"ja peet, je bent best leuk... je moest alleen carbid lusten"
"oh"
Ik weet allang niet meer wanneer ze uitverkopen.
En dan bedoel ik natuurlijk niet één zo een lullig rekje met aanbiedingsafprijzingen,
Nee, dan bedoel ik een winkelpand dat vergeven is van de aanbiedingsafpijzingspercentages.
Overal oranje labels en gifgroene stickers op en aan.
Heerrrrlijk.
Borden met ‘1/2’ en ‘halve prijs’, zááálig!
Terwijl ik ook heus wel eens iets volgeprijsts koop hoor.
Een strak zwart shirt met lage hals en lange mouwen bijvoorbeeld.
Of ehm… een eh… nou ja, zoiets neutraals dat de uitverkoop nimmer haalt. Zoiets heb ik ook wel eens nodig uiteindelijk.
Maar liever niet.
Dit seizoen ontdekte ik een nieuw merk. Zo een merk waarvan ik alles leuk vind en wil hebbe-hebbe. En zoals dat gaat met leuke merken: duur! Véél te duur.
Één rokje á honderdveertien euro, ja doeg, een week heeft zeven dagen zeg.
Kan niet één rokje van honderdveertien euro doen en dan de rest van de week zomaar iets.
En, eerlijkheid gebied me te zeggen: ik kan ook geen zeven rokjes á honderdveertien euro doen want, hallo, Er Moet Ook Nog Wat Op JA!
Angstvallig hield ik de winkel met het nieuwontdekte merk in de gaten.
Om precies te zijn tot de dag dat twee randstedelijke bleekneusjes kwamen shoppen. Zij zijn ook erg van de afprijzingsaanbiedingen en toevalligerwijs gilden allerlei borden in betreffende winkel ‘1/2’. Fijn. Scoren!
Vervolgens was ik er wel weer klaar mee. Tenminste, dat had ik zo bedacht.
Maar ik had buiten het telefoontje van collega gerekend dat me bereikte terwijl ik heus heel noest aan de arbeid was. Ze zei niet eens haar naam, ‘helft van de helft, helft van de helft!’ zei ze.
‘Nou, en’ dacht ik. ‘Oh’ zei ik.
En ik stelde het nog een paar dagen uit maar toen moest ik toch echt nog even..ehm, kijken.
In een mum van tijd griste ik alles in mijn maat uit de rekken. Minstens zo snel had ik dat allemaal gepast en goedgekeurd.
Terwijl ik een berg ‘Only-the unlimited label’ op de toonbank schoof kon ik de eigenaar van de zaak amper nog zien. Hij is ook niet zo groot, maar toch.
‘Dit is de laatste week van de uitverkoop’ zuchtte hij, ‘ik hoop dat het volgende week mooi weer wordt. Vorig jaar begon het in die week ineens heel erg te sneeuwen… dat was de slechtste week van het jaar…’
Plots schaamde ik me even een behoorlijk beetje en nam me voor snel naar de nieuwe collectie te gaan kijken. Ehm. Kijken ja. Ik heb namelijk even niet zoveel nodig.
[Of het moet een strak zwart shirt met lage hals en lange mouwen zijn. Zoiets. Nuttigs.]
Ja klopt. Ik was even druk.
Met heel belangrijke zaken.
Vroeger had ik een vriendinnetje dat er niets van begreep. Maar dan heb ik het over heel, heel vroeger. Tegenwoordig is het bij wijze van mijn openingsvraag aan potentieel:
‘Hoe doe jij dat?’. Gewoon. Om teleurstelling later te voorkomen.
Het vriendinnetje was van De Nieuwe Collectie. Zo aan het eind van het seizoen leefde vriendinnetje helemaal op.
‘Hij komt hij komt’ mantra-de ze dan met een zweverige blik in de ogen, of het over de goedheiligman hemzelve zou gaan.
‘Zij’ deed ik dan irritant. ‘ZIJ!’ Want een collectie is een vrouwtje. Logisch.
En vervolgens veranderde vriendinnetje in een soort vent.
Iedereen weet hoe de gemiddelde man shopt.
Dat is geen shoppen, dat is functioneel kopen. Die, Dat en Zoéén. Klaar.
Zo ook het EXvriendinnetje. Paar nieuwe welcombinerende items en kláár.
‘Nu hebben ze alles nog in mijn maat, ik heb wat ik hebben wil en dat komt alvast niet meer in de uitverkoop.’
Affijns.
Om kort te gaan: ik ben van de uitverkoop.
Hoe uitverkoper hoe beter.
Zo een Nieuwe Collectie overzie ik helemaal niet op zo een moment. Van die Nieuwe Kleuren raak ik gewoon in de war als het vijf graden vriest. Weet ik veel wat ik over twee maanden aan wil trekken, ik ben al blij als ik vanavond iets kan bedenken voor morgen.
En hoe meer ik te kiezen heb hoe beter.
[Meer volgt]
Empie saai Empie kaai Wokadis-monin-ninna Empie skaai
[vrij naar Bruce Springsteen]
Empty sky I woke up this morning To an empty sky
Waar was je dan,
Toen ik je belde,
Je vertelde later,
Het was met vrienden in de stad,
D’r was nog wat,
Een feest en daar zou jij dan zijn geweest,
Wat deed je dan,
Toen je me hoorde,
Ik je stoorde,
In je spel van de vlinder in de nacht,
Je zei te zacht: ‘Niet doen, nu maar slapen’,
En een zoen...
En ik weet dat ik je niet claimen zal,
Geen problemen zou gaan maken,
Als het moeilijk werd,
En ik weet dat ik je laten zou,
Je verlaten zou ik nooit,
Nooit,
Maar dat het moeilijk werd,
Zo moeilijk werd,
Wie verwachte dat nou ooit.
Maar waar bleef je dan,
Toen ik wachtte je verwachte in m’n bed,
Ik had de wekker nog gezet,
Omdat jij toch nog komen zou,
Maar waar bleef je nou,
Waar bleef je nou,
Waar bleef je nou.
Ik ga stuk hier,
En ik wacht maar,
En jij lacht maar ,
Alles goed,
Alles goed,
Ik ben er toch,
Ik ben toch bij je,
En we vrijen,
Alles goed.
Maar waar was je dan,
Toen ik je kuste,
Je uitgebluste ogen,
Je bezwete wangen kuste zacht,
Ik weet niet wat je dacht,
Maar wel wat ik nu denk,
En wat ik niet veel langer kan,
Liefde lieve lief,
Waar ben je dan,
Waar, waar ben je dan,
Waar ben je dan,
Waar.
[Tekst: Paul de Munnik]
Hoe groot kan verdriet eigenlijk zijn,
als het er op aan komt?
'Kijk daar, daar: een KLOE!' gilde Merlijn naar een paraplu met een pootafdruk erop.
Leg dat maar eens uit, ik had in ieder geval geen flauw benul waar hij het over had.
'Een kloe, een kloe?' mompelde ik daarom voor me uit.
'Jaha, van BLOES KLOES'.
Toen begon het me te dagen. Bloes kloes.
Er was een tijd dat ik héél laat thuis kwam en de tv aanzapte. Dan kwam ik op onmogelijke tijdstippen langs een zender met kinderprogramma's for god knew who.
Inmiddels weet ik voor wie: voor kinderen die niet willen slapen op momenten dat jij vindt van wel. Lang leve Nickelodeon.
Nou. Om kort te gaan: des ochtends om kwart voor zes zendt de firma Nickelodeon een volslagen onbegrijpelijk programma uit dat 'Blue's Clues' heet.
Een nagesynchroniseerde Engelsman met veel vragen, een Engels accent en een tekenblok.
Plus een hond die 'Blue' heet en die hond geeft hints in de vorm van 'clues': kobaltblauwe pootafdrukken.
Dat zijn van die dingen die je in de wereld tussen slapen en waken nog mee krijgt.
Die wereld waarin je ook nachtmerries krijgt. Nachtmerries over honden met spelletjes die je op dat uur helemaal niet wilt spelen.
Nee. Het leven van een welwillende moeder gaat niet altijd over alleen maar rozen. Dat gaat over de voorbeeldfunctie die van onuitwisbare kobaltblauwe pootafdrukken op werkelijk alle meubels en muren die je in huis hebt uitgaat.
Leerzame momenten.
[Dus de volgende keer bespreek ik de reclame erna, ertussen en overal doorheen. Kent u Muzzy al?]
Aldus Claver in het reactievenster bij het bericht hieronder:
ik weet wie het is! het is die verdomde acrobaat! ik zag em ook; laaif! maar ik zie em liever achter de piejaano. lachend en gniffelend naar het publiek als die clown even gitaarspeelt en hij niets te doen heeft. ja, dat mag ie van mij wel een heel nummer doen.
Tsja, dan toch maar even het bijbehorende plaatje.
Dezelfde Paul de Munnik te Vredenburg:
Het is ook net of zijn haar ineens 'minder' zit,
ik ben werkelijk volledig geïndoctrineerd door 'Idols'.
[van die dingen en foto ook gemaakt door C..]
Een piano is een fijn ding. Liefst met iemand erachter die fatsoenlijk kan spelen.
Maar het haalt het niet bij de man-met-de-gitaar. Dat lijfelijk kontakt met het instrument voel je op tientallen meters afstand.
Goddelijk!
Zo'n gitaar staat hem -ook- goddelijk, bedoel ik.
[Weet ook wel dat het een rukfoto is. Shut up! Ik ben een emotioneel mens en kan niet overal tegelijk op letten.]