Ondertussen is drieenhalf uur geleden het tweeduizendste commentaar op dees' pagina gepost.
Een diepzinnig zieleroersel van Joris.
In Huize Peet bestaat een favoriet recept.
Daar boffen we mee.
'Rode kool met appelmoes en een gehaktbal' scoort ook goed maar dat is nog een heel gedoe.
Dit recept is niet alleen favoriet vanwege de smaak maar ook vanwege de simpelheid.
Dus.
Wat hebben we nodig.
Broccoli, flinke.
Courgette, niet te klein.
Potje Pesto. Groen, doe maar van Grand Italia.
Creme fraiche.
&
Penne Rigates
That’s it.
‘Geen champignons, prei of andere grappenmakerij?’
Nee. Zou ik niet doen.
‘En het vlees? Waar is het vlees?!’
Oh ja. Nee. Nergens.
Broccoli en courgette klein maken en roerbakken. Vooruit: teentje knoflook meebakken.
Op het laatst de pesto erdoor roeren.
Hup, niet te flauw: het hele potje.
Vervolgens een half potje crème fraiche erdoor. Of de hele inhoud als dat beter lijkt.
Intussen is het van belang dat de Penne Rigates gekookt worden.
Anders loopt het avontuur nog slecht af.
Boel door elkaar husselen en opdienen.
Smakelijk!
Soms kan ik wel honderd keer lachen om hetzelfde grapje.
Vandaag gelezen:
'Jim Orkestbakkum'
Hehe.
'k Heb getwijfeld over België
Omdat iedereen daar lacht
'k Heb getwijfeld over België
Want dat taaltje is zo zacht
Natuurlijk herinner ik me als de dag van gisteren hoe ik hier schaamteloos mijn voorkeur voor emo-tv uit de doeken deed. Het kon me niet docudrammerig genoeg zijn.
Nou én?!
Het leek me ook legitiem om deze geestestoestand toe te schrijven aan het internetloze tijdperk in Huize Peet.
Achteraf zal het wel een hormonale afwijking geweest zijn.
Ben er weer helemaal klaar mee.
Op één na.
Zondagavond op RTL4, need to say more?
De Pffafs heb ik het over. Lachen, huilen, tranen met tuiten!
De man schijnt gevoetbald te hebben. Op doel stond hij zo heb ik inmiddels begrepen.
Er zijn drie dochters die respectievelijk Debby, Kelly en Lyndsey heten. Hoe krijg je het bij elkaar verzonnen?
Maar ze hebben inmiddels allemaal verkering en wonen in respectabele optrekjes.
t Is net The Bold & The Beautiful maar dan op z’n Belgisch.
En dat laatste doet het 'em natuurlijk: dat taaltje.
Zo smakelijk!
Of zou het toch weer een teken zijn en moet ik vanaf nu elke week aan de Clear Blue? De laatste onbevlekte ontvangenis is uiteindelijk al weer van een paar eeuwen geleden.
En die geloofde ik ook al niet zo.
[België (is er leven op Pluto) - Temming/ Westbroek]
Als je de lente buiten ruikt kan het ineens zo overvallen. Niet dat wat je hebt niet goed is maar dat er meer mogelijk is dan dat.
Eigenlijk hoeft het niet eens 'meer' te zijn. 'Anders' is ook goed.
Met je blote voeten in het water. Dat.
Dat gevoel.
Neem het me niet kwalijk.
Ik ben nog steeds dezelfde Peet.
En dat wilde ik dan weer wel zo houden.
[Nou. Als dat geen onverdeeld genoegen is!]
Cecilia.
Drie acteurs en een accordeonist.
Een echtpaar verzint een meisje-voor-halve-dagen.
Plots bestaat het meisje echt.
Bijzonder bijzonder en Orkater ten voeten uit.
Het meisje heet in het echt Nynke Laverman.
[Onthouden!]
[Fotograaf: Ben van Duin]
Laat me raden
Hij is weg
En nou ben jij verdrietig
En je wil dat ik iets zeg
Maar dit soort tranen
Ik denk niet dat ik ze ken
Ik zorg al jaren
Dat ik niet te raken ben
Maar ik ken geen zee zo hoog
Of ik loop er wel omheen
Wijs mij de beren op de weg
En ik ga meteen
Waarom huilen als je lief je niet meer wil
Neem liever een lief die niet zo huilt
Goed.
Toen hij er vanmiddag vanuit het niets mee begon lag ik plat onder de bank van het lachen.
Ik geef het toe en er is ook geen ontkennen aan: we moesten hem licht aanmoedigen om zijn performance nog even te herhalen. Zie het ongeloof in zijn ogen.
Het was om vast te leggen.
[Uitvergroot] [klik]
Dat ridderpak maakt het er niet beter op. En dat hij er nu ook nog mijn eyeliner bijhaalt om wat baardgroei te symboliseren.
Had het maar met carnaval te maken.
[Gelukkig heeft hij –op de eerste regel na- geen idee wat gezongen wordt laat staan waar het lied over gaat. DIT [klik] is het voorbeeld.]
Ik ben wat traag, lately.
Achteraf weet ik het allemaal wel, heus. ‘Oh ja, tuurlijk ‘ zeg ik dan.
Maar mijn heldere vooruitdenkende geest is even weg. En dat is een teleurstelling.
Zou het niet logisch zijn dat je na twee volwaardige zwangerschappen de volgende feilloos herkend? Zelfs als het eigenlijk niet kan?
‘Hallo Meneer Mirena, u zegt dat nou allemaal van dat product van u maar op dit moment weet ik het even beter.’
Niks. Feilloos vertrouwen en ontkennen van de signalen.
Wat moet je anders?
Je kan ook niet elke maand een stuk of wat predictors aanspreken en daar op anticiperen lijkt me.
En voor je het weet zit je in de volgende draaikolk.
‘De uitslag lijkt goed’ zei de assistente die desgevraagd mijn bloeduitslag beoordeelde, ‘maar verder weet ik het ook niet dus bel dinsdag maar even terug.'
Vooralsnog is goed goed genoeg.
‘Er zijn geen draaikolken in Nederland, alleen in ‘de Kameleon’’ maak ik Merlijn elke avond wijs.
Merlijn heeft namelijk pas de film ‘de Kameleon’ gezien en daar zit een draaikolk in die nogal eng is.
Dus die bestaat niet echt.
Draaikolken bestaan alleen in Noorwegen. Smeltende sneeuw die van de bergen afstroomt en dan botst en om elkaar heen draait. Voila: draaikolk, maar niet hier.
Nou wil hij niet meer naar Noorwegen op vakantie terwijl dat wel het plan is.
Soms vraag je je af waarom je niet iets in Zweden bedenkt. Of Lapland.
Of Portugal. Smeltende sneeuw van een berg.
Ergens ver weg.
Als alles kan dan kan dat ook.
‘Goh’ zei ik.
‘Hoe groot zeg je?
Want ik dacht dat ik het verkeerd verstond. Daarbij vond ik millimeters ook wel groot genoeg.
‘Vierenhalve centimeter’ zei ze.
‘Goh’ zei ik dus nog maar een keer.
Vervolgens kreeg ik een stortvloed aan informatie met heel veel ‘als… dan’.
‘Maar wat nu eerst?’ vroeg ik.
‘Bloedprikken’ zei ze.
‘Goh’ zei ik. Soms heb ik gewoon niet zoveel tekst en als ik te veel informatie over me heen krijg die ik niet meteen in me kan opnemen denk ik ‘google’.
En nadat ik weer ruim een kwartier van mijn inwendige mens had genoten verliet ik de kamer. Mopperend maar weer eens.
Hoe kan het nou dat er ineens iets met een diameter van vierenhalve centimeter in je lijf zit dat er twee weken geleden heus nog niet zat. En dat je dat niet merkt.
Vanaf dat moment merkte ik het natuurlijk wel en voelde ik de pijn die ze omschreef omdat ik die zou kunnen voelen. Ik ben geen hypochonder maar als je me met feiten confronteert dan wil ik er wel aan.
Gelukkig was mijn strippenkaart voor het priklab nog niet op.
‘Neem maar meteen een paar buisjes extra en vries die vast in’ mokte ik lustig door.
Thuis ‘google’-de ik op quiste… kieste…oh nee, cyste.
Want er zit zomaar vanuit het niets een cyste aan mijn rechter eierstok.
Ook al weer zoiets waarvan je niet kunt zeggen dat het later nog maar eens terug moet komen, of weg mag blijven.
‘Meestal goedaardig’, alsjeblieft zeg maar dan nog:
Kssssht!
Het is niet dat ik me daar druk over maak.
Of dat ik er voorspellingen op los wil laten.
Niets zo veranderlijk als een mens maar ik kan het soms niet laten bepaalde signalen op te vangen.
En dan denk ik maar wat voor me uit.
Hoe ziet het arbeidsmarktperspectief van een trommelende cowboy eruit?
En wat is het economisch belang van een gitaarspelende ridder?
Nou, ja, dus.
Ik vroeg het me gewoon even af.
Hypothetisch.
Elke dag beter.
Zo hoort het leven te gaan, elke dag beter.
Maar het kon nog veel beterder.
‘Oh jee een pakje’ snoof ik tegen de buuf.
‘Ja, is vanmiddag bezorgd’ zei ze opgewekt en blij.
‘En dat weet je zeker?’ vroeg ik ten overvloede.
Natuurlijk wist ze dat zeker. Dat wist ik ook wel.
Het was gewoon mijn poging om niet ter illustratie terplekke pathetisch flauw te vallen.
Ik had namelijk al zo een wonderlijk vermoeden, al stond er niets herkenbaars op de doos.
Bovendien kon ik niks beterders bedenken.
Ook niets slechterders trouwens.
Waarom ik het deed weet ik ook niet precies maar vandaag nam ik ineens een andere route in de supermarkt. Daarbij had ik ook nog eens geen lijstje.
En als er nou iets is wat mijn leven op dit moment overzichtelijker zou maken is het wel
1. een lijstje en
2. de meest logische route
Maar niks van dat al. Al met al duurde het boodschappen doen twee keer zo lang als normaal en heb ik toch nog het gangpad met tortillachips overgeslagen
Oh nee, die had ik uiteindelijk wel.
Creme fraiche was het maar dat zijn ook van die kleine potjes waar je gemakkelijk overheen kijkt. En bladerdeeg in de diepvries.
Dus moest ik nog een supermarkt en daar kwam ik E. tegen.
Ik kom E. vaak tegen op dezelfde plaats in dezelfde supermarkt en dan spreken we af dat we snel aan de borrel gaan. Daar doen we dan genoeglijk zolang over dat we weer helemaal bijgepraat zijn.
E. vond het allemaal maar wat. Ik uiteraard ook.
En voor we het wisten bespraken we alle pro’s en con’s van sterilisatie bij de man.
Gewoon, hij was de kassa door en ik moest de super nog in, dat punt.
U wil niet weten op wat voor ongebruikelijke plaatsen ik de afgelopen weken zoal over sterilisatie, curettage en mirenaspriraaltjes heb staan te praten. Het went, het went.
’t Stelt voor een man niks voor’ zei E. ‘het enige nadeel voor een vrouw is dat ze niet meer ongestoord vreemd kan gaan.’
‘Huh?’ zei ik.
Hij bedoelde dat je er als vrouw maar wat onbeschermd bijloopt.
‘Dus dan kan ik alleen nog maar vreemdgaan met gesteriliseerde mannen’ gniffelde ik, ‘dat lijkt me een goeie openingsvraag bij een potentiële kandidaat!’.
Meteen ook de meest dodelijke want mannen houden er natuurlijk helemaal niet van dat vrouwen het spel van de jacht en de vangst een beetje overhoop gaan halen.
En vervolgens had ik wel puddingbroodjes en druiven maar vergat ik alsnog de crème fraiche. Gelukkig stond er nog een potje in de koelkast. Ook vergeten.
In het kort komt het erop neer dat ik maar wat doe.
Van huis-uit ben ik al vrij expliciet als ik me uilaat maar nu...
Ik draai en maai als een wilde in het rond.
Ga kort door de bocht met een enorme omweg.
Hormonen. Hoop ik.
Want ik zou graag zien dat het snel weer over gaat.
En anders…
Anders word ik kluizenaar en ga ik gras eten.
Dat zal ze me leren!
[Een dwangbuis aan en tape over mijn mond is de volgende optie]
Zo. Opgeruimd staat netjes.
Moet alleen nog even de binnenkant van mijn hoofd aanvegen.
[En dan mag wat mij betreft het voorjaar beginnen!]