Er zullen stormen zijn
Tegenslag en pijn
En angst voor wat er komen zal
Maar er zullen altijd weer
Ontelbaar mooie dingen zijn

Tobias heeft een paar maanden in een te kleine wereld geleefd.
Dat wist hij goed te verbergen, tot het bezoek aan de schoolarts: de kleine man bleek behoorlijk doof.
Onlangs werden voor de tweede keer buisjes in zijn oren geplaatst en is zijn probleem weer opgelost. Neemt niet weg dat hij het goed heeft weten te verbergen en het op school ook moest doen met de constatering ‘dromerig typje’.
In groep twee zitten kleuters maar inhoudelijk lijkt het er al verdraaid veel op de vroegere ‘grote school’. Voor mij kregen letters pas in de eerste klas van de lagere school betekenis, in groep twee van de tegenwoordige basisschool begint dit feest in februari.
Tegelijkertijd ging de televisie hier steeds harder, luisterde Tobias slecht en spraken wij over ‘een eigenwijze fase’.
Eigenwijs en doof liggen dicht bij elkaar.

Deze week, met een uitgesteld tien minuten-gesprek in het vooruitzicht, vroeg ik me hardop af of dit mannetje wel naar groep drie moet.
In juni wordt hij zes jaar maar verder zie ik geen enkele aanleiding om over te gaan naar de wereld van lezen, schrijven en rekenen.
Sterker nog: op mijn opmerking dat hij over een paar maandjes naar groep drie mag, antwoordt hij dat hij liever in groep twee wil blijven.
Nou is hij onmiskenbaar van de behoudende soort maar soms moet je een neiging tot passieve faalangst even van onvermogen scheiden.

‘Liever nog een jaar kleuter dan volgend jaar vastlopen in groep drie’, opper ik.
‘Mee eens’ vond H. en ik stuurde een mail met onze motivatie naar de school.

Vandaag gingen we in gesprek met beide juffen.
‘In jouw mail staat precies onze twijfel’ zei juf A.
‘Dan zijn we snel klaar’, zei H.
‘Wat een gemakkelijk gesprek’ grinnikte juf A.
Onwillekeurig dacht ik aan ouders die hun wonderkind zo snel mogelijk door de basisschool willen laten razen en prees ik -wederom in gedachten- ons aller realistische kijk.

Tobias is dolgelukkig met het nieuws en straalt van oor tot oor.
Hoe heerlijk het is de last van kleine schouders te tillen.

.

Maus is geen man meer.
In letterlijke zin des woord is hij nooit man geweest, op zijn hoogst mannelijk.
Zoals dat bij katten gaat is dat 'mannelijke' er nu een beetje af. Ook letterlijk.

Maus is nog steeds kat.
En dat is goed nieuws want een paar weken geleden was het punt bereikt dat zelfs ik dacht dat het zo niet verder kon.
Ik heb een lange adem en veel vertrouwen in wat voor goede afloop dan ook, maar een kat waarvan alleen de kop nog normaal beweegt leidt op een gegeven moment tot realistisch inzicht.

Desalniettemin: een kat die met graagte eet geeft ook hoop.
Los van alle hoop die niet in de kattenbak terecht kwam maar wegens de onvoorwaardelijke instabiliteit in zijn vacht en staart.
Babyshampoo en veel water lossen dat wel weer op maar zijn in dit stadium niet 'des kats'. Het gaat niet om een baby die conform Dr Spock's definities langzaam uitgroeit tot een zindelijke Homo Sapiens.
En al was ik op dat moment de enige: toch zag ik verbetering.
Verbetering die er de afgelopen weken toe heeft geleid dat Maus weer op vier poten loopt.
Verbetering die iedereen die hem ~in een dekentje gewikkeld in zijn mandje~ heeft zien liggen met stomheid slaat.
Verbetering die er toe geleid heeft dat hij nu zijn hormonen-drift kwijt mocht.

Wat het geweest is en wat nog zal komen? Geen idee.
Maar hij is er nog, onze vrolijke midvoor.
En van je hela hola!