Als er iets met een man aan de hand is dan wil hij daar niet over praten,
neen, dan trekt hij zich terug in een hol.
Zijn eigen of andermans, is mijn ervaring.
En als hij dan weer tevoorschijn komt betekent dat niet dat hij ‘er’ wel over wil praten. Heus niet.
Het zijn vrouwengedachten, dat het zo zou moeten. Of werken.

Het voelde wat ontheemd, de schouwburgzaal.
Wat er zoal misgaat in de communicatie tussen mannen en vrouwen blijft natuurlijk een perpetuüm mobilé.
[Zie hier, na het lied: de vuilniszakkentheorie van Acda, vanaf 5'30'']

Shampoo, tampons en losse kledingstukken verzamel ik nog steeds op de trap, op weg naar boven. De man die hier zijn nek over breekt en zich afvraagt wat die troep op de trap moet, die ontbreekt.
Als de man vertrokken blijkt, gaan vergelijkingen niet meer op~ laat staan dat er nog een oplossing mogelijk dan wel nodig is.
Dat laatste is voor een vrouw zeer onverteerbaar maar daar ging het niet over in ‘Mannen komen van Mars’.

Mijn gezelschap merkte op dat hij eigenlijk ook wel een vrouw is, soms. Zoals ik kon beamen dat ik, afgezet tegen de gepresenteerde theorieën, af en toe een man ben. En dan weer een vrouw.
Dat krijg je als alleen staande, alleen gaande, whatever kado.
Huub Stapel, ja, Huub Stapel dus.
Af en toe begint hij te zingen en dat vind ik ook leuk, de enige man die mij ‘Peetje’ mag noemen zonder dat ik meteen mijn wenkbrauwen zorgelijk optrek.
Dan mijmer ik 'een liedjesprogramma,...waar blijft het.'
Eigenlijk kan Huub Stapel alles spelen zonder dat de gedachte ‘juiste man maar verkeerde rol’ ooit opkomt.
Ik denk dat het de energie van de man is. De man Huub Stapel bedoel ik.

Waarom ik niet voor Hoogeveen had gekozen maar voor Nijmegen.
Toevallig had ik die middag een bevestigingsmailtje voor de voorstelling in Hoogeveen gekregen. Op 12 juni, één van de twee bijgeboekte voorstellingen aldaar, was er nog een plekje voor Peetje op het balkon.
Hij trok zorgelijk zijn wenkbrauwen op. Of verbaasd.
Terwijl het gegeven zich al geopenbaard heeft: dit is zo een toneelvoorstelling die iedereen gezien wil hebben, want het blijft leuk om de grap in te zien van mis- en andere communicatieve wanorde tussen de jongens en de meiden.

Het goede nieuws is dus dat je, ALS je een kaart te pakken krijgt, meteen Huub Stapel ziet spelen.
Flodder en De Lift zijn namelijk écht al heel lang geleden,
hoera voor het hier & nu!

[Huub Stapel doet auditie voor de rol van Theo Maassen]

Ze hebben een nieuwe bank.
Ik een nieuwe stoel, om op te zitten terwijl ik kijk.
Gelukkig nieuw jaar!