Noorwegen is een bijzonder land. De mensen zien eruit of je ze gewoon in het Nederlands kunt aanspreken bijvoorbeeld.
Kan je ook best doen. Antwoorden ze gewoon in het Noors.
Heb je het best leuk met elkaar.
En toch lijkt het vertrouwd. Menig informatiebord is met wat gezond verstand prima te ontcijferen. Joost mag weten waarom ze ?avfall? schrijven als ze ?afval? bedoelen. De tenen krullen je ervan in de schoenen, het is best te begrijpen.

De frisse lucht was nieuw voor me. Lucht die tussen de bergen en enorme wouden zo helder is dat het bijna pijn doet. Alsof je je permanent in een zuurstoftent bevindt.
[Ik was nog nooit in een zuurstoftent, maar als ik Michael Jackson mag geloven? affijn.]

Opmerkelijk feit nummer twee: het wordt er niet donker, in de zomer. De hele nacht is het of de zon al weer opkomt. Je zou bijna vergeten te gaan slapen.
En het water. Het water komt recht vanuit de grond in de kraan.
Niks zuiveringsinstallaties en andersoortige filtering, hup, gewoon pompen en drinken.

Ze moeten alleen wel even wat aan het geld doen.
Zolang ik mijn aankoop per pin kon voldoen was er niks aan de hand.
Maar de eerste dag stond ik op de boot van Denemarken naar Noorwegen ? een reis van acht uur, op flinke golven- volledig onthand voor een pinautomaat.

Heeft iemand vandaag de dag enig idee van de koers van de Noorse Kroon?

Kan me voorstellen van ?nee?, al heb je daar geen last van zolang je niet op weg bent naar het bijbehorende land.

Ik pinde veertienhonderd Kronen.

Het was iets met delen door, of vermenigvuldigen met acht en daar zijn we de vakantie leuk mee doorgekomen.
Een pakje shag kost omgerekend vijftien euro en de kans dat je tijdens een vakantie in Noorwegen alcoholist wordt is ook niet zo groot.
De Noren zelf schijnen daar minder last van te hebben.
Tot slot heb ik nog iets opmerkelijks geconstateerd:

H. kan dansen. Uitroepteken.

' Isn't it good?'

[Dat huis in het centrum en een ruime straal daar omheen,
is waar het allemaal gebeurt, vandaag de dag. Dus.]

Ik klikte vanavond even naar mijn eigen webstek,
om bevestigd te krijgen dat het net lijkt of ik niks meemaak.

De buurman is op Gerard Joling.
Wie ben ik om daar iets op tegen te hebben, ik ben er juist vóór dat iedereen leuk een beetje ‘op elkaar is’.
Er is alleen wel één ‘maar’ aan deze wonderschone liefde: deze blinkt uit in eenzijdigheid.
Ook dat kan gebeuren. Als alle liefde beantwoord werd, dan zouden de literatuur en alle andere kunstvormen maar een saaie vertoning zijn.
Ik gun de buurman zijn dagdromerij over Gerard Joling. Ware het niet dat hij zulks dan wel grotendeels inpandig houdt, maar dat er ook een wat exhibitionistische variant is.
Gerard Joling zingt.
Kanonne, wat heeft die vent in geen tijd een weerzinwekkend repertoire bij elkaar gebracht.
De buurman zingt ook.
De buurman identificeert zich zo met Gerard Joling dat hij denkt dat hij hem is.

Om dit gegeven te bevestigen heeft de buurman een soort karaoke/soundmixset waarmee hij elke ochtend van half acht tot acht uur Gerard Joling volledig aan de kant zingt. In het weekend nog wat langer.
Om precies te zijn: nu nog steeds. Uur na uur na uur.

We zijn nu voor de zevende keer toe aan ‘zing met me mee tot morgenvroeg’.
Ik geloof dat even iemand aan de buurman moet uitleggen dat Gerard dat niet zo letterlijk bedoelt.

[Het lijkt me voor alle partijen beter dat ik dat niet ben.]

Ik kon vannacht niet slapen. Dat wil zeggen: tot half vier ging het prima, een droomloze slaap die ik inzette terwijl ik Herman Finkers on national tv probeerde te volgen.
Eigenlijk wachtte ik op The Practice want dat liep vorige week nogal spannend af.
Ik werd wakker en voelde dat dit nog wel eens even kon gaan duren. Natuurlijk tot mijn grote ergernis want ik weet dat ik daar last van heb, als des ochtends het licht aan gaat. Daarbij had ik het vervolgverhaal in The Practice gemist en wist ik dat dit mijn laatste poging was tot een vervolgserie.
En wist ik ook dat dát weer een kansloos verhaal is omdat ik zelden weet dat ik naar een film, een serie of een opzichzelfstaand onderdeel kijk.
Dat ontdek ik pas aan het eind.

Ik liep naar beneden, dook in de koelkast voor een smoothie en zapte een rondje langs diverse internetsites.
Ineens sloeg me de schrik om het hart.
‘Crowded House’ las ik ergens en dat is nou precies het bandje dat me een paar maand geleden bij hun laatste liveconcert op dvd deed constateren, dat de goeien altijd het eerst gaan.
Maar goed. Dat laatste concert was van tien jaar geleden en de drummer inmiddels dood. Dan doet een mens het met wat er is.
Tot ik las dat er geruchten gingen over een wederopstanding. Niet van de drummer maar wel van de band en hun repertoire. Dat las ik niet vannacht maar al wat langer geleden.
En ineens bekroop me het gevoel dat ik te laat was.
Dat de hele wereld al wist van een tour, behalve ik.

En zo was het. Ik constateerde om een uur of vier vannacht dat het bandje in oktober in Carré staat. Carré! En dat de voorverkoop gisteren van start ging.
En om tien over vier wist ik dat er via de gangbare adressen geen kaarten meer verkrijgbaar waren.

Om kwart over vier wist ik vervolgens dat er nog kaarten genoeg verkrijgbaar zijn, maar dan via de kaartenmaffia. Van die bureaus die Joost-Mag-Weten-Hoe aan kaarten zijn gekomen en ze vervolgens aanbieden met ongeveer honderddertig euro op de ‘normale’ prijs. Honderdnegenenzeventig euro om precies te zijn.

Op Marktplaats zag ik vervolgens een tiental gefrustreerde kaartzoekers.
En tot een uur of vijf heb ik me met hen opgewonden over de gang van zaken.
Hoe is het nou mogelijk dat een kaartverkoop die om tien uur ’s ochtends begint, om twee minuten over tien uitverkocht is. Plus dat dit misschien met een zaal als Carré nog te overzien is, maar dat diezelfde kaarten nog dezelfde dag in prijs vervierdubbeld worden aangeboden door obscure commerciële kaarthandelbedrijfjes.
Leggen die gasten het internetverkeer plat?
Leggen die losers voor elk kaartverkooppunt een zwerver in slaapzak die een maximum opkoopt?

Hoe dan ook. Ik wilde heus graag maar dit was niet meer grappig.
Om kwart over vijf lag ik me ernstig op te winden in bed.
Ook al niet grappig.

Vanochtend checkte ik onmiddellijk of ik een slechte droom had gehad of dat het allemaal echt waar was. Het was echt waar.
Toch kon ik ondanks een wat matige nachtrust wat helderder nadenken dan een paar uur daarvoor.
Er was nog een concert. In Brussel.
Schoorvoetend begaf ik me naar de site van de betreffende concertzaal.
België loopt in het algemeen niet echt voorop als het gaat om integriteit maar in dit geval: kaarten in alle soorten, maten, rangen en standen!
Bingo!

Dus gaan we naar Brussel. Net zo makkelijk.

[En als iemand me nog even kan vertellen hoe het verder ging in The Practice dan ben ik weer helemaal bij.]