Als je niet van voetbal houdt heb je veel meer vrije tijd.
Wij zijn niet echt van de pretparken. Hallo! Weeduwel wat dat kost?!
Wij houden echter wel van gratis.
Wij hadden een bon voor een pretpark [a 72 euro's] en die moest op voor maandag aanstaande.
En een pretpark in het weekend klinkt nou eenmaal als een nachtmerrie dus nam Peet vandaag een dagje vrij. Ter meerdere glorie.
Naar een pretpark ga je natuurlijk niet voor je eigen lol, je gaat voor de lol van je nageslacht. Dus die mochten ook mee.
Ergens halverwege biechtte H. op dat hij wel heel erg vóór SixFlags is. Dat is iets met heel veel achtbanen. Huuh.
Daar waren we niet, wij waren in Slagharen en ik kan me zo voorstellen dat dit de sneuneus onder de attractieparken is. Kinderen hebben daar geen last van. Die van ons vinden het autootje voor de Blokker al geweldig en werpen zich allang niet meer languit op straat omdat mama haar winkelwagenmuntje weigert af te staan.
In Slagharen bulkt het van de autootjes waar ze in mochten en zo vaak ze wilden want gratis.
Maar voor een weldenkend mens stelt het allemaal niet zoveel voor.
Tot deze groep reken ik mezelf gemakshalve en terwijl ik op een bankje het volk voorbij zag bewegen leek het me dat de rest van Mijn Groep thuis was gebleven.
Wel fascinerend evenzogoed, al die gezichten waar iets mee is.
‘Een hoop doelgroep’ constateerde H.
H. werkt met ‘doelgroepen’ en dat betekent zoveel als dat er in dat soort groepen heus wel iets van verstand aanwezig is maar dat niet altijd even efficiënt wordt ingezet.
We liepen langs de achtbaan.
H. kon zich niet langer beheersen. ‘Ik ga snel even een rondje’ en hij sprintte al naar de ingang.
‘Ik wil mee’ jengelde Tobias maar die was bij de wildwaterbaan ook al niet door de lengtecontrole gekomen. Jammer eigenlijk: dan wíl je overal in en kom je met je negenennegentig centimeter nog een centimeter of dertig tekort.
‘Wij gaan kijken, dat is ook spannend’ sprak ik geruststellend.
We namen plaats in het gras onder de looping en de mannetjes babbelden honderduit.
Hoe hoog het was en of papa niet zou vergeten de riem om te doen.
Het duurde, duurde en duurde maar eindelijk kwamen de wagentjes in beeld.
‘Riem om’ gilde Merlijn. ‘Riem om’ schreeuwde Tobias.
Doodsangsten stonden ze uit terwijl H. met zijn handen in de lucht de looping maakte.
‘Dat duurde even’ zei H. terwijl hij werd binnengehaald en als de held van de dag omhelsd werd door de minimannen.
‘We werden gefilmd. Een nieuw reclamespotje.’
‘Hahahahahaha!’
Dat wachten we gespannen af.
Vooral of H. daadwerkelijk de enige zal blijken die normaal uit zijn ogen kijkt.
Met zijn handen in de lucht.
[Dat dan weer wel.]
Vanavond lag ik te zonnebanken. Vooral vanwege het moment van rust dat dat oplevert natuurlijk en een beetje omdat overdags de zon steeds net weg is als ik denk ‘NU!’
Of omdat ik maar steeds van schooltjes naar consternatiebureau naar werk naar supermarkt en huis onderweg ben en zo een zonnebank je dan even afhoudt van de huishoudelijke werkjes die ook nog wel een half uur mogen blijven liggen.
Ik lag, op zolder, met de babyfoon naast mijn hoofd.
U raadt het al: ik lag net, zoals dat hoort net iets minder gekleed.
Alarmfase 1 op de babyfoon.
Hup, klep omhoog en in de benen.
Op dat moment hoorde ik mezelf via de babyfoon praten.
Geruststellende taal.
Nog een moment later realiseerde ik me dat ik nog niet zover was.
Gelukkig wist ik niet wie ik hoorde en ook niet vanuit welk huis.
Vervolgens heb ik me een half uur lang liggen bedenken wat de héle straat zoal vanaf onze bovenverdiepingen zou kunnen ontvangen.
Hmmm. Ik ken weinig schaamte maar er zijn heus wel dingen die ik graag met mijn log doch iets minder enthousiast met mijn buren deel.
[Vanaf morgen ben ik blond en draag ik een zonnebril.]
Soms vind ik het wel jammer dat het er in de wereld zo banaal aan toegaat.
Over de collectiviteitswaanzin rond de wuppies van Albert H. wil ik het niet eens hebben. Lamaar. Sneu dat Vader A. niet is benaderd zal'k maar zeggen.
Het zijn meer de kleine feiten waar je jezelf op betrapt. Dat ik de afgelopen week ook wel eens gezegd heb dat het zo benauwd was en wat jammer. En dat het nu weer net te fris is en wat jammer.
Zo dacht ik de laatste weken wel eens na over mijn leven.
In eerste instantie vrij onbewust natuurlijk. Of bewust bewust want ik denk wat af, man-oh-man, om moe van te worden.
Maar nou was het plots meer van ‘waar ben ik nu en waarheen waarvoor’. En dan ben ik erg tevreden met wie ik ben. Geruststellend he?
Ineens ging het ergens mis.
En het lag niet aan mij dit keer. Het lag heus aan de rest van de wereld.
De rest van de wereld die zei van ‘zo, op de helft’.
Of van ‘jaja’ en ‘goh’.
'Ik geloof dat ik een midlifecrisis moet’ sprak ik tot H.
Ik weet ook niet hoe dat dan is maar ik ken de verhalen wel, van die banale verhalen.
Motorrijbewijs. Een jonge blonde god of godin of beide. Hip doen in de sportschool. Een aquarelcursus.
'Ik denk dat ik maar eens heel flink moet vreemdgaan’ sprak ik tot H.
‘Oh’ zei H.
‘Goh’ zei H.
H. weet namelijk ook wel hoe zo een durfal, en sportief ik ben, dat ik genoeg aquarelcursusgroepjes vol midlifecrises heb begeleid en dan is één en één plots drie.
‘Maar ehm’ informeerde H. ‘wat wil je dan met die man?’
[We wisten inmiddels allebei de man waar het over ging. Ik bedoel: over zou kunnen gaan.]
‘Nou ehm’ deed ik of ik nadacht. ‘Een weekje Kreta lijkt me wel wat.’
‘Moet je doen’ zei H.
Nou, daar sta je dan met je midlifecrisisgebeuren.
Wég opwindende spanning.
Want niet om het één of ander: als je het er met je lief over gaat hebben dan is de lol er al een beetje vanaf.
Heb je ineens toestemming. Leukste man van het heelal, zei ik al.
‘Ja kut’ overpeinsde ik maar weer eens hardop,
‘ik denk dat hij niet mag van zijn vrouw.’
Over twee weken word ik veertig.
Ik ben best leuk op weg.
‘Een vriendin van mij heeft ook een weblog’ zei F. een tijdje geleden.
‘Oh leuk, mag ik de link’ riep ik onmiddellijk hebberig.
Dat was goed, ‘dat vindt zij wel goed’ bedoelde F.
‘Het gaat over het proces waar ze in zit’ vervolgde F.
Mooi. Ik houd van mensen in processen die daar over schrijven.
Ik ben zelf ook één en al proces namelijk. Geef ik meteen ruiterlijk toe dat ik van ook erg van trage processen houd als het om mijn eigen gaat.
Voorbeeldje: de deur van hal naar kamer heeft een jaar op de overloop gestaan, vervolgens een half jaar gehangen, daarna een paar maanden in de grondverf en hedenavond heb ik ook de achterkant van groene verf voorzien.
De eerste laag weliswaar maar het punt dat Huize Peet gezegend zal zijn met een wonderschone AcdaendeMunnikgroene deur is in zicht.
Over zulk soort processen gaat het betreffende weblog niet. Het gaat over het proces van iemand die ziek is en persé beter wil worden. Terecht. Doodgaan kan altijd nog wel eens een keer over vijftig jaar.
Ik begon te lezen van achter naar voren en las ademloos door.
De schrijnende inhoud doet niet af aan de intrigerende schrijfstijl.
Nou ben ik wel weer zo dat ik daarna met stomheid geslagen ben.
[Ja lieve lezertjes, dat was te merken hè?!]
Waar moet je uiteindelijk nog over mokken, klagen en tobberen als je gewoon kan leven. Of een deur kan schilderen ofzo.
Op de curve des levens lijkt dat gebabbel dan ineens zo zinloos.
Dus vanavond dacht ik, kom, laat ik het daar dan eens even over hebben.
Bij dezen. En hier het adres: ‘Trust the process’
Ga ik morgen of overmorgen of de dag daarna gewoon weer over tot de discutabele orde van mijn dag.
Over dat ik rijp ben voor een midlifecrisis bijvoorbeeld.
[En lach daar maar niet om.]
[Of gewoon heel stiekem, dankuwel.]
De slingers zijn weer opgeborgen. Eergisteren om precies te zijn.
De ballonnen hangen nog wel natuurlijk. Die kan je niet bewaren, behalve wanneer je ze gewoon aan het plafond laat.
Zou ook niet weten waarom we ze zouden moeten bewaren: op elke ballon staat een vette ‘3’ gedrukt en er is er in Huize Peet maar één die dat nog bijna een jaar is.
Over versieren gesproken.
Menigeen zal zich nog het bescheiden drama omtrent de kerstversiering herinneren. [archief, 11 december 2005]
De doos op zolder waar in zulke fijne grote letters ‘KERST’ op stond en die niet terug te vinden was.
Dat de zolder alhier niet zo overzichtelijk is blijft een feit.
Maar gisteren was ik in de schuur op zoek naar opblaasdolfijnen, zwembandjes etcetera.
Die heb ik gevonden.
Het hele spul stond in een tas tegen een doos aangeleund waar met grote letters ‘KERST’ op stond.
En toen wisten we het ook wel weer.
We hebben twee jaar geleden de kerstboom uitgeleend, inclusief toebehoren.
Dat hele gebeuren is logischerwijs gestrand in de schuur. Omdat het al zo vol was op zolder denk ik.
Binnenkort gaan we de knipkaart voor de vuilstortplaats volmaken.
Of volgend jaar ofzo.
Goede voornemens moet je uiteindelijk koesteren,
Liefst zo lang mogelijk.
Blijkbaar elk jaar weer actueel:
[Dit logje verscheen eerder op 4 juni 2004]
Ik had het niet zo op Femke.
Ik kwam Femke zo links-en-rechts nog wel eens tegen.
Meestal stond ze dan tegen het kopieerapparaat te schoppen,
Of tegen een deur van een lift die te lang op zich liet wachten,
of dravend op de trappen terwijl zij tierde en haar witte jas achter haar aan zwierde.
Femke zag eruit of ze altijd haast had of dat de wereld te langzaam draaide.
Tijdens mijn zwangerschap vond ik mijn leeftijd medische indicatie genoeg om niet naar Femke te gaan maar voor controles bij de mij vertrouwde Dr B. te blijven:
Dr B. is nuchter, rustig, relativerend en aardig, een samenvatting van wat je die 9 maanden nodig hebt.
Op 3 juni 2003 waren wij bij Dr.B.
Ik meldde mijn Staat van Zijn.
De Staat van Zijn van vrouwen aan het eind van hun zwangerschap komt meestal op hetzelfde neer: ze zijn het zat, ze willen niet meer, ze willen een BABY! NU!
Dr B is niet van de soort dat daarover laat zeuren dus dat deed ik veiligheidshalve ook maar niet,
desalniettemin was ik het zat, ik wilde niet meer, ik wilde een BABY! SNEL!
Ongevraagd stelde Dr B mij gerust, ongevraagd beloofde Dr B mij dat hij me ‘volgende week wel een eindje op weg zou helpen’.
Had ik nog kunnen huppelen dan had ik gehuppeld, met een flikflak en een salto van opluchting erachteraan.
Op 4 juni 2003 werd ik om 6.15u wakker.
De oorzaak was Merlijn die als een volleerd Toon Hermans zijn vogelimitaties deed,
dacht ik.
‘Ik weet het niet, ik weet het niet’ zei ik tegen H.
H. schoot gealarmeerd overeind,
vaders-in-spé blinken uit in alertheid op De Tekenen
‘Ik ga douchen’ zei ik, ‘misschien dat ik het dan weet’
Ik herinner me dat ik onder de douche stond te wiebelen.
Voor wie denkt dat je na één bevalling ervaringsdeskundig bent: niet!
Mijn eerste bevalling begon vrij rigoureus maar duurde 14 uur.
Ik besloot me niet te druk te maken, wiebelde weer naar de slaapkamer en vond nog steeds dat ik het niet wist.
H. wist het wel: die belde de opvang voor Merlijn
Om half 8 vertrokken wij naar het ziekenhuis
Om kwart voor 8 waren we op het parkeerterrein, babbeldebabbel, wiebeldewiebel
We moesten een rolstoel, we hadden een GroteZiekenhuisTas maar op geen enkel lijstje staat dat daar een 50-eurocent-muntje voor een rolstoel in moet zitten
Ik werd wat nerveus: mijn collega’s hebben de gewoonte om 8 uur het ziekenhuis binnen te lopen,
Ik werd zenuwachtig van de gedachte dat zij zouden weten dat ik In The House was
Om 10 voor 8 renden we de verlosafdeling op
Liefst had ik me meteen omgedraaid.
Ik hoorde Femke praten, of praten… ze stond zich op te winden:
over een pak vanillevla
Femke kreeg me in het vizier en begon meteen druk te doen,
Zij had meer haast dan ik.
Maar zo kenden we elkaar al.
‘8 centimeter’ zei Femke.
‘Hoho, kalm aan’ zei ik.
‘Gáán’ zei Femke.
Om 10 over 8 werd hij geboren en 3 uur later waren we weer thuis.
‘Over het doen van de weekendboodschappen doe je langer’ grapten we tegen elkaar en tegen Tobias.
[En dit omdat Tobias drie jaar geworden is vandaag.]
Het is best zomer.
Als je maar wil!
[En anders moet je het zelf maar weten]
Vertel eens bloempje, vertel eens bloempje
Waar kom jij vandaan
Vertel eens bloempje, vertel eens bloempje
Iets van je bestaan
Ik was een knopje, ik was een knopje
Ik zat aan een tak
Ik was een knopje, ik was een knopje
Ik zat daar maar wat
[enzovoorts]
Bovenstaand is niet van James Blunt. Had gekund maar is niet zo.
Dit is zo een vriendelijk liedje dat men vandaag de dag leert in Groep1.
Zo ook Merlijn. En met een beetje geluk is hij ook nog genegen het buitenschools te zingen want normaalgesproken houdt hij werk en privé strikt gescheiden.
Standaard antwoord op de vraag ‘wat heb je vandaag gedaan op school’ is dan ook ‘he-le-maal NIKS!’
Dit liedje wilde hij warempel delen.
Zulke dingen moet je aangrijpen om ook wat educatie in de opvoeding te brengen, dacht mijn moeder optimistisch.
Vanmiddag bij een rozenstruik herinnerde zij Merlijn aan het liedje.
‘En kijk: dat daar is een knopje’ waarbij ze in een struik wees.
‘Oh ja?’ zei Merlijn. ‘Oh ja, OH JA? En waar moet je dan op drukken?’
[Ik zeg overslaan dat onnozele gedoe. Hup naar TU-Delft!]