Je zal mij niet horen zeggen dat internet- en alcoholgebruik niet samen gaan.
Dit geldt echter wel voor bier en een modem.
Of juist niet, de combinatie sluit in ieder geval kort.
Verder is alles onder controle.
Op wat kleine puntjes na.

Maar ook daar wordt aan gewerkt.
[Ruim veertig uur per week.]

Het is net een prille verkering, zo een nieuwe baan.
Je denkt dat je elkaar wel leuk vindt.
Meent te weten dat het wederzijds is.
Maar hoe de relatie er uit gaat zien en of het bestendig is?
Ervaringsdeskundig als ik ben op het terrein denk ik dat het allemaal wel goed komt.
Het kan me allemaal niet hard genoeg van stapel lopen.
Hup, de barricades op met een vuist in de lucht.

Nou ja. Zo werkt het dan ook weer niet helemaal.
Het deel van de paringsdans is volbracht, het om elkaar heen draaien is begonnen en in dat stadium zit je na twee werkdagen. Veel ‘zal ik even…?’, ‘kun jij misschien…?’ en ongebreidelde nieuwsgierigheid over en weer.
‘Wat heb jij eigenlijk in je koffie?’ hebben al zeker zes nieuwe collega’s gevraagd voor ze in het keukentje verdwenen en omstebeurt met twee kopjes ‘nieuw element Peet’ kwamen peilen.
‘Ik heet GJ, zeg maar GertJan’ en dat soort grapjes.
En ik merk dat een soort gretigheid zich van me meester maakt.
Ik wil snel weten van het vlees in de kuip, hoe te bereiden en of het smaakt.
Meedoen wil ik. Want dat het druk is merk ik aan alles.
En ik houd van druk.
Ik houd van een dynamische omgeving.
Ik houd van het spel van de vraag en het antwoord.
En ik hou ook van zoenen.
Dat is dan weer het verschil tussen échte verkering en werken:
je mag er van houden. Je mag er veel tijd aan besteden maar er wordt niet gezoend.
Dat is eigenlijk het allerjammerste aan werken.
Alhoewel.
Nee.
*Statement:*
Eigenlijk is dat wel logisch.

Vandaag kreeg ik een reactie op een oud logje.
Een zo oud logje dat ik bijna niet meer wist dat ik het ooit geschreven had. Bijna hoor, bijna.
De reactie verscheen niet in het bijbehorende venster -neen, daar stond ‘ie al- de reactie werd door een koerier aan huis bezorgd.
Is dat hip, of wat?!
Het ging om dit [klik] stukje en de reactie kwam uit Luxemburg.
Van haar van Serendips.

‘Intussen allang ongewenst geworden nagelborsteltjes-met-houder gaan zo wel een heel eigen leven leiden, wat zij anders nooit gehad zouden hebben, dat dan weer wel, maar wat zij eigenlijk helemaal niet verdienen, dat dan weer niet.’

Een nagelborsteltje-met-houder is nooit ongewenst.
Mijn bloeiende onderbewuste zat er waarempel al tweeënhalf jaar op te wachten natuurlijk.
Het is werkelijk een wonderschoon mosgroen retro-exemplaar ook nog eens een keer eens, een echte Coronet Handy uit vermoedelijk de late jaren tachtig, vorige eeuw.
En er zat tot overmaat van verrassing chocola bij.
De echte van Cote dÓr, met hazelnoten.
A consommer de preférence avant le 12.08.07 08:58
Dat check je dan toch even hé, een mailtje is uiteindelijk sneller verzonden dan een nagelborstel met chocola.

En ineens zit ik me af te vragen waar het eigenlijk voor nodig is dat chocola zo lang houdbaar is.
Maar dat is een ander verhaal.