- Er zijn minimaal twee rollen gaffartape om de kraan en de aansluiting met de tuinslang gewikkeld.
- Het druppelende plafond heeft een theedoek of vijf en een paar krachttermen gekost.
- De vloer is ook weer droog.
Maar het zwembad in de tuin is gevuld.
[Voor zo lang het duurt...]
En ik ben al zo lang met mezelf onderweg
Als een held in een lied zonder paard
Ik vind tegenslag, regen, ellende en pech
Want ik ben al zo lang met mezelf onderweg
La la la…
Wij waren Op Weg Naar Huis, H., C. en ik. We moesten alleen nog even een etentje, een theatervoorstellinkje en een bezoekje aan een cafeetje.
Ja lach maar, als het er op aan komt ben je altijd wel Op Weg Naar Huis natuurlijk. Het kan soms even duren voor je daar aankomt.
Ik ken iemand [ja heus: ik ken iemand] die de voorstelling al een keer of honderd zag en me daar dan steeds maar weer nieuwe dingen over weet toe te mailen.
En soms mist ze er node één. Dan schrijft ze:
“Had dit graag de volgende avond aan een nader onderzoek onderworpen. Weer dromerig kijken naar een man die aanstekelijk ‘droom, maar droom, ik ben geen fantoom’ zingt maar zelfs een slightly obsessed woman moet haar prioriteiten kennen.�
Hoe verzint ze het, denk ik dan. Hahaha!
“Droom, maar droom, ik ben geen fantoom�
Om kort te gaan: ze zongen het echt. Ze zongen wel meer rare dingen:
“Want met jou er bij, ben ik nog meer mij�
Alstublieft. Dat durft Jan Smit niet eens!
En toch was het genoeglijk. Genoeglijk en aangenaam. Aangenaam klinkende liedjes die geestig aan elkaar worden gebabbeld, dat was de clue. Shalalala en la la la met Kees Prins, Paul de Munnik en JP den Tex.
‘Dus jullie hebben elkaar op het internet ontmoet bij hun’, hoofdknikje naar de man naast hem.
Daar denken we eigenlijk al lang niet meer altijd aan, na een jaar of acht.
[Ach.. ik zie C. nog zitten op een bankje in Kampen.]
Hij vond er wat van, JP den Tex. Hij had zijn mening over internetkontakten zelfs middels een bescheiden sociologisch onderzoek gevormd.
Er volgde een boeiend college van minstens een uur, doorspekt met allerlei anekdotes uit diverse monden.
Vanochtend zette ik de aangeschafte cd op.
Het was maar goed dat dit mijn laatste voorstelling van het seizoen was, want de witte wijn in het plaatselijk theater… Mijn hoofd voelde aan als een draaiende betonmolen.
‘Als een held op een paard zonder lied’ zong C. uitbundig.
Lachen met zo een hoofd valt nog niet mee maar ook dat went door de jaren heen.
Tijdens ‘la la la’ waren we weer bij.
Al verdien je als je Lohues bent en in een Drentstalig lied 'weken' op 'faken' laat rijmen natuurlijk sowieso een prijs:
...de theatervoorstelling met de beste titel van het seizoen:
Verover alle vrouwen of een werelddeel naar keuze
[Later meer, denk ik. Jochen Otten is de naam]
Als mannen op een podium gaan staan en dan ook nog een beetje het lustobject uit gaan hangen…
Nou dan… dan…
Dan moeten ze het ook zelf maar weten!
‘Wat een schouders’ kwijlde ik tegen S. die naast me zat op rij 1.
S. was niet onder de indruk, ik vergaapte me voor twee.
Okee: het waren wel een beetje van die overdone sportschoolschouders, als je daar te lang naar kijkt word je een beetje moe. Maar voor het moment kon ik het wel aan, de man in de onderbroek.
En op hoge hakken, want het was wel cabaret natuurlijk.
Je kan van hoge hakken [Hoe hoog? Heel hoog!] zeggen wat je wil maar het is heus heel goed voor de vorm van billen. Dat je hakken in verbinding staan met buik- en bilspieren wist ik ook niet, in dit geval kon het me niet ontgaan.
Maar ging het daarom, jongens en meisjes? Nee natuurlijk niet Peet-geval.
We betalen geen elf euro voor een schouwburgkaartje om vervolgens een beetje intellectualistisch door te slaan over een opgeblazen gevarendriehoek.
Hij had heus wel tekst. Veel tekst.
Het ging vooral over jongens, meisjes en hoe dat dan misgaat in de omgang met elkaar.
Als je een vrouw wilt versieren dan zet je een fijn muziekje op van Frank Boeijen of Stef Bos en vervolgens lees je voor uit het werk van Toon Tellegen.
En daar moet ik dan heel hard om lachen.
Heel even een vette schater, het was cabaret hé, want hij houdt dus he-le-maal niet van vrouwspersonen die op Boeijen en Tellegen vallen en ook op hem. Kansloos.
Ik moest een paar keer aan Martin van Waardenberg denken maar dat gaf niet want ik denk best graag aan Martin van Waardenberg. Ik moest ook een paar keer aan Hans Teeuwen of Theo Maassen denken, het feit dat ik altijd de verkeerde naam noem en nooit weet wie wie is zegt genoeg.
Maar potentie heeft hij, Jochen Otten en pas na afloop zag ik dat hij ook een heel leuk hoofd heeft.
‘Jij zat op rij één’ zei hij bij het afscheid.
‘Jij deed het met een opblaaspop’ schutterde ik terug.
En toen wou ik hem mee naar huis nemen om te bewaren.
Maar dat kon natuurlijk weer niet.
Voor elf euro.
Ik durfde ineens weer eens naar de tandarts.
Mijn tandarts en ik matchen namelijk voor geen centimeter, ik denk dat ik degene was die daar het meest onder leed. Een tandarts is al niet iemand die je gezellig ’s avonds belt van ‘wanneer zien we elkaar weer’ en deze al helemaal niet. Wat een hork.
Hij vond het de laatste keer dat we elkaar zagen ook niet leuk dat ik de boor uit zijn handen sloeg maar heuh, daar ben je tandarts voor. Risico van het vak en genoeggedaan door gepeperde, oncontroleerbare rekeningen.
Tijd heelt een hoop wonden en veroorzaakt gebittechnisch gezien ook weer allerlei nieuw ongemak.
Dus dacht ik: weet je wat, ik ga gewoon.
Hij was nogal veranderd.
Hij leek wel een ander mens geworden!
Het was ook een andere tandarts. Hoera!
‘Waar is ‘die ene’ gebleven?’ informeerde ik maar even voor ik te hard begon te juichen.
‘Die zit in Australië’ was het antwoord.
‘Mooi laten zitten!’ juichte ik alsnog.
En die nieuwe, die andere… oh wat een fijne man.
Mijn laatste tandartsen in Nijmegen waren ook fijne tandartsen en de conclusie dat alle horken op straftransport naar ZuidOost-Drenthe gaan was achteraf te voorbarig.
Gistermiddag werd ik verdoofd. Het is lang geleden dat ik zo pijnloos verdoofd werd.
Dat vorige, naar Australië verbannen exemplaar kon je zo verdoven dat je dacht ‘neem maar een moker en sla me buiten westen, dat lijkt me aangenamer’.
Terwijl ik in de wachtkamer zat om de verdoving te laten inwerken begon ik te trillen.
Ik kon het tijdschrift in mijn handen niet stilhouden.
Het leek wel een shock, want zenuwachtig was ik niet meer.
‘Ik tril als een gek maar ik ben niet bang’ verontschuldigde ik me tegen mijn nieuwe tandheelkundige held.
‘Dat is de adrenaline in de verdoving’ was het antwoord.
Die adrenaline zorgt er blijkbaar voor dat je bloedvaten vernauwen en de verdoving niet meteen is uitgewerkt.
Alsof de gemiddelde tandartsbezoeker al niet strak staat van de adrenaline.
Nou ja: ik in ieder geval.
Ben ik toch bijna bezweken aan een overdosis adrenaline!
Ménnn! Spannend verhaal!
Bij haar las ik ervan:
Op www.misluktefoto.nl kun je de best gelukte mislukkingen kwijt in een wedstrijdje. Wat een koddig idee.
"De 30 beste zijn straks groot op canvas te zien tijdens de Misluktste Foto van Nederland tentoonstelling in 11 in Amsterdam! De 30 deelnemers die de tentoonstelling in 11 gehaald hebben,
krijgen het canvas met hun kunstwerk mee naar huis."
Intussen hoorde ik via andere kanalen dat zulk een soort project helemaal niet nieuw is.
Nee: zelfs zo naar kunst neigt dat er een catalogus van een bijbehorende ‘mislukte foto’-tentoonstelling bestaat.
Dit project is er één van de HEMA. Ik was altijd al ‘op’ de HEMA.
Sinds het digitale fototijdperk neem ik het niet meer zo nauw met precisiewerk, deze computer staat vol met mappen vol foto’s die nimmer papier zullen worden.
Van de foto in het logje ‘pukkel’ hieronder bestaat ook zo een variant.
Tot ik hoorde van de vergaarbak van mislukte foto’s kon ik er helemaal niks mee maar vond ‘em toch te sfeervol om zomaar in de digitale prullenbak te klikken. Mislukt doch bewogen.
Er mag gestemd worden. Hier & nu! [klik]
[Velen gingen u -tot mijn groot plezier- reeds voor.]
‘Ben je op je achterhoofd gevallen?’ vroeg ik verbijsterd.
Op zich is het helemaal niet zo leuk om dat aan iemand te vragen. Het was dat hij net verteld had dat hij op zijn achterhoofd was gevallen, anders was ik er niet eens over begonnen.
Het was gebeurd in de badkamer, uitglijdplek pur sang.
‘En ik had ook wel wat gedronken’ bekende hij, ‘maar ons uitje had dus bijna niet door kunnen gaan.’
Dat betekende dan weer dat ons uitstapje doorgang kon vinden.
Gisteravond trok ik hem uit het café dat het dichtst bij de plek lag waar we hadden afgesproken en we liepen naar het restaurant dat na die plaats weer het dichtst bij de schouwburg lag. Veel tijd hadden we niet.
Daarna at ik voor het eerst van mijn leven kangoeroe.
Ik kan u verzekeren dat er niets bijzonders is aan het eten van kangoeroe. Maar dan heb ik het over de smaak. Psychologisch verzeil je natuurlijk in een drama.
‘Eén maal Skippy’ herhaalde de ober mijn bestelling. Ach gossie.
Skippyvlees smaakt overigens niet naar kangoeroe. Het had ook best een ander vermakelijk dier uit de dierentuin kunnen zijn. Of een koe. Van de kinderboerderij.
Net voor acht uur liepen we de schouwburgzaal in. ‘Als u het niet erg vindt houd ik mijn pet op’ legde hij welwillend uit aan de dames op de rij achter ons. ‘Anders zit u de hele avond tegen een gapende hoofdwond aan te kijken’.
De dames gaven aan dat het allemaal wel goed was en ze er verder niks over hoefden te horen. Ze keken er nog heel vies bij ook.
‘Ben je weer komen kijken!’ zei de acteur na afloop wat ongemakkelijk.
‘Ik had het de eerste keer niet helemaal begrepen’ zei ik toegeeflijk.
De ongemakkelijkheid was gelegen in het feit dat de pijnstiller, die een zo te zien adembenemende rugpijn moest onderdrukken, bijna was uitgewerkt.
We hadden er tijdens de voorstelling niks van gemerkt, nu deed het bijna pijn om naar hem te kijken.
Ik heb trouwens ook iets. Hoor.
Een onderhuidse pukkel in ontwikkeling, op de linkerhelft van mijn neus.
Nu al een doorsnede van ongeveer vijfentwintig centimeter, tenminste: zo voelt het.
Verder mag het geen naam hebben. Puist misschien,
erger dan een Verschrikkelijke Ramp is het niet.
Enige tijd later stuurde ik de auto naar Nijmegen.
Met de radio op tien. Dat is beter voor het geval ik ga meezingen.
Even moest het volume terug naar twee toen naast me een belangrijk telefoongesprek gevoerd ging worden:
‘Hee, in welk café is nog wat te doen?’
‘Nee! No way! riep ik er dwars doch bevoogdend doorheen.
Na het zoveelste keertje is het ook een keertje klaar.
Bovendien wist ik in de veilige thuishaven een piano.
Dat was gisteravond.
Vanochtend heb ik de pukkel teruggebracht tot een denkbeeldige doorsnee van een centimeter of tien.
Ja jongens en meisjes, dat liep maar weer nét goed af!
[…en ze leefden nog lang en gelukkig.]
Jeetje.
Zaten die Franse pups ineens allemaal in Nederland.
... en ik heb er niet één mee naar huis genomen!
Merlijn had een knaloranje kroontje gemaakt op school. Alle kinderen hadden roodwitblauwe vlaggetjes op hun wangen.
Prinsesjes zijn bijzondere dingen.
Vanavond keek men reikhalzend uit naar de beelden op het journaal.
Tobias was diep teleurgesteld: ‘dat is geen prinsesje.’
Een prinses heeft een kroontje op haar hoofd en een roze jurk aan,
niks van dat al was te zien.
‘Dat is gewoon een baby!’ constateerde hij.
[En hij wilde op slag nooit meer in een kasteel wonen.]
‘Axel Loopbaan is de naam, goedenavond’ sprak de man
En ‘komt u binnen?’ nadat hij zich had voorgesteld.
‘Ik eh…’ zei ik.
‘U was nog even in een geanimeerd gesprek’
‘Ja dat’ zei ik.
Even later nam ik plaats en speelde Peter Faber verder als Axel Loopbaan, de man die het volstrekt normaal vindt dat hij met hondjes praat om zijn geliefde te veroveren. Bovendien ontdekt hij dat hij eigenlijk de koning van Spanje is, in een kruistocht tegen de achterlijke wereld.
Fascinerend, energiek en gedreven door een warm innerlijk vuur.
De voorstelling duurde precies een uur en dat was lang genoeg om mensen de zaal te zien verlaten - omdat het er zo warm was.
Ik had het ook warm. Op mij heeft dat een ander effect: ik val dan in slaap.
Okee, niet helemaal maar zo dat je voor je uit zit te kijken en je hoofd voelt omvallen.
Zonde, maar het gebeurde zomaar in de cadans van het gesproken, geschreeuwde en gefluisterde woord.
Verbijsterend vind ik het dat iemand zulke lappen tekst kan ophoesten.
‘Elke dag een stukje tot het allemaal zit’ zei hij later in de vraag- en antwoordronde na afloop.
Ik ben nog steeds een beetje moe.
Vanavond ga ik op tijd naar bed.
Alleen heel goede acteurs komen weg met zo een decor:
"….de subtiele manier waarop hij laat zien hoe een vriendelijk mens langzaam de gekte in glijdt, waardoor je meer zicht krijgt op de ragdunne grens tussen waan en werkelijkheid.
Peter Fabers interesse voor gekte is puur en oprecht." (De Volkskrant)
…en omdat ik zo een meedogenloze volhouder ben:
De aangifte stond op de diskette maar natuurlijk was ik toen al te laat voor de brievenbus. Tijd voor nog één poging op de digitale snelweg.
Wonderbaarlijk genoeg deed de DigiD-aanvraag van H. ineens wel precies wat de bedoeling was: actief raken.
Ik typte alle gegevens braaf over, in de online belastingaangifte.
Bijna hyperventilerend bereikte ik het laatste blad.
Helaas. Twee DigiD-codes nodig want als je een gezamenlijke aangifte doet moet je het daar natuurlijk allebei mee eens zijn. Weten ze bij de belastingdienst veel dat ik de boel had ingevuld en dat die DigiD van H. eigenlijk genoeg zou moeten zijn om dat te bevestigen.
‘Maar zou het niet dat…’ dacht ik hardop.
Ik had natuurlijk ook gezien en gehoord hoe de Blauwe Vrienden welwillend de DigiD van de buurman adviseerden.
Dus vulde ik twee keer de DigiD-gegevens van H. in en drukte op verzenden.
Vervolgens wachtte ik op een error-scherm met melding ‘ja du-huh, dat kan niet hé Peetgeval – je vulde per ongeluk of expres twee keer dezelfde code in.’ Niets van dat al:
‘Uw aangifte is succesvol verzonden en ontvangen door de B-dienst’.
Je kunt zeggen wat je wilt maar gevoel voor humor hebben ze wel.
Daarna kwam gisteren.
En vandaag kwam vandaag. Eerste paasdag.
Tijd voor de jaarlijkse, immer spectaculaire paasbrunch in Nijmegen.
Ik heb mijn best gedaan: [Klik]
[In Madonnastijl en kind onbevlekt ontvangen.]
De termen D-day en H-hour worden gebruikt om respectievelijk de dag en het uur aan te duiden waarop een operatie zal plaatsvinden. Er is slechts één D-day en één H-hour voor alle deelnemende troepen die aan dezelfde operatie deelnemen. Het spreekt voor zich dat H-hour plaatsvindt op D-day.
Ik ben een volhouder. Oh, als het eropaan komt kan ik verschrikkelijk ver gaan. En neem het maar gewoon even aan. Alstublieft. Om nu in detail te treden over al die keren dat ik maar half keerde, heel dwaalde en de weg naar huis bijna kwijt was: nee. Daarbij, en dat wilde ik maar even zeggen, loopt het altijd goed af.
Dat kan aan twee dingen liggen. De realiteit dat ik nog steeds leef. Of dat over wat ik onder ‘goed’ versta de meningen zouden kunnen verschillen.
Vandaag is het zes april.
Die datum gonst al ruim een week door mijn lijf en leden en in gedachten heb ik braaf afgeteld.
Nog vijf dagen… nog vier, nog drie,…nog twee…mórgen!’
Vandaag dus. De uiterste datum voor het insturen van de aangifte 2006.
Elk jaar vergeet ik weer dat er meer nodig is dan twee jaaropgaven en een jaaropgave van de hypotheekverstrekker. Voorlopige zorgtoeslagen, voorlopige teruggaven en dit jaar ook allerlei leuke wetenswaardigheden over kosten in het kader van de zorgverzekering.
Lang leve het huishouden waar zulks al keurig op alfabetische volgorde door het jaar heen gerubriceerd is.
Zo gaat het in Huize Peet namelijk niet.
Ik heb H. deze week gebeld: of hij even langs de vrienden van de belastingdienst kon fietsen.
Als je niet met de DigiD van je buurman wilde, hadden daar ze daar namelijk een nog betere oplossing: de oudhollandsche diskette. Ik wist wel dat ze daarop ook zouden eindigen met een verzendcode maar die heb ik ergens in voorgaande jaren na een halve dag zoeken uit mijn hoofd geleerd. Dankuwel.
Op deze aller-allerlaatste dag begon ik met rubriceren, zoeken, nog dieper zoeken, in paniek raken en in een zakje blazen.
Maar ondertussen vind ik dan wel dat ik heel goed bezig ben. Wat dacht je wat! Zo vond ik zomaar zes theater- en boekenbonnen terug op al die goeie bewaarplekken. En een zak spekkies.
Been there, done that, de aangifte over 2006 is compleet.
En ik dacht: laat ik dit bloedstollende avontuur nog maar even optypen.
Anders zou maar zo de indruk kunnen bestaan dat ik niks zit te doen.
Nee. De realiteit is dat ik nog steeds leef.
[Oh. De nachtegaaltjes die zich mijn nageslacht weten ook, waarvan akte:
George Baker? Joh! [klik] ]
Nachtelijk ouderschap heeft wel wat en is erg waardevol als je de geromantiseerde literatuur over dit onderwerp mag geloven. Ik geloof vooral graag dat het geen achttien jaar zal gaan duren.
Niet dat je daar na vier gebroken nachten met een driejarige nou erg van opfleurt, maar er gaat iets geruststellends vanuit.
Kom ik op het volgende punt: en dat is dan meteen ook het punt waar het om draait.
Wat is nacht en wanneer begint dag?
Ik leefde namelijk altijd in de veronderstelling dat zes uur des ochtends Midden In De Nacht is.
En daarover zijn de meningen in Huize Peet vandaag de dag wat verdeeld.
Doordeweeks valt hier met behulp van kinder-tv nog wel een uurtje aan vast te sudderen maar in het weekend… tja, dan kom je gewoon wat tekort. Zowel lichamelijk als mentaal, zal ik maar zeggen.
Zij weten het wel maar ik heb echt geen idee wat ik op zo een belachelijk tijdstip in de huiskamer moet terwijl boven een bed staat.
Een haakje aan de binnenkant van onze slaapkamerdeur behoedt ons op zulke momenten voor uitbrekers.
Tenminste: zo hadden we het bedacht. De kleine mannen dachten daar al snel anders over.
In den beginne was dat vrij hilarisch, dan kregen H. en ik een handdoek of iets anders verduisterends over ons gezicht [bedacht door Tobias] en werd, teneinde Het Haakje te bereiken, al smiespelend een toren gebouwd van wat maar voorhandjes was. Kansloos.
Maar ergens heeft men [= Merlijn] de slag te pakken gekregen.
Dan schrik je om half acht overeind van een hoop kabaal & gelach beneden.
Nadere inspectie wijst vervolgens uit dat men de honden heeft aangelijnd en gezamenlijk rondjes door de kamer marcheert. Hmm.
‘Oh ja. De videocamera die doet het niet meer. En het bandje ging er ook niet meer uit.’
Zondagochtend stond Merlijn om half zeven naast me met een kop koffie.
Ik schrok ervan. ‘Hoe kan H. dat kereltje nou met een kop hete koffie….’ foeterde ik in gedachten.
Eén moment later realiseerde ik me dat H. niet thuis was.
‘Proef eens’ glunderde Merlijn.
Ik proefde dapper. Prima koffie, niks mis mee. Ondertussen vertelde Merlijn gedetailleerd hoe hij zijn eerste koffie gezet had. ‘Eerst zo’n zakje erin. Toen twee schepjes koffie. Toen water in het koffiezetapparaat gedaan. En toen op het knopje gedrukt.’
Vijf jaar en apetrots.
En zo zat ik om half zeven in de keuken om de schade op te nemen.
Tobias had coöperatief soep gemaakt. Van ranja, koffiedik, muisjes en boter.
Ook zonder knoeien.
Het viel reuze mee zal ik maar zeggen.
Ik denk dat ze wel op kamers kunnen.