We zaten aan de koffie en versafgebakken broodjes, C. en ik.
Zondagochtend en we babbelden hink-stap-sprong de voorliggende avond en de afgelopen maanden door.

Toen ging mijn telefoon. Help!

Mijn telefoon gaat namelijk nooit.
Ik zag 'nummer onderdrukt' en dat is jammer want dat kan dan iedereen zijn die niet met naam en toenaam in het venstertje wil komen te staan.
Het was de bagageservice van de KLM.
'Ik bel vanwege de bagage van Dennis B., die is terecht' zei de mevrouw van de KLM aan de andere kant.

'Hoho' zei ik. Ik zat dan wel onder de rook van Schiphol aan de koffie maar verder had ik daar niets mee te maken.
'Dan heb ik verkeerd gedraaid', zei ze. En ze noemde een telefoonnummer, op een manier waarop ik nooit telefoonnummers noem. Laat staan dat ik er mijn eigen nummer in herkende, al zegt dat niet zoveel.
'Dus' zei ik 'het kan zijn dat dat wel mijn nummer is, dan spreek ik je zo wel weer.'

Twee tellen later ging mijn telefoon opnieuw.
'Hoi, ik ben het maar' deed ik jolig. Case closed.

Daarna evalueerden C. en ik het gebeuren.
We hadden natuurlijk best die koffer even op kunnen halen.
Misschien zaten er wel een paar leuke overhemden in. Of drugs ofzo.
Dat kan maar zo, was ik mooi terplekke in de boeien geslagen en afgevoerd natuurlijk!

Vanochtend ging mijn telefoon weer. Vanuit mijn jas aan de kapstok op mijn werk, ik was er ruimschoots te laat bij.

Vlak daarna ontving ik een sms-bericht:
{PLS CONTACT KLM GROUND SERVICES AMSTERDAM/ CONCERNING LUGGAGE REFERENCE NR AHL AMSKL96866/ PHONE*****}

Fraai was dat. Ik nam me voor het nummer in de loop van de dag even te bellen en vergat dat vervolgens.
Maar om half vijf ging mijn telefoon.
'Met de bagageservice van de KLM, ik..'
'Hou maar op' zei ik.
De als vermist opgegeven kinderwagen was terecht, daar kwam het op neer.

Dus nou vraag ik me af hoe het mogelijk is dat binnen een paar dagen tijd maar liefst twee mensen in volslagen paniek MIJN telefoonnummer opgeven.
Ik kan het zelf niet eens onthouden.

En mocht u iemand weten die een kinderwagen kwijt is. Of een koffer vol drugs.

Affijns. Ik bewaar het nummer nog wel even.

zolang het water naar de zee stroomt
zolang de zon nog schijnt
zolang de morgen na de nacht komt liefste
zou ik bij je willen zijn

Dat hing heus niet echt lekker, de afgelopen twee weken.
Denk dan maar eens na over een paar volbloed zinnen.
Daags nadat ik de vorige woorden typte, vloog het tientje me namelijk al weer om de oren.
Daar had ik niet op gerekend.

Ik had die tien harde euro's wel zelf verdiend, achter de bar. Maar de wijn die ik schonk was niet van mij.
Ik heb geen bar.

A. en ik waren in een welles-nietes over het aantal D.M-nummers tijdens de voorstelling.
Hadden we ook eens een nuttig en ter plekke op te lossen vraagstuk.
'Jullie hebben allebei gelijk' zo kregen wij een geschiedenislesje van de zanger.
Het lied was in 1979 door hem geschreven. Voor het legendarische boybandje D.M.
In deze context kwam het te vervallen toen tweede zanger H.V. de gelederen kwam versterken.
Hij had zijn eigen liedjesinbreng en eerlijk zullen we alles delen.
Het dook weer op tijdens het gedenkwaardige afscheidsconcert en verscheen op de bijbehorende cd.

Dat stukje D.M. had ik gemist. Ik was afgehaakt na D.D.& andere stukken.
En ik haakte weer in bij solo-cd 'De Overkant' waarop het lied als opener fungeert.
Daar moest op gedronken worden, hi-ha-ho.

En op dat soort momenten blijkt de tent nog open en de bar dicht.
'Regel jij dat, jij kan dat' gebood de zanger.
En als ware ik weer veertien, wilde ik alles doen wat hij vroeg, gewoon ordinair eigenbelang ditmaal.

Ik kan heus wel een paar glazen wijn inschenken.
Hij legde tien euro op de bar.
We bevonden ons in het grijs schemergebied van het toelaatbare, maar niet slecht genoeg om proletarisch te drinken.
En we keuvelden over ideale vrouwen, een stukje gezamenlijk verleden en dat soort.

Een paar dagen na het paaldansgebeuren bevond ik me op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente waar ik woon.
Zelfde plaats, zelfde golflengte en u weet: ik lul graag wat interessant mee.
En daar was het tientje weer.
'Nee-nee-nee' sputterde ik tegen. Maar om nou nog eens uit te leggen 'waarom niet' ging me te ver. Moest uiteindelijk eerst het stukje voor mijn weblog schrijven. First things go first.

Ik bestelde een uitgebreid rondje en wilde betalen.
'Dat was je tientje' grijnsde de barman.

Damned.
Had ik 'em weer terug.
Nu hoef ik het nog maar 1x uit te leggen. Om precies te zijn op 14 maart in het Burgerweeshuis te Deventer, als ik het teruggeef aan E. J. For old time’s sake. [klik]

˜Heee" zei ik tegen een bekende.
˜Heee" zei hij terug.
˜Maar waar ken ik je ook weer van?"
Het was al niet zo vroeg meer, locatie de plaatselijke nachtclub.
˜Dat meen je niet!" zei hij verbijsterd.

Terwijl ik naar een goedbedoelde paaldans-act stond te staren dacht ik na, en wist ik dat ik het wel meende.
˜Ehm, je stond pas achter me in de supermarkt."
Dat klopte gelukkig.
Daar wist hij van.
Nou. En verder wist ik het ook niet.
Zag mij wanhopig kijken en denken.
˜Ik heb je dinsdag nog gezien" hielp hij.
Waar was ik dinsdag, waar was ik dinsdag.

Oh my goodness: toen was ik in het theater en daar was ik wel vaker en ineens herkende ik de jongen die dan immer zo enthousiast de witte wijn aansleept, als ik in beeld raak.'
"En je had nog geld neergelegd" vervolgde hij, waarna hij vertelde hoe de volgende ochtend in de theaterbar de Grote Verwarring was uitgebroken.
Hoe in himmelsnaam dat briefje van tien euro op de bar was terechtgekomen.
Waarop hij had bedacht dat ik het waarschijnlijk was geweest die per ongeluk had afgerekend voor twee gratis ter beschikking gestelde consumpties.

˜Ehm¦dat ging even anders" wist ik ineens weer heel goed.

[En ineens hang ik dan aan een cliff]