Ik houd niet van gokken en eigenlijk heb ik daar meteen alles mee gezegd.
Ware het niet dat je er soms gewoon toe gedwongen wordt.
De ene keer door eigen schuld. Op het moment dat ik me genoodzaakt voelde mee te gaan spelen in de postcodeloterij bijvoorbeeld. Goede doelen zijn wel vaker een prachtige dekmantel voor puur en oprecht eigenbelang, het zal toch vdorie gebeuren dat dit circus op het pleintje voor ons huis neerstrijkt en er voor mij slechts een sneuneuzerig ‘speel niet mee’ in zit.
Of erger nog ‘ik speel niet meer mee’.
Nee, dan ben ik ook niet te beroerd om voor een paar miljoen euro te zeggen ‘dat het natuurlijk eigenlijk om de goede doelen gaat’.
Je komt er nooit meer af, de angst om naast de pot te piesen zit diep.

Erger nog.
Ik zag de bui al hangen toen ik gisteravond het bijbehorende reclamespotje zag.
En inderdaad, vandaag viel de envelop in de brievenbus. De markt schijnt te schommelen en de firma Essent heeft hiervoor de oplossing: we kunnen natuurlijk blijven gaan voor ons schommelend tarief MAAR we kunnen ook voor vastigheid kiezen. En als we dat dan even voor vier jaar willen vastleggen dan scheelt ons dat maar liefst 4,43 cent per kubieke meter gas.
Maar dan hebben we het over nu. NU!
Stel dat de gasprijzen halveren dan betalen we ruim twintig eurocent per kubieke meter minder dan met ons vastgezette tarief. Hoe lang kan ik eigenlijk douchen met een kubieke meter gas?
Bij gebrek aan glazen bol wordt ook hier een wilde gok gevraagd en wantrouw ik de firma.
Stel dat de verwachting is dat de gasprijzen gaan stijgen, vraag ik me oprecht af of de weldoeners van Essent dat risico willen lopen. Ik denk dat ze liever wat meer binnen krijgen, als een soort verzekeringspremie.
En dat irriteert me, je laat mensen niet meer betalen dan wat iets kost. Minder hoeft ook niet trouwens.
Laten we zaken doen met open vizier, ik verander niets.

Komen we bij wilde gok nummer drie.
Mijn baan houdt per 1 maart op te bestaan. Dat is geen verrassing, de hoeveelheid werk loopt net zo hard terug als het aantal klanten. De reden daarvan wil ik een ieder besparen maar ondertussen zit ik er mooi mee.
Alhoewel, ik heb geen hekel aan solliciteren en het lijkt me ook wel weer eens leuk voor een bedrijf te werken waar het goed mee gaat. Die schijnen namelijk gewoon te bestaan.
Mijn vader kwam met een uitgeknipte advertentie aan, geplaatst in de Volkskrant. Leuke baan natuurlijk, erg leuke baan, wat zeg ik: precies wat ik nu zou willen maar ik weet als geen ander hoe groot de stapels binnengekomen reacties kunnen zijn.
Deze week werd ik gebeld. Ze willen me zien.
Of spreken eigenlijk.
Samen met nog drie anderen.

Vooralsnog geef ik mezelf dus 25% kans om te winnen.
Het goede nieuws?
Dat is in ieder geval meer dan in de postcodeloterij.

Wakker worden voor de oud-naar-nieuw klok was nooit mijn sterkste kant.

Ik herinner me de keer dat ik de trap afsloop voor het Russisch Staatscircus en het vuurwerk. Het was in het huis van mijn opa en oma.
De kamer was donker, buiten was het doodstil en op de klok was het drie uur.
Ik had oud-naar-nieuw gemist!
Van alle omliggende jaren weet ik niets meer maar Die Ene Keer die ik gemist heb dus wél.
Zo een ervaring wilde ik niemand aandoen.

Ze hoefden geen kinderchampagne. In kinderchampagne zit prik, ‘dus doe maar ranja.’
Vol vuur staken we de sterretjes af. En confettipistooltjes.
Om één uur lagen ze tevreden in hun bed. Ik volgde een kwartier later, minstens zo tevreden.

Om zeven uur schrok ik wakker van een klaaglijk miauwen maar ik wist niet van wie. Het klonk dichtbij.
Ik gooide een paar inpandige deuren open en wist ineens dat de rode kater de nacht buiten had doorgebracht.
Dan sta je beneden, draait de tuindeur van het slot voor één akelig koude ochtend en één kat. Boven me hoorde ik iets van ‘Prieuww’ en het volgende moment een akelige klap.
De rode kater was door het afdak gezakt en landde op vier poten naast me.
Ik controleerde de kat op eventuele, slagaderlijke bloedingen. Het rood gaf niet af en luid niezend liep de rode kater met me de keuken in. Brokjestijd.
Ik constateerde een scheurtje in één van zijn neusvleugels.
Daarna bekeek ik het afdak.
Daar zit een groot gat in ter grootte van, laten we zeggen, een ferme kater.

Zo een nieuw jaar zegt me niet zoveel. Voor je het weet voel je je verplicht tot het nemen van een aantal goede voornemens die eigenlijk vorige maand ook al bestonden.
Big deal,
ik voeg gewoon een afdak toe aan het lijstje.

[Gelukkig nieuw - jaar!]