En wat is er eigenlijk mis mee om te leven als kat & hond?

'Als' zei Merlijn een jaar geleden, 'ja maar áls wij 2 poesjes krijgen, dan...dan...dan noemen we ze Suki en Linus!'

[Men was nogal onder de indruk van de film ]

Dus zo heten deze exponenten van het soort Red Mackerel Tabby sinds vandaag. Meneer Linus en mevrouw Suki.

Eigenlijk wist ik het vorige week dinsdag al.
Ik had zes vrije dagen voor me liggen. Zes lange vrije dagen die met van alles en ook vooral veel niets gevuld zouden worden.
En ik wist dat ik me de laatste maandagavond af zou vragen wat me bezield had. Waarom ik deze week er niet nog even aan vast had geknoopt.

Maar daar was wel wat aan te doen. Ik ging gisterochtend naar mijn werkplek, startte de computer, dook in de worddocumenten en typte zeven, acht en negen mei op een verlofbriefje.
Vervolgens vloog de dag voorbij en wist Peet dat het goed was.

Maandag was het ook goed, in Zwolle.
Volledig in de vakantiemodus startte ik om half elf des ochtends de huiscomputer op.
Vorig jaar leek Groningen the-place-to-be, maar was het niet.
De programmering in Zwolle leek dan misschien wel niet zo vooruitstrevend maar soms lijkt het midden van de weg veel aangenamer.
Ik betrad ons slaapvertrek met de mededeling dat huisheld Dirk Scheele om half twee in Zwolle te bezichtigen was.
Merlijn stak zijn duim in zijn mond, H. trok een wenkbrauw op maar Tobias sprong wildenthousiast overeind.
Toen moesten we wel, en ook nog zeer onvakantie-achtig in vliegende vaart.

Okay, we waren laat en nadat we het autootje zo dicht mogelijk bij de Zwollercity- omheining hadden geparkeerd hadden we haast.
Als ik haast heb krijg ik iets paniekerigs doch dwingends over me. Blijkbaar.
Ik bestudeerde de plattegrond naast de ingang van het centrum. Dat duurde me te lang. Ik schoot de eerste de beste geüniformeerde ordebewaarder aan met een ‘Waar Is Dirk Scheele?!’
‘Oh wacht’ schrok de man terwijl hij driftig in zijn boekje begon te bladeren, ‘ik heb net zijn telefoonnummer gekregen!’

Nou ja. Achteraf had het me dan wel weer leuk geleken, om Dirk Scheele even van zijn podium af te bellen.
De weg naar dat podium toe leek me op dat moment voldoende aan informatie.

En vijf minuten later gingen we los.
Een dik half uur lang. We hadden een half uur gemist maar kinderen vinden een half uur te laat komen helemaal niet zo erg als ik.
Ik vind dat een goede eigenschap.
Van mezelf.

[Hoezo, 'wie is Dirk Scheele?' Tss!