Het is gemakkelijk praten als je eigenlijk niet weet waar je het over hebt.
‘Ik ben van mening dat…’, ‘Ik vind dat…’ of ‘Volgens mij is het zo dat…’
Op zo een moment doe je het met wat je ergens van weet of met de informatie die je hebt.
Niks mis mee.
Maar dan ineens word je geconfronteerd met je eigen mening.
En blijkt een dilemma veel groter.

Dit is een oude foto. Of eigenlijk niet eens zo een heel oude foto, want negen jaar geleden gemaakt.
Het lijkt een eeuw geleden, de honden waren nog geen tweeënhalf respectievelijk nog geen half jaar oud.
En nu zijn het honden-op-leeftijd want negen jaar ouder.
‘Als er wat gebeurt’ zeiden wij altijd praktisch ‘als er wat gebeurt dan gaan wij geen rare fratsen uithalen.’ En daarmee bedoel ik dan bijvoorbeeld dat er geen ingewikkelde operaties zullen worden uitgevoerd terwijl de kwaliteit van leven minimaal is. En daarmee hoop je dat je je hond op een gegeven moment uit zichzelf ingeslapen aantreft. Verdrietig, maar dat is het leven soms. Of vooral de dood eigenlijk.

En ondertussen is dat mooi een gemakkelijke gedachte.
Want tussen leven en dood staat vaak van alles in de weg. Bijvoorbeeld heel veel tijd om erover na te denken.
'Donna wordt oud' zo constateerden we de laatste maanden. Doof ook.
De laatste weken is ze wat kortademig.
En ineens ademde ze zo eigenaardig dat ik haar manier van ademen kon intypen op 'google'.
Zagend in, geruisloos uit.
'Dat is een stembandverlamming', zei google opgewekt.
'Zozo', zei ik.
Het zag er niet zo best uit maar dat heb ik wel vaker met google-n.
Ik had zelf al wel tien keer dood kunnen zijn bijvoorbeeld.
Ik plaatste een bericht op een hondenforum waar men dacht dat het ook best wel astma, bronchitis of een anderssoortige verkoudheid kon zijn.
Ik maakte een afspraak met de dierenarts
Drie dagen later dacht ik: dat duurt me te lang en stortte ik me dezelfde avond in het spreekuur.

In de spreekkamer werd Donna geobserveerd en bevoeld.
'Ik voel een verdikking bij de stembanden' zei dierendokter Shirley, ik denk aan een...'
'Stembandverlamming' vulde ik in met een diepe zucht.
We spraken over specialistische operaties.
Dezelfde avond heb ik kontakt gelegd met een kliniek die die operatie kan uitvoeren.
Op alles voorbereid ontving ik een indicatie van de kosten die zo een operatie met zich meebrengt.

'Het is ook maar een mechanisch probleem' denk ik dan.
'Haar moeder is vijftien en half geworden, vier jaar gewonnen' denk ik dan ook.
Ondertussen verbeeld ik me dat Donna me uren per dag meewarig aankijkt.
Dat is wanneer ik denk dat we ook kunnen proberen het leven zo lang mogelijk hondwaardig voor haar te houden.

En dat is nou precies waar je niet aan denkt op het moment dat je omarmd wordt door een pup.

Waarom is het zo lastig
om kleren weg te doen
die nog heel zijn
maar die ik nooit aan heb?