'Ik heb nou toch iets in huis gehaald' verzuchtte ik dramatisch tegen het meisje van de dierenwinkel.
Waarschijnlijk keek ik er ook nogal wanhopig bij.
Ik deel namelijk veel met het meisje van de dierenwinkel.

'Een nieuwe kat?' vroeg ze, als immer geïnteresseerd.
Ze zei nog net niet 'een nieuwe kat waar weer eens wat mee is'.
Met de kat die klem zat in een kiepkantelraam en die na een maand van verlamming inmiddels weer kan tapdansen, zat ik al ruimschoots aan de tax voor dit jaar.
Het is ook een keertje klaar.

'Neen, een nieuwe bank' was mijn benepen antwoord.
'Hehehe' grinnikte ze.

[Een kat erbij leek me trouwens ineens een veel beter idee in combinatie met de huidige zes.
En dan een oude bank die geen haren aantrekt om te completeren.]

Merlijn vertelde dat de moeder van een meisje uit zijn klas de cadeautjes voor pakjesavond zelf koopt. Het meisje geloofde ook niet in Sinterklaas.
‘En jij dan, Merlijn?’

Geen twijfel, Sinterklaas bestaat.
Ik denk dat dit is omdat een Sinterklaas hem goed uitkomt.
Beter dan de portemonnee van zijn moeder. Wil je een Wii of Nintendo dan is het beter op het bestaan van een grote geldschieter te gokken.
Daar verdenk ik hem van.

Tobias bekeek vanmiddag de DVD van Ibbeltje. Gisteren ontvangen uit goedheiligland, Sinterklaas is waarschijnlijk ook opgevoed met Annie MG.

Ineens herkende hij in de verslaggever de hoofdpiet. Ik dacht zelf bij het horen van de stem ook meteen ‘hee, Erik van Muiswinkel!’.
‘Je hebt gelijk’ zei ik tegen Tobias, ‘wat goed dat je dat hoort.’
Hij dacht even diep na over hoe dat nou kon.
En ineens wist hij het:

‘Deze film is natuurlijk van vóór dat hij zwarte piet werd!’

Ik kom er in de zomer nog wel eens op terug.

Merlijn kreeg voor zijn verjaardag een heus fototoestel. Als een kind zo blij.
Des avonds werd vervolgens mijn taak zijn nieuw geschoten projectielen naar de huiscomputer te transporteren. Daar ben je moeder voor uiteindelijk.

Vorige week bleek op een middag plots dat een vermoeden was ontstaan dat Merlijn zelfstandig naar het winkelcentrum was afgereisd. Boodschappen doe ik daar sinds jaar en dag zelf, dus ik heb het ontbreken van de noodzaak van zo een barre tocht met hem doorgesproken.
Het was niet zo. Hij was daar niet geweest, dat moest een misverstand zijn, hij had er immers niets te zoeken, etcetera.
Zijn geloof in deze versie was sterker dan dat van mij.
Maar wat moet je met de glasharde ontkenning en de oprechte bijgeleverde blik?

Des avonds transporteerde ik zijn foto’s naar de pc.
Er zaten heus hele leuke tussen, ik kan u verzekeren dat zo een camera je deelgenoot maakt van het verborgen leven van je kind. Een aanrader.

Deze foto stond er ook tussen:

Dus.
‘Merlijn luister eens’ zei ik de volgende ochtend, ‘er is iemand met jouw fototoestel in het winkelcentrum geweest.’
De glasharde blik van de dag ervoor werd ineens wat glazig.
‘Hoe weet je dat?’
Ik liet hem het mapje met zijn laatste foto’s zien.

Terwijl hij zijn productie bekeek liep ik weg.
‘Shitshitshitshitshit’ hoorde ik hem mompelen.

Hij was het onvoorwaardelijk eens met zijn huisarrest de opvolgende zondag.