Ik ben er uit.
Ik houd niet van springende dieren.
Behalve van kangoeroes natuurlijk want daar heb ik niet zoveel last van. En dat idee van een baby in een buidel spreekt me ook wel aan.
Maar dan heb ik het over de dierentuin.
Dit weekend was ik aan de grote schoonmaak, in de tuin, en ik was toe aan ‘de waterbak’. Iets met bootjes en sluisjes maar inmiddels vol regenwater en groene alg.
Zorgvuldig viste ik één voor één de bootjes uit het water. En een aantal verdwaalde auto’s, smurfen en ander ongerief.
Heel voorzichtig was ik, want in stilstaand water kunnen kikkers zitten. En ik had dat nog niet bedacht of de eerste vloog me om de oren.
Daar houd ik dus niet van.
Dat dieren willen vluchten vind ik wel okee. Niet dat ze dat dan in een willekeurige richting doen. Waar ik net ben, zeg maar.
In de bak woonden nog twee kikkertjes en ik werd overvallen door schuldgevoel.
Ik zou een cementkuip in de tuin graven met wat fijne waterplanten. Een soort kikkerparadijsje.
Puur eigenbelang want een stel kikkers in een bak water die ik voor dat doel in het leven heb geroepen vind ik overzichtelijk.
Ik houd van overzichtelijk.
Had ik al verteld dat ik niet van sprinkhanen houd? Zelfde laken een pak.
Ongecontroleerde en ondefinieerbare beesten.
Maar om daar nou een terrarium voor aan te leggen. Nee, dat gaat me te ver.
Gisteravond kwam een kleine poes binnen. Kleine poesjes vangen van alles en deze had twee takjes of zo gevangen. Ik deed een poging om de kat te ontdoen van de takjes want ik ben een proper mens: die takjes moesten fluks in de groene container.
Nou. En dat waren dus geen twee takjes. Dat waren de achterpoten van een levende kikker die, waarschijnlijk omdat ik zo gilde, door de kier in de keukenkast glipte.
‘Doe er wat aan’ gierde ik benauwd tegen H.
‘Morgen’ zei H. koelbloedig en hij ging de deur uit.
Vervolgens heb ik de kier onder de deur dichtgestopt met allerhande keukendoekjes en werd ik overmeesterd door een glorieus gevoel van heldenmoed.
De honden krijgen voorlopig geen koekjes.
In de keukenkast woont een kikker.
Ik geloof dat ik er maar een tupperware-bakje met water en wat kroos in schuif.
Anders is het zielig.
Ik had besloten om hier over allerhande trauma’s en klein innerlijk leed te gaan schrijven.
Is dat goed nieuws of niet?
Waarschijnlijk wel. Tenminste: als het gaat om een bepaalde frequentie.
Ik heb namelijk een leuk leven en een leuk leven is niet zo leuk als je er over gaat schrijven.
Dan wordt het al gauw iets van ‘oh ja, oh ja, zij denkt zeker dat zij een leuk leven heeft ofzoiets. Nou hmmpf en duh, als je het daarvan moet hebben.’
Het zou namelijk zo kunnen zijn dat een ander mijn leukigheid dan weer als volwaardige treurnis bestempelt.
De muur boven de trap is behangen. Leuk traanplaatbehangetje dat fijn afgestemd is op de betraanplate traptreden.
In één beweging is de overloop meegenomen.
Een leuk en vrolijk bollen- met bellenbehangetje en het geheel oogt natuurlijk erg fris. En niets menselijks is ons vreemd: hier knappen Huize Peet en de bewoners behoorlijk van op.
Dat komt dan vooral doordat het behang al jaren klaarlag en het trapgat even zolang behangloos was.
Zie daar wat als volwaardige treurnis zou kunnen worden ervaren maar mij innig tevreden stemt.
Ik heb geen last van wat mij ontbreekt, ik geniet van wat ik heb.
Het voetbalgebeuren gaat, zoals te doen gebruikelijk, volledig aan me voorbij. Ik vraag aan mijn kinderen tegen wie Nederland vanavond ‘moet’ en ben waarempel trots als ik daar de naam ‘Guus Hiddink’ aan kan koppelen.
Die naam ken ik, die hoort bij de man die uitbundig vreemd ging in het café waar ik ooit boven woonde. Om maar aan te geven wat ik wel onthoud.
Binnenkort douchen wij een jaar zonder deur in de badkamer. Mij stoort het niet. Toch zal ik oranje vlaggetjes ophangen als de nieuwe deur geplaatst is.
Dat dit waarschijnlijk zal gebeuren op de dag dat Nederland een finale speelt berust op louter toeval.
