En.
Bijvoorbeeld.
[Kwamen de jongens van Electric Alex (Alex d'Electrique)
werkelijk from outerspace of maakten ze alleen maar grapjes]
En.
Bijvoorbeeld.
Ter ere van de komkommertijd.
Soms ben je wel eens iets kwijt waarvan je de hoop hebt opgegeven het ooit terug te vinden.
Weggegooid als het spreekwoordelijke kind met het badwater, waarschijnlijk.
Niks meer aan te doen.
Maar hoera!
Vandaag vond ik mijn verhaaltjesboek terug.
Op onze legendarische zolder.
Stamt uit de tijd dat ik wekelijks een voorstelling of drie zag en alles en iedereen sommeerde 'Iets Leuks' op te noteren.
Het was zeker een jaar of twee spoorloos en ik heb zojuist hard zitten grinniken om bepaalde passages.
Waaronder deze:
Bijvoorbeeld.
Kinderen zijn niet goed met geheimpjes.
Of eigenlijk ook wel maar ze leggen het er wat dik bovenop.
[Op samenzweerderige toon:]
‘Ik zeg niet wat jij voor je verjaardag krijgt want dat is een geheim want dat zijn kralen.’
Reuze spannend, echt waar.
En nu zaten we met een heus geheim. Mijn moeder was jarig en waar doe je jarige moeders in het algemeen een ontiegelijk groot plezier mee: jawel, met het portret van de kinderen.
Dat was in mei. En we hadden het beloofd maar dat soort dingen vallen organisatorisch nog niet mee. Daarbij opgeteld dat iedereen wel eens leuk op een foto staat maar nooit zo bewust en dat dit nu dan collectief moest, je kon de harde hoofden al zien.
Maar wij deden het en gingen afgelopen zaterdag familiegewijs op de foto.
We hadden het dan wel beloofd maar dat het ook nog binnen een jaar daadwerkelijk gebeurde moest geheim blijven.
Sssst.
Gelukkig arriveerde op dezelfde dag de nieuwe oude auto. Voor kinderen net iets belangrijker dan een man met een analoog hasselbladachtig kastje.
Nog een ritje met visite erachteraan en het hele fotogebeuren was vergeten.
Met mijn ouders konden we het vervolgens ongestoord over de geneugten van de patserbak hebben.
‘Alleen bij het linkervoorwiel’ zei H., ‘daar voelde ik wat aan, zouden de lagers kunnen zijn.’
Ik heb geen verstand van die dingen maar bemoei me er graag mee.
‘E. zei vanmiddag dat er misschien wat meer lucht moet, in die linkerband…’
Ik hoorde het mezelf zeggen.
E. is mijn broer. Precies de broer die wij die dag he-le-maal niet gezien hadden.
‘Wat zeg je?’ zei mijn moeder.
‘B. zei vanmiddag…’ probeerde ik me te herstellen. Daarbij wierp ik H. een veelbetekenende en dwingende blik toe.
‘Huh? B.?’ zei H.
B. is zíjn broer namelijk.
‘We hebben B. vandaag toch niet gezien?!’ gooide hij er nog een schepje bovenop. Of ik gek was.
‘Laat maar’ deed ik nog een vergeefse poging tot verdoezelen.
En toen deed mijn moeder iets heel gemeens.
Zoals moeders altijd alles boven tafel krijgen.
Ze riep Merlijn en vroeg hem of hij Oom E. toevallig vandaag nog had gezien.
‘Ja hoor’ zei Merlijn enthousiast ‘bij de foto’s in Heksel’.
‘Hehehe’ zei mijn moeder ‘wáár zijn jullie geweest???’
Exloo was het goede antwoord. Maar dat gingen wij haar heus niet vertellen.
Dat is geheim.
Soms praat ik maar wat Ins Blaue Hinein.
Terwijl de tekst er niet om liegt.
‘Ik vertrouw je niet meer’ zei ik. En ik schrok er zelf van.
Vertrouwen is een kwestie van geloven uiteindelijk.
‘Ik geloof je niet meer’ had ik ook kunnen zeggen. Of ‘ik geloof niet meer in je’.
En tegelijkertijd schaam ik me daarvoor.
Praat ik nog steeds Ins Blaue Hinein maar vooral tegen mezelf.
‘Wat wil je nou eigenlijk en wat had je verwacht?’
De afgelopen jaren waren toch helemaal niet slecht, toch?
Waar zijn we niet allemaal samen geweest?
En eigenlijk heb je me nooit echt in de steek gelaten. Nooit echt, eigenlijk nooit .
Maar wat er aan mankeert irriteerde steeds meer.
En niet alles wat stuk is kan nog gemaakt.
Daar moet je niet te dramatisch over doen, voor jou tien anderen.
Of één eigenlijk.
Hij is al wat ouder maar verder… Helemaal mijn type!
Al heel lang eigenlijk,
H. begrijpt het dan ook helemaal.
En Merlijn die veel nuchterder doch praktisch zegt:
‘De Chevrolet is gewoon al een beetje oud.
Die moet gewoon naar de autosloop en daar wordt hij gewoon in stukjes gezaagd.
En dan krijgen wij gewoon een echte Volvo.’
De indruk zou inmiddels kunnen bestaan dat ik een jankbal ben die nergens is zonder doos tissues.
Ik hoef echt niet altijd alleen maar te huilen om van alles en nog wat.
Zo beleefde ik gisteren tijdens het niet genoeg te prijzen Spoorloos een heuse schaterlach.
Het meisje had haar familie teruggevonden en haar hele huidige gemeenschap had bijgedragen aan het sponsoren van gezin en dorp in den vreemde.
Het schooltje aldaar had sanitaire voorzieningen gekregen en op de rand van het toilettencomplex prijkte de volledige naam van de gulle weldoenster uit Nederland.
‘Haha’, grinnikte het meisje, ‘staat eindelijk je naam op een gebouw, is het een wc-gebouw’.
‘Hahahaha’ schaterde ik mee. Niet eens uit leedvermaak natuurlijk, neen, net zo oprecht als mijn Spoorloos-tránen kunnen zijn.
Overigens schaterde ik niet zo hard als ik deed toen ik vorige week na een paar biertjes op de kop in een bloemperk belandde, maar dat is een ander verhaal.
Je naam op een wc-gebouw. Haha! Maar mooi dat het er staat.
Vandaag ontving ik een mailtje van collega L.
‘Mag ik je gezicht gebruiken’ informeerde ze.
Collega L. heeft een wat eigenaardige hobby, of eigenlijk een soort gespleten professie.
Collega L. stempelt. [‘Doet wat?’ – ‘Stempelt’]
Ok, ik keek er ook wat raar tegenaan in eerste instantie. Niet zo raar als tegen het duivenhouden als hobby, of mensen die marathonlopen, maar wel eigenaardig.
Inmiddels heb ik wat resultaten gezien en begrijp ik het beter,
tis heul decoratief [klik].
‘Mag ik je gezicht gebruiken’
En toen bekeek ik de bijlage.
Over verdeeld genoegen gesproken: je naam op een wc-gebouw is iets maar je hoofd als stempel… dat is ook wat.
‘Er bestaan heus wel leukere foto’s van mij’ meende ik te moeten inbrengen.
‘Neenee’ zei ze ‘deze is zo leuk expressief.’
‘Vooruit dan maar’ gaf ik toch wat schoorvoetend toestemming.
[Straks ben ik te koop. In het volste vertrouwen dat de reikwijdte van de stempelmaffia niet zo groot is natuurlijk.]
Wat ik schreeuw lijkt niet slecht
Maar wat ik schrijf ben ik echt
Ik verraad me altijd meteen.
Soms krijg ik wel eens het gevoel dat dit webloggebeuren tegen me wordt gebruikt.
Dat komt doordat wat ik schrijf allemaal zo waar is natuurlijk.
Lees Peet en je kent Peet. Het is niet anders, niet minder, maar ook niet veel meer.
Onlangs schreef ik iets over piraten.
De oplettende lezer zal opmerken dat dat niet zo lang geleden is.
H. leest mijn log ook. Selectief natuurlijk en met de wonderlijke gave er precies uit te filteren wat hij kan gebruiken.
‘Wij gaan vanavond naar de film’ zei hij zaterdagmiddag.
‘Whehehe’ pruilde ik oprecht.
Ik kan namelijk geen film. Zelfs als ik het boek al heb gelezen duurt het soms wel anderhalf uur voor ik dát überhaupt in de gaten heb. Daar ben ik niet trots op, ook dat is een gave.
Een volstrekt onbruikbare gave maar zolang ik de bioscoop mijd heb ik er weinig last van.
Overigens begreep ik Pretty Woman wel. En You’ve got mail ook wel.
Zolang het maar gaat over een jongetje en een meisje die er een paar uur over doen om elkaar te krijgen snap ik het. En als ze elkaar niet krijgen dan heb ik ook een mening: dan is er sprake van een kutfilm.
H. had andere plannen. Dat was de schuld van Piet Piraat.
‘Pirates of the Caribbean, daar gaan we naar toe’.
‘Help’ zei ik.
‘Is niet moeilijk, begrijp jij zelfs’ vergoelijkte H.
De toon was gezet.
‘Ik geloof dat ik echt niet wil’ mokte ik.
‘Maar ik wel dus dan doe je dat gewoon voor mij.’
Au, daar had hij een punt. Ik weet ook wel dat die keren Acda en Munnik en Blof en moeilijk theater uit vrije wil waren, …maar ook wel een beetje mijn idee.
Walt Disney. Moet eerlijk toegeven: de film begon begon met prachtige plaatjes.
Fijne close-ups van koffiekopjes waar het in regende, het leek wel kunst.
Mooie mensen ook. Prachtige vrouw, die Keira Knightly.
Zucht.
En daarna ging het mis. Iedereen moest op zoek naar ‘dingen’.
Kijk, ook hier waren er twee mensen die wilden trouwen, maar als je zag wat ze daar allemaal voor moesten doen!
Vechten en knokken en met kanonnen. Zich laten roosteren door kanibalenstammen. De strijd aan met rare zeemonsters en een verschrikkelijke octopus.
Zo een verhaal dat alleen maar verzonnen kan zijn door iemand die het huwelijk helemaal niet ziet zitten. Maar dat er uiteindelijk toch nog een team brainstormers was dat vond dat er wel een beetje een gelukkig eind aan gebreid moest.
Die hadden Pretty Woman ook gezien denk ik.
‘Het viel me wat tegen’ zei H. na afloop.
Dat stelde me mateloos gerust.
Dat ik Piet Piraat leuk vindt wil namelijk niet zeggen dat ik twee-en-half uur zonder pauze naar Johnny Depp kan kijken.
Leuk manmens verder, die Depp, maar H. is leuker.
Minstens zo leuk als de echte Piet Piraat.
Zonder pauze.
‘Wat zou ik jou gelukkig kunnen maken’ dacht ik vooral niet al te bescheiden.
Eigenlijk is dat wel leuk aan vrouwen. Nooit egoïstisch en hebberig, altijd maar weer dat bezorgde en dat redderige.
Nooit van: potdomme, wat zouden wij het samen leuk kunnen hebben ook.
Nee. Wij vrouwen begrijpen altijd precies wat de man nodig heeft om een beter en gelukkiger mens te worden: Ons.
Mij in dit geval.
Haha, en zo wordt het natuurlijk nooit iets met Ons Vrouwen.
Terwijl het ons zo goed zou staan.
‘Mensen, ik zag me toch een mán! Wat een benen! Wat een kont! Hébbe!’
Een beetje fantasie had ik er in dit specifieke geval wel bij nodig.
Soms moet je een beetje door ’s mans kledingkeuze en algehele voorkomen heenkijken natuurlijk. Maar dan leef ik in de veronderstelling dat daar over te praten valt.
Ik heb ook wel eens een slechte haardag.
[In deze periode van LaatZeLangGroeien bovengemiddeld vaak maar dit geheel en al terzijde.]
Zijn manier van bewegen. Zijn prachtige gezicht.
Rechte schouders, goddelijk lijf.
Avontuurlijk. Zuidelijk accent.
Groot en sterk.
Precies zoals ik het wens.
[En zoals ik al heb, maar goed, elke dag kaviaar en je lust ook wel weer eens een oester.]
‘Wat een man' verzuchtte ik nog maar eens hardop tegen het bewegende beeld.
Merlijn en Tobias keken verstoord achterom.
Ik verbeeldde me dat ze gebroederlijk op hun voorhoofden wezen.
Big deal.
Op 10 augustus 2006 verschijnen twee nieuwe dvd's.
Beide dvd's zijn elk goed voor meer dan 100 minuten kijkplezier.
Alle wind in de zeilen nog aan toe:
Oók Hébbe!
Peet is op Piet Piraat. Kan ze ook niks aan doen.
Is zijn eigen schuld.
[Maar alleen als hij in het echt niet zo dom is natuurlijk. Beetje mag wel maar niet 'te'. Anders maak ik het meteen weer uit.]
Er zijn van die dagen
Dat alles dicht zit
In mijn hoofd een lied
Op de deur bonst
Gevangen is
Er zijn van die dagen
Dat ik huil
Van blijdschap of woede
Of gewoon zomaar
Okee. Zal ik maar meteen vertellen dat ik niet zo snel huil van blijdschap of woede.
Was het maar waar. Lekker overzichtelijk.
Neen, ik ben er weer zo één die bij tijd en wijle het liefst zomaar huilt. Zomaar.
Hup, kraan open en gáán.
Alsof dat zo gemakkelijk is.
Om nog even te refereren aan de afbeelding hieronder: alsof geloven zo gemakkelijk is.
Alsof ronddolen in je eigen gedachten zo gemakkelijk is.
Meestal wel hoor. Maar soms.
Wild woest en wanhopig zou je er van worden.
Nou is er waarschijnlijk niks mis mee om zo af en toe eens in huilen uit te barsten maar het is ook wel fijn om de schuld aan iets of iemand te kunnen geven.
Ik zapte. En als ik in kennelijke staat ben dan zap ik graag naar TV1. Niets huilt zo gemakkelijk als menselijkheid en dat vindt de weemoedige sterveling nou eenmaal op TV1.
Ik keek naar een documentaireachtig gebeuren over een dwerggroeifamilie. Van die kleine mensjes die ik eigenlijk alleen van Circus Renz weet.
Twee van die mensjes hadden zich voortgeplant en daaruit waren twee nieuwe mensjes met achondroplasie voortgekomen. Denk dat ze een jaar of zes waren. Of acht. Of de één zes en de ander acht, beetje moeilijk in te schatten in dit geval.
Het jongetje vertelde dat hij wel eens naar de kerk ging.
[TV1. Hehe. Logisch: Evangelische Omroep. Zal wel Telekinese zijn dat ze me deze week maar meteen belden voor dat blad.]
‘En daar word ik zóóó gelukkig’ zei hij, ‘dan krijg ik het helemaal warm.’
Waar hij het dan warm kreeg, vroeg de onzichtbare interviewer.
‘Hier’ zei hij, terwijl hij zijn hand op zijn hart legde.
‘Boehoehoe’ huilde ik.
Met minder geluid dan ik het hier opschrijf natuurlijk maar wel met echte tranen.
Oh help, wat gunde ik dat kleine mannetje het geloof. En wat wilde ik dat het waar is wat ze beloven in die kerken. En ondertussen meen ik te weten dat er nogal wat valse beloftes en discutabele aannames tussen zitten.
Vond ik dat weer zo jammer voor hem want hij was zo vreselijk ontwapenend. Huilde ik daar weer om.
Dat zijn nou de beste avonden in mijn leven.
Eigenlijk heb ik er geen televisie bij nodig, bij die onverklaarbare weemoedigheid en ontroering.
Al kan ik het ook goed bij ‘Spoorloos’.
Maar ook bij het Adagio for Strings van Barber.
Of als er een hond op de bank gekotst heeft.
Of gewoon.
Niet altijd maar soms wel.
Zomaar.