Sommige dingen hoef ik niet te onthouden, daar krijg ik een keurig geheugensteuntje voor.
Om precies te zijn: in mijn werkmail, met als onderwerp ‘parkeren’.
Nou niet meteen allemaal denken dat ik er aan herinnerd moet worden tijdig te parkeren omdat ik anders uren rondjes rijd over willekeurige parkeerplaatsen. In het algemeen weet ik prima dat ik onderweg ben naar iets of waar ik moet wezen en waarom, dankuwel.

Neen, in die mail wordt aangekondigd dat parkeren rond het belendende theater op bepaalde dagen verboden is. Onmogelijk ook want ze hebben daar hele stevige roodwitgestreepte balken waarmee ze de toegang tot de parkeerplaats blokkeren.
Op zich interesseert me dat nog niet zoveel want mijn favoriete parkeerplek bevindt zich een paar honderd meter verderop.
Maar de parkeerreminder op woensdag betekent ‘kindervoorstelling’ in het theater. Zo zit dat en die zie ik uit mezelf nog wel eens over het hoofd.

Vandaag niet dus reed ik vanmiddag met Merlijn en Tobias op de achterbank naar De Band Krijgt Kinderen.
‘Zien jullie dat grote gebouw daar?’ deed ik een poging naar de bekende weg te vragen.
Dat zagen ze wel.
‘Weten jullie nog wat dat is?’ leek me ook een makkie.
Ze hadden geen idee.
Verzachtende omstandigheid is natuurlijk dat het altijd donker is als we naar de huisartsenpost rijden. Zuchterdezucht.
‘Dat is het ziekenhuis, daar werk ik’ vertelde ik maar weer eens.
‘Maar ik ben geen dokter hoor.’

‘Dat hoeft ook niet’ zei Merlijn ‘jij bent toch al onze mama!’

[Op de één of andere manier stelt dit me carrière-technisch gerust.]

Onbeschreven
Blijft het blad
Er gebeurt te veel
Geen tijd om het op te slaan

[frank boeijen]

Het huis waar wij wonen verdient wat aandacht.
Niet dat het er echt om vraagt, ons huis is van het bescheiden type.
Het is meer dat ik het soms zelfs zie:
als er bezoek komt. Morgen.

Op andere dagen zie ik het ook wel eens maar, Big Deal,
IK heb er niet zó een last van.

Ongevraagd beloof ik vervolgens dat de vloer gedweild zal zijn.

Dat onze woonkamer een dependence van Bart Smit lijkt,
is inherent aan het leven met kinderen.
Hoor.
En dat er soms andere prioriteiten zijn,
...
waarover later meer.

[*zet op prioriteitenlijstje*]

Vandaag op de ZorgKalender:

Vergeef,
Ik zucht toch even. Keer of drie en dan nog één keer diep.
Want niet om het eenenander, ik kom gewoon nergens aan toe. Dat is overdreven, maar dat komt weer doordat ik van overdrijven houd.
Vroeger kwam ik nooit bij een huisarts. Ook ‘nooit’ is overdreven maar laat ik het afronden op één keer in de drie jaar.
Dat was vroeger. En dank de hemel dat ik nog steeds nooit iets heb.
Desalniettemindaarentegen kom ik tegenwoordig vaker bij een huisarts dan me lief is. Liefst op de meest onmogelijke momenten. Kinderen, weeduwel.
Ik kan inmiddels in het donker blind inparkeren bij de huisartsenpost. [voor de onwetenden: dat is de huisarts buiten kantooruren.]
Op zich snap ik al die kritiek niet op huisartsenposten. Dat ze je afschepen bijvoorbeeld.
Ik zou wel eens willen dat ik werd afgescheept maar neuh:
ik mag al-tijd komen.

Vorige week nog met het oudste kind dat zodanige kunsten vertoonde in de badkamer dat hij op de rand van het bad terecht kwam. Met zijn rechteroog ongeveer, kon ik zien aan de jaap tussen wimpers en wenkbrauw.
‘Ik denk dat er even een hechtpleistertje op moet’ belde ik met de huisartsenpost.
‘Kom maar even langs’, zeggen ze dan.
En, dat moet gezegd: ze hadden heul fijne paarse lijm om de boel weer aan elkaar te plakken.
Maar het houdt allemaal zo op.
‘Mijn kind gilt al tweeënhalfuur de hele tent bij elkaar, ik denk aan een middenoorontsteking, hebt u nog tips?’, vroeg ik eergisteravond.
‘Kom maar even langs’ zeggen ze dan.
Hopla, oppas regelen voor het andere kind, het gillende kind in de auto en gáán.

‘Ja hoor, middenoorontsteking’ zeggen ze dan.
Dat kost de zorgverzekering tweeennegentig euro, zo zag ik bij het loket.
En: ‘hebt u al neusdruppels geprobeerd?’.
Die had ik dan nog net niet geprobeerd. Twee weken geleden gingen zijn amandelen eruit, vanwege die oorontstekingen, dan durf je niet zomaar weer neusspray.
Vervolgens rijd je weer naar huis met een flesje neusspray.
‘Doorprikken doen we niet meer maar ga als hij morgen ineens koorts krijgt maar even langs de eigen huisarts.’
Gisterochtend: 39.2 graden, dat leek me genoeg.

‘Fysiologisch zout’, zei de eigen huisarts.
‘Had die arts dat gisteravond niet meteen kunnen zeggen’ meende ik te moeten inbrengen.
Want op een gegeven moment, dit moment ongeveer, ben je er flauw van. Daar helpt geen fysiologisch zout aan.
Ik wil ook wel weer eens wat logs lezen en een mailtje beantwoorden. Om maar eens wat geks te noemen.

Waarvan akte. De presence.

'Leuke paasdagen gehad, Peet?'
'Euh...ja hoor'

[Mijn krijtstreepjasje is alleen een beetje een eigen leven gaan leiden, denk ik, achteraf bezien]

Denk maar niet dat ik me laat afschrikken door Het Witte Vlak.
Dit witte vlak hieronder zeg maar.
[Of hoe heet dat ook weer in grotemensentaal, een writersblock?]
Het bonnetje in de grote tassen verried de aankoopdatum:
10 april 2004.
Ik heb nogal een lange incubatietijd als het eropaankomt.
Altijd maar overal begrip voor. Altijd maar kunnen relativeren.
Altijd precies weten hoe de vork in de steel zit.
Op zich is dat best handig.
Gezond verstand is soms een veel aangenamer gezelschap dan ikzelf.
Want ik weet het allemaal wel. Hoe het werkt en hoe het niet werkt.
Wat je beter wel kunt doen en beter niet.
En als je het wel doet dat je daar dan in ieder geval geen spijt over hoeft te hebben. Gemiste kansen zouden ook maar zo een eigen leven kunnen gaan leiden waar niemand gelukkiger van wordt.
En als je het wel doet dan heb je soms zo een verschrikkelijke hoofdpijn de volgende dag.
Ik ken ze heus wel,
al die kanten.

Op 10 april 2004 kocht ik een aantal doeken. Schildersdoek.
Omdat ik vond dat ik wel weer eens wat zou kunnen.
En daar heb ik dan vervolgens twee jaar voor nodig.

Om er achter te komen hoe aangenaam het is, helemaal niet weten hoe het ook weer moet, kijken, stapje terug, kijken, weer proberen: schilderen is potdomme net het echte leven.
En ondertussen praatten H. en ik.
Over belangrijke dingen. En we draaiden Mooie Liedjes. En fijne cd’s die we vergeten waren.
Zoals er zoveel dingen zijn waarvan het mogelijk is dat je ze vergeet.

Ineens weet je het dan weer.
Dit ben ik en dit zijn wij.
En god mag weten hoe we op dit punt belandden.

Eigenlijk hou ik er van.
Niet van de pijn, wel van de liefde die blijkt.
kZou zweren dat het leven zo bedoeld is.

‘Welkom terug’

Anders is het de laatste dagen wanneer ik achter het toetsenbord ga zitten.
QWERTY move over, I'm on a mission.
Ik heb al een jaar of acht een mailadres. Eerst was het petrah@dolfijn.nl en dat veranderde op een dag in petrah@ilse.nl . Ik kan me niet voorstellen dat iemand daar om gevraagd heeft dus het zal wel een kwestie van handel geweest zijn.
En wat heeft de firma Ilse nu weer met mij voor?

Afschieten zou je ze.
Niet dat ik nou zo een uitgesproken maildeskundige ben maar je verzamelt wat in de loop der jaren. Mijn mailbox bleek een bestendig archief want doordat het niet op de eigen harde schijf stond overleefde het menig crash.
Brand op zolder is erger en ik red wat er te redden valt.
Zij van Ilse stuurt nog tot december dat sneue, incidentele, aan mij gerichte mailtje door. Erg sympathiek maar ik had liever gehad dat zij fijn mijn achtjarig archiefje even doorpasst.
Dat doet ze niet.
Dus zit ik nu avond aan avond de liefste, leukste en meest ludieke mailtjes veilig te stellen. Ik stuur ze één voor één naar toblijn@hotmail.com.

[Je hebt er niks aan maar soms he, soms haat ik dat hele wereldwijdeweb en vandaag die hoer van een Ilse met heur onnozele gezicht nog wel het meest!]

Het is niet zo dat ik niets meemaak.
Ik zag bijvoorbeeld de afgelopen dagen twee theatervoorstellingen.
De eerste was er één voor kinderen en in principe houd ik daar erg van. Om een paar dingen te noemen die ik erg leuk vind aan het hebben van kinderen is dat ik me ongegeneerd kan bezig houden met kindertheater, kinderboeken en kinderliedjes.
Dat deed ik ook wel voor ze er waren maar het voelt wat anders. Het verschil tussen zien dat het goed is en samen genieten, zeg maar.

Nou viel het met dat genieten in dit geval reuze mee.
Merlijn, Tobias en Peet gingen naar Prins en Ploes. Een luchtig verhaaltje over een boerderij waar neefje Thomas, gespeeld door een wonderkind van een jaar of 25, komt oppassen.

Ik stel me zo voor dat er in Nederland grote pretparken zijn. Zo ver ben ik nog niet en je moet je kinderen op sommige terreinen ook niet te vroeg wijs maken.
In dat soort pretparken is vaak een theaterzaal, zo stel ik me voor.
Ik heb namelijk begrepen dat Jamaï de rol van Doornroosje op zich heeft genomen in de Efteling. En ook dat er wel vaker dat soort dingen gebeuren in pretparken.
Ik geloof dat Prins en Ploes iets met Duinrell te maken hebben. Ik weet niet wat ‘Duinrell’ is maar het klinkt vreselijk. Hooligans in de achtbaan ofzo.
Deze musical zagen we gewoon in het plaatselijke theater en dat maakte wel wat goed.

Onze kinderen vinden een theaterzaal leuk. Ze vinden het zitten op van die klapstoelen leuk, ze vinden al die lampen spannend, een flesje fristi met een rietje ook, enzovoorts.
Dat was maar goed want snotdomme: wat was het allemaal lelijk.
Leuke dansjes hoor, maar wel gedanst door monsterlijke dierachtigen. Het geluid was te hard en vooral ook lelijk. Het verhaal begon vrij overzichtelijk en werd vervolgens afgeraffeld tot een gedrochtje. Goed bedoeld maar lelijk, lelijk, lelijk.
Ik heb er op gegokt dat de liedjes een beetje leuk op de cd uit de merchandise zouden staan en voor een paar euro zingen we nou de hele dag van ‘kom erbij, kom erbij, op de boerderij’.

Gisteravond zagen we [H. en ik] ‘Allennig’ van Daniël Lohues.
Het was de voorlopig laatste voorstelling maar volgend seizoen ‘wegens succes op herhaling’.
Tijdens vroeg ik me zo eens af hoe dit programma nou aan de andere kant van Nederland beleefd zou worden. Leuk vanwege het curieuze leven in Drenthe dat belicht wordt? Met een vlaag van nostalgie? Het fraai bezongen dorp Erica ligt een kilometer of tien van mijn laptob maar ik moet bekennen dat het een beetje een VerVanMijnBed-show bleef.
Gaf niets, verder. Achter ons zaten een paar rijen publiek die zelfs om elke liedregel moesten gniffelen en als andere mensen, al zijn ze wildvreemd, genieten dan doe ik het ook.
Het slotlied vond ik prachtig, het onvolprezen ‘Pries de dag nie veur 't aobend is’

Dan kan ‘t maonlicht misschien schienen
Op de oogst van dizze dag
Mar gloepens dikke hagelstienen
Kunnen kommen, onverwacht
Net as loezen, net as kevers
Net as dreugte en bederf
Nee, het is pas mooi
As ‘t hier lig, op het erf

Pries de dag niet veur het aobend is
Mar moch ‘t toch zo wezen
Dat joe vandag de wereld gund is
Dan ku’j rustig feesten
Vieren dat ‘t mooi gung,
vieren da’j bestaon
Eigenlijk gung der niks mis
Mar morgenvrog van veurn af an
Pries de dag niet veur ‘t aobend is

[tekst: Daniel Lohues]

Zat ik toch weer een beetje op de boerderij.

[Vandaar dat ik even wat stil lijk.
Schijn bedriegt. Er woedt een storm in mij.
Klinkt dat vooralsnog spannend genoeg?
Ook hier bedriegt slechts de schijn]