Voor een ieder die mij zo vrolijk sms’t met de vraag hoe Noorwegen is:
ik heb geen idee.
Voorlopig vermaak ik mij uitstekend met het dagelijks leven.
En iets minder met hen die dat plezier wat vergallen.
Voor mijn gevoel is het al maanden geleden dat zij het werkterrein betraden. In werkelijkheid zal ik er niet ver vanaf zitten.
De mussen vielen van het dak maar zij meenden dat ze -ongeacht welke omstandigheden dan ook- in driedelig kostuum en stropdas véél beter kunnen werken. Harder zweten ook trouwens, maar dat is een ander verhaal.
In geen tijd hadden ze al hun deugdelijk geconfisqueerde kantoren omgetoverd in studentenkotten waar zelfs de dames van ‘hoe schoon is…’ op zouden afhaken.
Onze kantoorpoets kon er ook al niet in want des avonds werden alle deuren hermetisch vergrendeld. ‘Vertrouwelijke stukken’ verklaarden ze desgevraagd.
Het kostte een week om ze er van te overtuigen dat ons hele kantoor een vertrouwelijke zone is. Met een alarm voor onbewaakte momenten.
Vervolgens hebben we ze aangeleerd dat de ramen ook open kunnen en zelfs mogen overdag. Je moet wat als Breeze Continue het niet meer trekt.
En al die maanden bezetten ze elke vrije plek in het kantoor.
Op zich is dat te overzien, ze moeten alleen zoveel. Elke dag iets anders.
En als ze dat dan hadden, moest het weer net even afwijkend.
Of het hoefde eigenlijk toch niet.
Maar dan een paar weken later weer wel.
De meest fanatieke heette Renate. Zo heette hij niet echt maar collega A. had geconstateerd dat hij nogal op de schaatsster leek. Je verzint wat om het leuker te maken.
Honderdduizenden lijstjes moesten vergeleken met andere overzichten en dan weer geparafeerd door tientallen directeuren in de regio.
Miljoenen kopieën draaiden ze ondertussen en wij waren genoodzaakt met gevaar voor eigen leven onze printjes daar tussenuit te trekken.
De collega die het geheel diende te begeleiden verdient een prijs voor heldenmoed en ondergaan leed. Haar uitlatingen als ‘ik ga er zo één slaan/ schoppen/ vermoorden’ vonden wij volkomen begrijpelijk. Dat er geen gewonden zijn gevallen schrijven we bij in de reeks gecontroleerde en goedgekeurde wereldwonderen.
Op één juli moet de hele papierhandel op een ministerie liggen, geloof ik.
We zullen ze morgen uitzwaaien met vlaggen, wimpels, toeters en bellen.
Daarna ontsteken we de BBQ op het parkeerterrein achter het kantoor.
En drinken we er ééntje op. Of tweetje.
Waarschijnlijk slaan we zo door dat we er vervolgens heel hard het volledige oeuvre van Jantje Smit doorheen jagen, terwijl we een polonaise lopen.
Maar dat blijft nog even in de nevelen der toekomst verborgen.
[Ze zijn uiteindelijk nog niet weg. Die !@#$ accountants.]
‘Wij komen hier even kijken’
De vrouw achter de receptie vroeg naar een naam. Een naam die bij ons hoorde en bij hen bekend zou moeten zijn.
‘Wij hebben een reservering lopen’ sprak ik in vaktermen.
Ze worstelde diverse kaartenbakjes en diverse lijsten door. Terwijl ze bezig was bedacht ik al dat ze geen idee had van wie wij dan wel zouden kunnen zijn.
‘Wij zijn van die twee Zeer Grote Honden’ hielp ik.
Ze maakte een nieuwe reservering aan.
In Bentelo. In het hondenhotel.
Bij binnenkomst struikelde ik over een Zeer Grote Hond. Een soort van witte Sint Bernhard, die tevreden het pand verliet.
Ter illustratie plukte ik onze Zeer Grote Honden uit de auto. Ze waren op slag een maat –lees anderhalve euro per dag- goedkoper.
Gezamenlijk kregen we een rondleiding langs de verblijven en de speelweide.
Heeft een mens een keuze in dit soort situaties? Welnee, dan kies je uit alle opties de minst kwade. Twaalf dagen van een hondenleven zijn er misschien omgerekend wel zeven keer zoveel, dan vertrouw je erop dat een hond van zeventig en een hond van zesenvijftig geen trauma meer oplopen in een kennel.
En passant plaste Merlijn over de dichtstbijzijnde sloot.
Honderdzeventig eurie lichter verlieten wij Bentelo. De andere helft mocht later.
Door zon, onweer en hevige regenbuien reden wij huiswaarts.
De kleine mannen vonden dat de honden maar een belachelijk eind weg op vakantie gingen. We sneden voorzichtig aan dat Noorwegen heus nóg verder is dan Bentelo en bespraken de optie van een nachtelijke heenreis nog maar eens. En van twee dvdschermpjes voor de afdeling achterbank.
Thuis raakte H. het hek naast de oprit.
‘Oh-oh dit is niet goed’ meende ik te moeten opmerken.
‘ZO zeg’ vatte Merlijn het geheel leuk samen, ’is de bliksem ingeslagen?’
En toen hij geloofde dat de bliksem hier niks mee te maken had, wilde hij graag weten hoe het kwam dat het hek de auto geraakt had.
Zijn subtiliteit en inlevend vermogen grenzen aan het onwaarschijnlijke.
Dat zijn de momenten dat zelfs ik even mijn mond houd en we alleen nog maar lachten.
Om alles maar meteen tegelijk natuurlijk, want soms is dat uiteindelijk de beste oplossing.
En meteen ook de enige.
Vandaag was de dag dat ik de hen onbekende 'bloemkool' omschreef als 'witte broccoli'.
Is dat nou zoiets als een generatiekloofje?
Ik ben behoorlijk stressbestendig en dat komt vooral doordat ik me niet zo snel druk maak.
Dit is vast een wat wonderlijke constructie, het schoot me zo te binnen.
Ik ben stressbestendig.
Maar ik maak me ook niet zo snel druk.
Ik zou zoiets niet bedenken als er toch niet ineens een moment zou zijn geweest waarvan ik dacht. ‘Hee!’ & ‘Hola’.
Dat begon toen ik een lichte vorm van nervositeit bij mezelf herkende.
En daar ga je dan als niet-sporter & niet-sauna-er: je kunt er nergens mee naar toe.
Je kan het niet even lekker van je afsquashen of wegzweten. Je verliest je niet in een eerste Jumpstyle-les.
Nee. Ik denk dan alleen maar ‘hoehoehoei, stress!’
De vakantie. Daar ging het om.
En niet om de vakantie op zich. Neuh, dat gaat zoals het altijd al ging: ‘zullen we zus of zullen we zo. We kunnen met de boot of met de brug. We kunnen kamperen onderweg. We kunnen,… nou, eigenlijk zegt zo een ‘vakantie’-woord al precies wat het inhoudt: alles kan en niets hoeft persé als het niet echt noodzakelijk moet.
De honden.
Die moesten ook op vakantie. Anders moesten ze met ons mee en dan zouden wij weer minder vakantie hebben.
Van schrik had ik al wel even de bijbehorende websites doorgewerkt en daar werd ik niet vrolijker van. Als je een hond door Zweden wil voeren dan is dat het makkelijkst in asvorm. In een potje. Want anders is het na alle onderzoeken, tests, entingen, chips & paspoorten al december.
En als ik ergens geen verstand van heb ben ik heus genegen dat onmiddellijk toe te geven: ik weet niks van hoogseizoen, bouwvak en hondenpensions.
Ik heb zelden zoveel mail gekregen als de afgelopen week:
‘Sorry’, ‘Geen plek’ en ‘probeert u het daar-en-daar eens.’
Vandaag is het gelukt. De dames gaan naar het wonderschone Bentelo.
Slechts anderhalf uur rijden van de thuisbasis.
Never mind.
Ze werden onmiddellijk ingeschaald als Hele Grote Honden, en dan nog vijftig eurocent per dag bovenop het hoogseizoentarief.
Never mind.
Maar feit is wel dat zij een stuk duurder gehuisvest zijn dan wij, in die weken.
Waarom moesten wij ook weer zo nodig naar Noorwegen?
Okee. Bentelo is niet goedkoop,… maar heus the place to be deze zomer.
Hoop dat zij-van-Bentelo hun gelikte website waarmaken, anders, ik bedoel: dan hebben we er vast nog maanden plezier van. Ik gok zo ongeveer tot december.
'Praten die honden eigenlijk wel Tukkers?' meende mijn meest geestige collega vandaag te moeten opmerken, 'gossie, straks kan ook nog niemand ze verstaan...'
Maak ik me daar weer druk over.
Eens in de zoveel tijd begeef ik me in een heus poppodium. Niet ‘op’, laat dat even duidelijk zijn want daar zou ik gerust niemand een plezier mee doen.
‘Naar’, is misschien beter. Of ‘voor’.
Mijn lievelings is en blijft Paradiso. Patronaat in Haarlem is ook fijn.
In ‘Hedon’ te Zwolle was ik nog nooit geweest.
Je bent een provinciaaltje, blijft een provinciaaltje en zo is dat.
Op de parkeerplaats van Hedon moet je, eigenaardig genoeg, tot 22.00u een parkeerkaartje kopen.
Wij kwamen aan om 21.00u.
Voor de kassa van Hedon staat vervolgens een rij van honderd meter omdat je daar je internetprint van je betaalbewijs moet ruilen voor toegangskaarten. Binnen staat een rij van honderd meter voor de muntenverkoop. Munten in verschillende kleuren voor drankjes in verschillende kleuren, ze verzinnen wat.
Eenmaal in de uitverkocht lijkende zaal kozen wij zorgvuldig positie.
Links van het mengpaneel.
En ik weet niet wat het is maar ongeacht waar ik in een zaal of feesttent ga staan: men denkt dat ik een doorgang ben.
‘Hee, daar hebben we Peet, daar kunnen we voor- of achterlangs, overheen of onderdoor.’
En dat kon niet hoor, want het mengpaneel liep dood en achter ons was een versperringstouwtje gespannen. Maakt niet uit hoe breed ik ga staan, zie je Peet dan moet je er langs.
Gelukkig was er op het podium een band. Dat leidt de aandacht leuk af van het behendigheidsparcours dat ik ben.
Lohues & the Louisiana Blues Club.
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet zo van de Blues ben. Wel van Lohues en dat maakt dan weer een hoop goed. Het was uiteindelijk al weer twee jaar geleden dat ik de man op volle sterkte zag opereren.
Alhoewel, vorig weekend zag ik L & the LBC Op het Zwembad van Erica omdat het zwembad gered moest. Wij steunen graag goede doelen.
Maar na drie nummers verliet ik toen de speelweide rond het zwembad. En dat vond ik ook niet zo erg want de avond was er tot dan al één geweest van ouwejongens-krentenbrood.
In Hedon waren we van begin tot eind. En wat was het leuk!
Zo ook & zelfs de Blues!
Precies de zaal waar je zo een bandje hoort te zien.
Inclusief de opstijgende zweetdampen die na verloop van tijd zo leuk druppelsgewijs van het plafond vallen, de sterren van de hemel.
‘Komt dat zien’ zou ik willen toevoegen. Maar dat kan dan weer niet natuurlijk. Je was erbij of je hebt iets gemist. ‘Gaat dat zien’ lijkt me beter. Al zou ik niet weten waar en wanneer. Geloof dat het nog net kan.
Ter illustratie een filmpje.
Wat zeg ik? Twee filmpjes.
En vooruit, een derde impressie:
[Bad Moddahfokkah's!]
Wie het laatst lacht... Terug
Wie slecht is kent geen zorgen
Hij vlucht van oost naar west
Vlucht van vandaag naar morgen
Wie het laatst lacht, lacht het best
Wie het laatst lacht
Het laatst lacht, lacht het best
Wie nu luid huilt lacht morgen
En wie het laatst lacht, lacht het best
Wie het laatst lacht
Het laatst lacht, lacht het best
Waar de bergen onherbergzaam zijn
Waar de aasgier door de avond raspt
En cirkelt boven 't laag ravijn
Vlieg, breng mijn kleed weer naar Grasp
het land van wrevel en venijn
Waar de aasgier door de avond raspt
Daar is het goed om slecht te zijn
[Ik had het er even druk mee.]
Oh-oh. Astrid heeft het gedaan!
Die heeft foto’s die door Rob-zelf naar haar waren gestuurd weer verder gemaild.
Dus nee. Martijn! Martijn is de schurk!
Die had ze daarna.
Martijn mailde ze naar één van de vakbladen. Logisch. Wat moet je er anders mee.
Of eigenlijk is Rob-zelf van het pad af, want die heeft ze gemaakt.
Én doorgemaild aan heul goede vrienden,
de foto’s van het huis van Belinda. Of eigenlijk Rob’s huis.
Maar zij mag er wonen.
Dus is het Belinda’s eigen schuld, had ze maar niet op vakantie moeten gaan terwijl er een dooie muis in huis lag.
Ik weet overigens helemaal niet hoe die foto’s eruit zien maar ik vermaak me uitzonderlijk met dit soort reallifesoaps. De consternatie en de ondergang . Zo heerlijk beeldend en kleurrijk.
'Wat? Hij heeft het niet gedaan.'
‘Wat? Hij heeft zich ziek gemeld van ellende!’
'Wat? Stuur een psychiater!'
Je vindt het allemaal hier.
[en al weer een update]
Ik geloof dat ik Belinda even moet bellen. Hart onder de riem, weeduwel.
Er zijn wel meer Groten tot leven gekomen in een stal.
Rob zat zelf toch ook ooit in Hamelen? Bertram Bierenbroodspot zal heus niet zo’n frisse jongen geweest zijn: anders hadden ze heus geen rattenvangers nodig in dat dorp.
En nou ik er zo over nadenk: zou Belinda niet wat homemade softporno uit betere tijden in de aanbieding hebben? Gewoon, als tegenprestatie he.
Dan hebben we het tenminste ergens over.
Kom maar door, ik haak zo weer in.
[Wie het laatst lacht... Terug ]
De dames moesten voor de jaarlijkse checkup naar de dokter.
Dat werd ook wel weer eens tijd, want in het boekje zag ik als laatste datum één in 2001. Tijd vliegt, zullen we maar zeggen.
En toch: dit alles vooral met het oog op een verblijf in een hondenhotelachtige, later deze zomer.
Daar eisen ze dat.
Mijn eisen liggen niet zo hoog.
Vanmiddag prikte ik een dierenarts uit telefoongids.nl.
‘Gaat dat kosten?’ informeerde ik.
En daar begon de kassa al te ratelen. Zo hard dat je mijn tanden net niet meer hoorde knarsen.
‘Is dat voor één hond?’ informeerde H. later. Ja, néé, zég!
Het was de leukste dierenarts die ik ooit had gezien. Jong, mooi en veelbelovend, dat mag wat kosten. De vorige dierenarts was eigenlijk veearts, die zijn meer gehavend kan ik u melden.
Paarden schoppen harder dan cavia's.
‘Halloooo!’ zei ze enthousiast ~ tegen de honden uiteraard.
‘Wat een prachtig stel! zei ze ook, en 'wat zien ze er nog geweldig uit voor hun leeftijd.'
‘Ze hebben er wel eens beter uitgezien hoor’ relativeerde ik, terwijl ik terloops dacht aan de vuilniszakken haar die ik er de afgelopen weken voor het tiende, respectievelijk achtste jaar heb afgeborsteld.
Het gaf niks dat we in geen jaren een dierenarts hadden gezien.
'Wees blij' zei ze.
En dat ze er zo sterk uitzagen, en helemaal niet te dik. En hoe ze een paar maanden geleden een soortgelijk exemplaar van maar liefst negentien jaar had laten inslapen.
‘Ik help je wel even met tillen’ zei ze, toen het officiële moment was aangebroken.
‘Welnee’ zei ik. Met een ‘Ga OP en BLIJF’ kwamen de jaren hondentraining ook weer eens van pas. De ander was na een knip van de vingers gaan liggen en bleef dat doen.
‘Ongelooflijk’ zei ze. Vooruit: ze gaf toe dat de oudste van de twee wat staar-op-de -ogen had. En wat tandsteen. Maar om daar nou een narcose tegenaan te gooien.
[Ik weet bovendien heus wel wat dat kost.]
‘Wat een fantástisch stel!’ herhaalde ze nog maar eens nadat de injecties gegeven waren.
Een koekje bliefden ze niet.
Ik rekende per pin honderdtien euro af, slechts veertig euro meer dan de prijs die ik ’s middags van de assistente hoorde.
Die wist natuurlijk weer niet dat je voor GROTE honden DUURDERE doses nodig hebt.
Ik herinnerde me ineens dat ik de laatste keer voor hetzelfde rondje-van-de-zaak vijfenveertig gulden moest betalen.
Dat was vroeger.
Maar toen waren dierenartsen ook nog een stuk minder complimenteus.
Wij gingen Vondelparkwaarts.
In het Vondelpark was namelijk een opening van een culturele zomer en cultuurminded als wij zijn juichen we dat toe. Hapje, drankje, muziekje- dat werk.
In het geval van vandaag vulden wij diverse kerstpakketgerelateerde koelboxen&picknickpakketten en de tank van den auto.
De zon scheen.
Het nageslacht verheugde zich mateloos op ‘Thomas en Paul’ en het Vondelpark.
Wij spreidden ons picknickkleed tussen dat van diverse bekenden.
In No Time werden ‘Acda en de Munnik’ aangekondigd.
Het nageslacht vond dat geen afspraak tot ze voor ogen kregen dat ‘Thomas en Paul’ net zoiets is als ‘Acda en de Munnik’.
In een sfeer van wijn, knoflook en rokerij van divers pluimage verspreidden Merlijn en Tobias vervolgens de inhoud van de hele picknickerij over een mens of driehonderd in onze nabije omgeving.
‘Hoe heet jij’ vroeg een vriendelijke dame.
‘Merlijn’, zei hij.
‘Dat betekent “van de zee� ‘ wist zij.
‘Nee hoor, ik kom uit Drenthe’ sprak Merlijn gedienstig.
Het was een fijn feestje.
[Stelletje roddelaars daar, op zo een basisschool]
[De oudste moeder is honderdzeventig jaar, zag ik tot mijn tevredenheid]