'Maaaamaaa, er is een kat aan het miauwen.'

De eerste zaterdag van de vakantie, in uitslaapmodus. En inderdaad: in de verte miauwde een kat. Ik keek links van me en zag een rode kater. Rechts van me de rode poes.
De kleine boskat ontbrak maar die kon nooit binnen één nacht zo'n volwassen mauw ontwikkeld hebben.

Voor het keukenraam zat een kat te miauwen of eigenlijk te schreeuwen. Type grijs-gestreept trainingspak met witte sportsokken.
De avond ervoor had ik hem ook al gespot en draaide hij bij thuiskomst krols rond mijn enigszins benevelde knieën.
Ik stapte naar buiten en probeerde een volwassen gesprek op te zetten, 'zeg, hou eens op en zou je niet eens naar huis gaan, zeg'. Hij zag er niet slecht uit en ik volgde de ongeschreven wet die zegt dat je nooit een vreemde kat gaat voederen want tien-tegen-één heeft hij een huis en nog een keer tien-tegen-één gaat hij nooit meer weg. Heb je dat weer.

Het went snel, zo een vreemde schreeuwende kat in de voortuin.
'Hij zit er nog' zei ik om het kwartier tegen H., die hetzelfde tussen de kwartiertjes door tegen mij zei.

Een paar uur later was hij weg. De stilte in de voortuin deed bijna doods aan.
'Hij is weg' constateerde ik.
'Hij is nog steeds weg' constateerde H. tien minuten later.

Om kwart voor elf 's avonds ging de deurbel.
Een man en een vrouw stapten de woonkamer binnen.
Zij had een kat op de arm.
'Is deze van jullie?'

'Ga zitten. Biertje?' grinnikten wij.

De kater nam plaats op de schouder van H.

Gistermiddag was ik bij een bouwmarkt. Ik ging een kwast kopen opdat H. de zijkant van drie nieuwe deuren in de grondverf zou kunnen zetten.
Voor- en achterkant van de betreffende deuren waren bij aankoop al keurig gegrondverfd. Zo keurig dat ik het eigenlijk wel strak genoeg vond, maar dit terzijde.
Kinderachtig evenzogoed, dat die zijkanten niet meteen even mee worden gegrondverfd. Als er dan toch geschilderd moet worden dan maar liever iets dat je blijft zien.

Dus ik zocht een fijne kwast uit. En één voor de reserve.
Ook kocht ik twee leuke lampjes voor de slaapkamer. Ik zag ze staan en zag de twee oude & verschillende schemerlampen in onze slaapkamer voor me. Dat kon wel wat frisser in zonnig turkoois.
Op zo een moment weet ik meteen dat die lampjes echt niet kleuren bij het huidige behang.

Dus ik zocht en kocht drie rollen warmrood behang bij de lampjes.
En vandaag nog drie rollen Jan de Bouvrie-behang met afprijzingskorting.

Bij de kassa kreeg ik na afrekenen een exemplaar van VT-wonen kado.
‘Eén zo een blad is wel leuk’ zei het kassameisje ongevraagd ‘maar na een jaar beginnen ze een beetje in herhaling te vallen.’
‘Oh’ zei ik onnozel. Want ik weet niks van VT-wonen, ik ben al levensgevaarlijk als ik word losgelaten in een bouwmarkt. Met dat blad zou ik waarschijnlijk het hele jaar, maand in maand uit het volledige interieur te lijf willen gaan. Ik word al diep ongelukkig als ik er aan denk.
Daarbij: met periodieke opruimrondjes en een ritje naar de oudpapiercontainer is ons binnenhuisgebeuren prima in en op orde.
Af en toe verschuiven we wat van beneden naar boven en andersom waarbij ik me altijd erg bewust ben van het feit dat ik student ben geweest en overal blij mee. En dat voelt nog steeds zo, het moet wel erg stuk zijn op op the road of no return te komen.

Zo ook in de tuin. Van het vroege voorjaar tot de late herfst ben ik aan het schuiven. De basis is goed en de potterie verschuift op basis van groei, bloei en dat soort.
Maarrrr,
Daar ben ik wel vrij precies in.
Vanuit de loungeset moeten alle minicomposities kloppen, vanuit elk gezichtspunt.

Ergens in het voorjaar ging het mis.
Ineens stond er tussen mijn zinken, houten, rieten en geglazuurde stilleventjes een grote zwarte cementkuip.
Met hierin een onooglijk plantje.
Het bleek ‘een projektje’ van H.
‘Kan dat niet achter in de tuin, achter die bamboestruik?’ informeerde ik.
Neen. Dat kon echt niet.

Nou wist ik al dat H. een behoorlijk zorgzaam type is en zo als de rest van het huisgezin geen aandacht tekort kwam, zoveel TLC [tender loving care] ging uit naar de cementbak.
Het apparaat werd van zonnestraal naar streepje zon versleept. Van voor- naar achtertuin en als het te fris was ’s nachts naar binnen. Licht uit, want het stuk onkruid had donkerte nodig.
En genoeg water, maar niet teveel. Wat plantenvoeding links en rechts, maar het moet gezegd worden: ook de rest van het pottengebeuren deelde mee en tierde er welig bij.

‘Hoe staan we er voor?’ vroeg ik dit weekend geïnteresseerd. Ik zag het plukje onkruid ook wel vooruitgaan.
‘Als 75% van de toppen bruin is, is het goed’ sprak H. plechtstatig.
‘Oh’ zei ik onnozel.

En dan vragen mensen aan mij of een derde kat erbij niet druk is.
Die mensen hebben nooit een wietplant grootgebracht.
Zeker weten!

.

'Heb je het verder druk Peet, of iets soortgelijk onnozels ofzo?'

'Zucht'