Vanochtend om 9.00u kreeg ik een smsje.
Zowel tijdstip als inhoud verbaasden me:
‘Ik begreep dat je vanavond ook komt? Leuk!’

Langzaam begint het te dagen.
Bijvoorbeeld waarheen en waarvoor.
Plus nog wat andere gesprekken die ik gisteravond via de digitale snelweg voerde.

[En ook dat vier glazen witte wijn op de doordeweekse woensdag er ongeveer drie te veel zijn.]

Ik zit in een soort eindejaarscrisis en niet eens mn eigen.
Net was ik een paar uur bezig met het opschonen van de leptob. De vrije schijfruimte was op. Werkelijk alle mapjes ben ik doorgeweest op zoek naar onnozele programmaatjes en andere geïnstalleerde bullshit.
Muziekbestanden overboord gegooid maar het hielp niet zo. Niet genoeg.

En toen begon het. Op die leptob staan foto’s, vanaf 2001.
Wat ik heb met een sportschool, heb ik ook met foto’s inplakken: wij matchen niet zo.
Ik blader net zo lief door de mapjes op de computer.
Maar ik ontdekte dat het wel heel erg veel mapjes waren geworden.
Ze staan fijn op datum gerubriceerd en dan houdt het fijne ook op. Uren ben ik bezig geweest met het openklikken van mapjes. In de hoop dat er flink wat zwarte reeksen half mislukte concertfoto’s in zouden zitten. Dat zou lekker opruimen.
En natuurlijk was dat niet zo.

Miljoenen foto’s bekeek ik, twee mannetjes van baby tot nu.
En ik kwam erachter dat ik die maar heel moeizaam verwijder.
Een foto van je eigen kind is namelijk nooit mislukt. Misschien wel een beetje onscherp of scheef maar nóóit mislukt.
Zelfs foto’s waar geen hoofd op staat, maar wel een loeischerp handje of een voetje: lastig, lastig.

Maandag wordt de kleinste man vier jaar. Hij twijfelt of hij nou terug wil naar de peuterclub of toch maar naar de basisschool. Hij denkt namelijk dat er een weg terug is, een keuze. Eigenlijk wil hij ook graag weer een baby zijn.
Dat hoeft dan van mij weer niet meteen.

We hebben namelijk wel drieduizend onvervangbare foto’s.
Tot en met tweeduizendvier, bedoel ik dan.

Tip: Houd de HEMA-aandelen in de gaten, ze gaan namelijk stijgen!

Onder de douche heb ik nogal eens de meest bespiegelende en diepzinnige gedachten. Wel pas wanneer de levensgrote spiegel beslagen is, tot die tijd is er weinig poëtisch aan dat wat door mijn hoofd schiet.
‘Sportschool’ bijvoorbeeld. Of ‘aquajoggen’.
’t Is allebei niks, lijkt me, maar op het gebied van beweging, borsten, billen, bovenbenen en buik gaat mijn fantasie niet veel verder.

Het kwam van de nieuwe shampoo.
Ik koop meestal shampoo met een oranje sticker, omdat niemand die wil.
In dit geval was het de schuld van Andrelon-zelf omdat ze het voor elkaar hebben gekregen om een seizoensgebonden shampoo te produceren: ‘winterboost’.
Leuk verzonnen natuurlijk, maar sluit niet helemaal aan bij de klimaatverandering.
Mij maakt dat niet uit. Van shampoo die de helft goedkoper is wordt mijn haar ook wel schoon.
Zelfs bij tropische temperaturen.

Het kwam door de tekst die op het flesje staat.
Gespleten en dof begrijp ik. Dat kan je haar nou eenmaal zijn.
Futloos? Vooruit.
Maar dit is shampoo voor vermoeid haar.
Vermoeid!
En daar sta ik dan gewoon een kwartier over na te denken.
Wat heb ik gemist? Wat is me ontgaan?
Wat wil mijn haar dan?
Mijn haar wil namelijk meestal niks.

Dus ik heb me oprecht afgevraagd waar mijn haar dan wel moe van wordt.
Van dat beetje rondhangen? Van dat geen kant op willen?
Tsjongejongejonge.

Soms voel ik me een verwend nest als het gaat om theater- en concertbezoek.
In de eerste plaats omdat ik best veel zie, maar ook omdat ik zo vaak overvallen wordt door het ‘mwah-gevoel’. Zelden is iets puur slecht, des te vaker ben ik teleurgesteld over het ontbreken van zintuiglijke prikkels.
Het is trouwens een stuk gemakkelijker om te vertellen waarom je iets goed vindt, dan te verklaren waarom het gepresenteerde niet verder komt dan je nekharen.

Gisteravond zocht ik ter illustratie de Vrienden van Stef Bos bij elkaar.
We zetten ze af tegen de voorliggende avond met Joe Jackson in de Oosterpoort.
Vergelijken mag. Toch?

Kaat Hellings en Amanda Strydom zongen rond Stef Bos. Oordeel zelf maar.
Kaat Hellings is jong maar lijkt in haar doen [zonder laten] op alles waar ze van houdt. En dan vind ik Suzanne Vega, Joni Mitchell en David Sylvian gewoon beter.
Amanda Strydom is een struische Zuid-Afrikaanse met bijbehorend stemgeluid. Moet ik me nog wat meer in verdiepen, maar de eerste indruk was geen verkeerde.
Sonya Kitchell was het voorprogramma van Joe Jackson. Ik heb de camera even zo onopzichtig mogelijk laten meelopen om een geluidsfragment te kunnen presenteren.

Het was geen wedstrijd,
Sonya Kitchell won.

Sla het gastenboek van Stef Bos er gerust even op na: de gemiddelde gast is zo mogelijk nog poëtischer dan de zanger zelf als het gaat om hun beoordelingsvermogen en zijn werk. Dat wist ik.
En je weet niet hoe het uitpakt. Of inpakt.
Gevoelsmatig zat iedereen om me heen in glimmend folie met een strik om het hoofd, terwijl ik me een doos in de Aldi bleef voelen.
Wat de man doet klopt, bijzonder onderhoudend in zijn verhalen.
Het is allemaal smakelijk en muzikaal, heus, maar als hij begint te zingen gaan bij mij de luiken meer dichter dan opener.
Mooiste moment van de avond was, in een drieluikje met Frank Boeijen, de tweede helft van het gezamenlijke ‘Steppewolf’.
Stemmen mooi samen, orgastisch genoegen.
Maar voor een avondvullende voorstelling is dat wat weinig.

Had ik de naam Joe Jackson al genoemd?
Gisteravond in de Oosterpoort te Groningen?

Het was geweldig, fantastisch & subliem!
Grotendeels nieuwe nummers waar ik meteen van ging houden, pianospel dat de ziel kietelt, het bewijs dat een begeleidingsbandje van één bassist en één drummer genoeg is. Genoeg doet.

Met mijn zintuigen is niks mis. Goed, puur en oprecht wordt gepredikt door Stef Bos.
Maar dat goede, pure en oprechte voelde ik pas gisteravond:
dat was is Joe Jackson.

'Peet's onvolprezen concertregistraties voor blinden',

Sonya Kitchell, alstublieft:

Ik las Zezunja. Ik lees wel vaker Zezunja maar het ging even om een bijzonder fenomeen.
Dit:
Wikipedia. [klik]

En zij schreef:
"Dit is een oproep aan alle zwijgzame lezers.
Dus eigenlijk is dit een oproep aan alle onbekenden, aan mijn ouders, mijn ooms en tantes, oud-studenten, verre kennissen, nichten en neven, toekomstige werkgevers en ex-collega’s. Aan alle toevallige passanten en stille aanbidders, aan de verlegenen en de digibeten, aan iedereen die reageren maar stom vindt, aan iedereen die niet durft, iedereen die niks te zeggen heeft en iedereen die mij leest.

Maak u bekend. Vertel mij voor één keer dat u meeleest. Klik op het woordje ‘reacties’ onderaan dit stukje en zeg het:
‘Ik lees mee’. Liefst met (schuil-)naam. Eventueel voorzien van hobby’s en andere geheimen.

Weet u niet of u een lurker bent? Welnu, dat is gemakkelijk na te gaan. Leest u mijn weblog of andere weblogs zonder u ooit te mengen in de reacties? Vindt u reageren stom? Weet u niet eens hoe dat moet, reageren?
Grote kans dat u een lurker bent."

Ik ben ook zo iemand die wel eens vertwijfeld naar de statistieken zit te staren.
Ik zie heus wel regelmaat in bezoekers. Er zijn er een paar die ik herken en dat zijn dan de trouwe of minder trouwe reagadeurs. Minstens zo regelmatig begin ik ergens een verhaal waarop mijn toehoorder dan zegt 'oh ja, dat had ik al bij je gelezen'.

[De conclusie dat ik te veel schrijf, dan wel niet meer dan dát meemaak is misschien wat voorbarig ~maar toch]

Hupla! 'Ontlurken' is the word!
Waar wacht u nog op?!

Telefoonangst is een mij onbekend fenomeen.
Het maakt mij niks uit, wat voor ingewikkeld gesprek ik ook moet voeren.
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik me niet bepaald verheugde op mijn eerste telefoongesprek van vandaag.
De servicedesk van Nashuatec.

1. Omdat het antwoord op mijn vraag ontkennend zou kunnen zijn.
2. Ik dan definitief mijn portemonnee kwijt zou zijn.
3. En om al het gedoe dat dan weer zou volgen.

Na drie koppen koffie was ik er klaar voor.
‘Ik heb nogal een lastig dingetje’, zei ik tegen de dame van de servicedesk.
Ze herhaalde ‘mijn dingetje’ om te controleren of ze het echt goed begrepen had.
Er klonk wat ongeloof door in haar stem.
Ze zou op zoek gaan naar Ruben V., want was de naam die ik inmiddels uit het logboek naast het kopieerapparaat had ontcijferd.

Vijf minuten later ging mijn telefoon.
Ruben V. !

Hij had gisterochtend [pas] mijn portemonnee gevonden en vervolgens zijn jas een kwartier lang van alle kanten bekeken en besnuffeld.
‘Je weet wel zeker dat dit míjn jas is?’
Dat wist ik zeker want in mijn jaszak zat een lippenstift.
Hij gaf toe dat hij die inderdaad niet zo vaak gebruikte.
Vervolgens heb ik de rest van deze dag vrijgenomen.
Niet omdat ik mijn teruggevonden portemonnee moest vieren maar omdat ik vannacht pas om half drie mijn bed bereikte.

[Gisteravond maakte ik in Theater de Tamboer kennis met Stef B. en zijn vrienden.
Of ik daar nog zo nodig op terug moet komen, ... ik denk van wel.]

De spanning in Huize Peet is sinds woensdag haast ondraaglijk.
Gelukkig ben ik reuze stressbestendig maar ik denk dat deze eigenschap slechts gedeeltelijk is ingebakken. Of laat ik het anders uitleggen: na waar ik door de jaren heen zoal mee geconfronteerd werd, dan wel tegenaan liep maak je mij de pis niet snel meer lauw.
[Dit is de meest onsmakelijke uitdrukking die ik ken,
ik dacht: ik gooi ‘em er even in.]
Woensdag was de dag dat de eerste geheimen hier zeer omslachtig naar binnen werden gedragen. Vanaf dat moment verhuizen ‘de geheimen’ drie maal daags van kast naar andere kast en weer terug.
‘Wat zijn jullie toch allemaal aan het doen?’informeer ik dan op mijn onnozelst.
‘Helemaal niks! Hoor!’ zegt dan de één.
‘Is het zondag moederdag en wanneer is het dan zondag’ vraagt vervolgens de ander.

Spannend! Oeh!
Voor mijn moeder en de moeder van H. doen we niet zo ingewikkeld. Daarvoor hebben we op zaterdagmiddag de DA-drogist. Naast HEMA-fan ben ik ook DA-fan.
Vanmiddag trof ik er een jongetje van een jaar of zeven dat met zijn armen al vol van schap naar schap zeulde.
Ik stond bij Het Moederdagschap vlak bij de kassa. Hij was klaar met zijn rondje en kwam aangewankeld.

Dát was voor zijn vader, de rammelaar en de knuffel waren voor zijn zusje en een anderhalve literfles Niveabadschuim voor zijn moeder. Voor zichzelf had hij een guitig aapzeepje uitgezocht.

‘Joh’ zei de vrouw achter de kassabalie ‘is dit wel de bedoeling?’.
‘Jazeker’ knikte hij. Hij mocht van zijn vader een cadeautje kopen voor alle leden van het gezin. Voor zijn vader, zijn zusje, hemzelf en voor zijn moeder.
Hij wapperde trots met een biljet van twintig euro.

‘Dit gaat niet goed komen’ zei de andere kassamevrouw.
‘We geven de bon mee, dan kunnen ze toch ruilen?’ zei de ander.
‘Ik vind het wat sneu voor zijn moeder’, twijfelde de ander.
‘Hoe heet je?’ vroeg ze aan het mannetje.
‘Bas’ zei hij.
‘Is je vader nu thuis? Dan bel ik hem even.’
In een ‘Ooh, waarom dan? Dat hoeft toch niet?’ uitte Bas zijn verbazing.
‘Help!’ keken ze elkaar aan.
‘Bas luister eens. Het is morgen geen Basjesdag of zusjesdag maar móéderdag.’
Bas leek niet onder de indruk.

Ik keek en hoorde het grinnikend aan.
‘Zou het kunnen…’ –oh ik denk graag een potje oplossingsgericht mee- ‘dat zijn vader inderdaad heeft gezegd dat hij een cadeautje voor hem, zoonlief en dochter mocht kopen. Maar dat hij bedoelde dat het drie moederdagcadeautjes moesten zijn, om aan mama te geven?’

Eureka!
‘Bas, zou het kunnen dat papa bedoelde dat jullie morgen alle drie een cadeautje aan mama gaan geven omdat het moederdag is?’
Bas was ineens overtuigd van de leukigheid van dat idee.
‘Dan gaan we nú drie cadeautjes voor mama uitzoeken!’
Mama hoefde geen geurtjes en luchtjes want die heeft ze wel genoeg. Vond Bas.
In geen tijd waren toch drie acceptabele alternatieven gevonden.
‘Wat een mooi papier’ glunderde Bas even later. ‘En wat een mooie veertjes en strikjes.’
Zeventien euro negenentachtig bedroeg de schade.
‘Doe er ook nog maar zo een mooie tas omheen’ sprak Bas. Hij begon er duidelijk plezier in te krijgen.
En Bas verliet de winkel.

We slaakten alle drie een zucht van diepe opluchting.

Ik zeg morgen ‘Ooh wát een mooi schilderij, wie heeft dat toch gemaakt?’ als ik het pakje van mijn jongste zoon open maak.
Die instructie fluisterde Tobias me vanavond bij de welterustenkus in.

Ik probeer met man en macht te bedenken wat er zoal gebeurd zou kunnen zijn.
Dat klinkt wel heldhaftig & hartgrondig genoeg, lijkt me. En daarom raakt het ook kant nog wal, laat me maar even. Ik probeer een heel heftig en emotioneel ding te doorgronden maar ergens loopt het spoor dood.
En dáár, dat doodlopende weggetje waar de oplossing van het drama ligt, zoek ik naar een pad naar links of naar rechts. Dat het toch helemaal anders is dan ik nu vrees.

In de keuken die bij mijn nieuwe werkplek hoort, staat een soepmolen.
De bijbehorende Nu! Even! Niet! Reclame is net ver genoeg weggezakt om dagelijks een Nu! Even! Wel!–moment te laten voorkomen.
Soep uit een zakje, plons heet water eroverheen, niks mis mee.
En vanmiddag om half vier was het moment daar. Nog ruim een uur te gaan, beetje flauw, beetje trek: soepje!
Ik trok de portemonnee uit mijn binnenzak voor de donatie in de soeppot. Terwijl ik dat deed babbelde ik met mijn favoriete kopieermachinemonteur. Hij kan zó fijn over zijn werk vertellen!
Over hoe de zwarte streep op onze printjes en kopietjes werd veroorzaakt door een beschadiging op de doorlooprol. Dat soort dingen vertelt hij en dan hang ik aan zijn lippen natuurlijk. Figuurlijk.
Prei-cremesoep werd het.
Eigenlijk wilde ik de koninginnensoep wel proberen maar die tussen-‘n’ irriteert me mateloos en begrijp ik ook niet. Eén koningin hebben we. Die exemplaren uit andere landen hoeven niet in mijn soep.

Goed. Vrijdagmiddag, bijna weekend.
De monteur nam afscheid met een opgetogen ‘tot ziens’. Hij had best een stoere leren jas aan. Net zoiets als die van mij.
Ik had wel het gevoel dat hij al weer meer wist dan wij. Zo enthousiast ‘tot ziens’en is verdacht. Maar hij hoeft natuurlijk ook weer niet alvast te repareren wat nog niet stuk is.

Op weg naar huis reed ik naar de supermarkt. Bij het stoplicht greep ik in mijn binnenzak om in mijn portemonnee te beoordelen of er eerst nog gepind moest.
En toen was mijn portemonnee weg.
Ik draaide mijn jas en tas binnenstebuiten: niets.
Ik reed terug naar het kantoor voor een check op parkeerplaats en in het pand: nada.

Nou denk ik, zeg me dat het niet wáár is,… dat ik PER ONGELUK mijn kleurige H&M-portemonneetje,… ehm… in de binnenzak van de jas van de kopieermachinemonteur heb gestopt.

[Als ik met dit verhaal vanavond nog naar de noodlijn van Nashuatec bel, zou ik dan de mensen daar een leuk weekend bezorgen?]

To whom it may concern:
Beau Monde? Hét glamourblad van Nederland?

Van een van mijn favorieten (toblijn.nl) is de schrijfster me bekend: we delen een duister verleden vol koele blikken in vele theaters, dat we inmiddels geheel weg hebben gegrinnikt. Ze meldt me in een apartje dat de M by Madonna jurk die ze heeft aangeschaft van een “exotische tuttigheid� is en dat bij het “fijn verhullende zware stofje de zweetplekken gewoon worden mee geleverd.� Ik stel haar gerust: Mads droeg bij de presentatie van haar eigen collectie een beeldige trenchcoat van Dolce & Gabbana (!), en is dus zelf blijkbaar ook niet erg gecharmeerd van haar ontwerpen, laat staan materiaalkeuze. Hierna knikken we tevreden naar onze beeldschermen: glamour is mooi, maar het moet wel leuk blijven.

Ja, ik weet ervan.
Als u eens had gezien hoe stylish ik vandaag verregend ben...
Glamour en Peet matchen werkelijk de pan uit!

Há !

Waar en hoe het gebeurt weet ik ook niet precies.
Ik had het idee dat ik redelijk wist wat er in de hoofdjes van ons nageslacht omgaat.
De eerste jaren is dat namelijk vrij makkelijk te beïnvloeden: voorlezen uit wat je zelf kiest want leuk vindt, theatervoorstellingen die de leukste zijn, maar je zonder kinderen nooit meer zou bezoeken.
En Ja Zuster-Nee Zuster, Minoes en Pluk van de Petteflet natuurlijk.
DVD’s van alle films van Annie MG Schmidt die worden gevreten of het slagroomsoesjes zijn. Ook door mij.

Ineens is daar het moment van wat maar zo eens de beruchte generatiekloof zou kunnen zijn. Je verliest de grip en hebt geen idee van waar het over gaat.
‘Wij zijn Waskoe Eendjes!’ gilt Tobias.
‘Jaaaa’ roept Merlijn dan.
Vervolgens racen ze op fietsjes door de tuin, rollen over elkaar heen en controleer ik alvast of het nummer van de huisartsenpost nog op de schoolborddeur in de keuken staat.
Waskoe Eendjes. We mijden Jet-nogwat vanwege de lelijke gevechtstekenfilms maar het zou maar zo kunnen dat er één tussendoor geglipt is op een onbewaakt zaterdagochtendmoment.

In het vuur van wat voor strijd het ook moge wezen roep ik Merlijn bij me.
‘Wie zijn jullie nou precies?’ informeer ik geïnteresseerd.
‘Wij zijn de Waskoeoeoe Eendjeeees’.
‘De wie?’ vraag ik dan nog een keer naar de onbekende weg.
Hij doet zijn uiterste best zorgvuldig te articuleren.

En ineens schiet het me te binnen.
Knabbel en Babbel!
De Rescue Rangers!

Ach… Walt Disney. Natúúrlijk!

Drie kwartier noordwaarts, dat was ons plan.
We moesten dringend een niet nader te noemen bandje zien, tot een bevrijdend oordeel komen, dat werk.
En we gingen.
Bij laaghangende zon en met bevrijdingspop op de radio.
Eigenlijk is een bevrijdingsfestival toch vaak het eerste festival in het jaar.
Vijf jaar oorlog is natuurlijk veel te lang maar logistiek gezien had het land beter in juni of juli bevrijd kunnen worden.
Paar jaar eerder ofzo.

We betraden het terrein.
Zij waren al vroeg begonnen. De schemer viel in, zij die nog in hemdjes gehuld waren hadden voldoende alcoholica ingenomen om daar geen last van te hebben.
Wij laveerden opgewekt naar bekenden in de frontlinie.
Tien uur des avonds zou het bandje beginnen.
Ik plukte een met bier doordrenkt programma uit het platgelegen gras.
Het bandje waar we voor kwamen had smiddags al gespeeld.
Dus.
Maar we waren precies op tijd voor een hoofdact, zo wilde de opgehyperde presentatrice ons laten geloven. En als het koud is en het toch even wat tegen zit dan warm je je graag aan lichtpuntjes.
‘Shitdisco’ heette de band. Veelbelovend.
Want zo een naam kan nou eenmaal getuigen van enige vorm van zelfreflectie, humor, zelfkennis, relativerend vermogen. Zeg het maar.
Niets was minder waar. Geen humor maar de slechtste band die ik in honderd jaar zag.

Of eigenlijk: sinds mijn middelbare schooltijd, toen een bandje dat zich ‘the Screw’ noemde en uit klasgenoten bestond de wereld ging veroveren.
Dat waren ook The Rolling Stones niet, maar ze waren enthousiast en zij konden beter gitaar spelen dan de rest van de klas. Die dat niet kon.

Een bandje dat ‘Shitdisco’ heet en koud bier. Terwijl de temperatuur naar dieptepunten zakte, zo koud dat je bijna naar lauw bier zou verlangen om je handen aan te warmen.
Dan ben je vroeg thuis.
Met onderweg naar huis wederom een bevrijdingsfestival op de radio. Niet dat van ons, geef ze eens ongelijk.
Op de radio waren ze ook toe aan de slotact: De Dijk.
De! Dijk!
Maar gelukkig was dat heel ver weg, dachten we.
Zoals je er wel vaker iets denkt dat niet klopt.
De Dijk speelde namelijk drie kwartier zuidwaarts vanuit onze startpositie gisteravond.

Ik weet bijna zeker dat in Zwolle om 23.00u de zon scheen.

In een huifkar door bos, veld en hei.
Dat krijg je in een huishouden dat je deelt met drie cowboys.

[Dus. Daar had ik het even heel even druk mee.
En met dat Hyves-gebeuren,...je blijft maar doorklikken,
klikken, klikken.]

Ineens vielen de uitnodigingen in mijn mailbox. Kom! Doe mee! Ik ben je vriend!
Tjonge, ik begon me er warempel mateloos populair door te voelen:
Ik maakte een account aan. Fluitje van een cent.
Eigenlijk ben ik sowieso zeldzaam bedreven in het aanmaken van accounts voor alles wat gratis is. Gratis virusscan hier, gmail account daar. Messenger, spyware-vermorzelaars, foto- en muziekprogrammaatjes, hartstikke handig.
Nu stapte ik in de wereld die Hyves heet.

Dat was op 24 augustus 2005.
Bij gebrek aan een man -een man met enig computermatig inzicht bedoel ik- moet ik mijn eigen analytische vermogen en eindeloze geduld om iets uit te zoeken nu even de hemel in prijzen: ik kom er al-tijd uit.
Geen zee te diep, geen berg te hoog en geen abracadabracode te ondoorgrondelijk.
Maar nu had ik Hyves en daar zat ik.
Ik had mijn pagina leuk opgepimpt. Echt heel leuk. Eindeloos was ik bezig geweest met het schakeren van kleurtjes en lettertypjes.
Daarna wilde ik mijn honderdduizenden vrienden gaan binnenhalen.
Ik husselde wat met gegevens, ik typte namen in, lichtte volledige doopzelen en ik vond niemand. Niet één!
Ik mailde wat over en weer. Zij zouden mij wel uitnodigen, zeiden ze.
En al wat gebeurde: niets!

Toen was ik het zat. He-le-maal!
‘Laat maar zitten dat Hyvegebeuren. Heb het leuk met elkaar, ik doe gewoon even niet mee. Vond het sowieso al een stom idee.’
Dat soort taal strooide ik rond.
Onlangs vroeg iemand of ik toevallig ook op ‘Hyves’ zat. Zo heet dat tegenwoordig, alsof het een universiteit is zeg. Ik biechtte dapper op dat ik ook ‘op Hyves zat’ maar dat ik er eigenlijk nooit kwam omdat ik nou eenmaal geen vrienden kan vinden. Het klonk heus zo treurig en tragisch als ik het hier typ.
Vervolgens schoof die persoon virtueel naast me en legde me uit hoe het moest met die zogenaamde vrienden van me.
Erg simpel.
Begrijp niet dat het anderhalf jaar geleden zo ingewikkeld was: ineens komen ze allemaal te voorschijn en haal ik jan-en-alleman binnen.
Eind goed al goed.
Ik ben ineens niet meer helemaal alleen, zielig en kansloos.

Ik hyves!. Hyves jij?