"That's one small step for man, one giant leap for peet"
Wat is het toch voor een onhebbelijke gewoonte van het menselijk ras om ruim de tijd te nemen voor zaken als de eerder genoemde zenuwslopende overwegingen?
Soms is het gewoon JA of NEE en de rest is gezwets.
Maar goed, eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik er gerust een paar weken voor had uitgetrokken.
Wikken en wegen, ja maar-en en kweetniet-en.
Gistermiddag om vijf uur ging de telefoon. ‘We willen graag dat je 1 december begint in plaats van 1 januari’ zei hij.
‘Oh’ zei ik. ‘Kee’ zei ik.
Intuïtief en uiteindelijk binnen vierentwintig uur.
‘Dat betekent dat we morgen je arbeidsvoorwaarden moeten vastleggen opdat je morgen ontslag kunt nemen.’
‘Au’ dacht ik.
‘Is goed’ zei ik.
En vanmiddag deed ik het gewoon.
‘Ik heb ja gezegd’ zei ik tegen het opperhoofd.
‘Gefeliciteerd’ zei hij.
'En jammer' zei hij.
Zo makkelijk is het dus.
Of eigenlijk ook weer niet.
Geloof dat ik toe ben aan een pittige borrel.
de kust is een vage belofte
het koude water de verzekering
dat hij alles waarin hij geloofde
niet zonder reden door iets nieuws verving
Ik heb een nieuwe telefoon. Dat is voor de gemiddelde burger natuurlijk aan de orde van de dag maar ola, voor Peet iets minder. Merk je toch dat je ouder wordt.
Ik vind dat eigenlijk voornamelijk ‘gedoe’, zo een nieuw ding.
Telefoonboek over zetten, zorgen dat je het hoort als- ie gaat, en dan ben ik al en week verder.
Maar hij doet het. Dank u wel.
Vanmiddag liep ik na mijn werk naar de witte volvobak en plots hoorde ik vanuit mijn jaszak een bouwvakker fluiten. ‘Fiet fieuw’ deed mijn telefoon.
‘Fiet fieuw’ betekent een sms-bericht.
Ik snap hoe dat werkt.
In dit geval was het een sms-bericht van mijn voicemail-service.
Dan wordt het al weer ingewikkeld. Want ik bel gerust 1-1-2 als ik een voicemail-bericht wil beluisteren.
‘Met humtiedumptiedum, bel na half vier vanmiddag even terug’ hoorde ik na 1-2-3-3.
Dat was niet zo mooi. Het was pas twee uur en ik was nieuwsgierig.
Hoe bereid je je in anderhalf uur tijd voor op een teleurstelling?
Is een teleurstelling wel echt een teleurstelling of bespaart het juist een hoop zenuwslopende overwegingen?
Om tien uitgerekte minuten over half vier nam ik de telefoon ter hand.
Playing hard to get.
Ik kon niet eens de naam aan de andere kant verstaan. Ik wist helemaal niet of ik het nummer op de voicemail wel goed had verstaan of goed had genoteerd.
Ik speelde niet eens ‘hard to get’, ik was het.
Eigenlijk ben ik altijd verschrikkelijk ‘hard to get’ maar ik wist ook wel dat dit niet het juiste moment was.
‘Ik ga je heel erg hummehummehumme maken’ hoorde ik.
‘Wat zeg je nou??’ zei ik.
‘Ik ga je DENK IK heel erg hummehummehummme maken’ hoorde ik.
‘Ik versta je niet zo goed’ snufte ik.
‘Bel me nog maar een keer’ zei hij.
Tweede gesprek verliep net zo sneu. Ik meende een Nederlands woord te herkennen in ‘hummehummehumme’ maar zeker weten deed ik het niet.
Na vijf minuten ging vervolgens mijn telefoon weer.
‘Ik ga je denk ik heel erg blij maken’ zei hij.
Mijn hart maakte een sprongetje en toch was ik niet heel erg blij.
Wel zelfvoldaan en ge-egoboost maar eigenlijk is er maar één ding waar ik echt slecht in ben:
afscheid nemen van wie ik hou.
Daar was ik bang voor.
Ik weet me namelijk,…ehm,…erg goed te presenteren.
Hier was ik bang voor.
De komende dagen zullen in het teken van zenuwslopende overwegingen staan.
[wordt vervolgd]
Het leven is een poppenkast.
De pagina waar u zich nu bevindt staat vermeld op verschillende andere pagina’s.
Net zoals hiernaast een linklijst staat.
Daar houden we van, free publicity.
Een aantal doorlinkers ken ik als reageerders of heb ik op andere wijze ontmoet. Bij voorkeur in rokerige zaaltjes met een bar en livemuziek zal ik maar zeggen.
Sinds een tijdje kwam ik als ik mijn statistieken~referrers volgde wel eens op het weblog van Tirza.
Pas begonnen en geen touw aan vast te knopen want vooral een opsomming van feiten, omstandigheden en gebeurtenissen.
Voornamelijk zaken die zich voor het begin van Tirza-log hadden afgespeeld. Maar nooit van de hoed en de rand.
'Tirza' reageerde ook op dit log, over de witte dierenartsenvolvo's begin jaren negentig.
Volgens de achttien lentes die op haar log vermeld staan was 'Tirza' toen een jaar of drie.
De aap zal vanzelf een keer uit de mouw komen, bedacht ik toen.
Et voila.
Mysterie opgelost.
Aha, Arnon Grünberg. Aha!
Tenminste…
Eerst het boek maar eens lezen, ik bedoel kopen. Dat is uiteindelijk het doel van de campagne.
Zucht. Fake-weblogs als onderdeel van een marketingstrategie,
whatever next?
'denk niet zwart denk niet wit'
Om nog even terug te komen op het fotogebeuren:
dat is alvast gelukt.
Ach, wat zijn die grote 30x30 zwartwit-foto's toch mooi.
En heus niet alleen maar omdat het zulke fijne jongetjes zijn.
Heus niet.
De kleur van je hart, weet-u-wel.
foto: Han Winters (hanfo@tiscali.nl)
‘Je bent een beetje vaag de laatste tijd’ zei collega bij borrel.
‘Oh euh’ zei ik. Ikzelf denk namelijk dat ik zo transparant ben als huishoudfolie. Streeploos gewassen ramen. Een vijver waar net een fles chloor in is gegoten.
Als het eropaan komt vind ik mij zelfs wel zo verschrikkelijk doorzichtig.
Soms. In al mijn onnozelheid natuurlijk maar dat ik me achteraf afvraag of ik het er allemaal niet nog dikker bovenop kan leggen?’.
'Misschien moet je ook maar niet alles van mij weten' zei ik.
'...' zei collega.
Vaag. Hmmm.
‘Dit is pas mijn eerste glas wijn, gun me er nog twee en ik ga los’ voorspelde ik.
Vervolgens vertelde ik van het gesprek dat ik gevoerd had.
Dat het zo een raar gesprek was geweest. Chaotisch en ongemakkelijk.
Niet dat ze gezegd hadden dat ik vaag was, dat recht eigende men zich nog net niet toe. Misschien was ik zelfs wel verschrikkelijk transparant. Zo probeerde ik ook hen te doorgronden. Ik verbeeldde me dat ik dwars door ze heen keek.
Ik voelde de cultuur om hen heen in de saaie kantoorruimte.
En hoe ik later met H. het geheel evalueerde in een vertwijfeld ‘Ik weet het niet, ik weet het niet’.
En hoe ik de volgende dag al een uitnodiging kreeg om een presentatie voor aanstaande dinsdag voor te bereiden. Hoe ik toen ‘dat vind ik dan wel weer leuk’ bedacht.
Nou.
Daar hebben we een valkuil van een meter of vijf diep.
Mankeert er nog maar aan dat ik zelf help met graven,
erin stappen met één hand voor de ogen en één arm vooruit lijkt me wel ernstig genoeg.
‘Waarom doe je jezelf dit aan’ vroeg de ene collega verbijsterd.
‘Ben jij masochistisch of zo?’ vroeg de ander.
‘Nou ja, dat gevoel heb ik ook wel een beetje, ga ik van de wal in het schip…’ zei ik toegeeflijk.
Ik bedoelde: ‘van de wal in de sloot’ en misschien zei ik het ook wel goed maar dat weet ik niet meer precies.
Na drie glazen wijn wordt mijn geest niet echt helderder.
Terwijl ik heus in een flits weer goed voor ogen had dat ik het ook even niet wist.
Dat is ook een uitkomst.
Niet meer en niet minder.
'als je je doelen hebt bereikt heb je de lat te laag gelegd'
Hoe cool is het om na een geslaagde blaastest een heuse 'BOB-sleutelhanger' aan je autosleutelbos te knopen?
[En nee: dat er ook al een flesopener van de FNV-Horecabond aan hing heeft verder niemand gezien. Ahum.]
Er was een tijd dat ik verschrikkelijk ambitieus was.
Het tijdperk dat ik geen konijn, hond, cavia, hangbuikzwijn mocht om preciezer te zijn.
Tien was ik en ik ging dierenarts worden.
Mijn even oude nichtje werd leeuwentemmer. Of detective, dat wist ze nog niet zeker.
Samen gingen we de wereld redden geloof ik.
Tot en met de cito-toets verliep alles voorspoedig. Sjongejonge, met mijn IQ kon je wel hersenchirurg worden.
Maar omdat er nog geen ‘Vriendin’, ‘Viva’ en ‘Esta’ waren, was er nog weinig bekend over het E.Q.
Sjongejonge, wat openbaarden zich in mijn pubertijd een emoties en wat hadden die toch maar niks te maken met de middelbare school.
Eigenlijk vond ik alleen tekenleraren leuk dus toen werd ik dat maar.
Vorige week hoorde ik On National TV een ambitieus meisje vertellen waarom ze geen dierenarts maar hersenchirurg of zoiets was geworden. Omdat je als dierenarts geen dieren geneest maar baasjes, was de strekking.
Nou kon ik al niet zo goed tegen bloed maar ik knikte beamend. Menigmaal zat ikzelf met konijn nachtenlang op en in de wachtkamer. Het noodlijdende konijn kreeg dan een vochtinjectie en ik de woorden ‘met een konijn is het binnen vierentwintig uur erop of eronder’. Dat koste dan vijftien gulden ofzo. Maar menig konijn overleefde.
Ter meerdere glorie van mezelf, inderdaad.
Sinds een paar weken staat hier een witte Volvo 240 voor de deur die verder alles in zich heeft. Ik ben niet zo een fan van de wasstraat maar met een witte auto ken je je lot.
De eerste week dacht ik als ik naar buiten keek nog dat één van mijn favoriete tekenleraren op bezoek was.
Die had destijds ook een soortgelijk apparaat.
Inmiddels ben ik gewend. Hij is er nog steeds niet.
‘O jee, een witte auto’ zeggen vrouwen. Logisch. Beken kleur, toen men mij vroeg in wat voor auto ik mijn rijbewijs aan het halen was wist ik ook alleen ‘een blauwe’.
Maar mannen weten er meer van.
Zowel van de inhoud als van de vorm.
‘Die witte, daar reden in die negentiger jaren altijd dierenartsen in’ heb ik al minstens drie keer uit een mannenmond gehoord.
Bedenk er maar even bij hoe gelukzalig ik rondrijd.
Met mijn nichtje en haar leeuwentemmende detective-ambities kwam het ook goed. Ze is nu rechter.
En.
Bijvoorbeeld.
[Om maar aan te geven dat maandag
het gewone leven weer verder gaat.
Maar nog even niet. Heel even.]