"Nah! Niet?!
En ik hoef er maar twee!
Heus niet alle vier!"

‘Zo’ zei de man, ‘in welk orkest speel jij bas?’
‘Eh’ zei ik. 'Oh' zei ik. En: ‘ik speel geen bas.’
‘Gitaar dan’ vervolgde de man. Niet voor één gat te vangen.
‘Ook niet’ bedacht ik, teleurgesteld over mijn eigen onvermogen.
Want jammer evenzogoed, het klonk interessant.

‘Even voor de goede orde, 'toblijn' was het toch?’

Zoiets meende ik me ook te herinneren.
[klik]

Merlijn: 'Ik vond het wel fijn dat Tobias oorontsteking had. Kon ik eindelijk een keer lekker rustig spelen!'

[Dit zou ik natuurlijk nooit en te nimmer optypen als de kleinste man er al niet weer bovenop was. Dat neemt niet weg dat het gewoon hardop gezegd is.]