"Mama... waarschuw je even als het 1 april is?
En mag ik dan je koffie maken?"

Ik zag mijn leven aan me voorbij flitsen.
Al was dat meer een gevoel van hoe dat zou kunnen zijn, voor het geval iemand nu al mocht denken dat ik in een héél erg ongeluk verzeild was geraakt.

Het is namelijk zo dat ik steeds maar ouder wordt en verschrik-ke-lijk veel meemaak.
Dan denk ik er wel eens over na hoe dat allemaal in een flits moet passen. Of in flitsen.
En ook wat er dan zoal voorbij gaat flitsen.
Of het een soort highlights gaan worden van louter hoogtepunten?
Beetje zoals iemand op wie niet genoeg ge-smst is, maar wel zo iemand die de x-factor moet verlaten.
Dat je in de samenvatting denkt ‘waarom nou jij?’.

Of dat je nou net alle momenten voorbij ziet komen waarvan je denkt ‘nou…ehm…okee, het was ook wel een lijdensweg zeg, Het leven is niet helemaal geworden wat ik ervan verwacht had’. Dat kan ook nog.

Dus dat weet ik niet.
En was de situatie eigenlijk best zoals je die mag verwachten, als je je leven dan toch voorbij moet laten flitsen.
Bij het derde lied liepen de tranen over mijn wangen.
'De liefde van mijn leven' en de herinnering aan mijn kind dat vijf dagen oud was.
'De ontmoeting' en de herkenning.
Heimwee naar wat nog moet komen.
En dat gebeurde nog twee keer. Het waren emoties waar ik niet op gerekend had, wel kon plaatsen en die toch vooral doen beseffen dat ze er nog zijn.

De man was goed bij stem. De man had er zin in.
Of hij heeft inmiddels geleerd hoe hij dit moet bewijzen.

Ja. Eigenlijk vond ik het wel goed en oké.
En dat mag ook wel eens gezegd, zonder meer.
Frank Boeijen. Respect.