11 mei 2007

vrijdagmiddagsoepje

Ik probeer met man en macht te bedenken wat er zoal gebeurd zou kunnen zijn.
Dat klinkt wel heldhaftig & hartgrondig genoeg, lijkt me. En daarom raakt het ook kant nog wal, laat me maar even. Ik probeer een heel heftig en emotioneel ding te doorgronden maar ergens loopt het spoor dood.
En dáár, dat doodlopende weggetje waar de oplossing van het drama ligt, zoek ik naar een pad naar links of naar rechts. Dat het toch helemaal anders is dan ik nu vrees.

In de keuken die bij mijn nieuwe werkplek hoort, staat een soepmolen.
De bijbehorende Nu! Even! Niet! Reclame is net ver genoeg weggezakt om dagelijks een Nu! Even! Wel!–moment te laten voorkomen.
Soep uit een zakje, plons heet water eroverheen, niks mis mee.
En vanmiddag om half vier was het moment daar. Nog ruim een uur te gaan, beetje flauw, beetje trek: soepje!
Ik trok de portemonnee uit mijn binnenzak voor de donatie in de soeppot. Terwijl ik dat deed babbelde ik met mijn favoriete kopieermachinemonteur. Hij kan zó fijn over zijn werk vertellen!
Over hoe de zwarte streep op onze printjes en kopietjes werd veroorzaakt door een beschadiging op de doorlooprol. Dat soort dingen vertelt hij en dan hang ik aan zijn lippen natuurlijk. Figuurlijk.
Prei-cremesoep werd het.
Eigenlijk wilde ik de koninginnensoep wel proberen maar die tussen-‘n’ irriteert me mateloos en begrijp ik ook niet. Eén koningin hebben we. Die exemplaren uit andere landen hoeven niet in mijn soep.

Goed. Vrijdagmiddag, bijna weekend.
De monteur nam afscheid met een opgetogen ‘tot ziens’. Hij had best een stoere leren jas aan. Net zoiets als die van mij.
Ik had wel het gevoel dat hij al weer meer wist dan wij. Zo enthousiast ‘tot ziens’en is verdacht. Maar hij hoeft natuurlijk ook weer niet alvast te repareren wat nog niet stuk is.

Op weg naar huis reed ik naar de supermarkt. Bij het stoplicht greep ik in mijn binnenzak om in mijn portemonnee te beoordelen of er eerst nog gepind moest.
En toen was mijn portemonnee weg.
Ik draaide mijn jas en tas binnenstebuiten: niets.
Ik reed terug naar het kantoor voor een check op parkeerplaats en in het pand: nada.

Nou denk ik, zeg me dat het niet wáár is,… dat ik PER ONGELUK mijn kleurige H&M-portemonneetje,… ehm… in de binnenzak van de jas van de kopieermachinemonteur heb gestopt.

[Als ik met dit verhaal vanavond nog naar de noodlijn van Nashuatec bel, zou ik dan de mensen daar een leuk weekend bezorgen?]

Peet - 8:34