Poes is ziek,
reumatiek,
dat zegt dokter Jantje.
Stop hem gauw
voor de kou,
in zijn warme
mandje

Ik lees al een week over axonen en neurotransmitters. Over de effecten van piperazine.
Over zaken waarbij ik denk 'had ik ooit maar beter mijn best gedaan bij biologie en scheikunde'.
Alhoewel ik een 7,8 had bij het examen biologie, dank u wel.
Poes is ziek. Maus is pas acht maanden oud maar kreeg onlangs een eerste 'toeval'. Dat gebeurt dan om twintig over elf op zondagavond maar desalniettemin stond ik een half uur later in de dierenartsenpraktijk. 'Vergiftiging' zei S.. 'Of epilepsie' zei S.
Meteen al viel dat laatste af want dan zou er iets anders aan zijn ogen te zien moeten zijn.
Een vergiftiging leek me ook sterk, in ons dier- en kinderrijk huishouden.

Ik moest denken aan zijn zusje dat ik in september ook meenam van de boerderij en afleverde bij de dierenarts. Ze leek langzaam op te leven.
Zij bezweek na een week.

Ondertussen was haar grote broer ons zonnetje in huis. De grote kleine neutralisator tussen de andere katten en honden. Zeker niet de sterkste kat die ik ooit in huis heb gehad, maar wel één van de grappigste, meest ontwapenende en leukste.
Na de eerste toeval bleef hij een dag ter observatie. Er deden zich geen onregelmatigheden voor dus een dag later was Maus weer thuis. 'Hopelijk blijft het hierbij' zei de assistente. 'Ik hou hem in de gaten' antwoordde ik voorzichtig.
En twee weken later ging het weer mis. Of zijn achterhand verlamd raakte.
Er werden foto's gemaakt en bloed afgenomen. In afwachting van de uitslagen verslechterde Maus weer en liet ik hem zien in de praktijk.
S. vertelde alle opties.

Leerzaam hoor. Dat wel.
Ik wist niet dat een lever-shunt en cerebellaire hypoplasie bestonden.
Dat laatste zette me wel aan het denken, ik zag duidelijke overeenkomsten en die wijzen op een defect in de hersenen. [Zie hier voor alle ins- en outs] En inteelt, niet denkbeeldig bij een exemplaar uit een boerderijkatten-familie kan ook voor nare dingen zorgen.

Ondertussen hou ik het dier al weken twintig uur per dag in de gaten.
Een mens moet ook wel eens slapen uiteindelijk.
Iedere verbetering constateer ik feilloos,
en vervolgens iedere terugval~ een stapje vooruit, een grote stap terug.

De grote curve die langzaam maar zeker omlaag gaat.
Mauzeltje- Maus, met je heldere koppie,
ik had het zo graag anders gezien...

'Ah, mag het? Mag ik hem houden?'

'Ja maar schat, je hebt al twee kinderen, twee honden,
vier katten... En je hebt mij!'

'Maar hij is zo leuk. En innemend! Karakteristiek! En niet zo groot!
Kijk dan toch!'

'...'

Bovenstaande dialoog is imaginair.
Of eigenlijk niet helemaal, want aan mijn brein ontsproten.
En dat gebeurt dan gemiddeld 1x per jaar of nog minder vaak,
want heus alleen als het om Huub Stapel gaat.
.

[wordt vervolgd]