'Ik heb vanavond genoten, meneer Baker'
'Wat zeg je?'
'Ik heb vanavond genoten, meneer Baker'
'Ik versta je niet...'
'Ik heb vanavond genoten, meneer Baker'
'Joh, zeg maar gewoon Hans'

Dus. Dat deed ik toen.
Ik zei gewoon 'Hans' tegen hem.
Was dat even wennen.

Stil maar: ik wist ervan.

Tenminste, vanaf het moment dat ik op zwart ging.
Dat ik verhuisd werd wist ik niet.
Laat staan dat ik kon vermoeden dat de verhuizers het zo niet nauw zouden nemen met mijn interieur.
'De kasten deugden toch al niet' zeiden de verhuizers.
[Lees: Flexwebhosting vindt het programma waar ik mee log stom. Dus dat ondersteunen ze niet. Dat ik er al jaren probleemloos mee in de weer ben doet er dan niet meer toe. De arrogantie, de arrogantie.]

Dus, het afgelopen half jaar heb ik nauwelijks bestaan~ zo zag ik vanavond na Operation Rescue.
Moest constateren dat ik ineens heel dichtbij een vakantie in Noorwegen was.
Het belangrijkste is dat Gadisa met veel kunst&vliegwerk het leeuwendeel gered heeft. En opnieuw geïnstalleerd.
Hoera voor haar EHBO-koffertje!
De rest scharrel ik wel weer bij elkaar, op de rommelmarkt die externe harddisc heet.

Zo. Waar zal ik eens beginnen.

Iemand me überhaupt gemist?

[Daar zijn ze weer!]

"Ik ben Wiedus en dit is mijn gitaar
ik sta hier en jullie zitten daar
Wacht maar even straks is alles klaar
en dan zingen we en spelen we gezellig met elkaar�

Zo een week was het.

Metaforisch gesproken dan, want het zou mooi zijn als het leven letterlijk zo in elkaar stak. De één aan het werk op de snaren en vervolgens met z'n allen weer zingend en spelend de nacht in.

Vooraf hadden E.en ik het publiek al geobserveerd. Daar kan je soms een beetje uit afleiden wat je te zien gaat krijgen en wonderlijk genoeg voorspelde dat weinig opbeurends.
Het begon daarbij zo banaal dat we elkaar aankeken met de ‘gaan-we-de-pauze-halen’-blik.
Evenzogoed zag ik Wiedus wel.
‘Het groot (niet te vermijden)’, kent u dat? Hier zal je ze hebben.

Ik kende de naam, een jaar of vijftien geleden werden ze me gepresenteerd als ‘veelbelovend en getalenteerd’.
Dat wist ik nog wel, verder wist ik van niets. Bijna blanco.
Maar in de voorman herkende ik ineens Wiedus. Tsjonge, dat was lang geleden. Toen hadden we nog zwart-wit televisie!
Voorman had een koebel ter hoogte van zijn geslacht en deed een soort TirolerHolzhackerbuben-parodie. Een parodie op een parodie is natuurlijk nooit grappig.
Gelukkig bevatte de rest van het programma genoeg theatrale elementen om het geheel Niveau Soundmixshow te laten overstijgen. Show Ten was dit en wanneer men zo doorgaat dan kan het circus nog wel tien jaar mee.

Sprongetje naar het midden van de week.

Komen we bij een ander circus.
Ze liggen me na aan het hart, Acda en de Munnik. Net een cd afgeleverd die bol staat van verlaten worden, net niet verlaten worden dan wel uithuilen en opnieuw beginnen.
’t Is een fase’ knik ik begrijpend als ik het hoor, maar niet helemaal mijn kopje thee vandaag de dag.
Kan ook hé: gewoon gelukkig zijn zonder meer. En natuurlijk allang blij dat ik een baan heb waarin het juist prettig is niet afhankelijk te zijn van slash afgeleid te worden door dat soort sores.
De afgelopen weken werd ik bij M. consequent getrakteerd op ‘Nachtmuziek’

De cd circuleerde al enige tijd in mijn omgeving. Mensen die kaarten voor deze try out hadden maar te beroerd waren om even in het fundament te investeren.
‘k Zou wel even luisteren vantevoor’ adviseerde ik behulpzaam, vooral omdat een avond onbekend materiaal met deze inhoud niet garant staat voor een opgewekte nazit.
En dat vond ik dan weer lullig voor mezelf.

Stel je voor: een try out die over een try out gaat. En dan nog de voorbesprekingen daarvan. Zo prematuur dat je eigenlijk niet mag zeggen dat de baby lelijk is.
De Munnik speelt nog steeds mooi piano en zingt de sterren van de hemel, Acda schrijft nog steeds de mooiste liedjes maar de chemie was elders. In wat voor ambitie dan ook.
Het gegeven kwam me bekend voor want breed uitgemeten in de voorgaande rockopera Ren Lenny Ren.
Toen lag de één dwars, nu was het de ander.
Het ongemak was alleen zo geloofwaardig dat ik ineens wist dat het zo is.
Terwijl ik me ondertussen afvroeg of ik het wel wilde weten.

Het Is Klaar.
Daar helpt geen David Middelhoff meer aan.

Opgeluisterd door functioneel bloot. Good grief, straks gaat iemand me nog vertellen dat het bloot in de Playboy functioneel is. En Monique Smit in de FHM esthetisch verantwoord.

Zolang je zelf dát waar je mee bezig bent benoemt en bekritiseert, kom je er mee weg. Gooi je nieuwe cd erdoorheen en je bent avondvullend.
Try out tot de laatste voorstelling en niemand kan je wat maken.
Dit was Niet Goed’ mopperde ik tegen mijn gezelschap.
‘Honderd minuten zonder pauze neigt, met bijna de volledig gespeelde laatste cd, naar onmenselijk ... als gegeven inhoudelijk weinig veelbelovend ... vaak vals en slordig & vooral grappig waar Thomas Acda van zichzelf al de leukste is.’
‘Tsja’, zei H.
'Mwah’ zeiden J. en E.
‘En, ja! Maar...!’ zei C.
‘Ik heb genoten’, zei M. na haar theatrale AcdaendeMunnik-ontmaagding..

[Om ter relativering maar aan te geven dat het zo ook nog weer werkt.]