gek zijn om te verraden dat hij dan wel zij bestaat.

Maar ik kende een soortgelijk verhaal, waarbij de televisieleverancier en daarna zelfs een beambte van de gemeente erbij werd gehaald om die nare piep om zeep te helpen.
Toen bleek het een rookmelder.

Dus. Rookmelders.
Die heb ik en die batterijen doen het ook niet eeuwig en dan waarschuwen ze. Heel hard en heel vaak!
Geen idee hoe ik zo een ding een beetje compleet van de muur af kan krijgen maar ik hoopte in ieder geval een ‘piep’ op te vangen terwijl ik bij de boven de wasdroger hangende rookmelder stond.
Niets. Bummer!
De piep kwam van een verdieping hoger.

En denkt nou iemand dat ik die [die! Die!] rookmelder kon vinden?

['Ja, natuurlijk Peet. Natuurlijk lukt je dat.'
Klopt, zelfs als ik niets zoek dan vind ik nog van alles.
Te hoog & out of reach.
Zo ook uit-ein-de-lijk de tweede rookmelder die werkelijk al dagenlang om de haverklap snerpte en zich nu eerst een half uur van de domme hield.
Of zich verveelde en zin had in een spelletje, want dat kan ik me ook nog best voorstellen in een leven als rookmelder. ]

Vanavond kreeg ik een deur van een keukenkastje in mijn nek.
Ik struikel niet alleen, ik laat niet alleen alles uit mijn handen vallen.
Neen.
Ik ben in een hinderlaag terechtgekomen, vol sluipschutters.
Mijn eigen huis begint me aan te vallen.

[Het moge logisch zijn dat de diepere bedoeling me ontgaat maar ik ga even niet op een ladder. Voor de zekerheid.]

‘I’ve got everywhere,
blue places by you’

[met de stem van Herman van Veen, graag]

Vroeger vond ik het leuk om handleidingen te lezen. Dat waren korte handleidingen, kind kon de was er nog wel even bij doen.
Maar ja, toen was ik tien jaar en had een draagbare radiocassetterecorder.

Nu had ik een laptopje, echt een heel lollig klein laptopje met een accuutje dus in geval van nood kon ik daar leuk mee op de bank.
Maarrr dan moest ik wel draadloos internet,
en daarvoor had ik een heel geheime code nodig. Zo geheim dat ik ‘em niet bij elkaar ge-Google-d en gebeld kreeg. Wel kreeg ik heel veel tips,
van ‘probeer die code eens’ en ‘op je modem staat ook een code’.
En toen ik alle codes geprobeerd had en ik me verbeeldde dat het laptopje me gewoon uitlachte met z’n ‘probeer een andere code’ [HAHAHA] was ik het zat. De nood was verder ook niet zo hoog en een dongel is ooit ook nog wel een optie.
Ineens was de nood wel hoog.
Ik moest mijn mailbox in de gaten houden. Nee, niemand die zei dat het moest, dat bedacht ik natuurlijk gewoon zelf. Ik zat namelijk ineens in een soort mailconnection.
Exciting!
Dus ik Google-de een keer, kreeg een code en was In de Lucht.
Als de nood maar hoog genoeg is volgt de redding gewoon op een presenteerblaadje.
En konden we het overal doen,
bed, bank, aanrecht, tafel in de keuken, wc,
o-ver-al!
Hartstikke handig!
‘Is 150 milliliter Crème Fraîche net zoveel als 150 gram?’ mailde ik wanhopig.
En dan kreeg ik een antwoord.
En ging het ineens over Archimedes, Einstein en soortelijk gewicht.
[Ik zei toch al dat het heel spannend is?]

'Ik zag hoe je bijna je nek brak op weg naar...' mailde hij.
Scherp opgemerkt, ik was bijna gevallen.
Het wordt een soort van nieuwe professie, valt het niet uit mijn handen dan val ik zelf wel, bijna.
Closing time van Tom Waits in de cdspeler en ik kan me nog net staande houden bij het tweede nummer.
Niets nieuws, het oude liedje maar was het vergeten,
"Well I hope that I don't fall in love with you
'Cause falling in love just makes me blue"

Fraai geval van vallen, in liefde vallen maakt blauw
en als ik eerlijk ben geloof ik dat ik inmiddels languit lig.
Big deal...
blauw is best een mooie kleur.

Snotterend en snuitend reed ik huiswaarts na de bruiloft.
Laten we eerlijk zijn: een bruiloft is natuurlijk een emohappening bij uitstek.
Een bruidspaar dat de trouwzaal komt binnen gewalst op de tonen van Concordia’s ‘Iemand als Jij’ maakt indruk.
Dat deden ze al langer maar ik was me er ineens weer van bewust en ik zou in zo’n jurk nog geen halve meter kunnen walsen, dat ook nog eens een keer.
Ondanks de kou buiten was het warm binnen, was er een hilarische speech van een onlangs gescheiden [schoon]zus
en zeiden ze ‘ja’. Allebei.

Ik had de nacht willen doorbrengen in nabijheid van de honeymoonsuite,
naar mate de middag en avond vorderden liep ik dicht.
Ik wees naar de berkenboom in de tuin van de buren.
En ik wees dramatisch om me heen naar alle andere voorjaarsbomen,
de vader van de bruid was zelfs genegen om over te gaan tot illegale houtkap~tot en met de historische eikenwal achter mijn huis aan toe.
Het idee sprak me, al neussnuitende, erg aan.
Waarop het denkbeeldige licht uit ging.

Het werd een rit from hell!
Enig idee hoeveel bomen er op de Veluwe staan?
Ik heb ze allemaal toe geniest en vervloekt.
[Het was maar een kortdurend vloekje, wat ik uitsprak. In juni vind ik die bomen en de Veluwe wel weer oké. Nu Even Niet.]
Tranen liepen over mijn wangen en ik ben natuurlijk een uitzonderlijk gevoelig exemplaar, dit waren geen ‘op elke bruiloft huil ik’-tranen.

Toen ik bijna thuis was hoorde ik mijn mobiele telefoon en zag dat het mijn moeder was.
Dan moet ik opnemen.
Niet omdat met haar iets aan de hand is maar omdat zij denkt dat iemand die zijn of haar mobiele telefoon niet opneemt dood is.
En dat telt zwaarder dan een eventuele bekeuring van € 134.
‘Wat is er met jou?’ hoorde ik haar schrikken.
‘Ik bel je zo als ik thuis ben’ huilde ik terug.
En toen reed ik heel hard naar huis want anders zou mijn moeder in tussentijd bedenken dat ik dan wel niet dood was maar wel heel ongelukkig.
Daar houden moeders ook al niet van.
Ik geloof, hoop en liefde dat ik heb ingehouden bij elke flitspaal.

Hooikoorts dus.
Ik kan er één zinnig ding over melden:
je loopt er op leeg!