Merlijn kan goed telefoneren. Meestal met de flesopener in de vorm van de telefoon maar soms ook wel eens echt.
‘Ik neem hem wel’ roept hij dan geroutineerd.
[…]
‘Oh hoi, hallo’
[…]
‘Wie ben jij?’
[…]
‘Ohhh, Oma! Maar jij was toch bij de kapper?’
[…]
‘Nee, ik was in het zwembad. Met Tobias.’
[…]

Kan even duren, dit soort conversatie. In dit geval een minuut of vijf, het moment dat Merlijn de vraag stelde of er ook nog even met mama gepraat moest worden.
Kreeg ik de telefoon.

‘Goedenavond, met huppeldepuppel van pensioenfonds Zus-en-Mezo. Wat hebt u een verschrikkelijk leuk kind’
Ja, ehm, ja, okee.
‘Ik zou graag even met de heer T. spreken over pensioenopbouw.’
Hoezo troela, denkt u dat De Vrouw Des Huizes daar geen verstand van heeft? Ha!
‘Er is nogal wat veranderd op het gebied van de pensioenwetgeving.’
Ja, vertel mij wat. Maar goddank nog minstens zeven kabinetten te gaan voor het zover is.
‘Oh.’
Ik wens u nog een prettige avond.
‘Eh ja.’

Doehoei!

Wist ik het maar, dan…dan…dan zou ik het wel weten!

‘Goedenavond mevrouw, u spreekt met huppeldepuppel van de Ejo-Eva. Ik ben op zoek naar de vrouw des huizes.’

Yo! Ik denk dat ik dat ben!
‘Aha, dus u bent mevrouw T.’
Nou, dat dan ook weer niet maar tóch de vrouw des huizes.
‘Geweldig, dan mag ik u een fantastisch aanbod doen!’

Daar was ik al bang voor. In een donkergroen verleden was ik inbetween jobs, of eigenlijk tussen kansloze studie en geen baan dus dan beland je vrij snel in de telemarketing.
En alhoewel ik meer van sex dan van telefoneren houd: altijd nog beter dan de prostitutie lijkt me zo.

Die belscripts worden er niet beter op.
Hou eens op met superlatieven als ‘fantastisch aanbod’.
Jij weet ook wel dat ik heus niet dom ben dat ik het toch afsla, belmeisje.

Een fantastisch aanbod dus, een tijdschrift boordevol mode & van die dingen die ik niet eens meer hoorde voor de prijs van een goedkoop pakje sigaretten. Zoiets was het.
Maar wat zei je nou, de Wat-Voor-Eva? Van de EO?
‘Jazeker mevrouw, een nieuw damesblad, uitgegeven door de Evangelische Omroep.’

Oh God. Het lijkt me helemaal niet goed dat ik me daarmee bezig ga houden.

‘Dan weet ik voldoende en wens ik u nog een prettige avond.’

Oh. Dat ging makkelijk.

Desalniettemin heb ik deze week al al onze telefoonnummers aangemeld bij infofilter. Bij vlagen vind ik die gesprekken reuze vermakelijk maar twee op een avond, week in week uit waarvan driekwart over groene stroom en goedkoop bellen...

[Mensen! Ik heb ook nog een weblog dat tijd kost!]

Ik zie jou, en jij ziet mij
En zo begint een mooi verhaal
Neem me mee en hou van mij
Dan fluister ik je toe
In een gloednieuwe taal

Kuma kuma he, kuma he, kuma he

Aldus K3.
Er zijn wel dingen waar ik het liever niet over heb.
Gewoon omdat ze eigenlijk te confronterend zijn. Punt.
Niet voor de buitenwereld natuurlijk, slechts voor mijzelf.
Dat ik des avonds door de kamer dans hou ik bijvoorbeeld liever geheim. Misschien is een verzachtende omstandigheid dat er twee kinderen meedansen maar dat ik –als ik mag kiezen- Kuma He van K3 opzet en het bijbehorende dansje kan, neu, dat hoeft niemand te weten natuurlijk.

Maar nou ik toch bezig ben,
Vroeger deed ik Luv en Fame. En Brotherhood of Man.
Negentienzesenzeventig, vooruit, toen was ik tien jaar.

Ach. Eigenlijk ken ik geen schaamte.
Alhoewel me wel iets plaatsvervangends overviel toen collega A. vertelde over hoe ze struikelde bij een pinautomaat.
Natuurlijk over een stoepje dat daar vorige week nog niet lag.
Feilloos imiteerde ze de snoekduik die ze op dat fatale moment per ongeluk maakte.
Waarna ze languit [lang] op haar buik over het stoepje was geschoven.
En hoe de onderkant van haar rok toen over haar schouders hing.
Met eronder slechts een string.
Uiteraard net bij die pinautomaat precies naast de ingang van een Albert Heijn. Logisch.

Ja, dat vond ik wel erg.
Natuurlijk hoorden we het allemaal schaterlachend aan maar het voelde ook bijna of ik het zelf mee had gemaakt, zo schaamde ik me. Plaatsvervangend.

Nee, daarbij vallen de schoenen die ik deze week kocht in het niet.
Diggy-loo, diggy-lee, when I’m walking on my golden shoes >*.

Daar schaam ik me niet voor.
Dat is gewoon een PMS-aankoop.

[>* Herrey's, songfestival 1984. Ja natuurlijk kan ik het bijbehorende dansje nog. Komt dat even goed uit!]

Hoe warm het ook is,
altijd blijven zoenen.

Toch?

Er zijn best een hoop hobby’s die ik niet begrijp.
Meestal zijn dat hobby’s die heel lang duren en dat je dan denkt: ‘WHY?’.
Marathonlopen snap ik niet. Kantklossen ook niet.
Hier op het dorp [of in de stad, daar zijn de meningen over verdeeld] is een heuse hobbywinkel. Je kan er verf kopen en penselen. Tot zover begrijp ik het.
Zelf koop ik er wel eens kralen en toebehoren. Ook hiervoor begrip, ik haak een ketting in een uur en dan heb ik een ketting. ‘Zelf gemaakt? Goh! Mooi!’. Dat vind ik te overzien.
In die winkel zijn ook allerlei doehetzelfhuisvlijt-pakketten voorradig. Zoals Ravensburger-kleurplaten van weleer, waarbij alle hokjes corresponderen met een bepaald tubetje verf.
Als je eindresultaat er precies zo uitziet als het voorbeeldplaatje dan heb je het goed gedaan met je hobby.
Het is ongevaarlijk vertier doch moeilijk te begrijpen.

Nog lastiger wordt het als het gaat over duiven.
Duiven, dat vind ik pas een stom spel zeg.
Ergens op de scheidslijn tussen sport en hobby zijn het vooral mannen die duiven.
Ik duif niet. Hij duift. Zij duiven.
Schijnt nog veel geld in om te gaan ook, in dat geduifte.
Hoe sneller ze van A naar B kunnen vliegen, hoe beter en hoe duurder de duif.
Het wedstrijdelement begrijp ik, de uitvoering minder. Geef je de duiven mee naar Zuid Frankrijk en ga je als weldenkend mens zelf thuis zitten wachten tot ze weer aan komen vliegen. Drukdrukdruk, belangrijk, kassa.

Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik in mijn nabije omgeving geen duivensporters heb. Of ken. Het zou maar zo kunnen zijn dat wat intermenselijk contact met zo iemand begrip zou veroorzaken.
Maar het feit dat ik ze niet persoonlijk ken kan ook veroorzaakt worden doordat de duivensporter eigenlijk van een andere planeet is. Het líjkt of ze als eerzaam burger tussen de andere wonen maar als het eropaan komt komen ze van Mars. Of Venus. Of was dat nou iets anders.

Aan het hieronder genoemde woonerf leeft een duivenhouder.
Deze man heeft om te beginnen een klacht ingediend bij de wijkwinkel.
Het is hem namelijk gebleken dat zijn duiven dan wel hijzelf ernstige hinder ondervinden van de trampoline en de bijbehorende kinderen.
Lijkt me duidelijk dat zijn duiven niet schijten.
Dus kwam er een statige brief van de wijkwinkel: de trampoline moet van het pleintje.
Zo gaat dat dan.

Welwillend is de trampoline verplaatst naar de tuin van één van de aanwonenden.
Ook niet goed, nog steeds teveel kindergeluid.
De buurvrouw van de andere hoek heeft dan wel geen duiven maar blijkbaar een andersoortig zwak gestel en plots ook last van de kinders die op de trampoline afkomen.

‘Dit lijkt mee een zaak voor de rijdende rechter’ sprak ik geïrriteerd uit.

Sommige mensen gun je uiteindelijk vijftien randgroepjongeren met knetterende scooters.
Of een scherpschutter met een windbuks.
Of Mr Frank Vissr.

De trampoline staat inmiddels op marktplaats.nl, samen met ruim zevenhonderd andere slachtoffers.

Stelt u zich even voor, een woonerf.
De tuinen sluiten net niet aan en het tussenliggende paadje komt uit op een kruispunt ter grootte van een bescheiden pleintje.
Een aantal aanwonenden had de handen ineen geslagen, dan wel collectief de portemonnee getrokken en plots stond op het pleintje een heuse trampoline met vangnet.
Vanaf dag één een groot succes, grotere kinderen namen de logistiek op zich en zorgden ervoor dat iedereen aan de beurt kwam en alles veilig verliep.

Wij waren op bezoek.
Merlijn openbaarde heldenmoed door zich met allerlei gewichtige zaken bezig te houden. Steentjes die in de weg lagen, overbodige graspollen, noem het maar op. Heel gewichtig en eigenlijk de ultieme reden dat hij helaas niet op de trampoline kon. Dat liet hij over aan Tobias die stuiterde als Teigetje in de gelijknamige film.

Enige tijd later waren wij weer op bezoek. Zwangere vriendin weeduwel, dat moet je een beetje in de gaten houden. Wederom was Merlijn niet tot de trampoline te bewegen. Teksten als ‘dat vind jij leuk’ en ‘kom op, dat kan jij!’ hielpen niks.

Afgelopen zondag kwamen we op punt 3x is scheepsrecht, dacht ik.
Ik gooide het over een andere boeg: ‘Merlijn, ik durf niet zo goed maar zullen we samen?’.
En dat werkte.
Samen togen we naar de verlaten trampoline, kropen achter het vangnet en zaten een tijdje te wiebelen. ‘Ik denk dat je hier best op kan staan’ opperde Merlijn.
‘Hoho, dat durf ik he-le-maal niet, voorzichtig asjeblieft’ schrok ik.

En Merlijn begon te springen. En te glunderen. ‘Kijk! Leuk! Helemaal niet eng!’

’s Avonds toen ik hem naar bed bracht biechtte ik op dat ik het best spannend vond maar ook wel heel leuk, op die trampoline.
‘Ik vond het ook wel een heel klein beetje eng ‘ gaf Merlijn toe.
‘Wat waren wij dan stoer he, eigenlijk’ constateerde ik.

‘Wij waren héél stoer!’ bevestigde Merlijn.
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Want dat was het.

Doe Maar in Emmen
De Dijk in Caprera
Marianne Faithfull in Carré
Crowded House in Paradiso
U2, ook in Amsterdam

Van die concerten die je helaas niet opnieuw kunt beleven maar waar je dankdehemel bij was.
Prachtige herinneringen. Het ultieme buikgevoel.

[En als we het dan toch over te vervullen verlangen hebben:]
Soms weet je al van tevoren dat er één aan toegevoegd gaat worden.

[Vooralsnog geheel en al mogelijk gemaakt door Freakje. Hoera!]

“Als je een schip wilt bouwen, geef mensen dan geen hout of opdrachten om iets te bouwen, maar leer ze te verlangen naar eindeloze uitgestrektheid van de zee�

Klinkt mooi, of niet?
Bovenstaande tekst kwam tot ons via een powerpointpresentatie in de koelte van de catacomben van mijn werkomgeving. Op de achtergrond was een eindeloze zee te zien, voorzien van vaag zonnetje en horizon.
Ik hoorde de teksten aan en kon me er wel in vinden als ik mijn ogen sloot.
Van hart uit ben ik best poëtisch aangelegd namelijk.
Het is nooit verkeerd het proces waar je als organisatie in verkeert eens anders te belichten.
Om nog maar eens te benadrukken dat goede ideeën en mooiere oplossingen nooit zullen ontstaan als je je blijft verliezen in het platgetreden pad dat je tegen beter weten in blijft volgen. In dat beter weten schuilt verlangen en soms moet je je daar aan overgeven om je zicht te verbreden.

Maar als het eropaan komt ben ik ook erg praktisch aangelegd.
Het werk dat ik doe is eerlijk gezegd meer van de spijkers met koppen dan van de filosofische overwegingen. En nou heb ik sinds gistermiddag reuze mijn best gedaan er anders tegenaan te kijken, ik dwaalpas dan toch maar gauw weer af naar dat praktische.

‘Kijk nou eens naar die foto van die zee. Misschien ligt er wel een tropisch eiland dat je net niet kunt zien’

‘Dat zal Kreta dan wel zijn’ leefde ik in gedachten behulpzaam mee.

‘Je kunt niet zien hoe groot en wijds het is, zelfs niet vanuit welk perspectief je deze zee bekijkt’

Het leek me wederom maar beter mijn mond te houden.
Soms moet je tot tien tellen en niet meteen beginnen te schreeuwen uiteindelijk.
Want als we het over perspectief gaan hebben is de horizon altijd op ooghoogte. Geen centimeter erboven of eronder.
De verleiding was groot.
En van verlangen weet ik ook wel wat.
Verlangen gaat namelijk over wat je niet hebt.
Maar vervuld zijn van is eigenlijk vooral pijnlijk. Omdat een kenmerk van verlangen nou eenmaal is dat het niet vervuld wordt.

[Gewoon. Omdat het dan anders heet.]

Ergens lijkt het me wel geestig om het eens een weekje te proberen,
Min of meer in opdracht verlangen naar de zee.
Een zee van eenzaamheid.
Zeeën van tijd.
Ergens, op een hei ofzo.
Het zal vast niet meevallen de clientèle ervan te overtuigen dat ik zodanig aan het werk ben dat ze een rondje mee gaan verlangen.
En dan even niet naar die spijkers met koppen.

Volgende week wordt weer een hittegolfje verwacht.
Moet een makkie zijn om dan op mijn werkplek dan wel die hei te verlangen naar een metaforisch uitgestrekte zee.
Of naar een flesje water, om te oefenen.
[...]
Kan natuurlijk ook gewoon naar het strand gaan.
Wat is er uiteindelijk mis met Vervuld Verlangen?

[Heh ja, laat ik daar eens even over nadenken]

Ik loop al vanaf zaterdag met plezier naar de real-life brievenbus. Toch al gauw een meter of twintig vanaf deze positie.
En wat een feest elke keer, bubbeltjesenveloppen!
Met boeken en cd's!
Lieve kaartjes!
[die zitten dan weer niet in bubbeltjesenveloppen natuurlijk.]
Dank u wel allemaal!
Snap ook wel dat de temperatuur, menig BBQ, vrijgezellen- dan wel familiefeest er van weerhoudt om de hele handel persoonlijk te bezorgen.
Huuh, eng wezen dat je dr bent Peet!
Ik werd er heus erg blij van.
Het zweten kwam van de temperaturen eromheen denk ik.
Waarbij ik dan nog op wil merken dat het boek 'Pluk de dag' me minstens zo aangenaam verraste als een naslagwerk vol boeiend epos omtrent 'Overspel' [in 33 variaties].

Dat de leeftijd van veertig jaar zoveel medeleven opwekt bij vrienden en partners, komt doordat we er van uitgaan dat de mens in die periode begint te piekeren over de dood, over de gemiste kansen in het leven en over het aanzwellende buikje. Maar in de praktijk blijkt dat toch maar heel weinig mensen een echte 'midlife crisis'
[...]
Volgens Gosling "gingen we er tot nu toe van uit dat de menselijke persoonlijkheid grotendeels vastligt wanneer iemand 30 is, maar ons onderzoek geeft niet alleen aan dat de persoonlijkheid zich blijft ontwikkelen, maar vooral dat dit proces tussen de 40 en 50 jaar opvallend versnelt".
En dat heeft vooral positieve gevolgen, want de veertigers blijken vaak veel meer ontspannen, en daardoor voor anderen veel aangenamer, in de wereld te staan dan toen ze nog maar dertigers waren. Volgens het artikel in het wetenschappelijke Journal of Personality waarin dit onderzoek wordt gepubliceerd, is er sprake van groeiende 'aangenaamheid' omdat veertigers hun eigen persoonlijkheid en status veel beter blijken te accepteren dan tot nu toe werd gedacht.

[link]

Nou ja.
Het is alleen dat...

[morgen verder]

Dus.
Vandaag begint mijn leven.
En ik maar denken dat ik zo leuk en behoorlijk op weg was.
Dat belooft wat!

H. sprak mij vanavond vermanend toe. Dat is niet echt zijn gewoonte en van alleen het idee ga ik al schuldbewust kijken. Liefst geef ik me ook onmiddellijk over, gelijk een hond en met vier poten in de lucht. Hoofd uiteraard iets scheef.

Eigenlijk sprak H. mij helemaal niet vermanend toe.
Hij zei iets heel voorzichtig eigenlijk en het gevolg was dat ik zelf concludeerde dat ik tussen de glazen witte wijn van gisteravond wel af en toe een glas water had kunnen innemen.
Maar goed. Witte wijn is natuurlijk wel gewoon een stuk smakelijker dan water. Minder verstandig maar gewoon lekkerder.
Ik was behoorlijk in de stemming zal ik maar zeggen.

‘Hoe laat kwamen Willem en Joris eigenlijk binnen?’ informeerde ik tijdens de evaluatie.
‘Ehm, dat zal ongeveer half 11 geweest zijn’ meende H.
‘Oh vandaar’, zei ik op mijn onnozelst. [Ik schonk net na zes uur mijn eerste glas wijn in.]
W. en J. hadden een kadootje bij zich.

En geloof het of niet: ik was er van overtuigd dat het voor op de auto moest. Een soort equivalent van de mercedes-ster .
‘Dat is een moeder met twee kinderen’ legde W. uit.
‘Hehehe’ zei ik toen waarschijnlijk. Dat weet ik namelijk niet meer heel zeker.
De mercedes-ster kreeg een plaatsje op de vensterbank.

Vandaag keek ik nog maar even wat beter en ineens zag ik het!
‘Verrek, een moeder met twee kinderen’ viel me spontaan in.

Ach en wee, wat een mooi en poëtisch beeldje!

[Zo. En nu eerst een paracetamol.]