‘Wij zijn wel aanspreekbaar, hoor, Peet’ klinkt het vanaf de bank.
‘Geeft niks, ik behandel even de spamcomments’ antwoord ik terwijl ik erg goed bezig ben.

‘Why don’t we brea-ea-eak up’

‘Ik ken iemand en die gaat misschien Robbie ontmoeten. Dan moet ze meteen mijn nummer bellen en haar telefoon aan Robbie geven en dan heb ik Robbie aan de telefoon’.

‘En dan zeg je natuurlijk net de verkeerde dingen’

‘Ik zeg nooit de verkeerde dingen, dat weet iedereen.’

Ja. Zeker.

‘You’re wro-hong, you’re wro-hong’

Ja. Zeker.

Het is Robbie Williams-night op één der zenders.
Normaalgesproken zou het me niet opvallen. Vanavond wel.
Dat komt door de twee logees op de bank.
De man schijnt ook nog the looks te hebben. Ik ga maar eens even meekijken. Wie weet helpt dat.
En meedrinken in de witte wijn. Of port.
Wie weet helpt dat.

[Bovendien heb ik twee avonden Bob Dylan gehad.
Het is natuurlijk niet elke dag feest.]

‘Een ‘el’? Wat is dát?’ sprak H. verontrust terwijl hij de grote soepbijbel bestudeerde.
Vroeger maakte ik nog wel eens een kruiswoordpuzzel en ik wilde meteen ‘oude lengtemaat’ roepen.
Maar van oude lengtematen in een soeprecept schrok ik ook wel een beetje dus voor ik iets zei rukte ik het soepboek uit zijn handen. ‘El? EL? Oh… EetLepel!’

Na twee dagen van goede soep concluderen wij van het vergelijkend warenonderzoek dat de eerstekerstdagsoep de fijnste was.

Knoflooksoep uit New Orleans [6 personen]

Ingrediënten:
6 sjalotjes, 2 rode uien
2 grote bollen knoflook
2 el olijfolie, 1 el boter
1 stokbrood, 6 takjes peterselie
5 takjes tijm, 4 takjes oregano
2 verse laurierblaadjes, 1 l groentebouillon
200 ml melk , 100 ml room
2 tl milde paprikapoeder
1 bos bieslook fijngesneden
zout, peper

Bereiden:
Uien en sjalotjes snipperen en vijf minuten fruiten in olijfolie.
Knoflookteentjes toevoegen en dertig minuten laten bakken tot het geheel goudgeel is.
Houd zes stukjes stokbrood apart, ontdoe de rest van het brood van de korst en verkruimel wat je overhoudt.
Bouillon en [gebonden] kruiden toevoegen
Broodkruimels toevoegen en geheel twintig minuten latten sudderen.
Kruiden eruit vissen. Eventueel pureren.
Melk en room toevoegen.

Serveersuggestie:
Overgebleven stokbrood besprenkelen met olijfolie en paprikapoeder.
Even onder de gril en één plakje op de bodem van één van uw zestien soepkommen leggen.
Soep eroverheen scheppen.
Garneren met bieslook.

Lekker!

[En complimenten voor H. want het soepavontuur werd er één met minstens twee nogal aanwezige hindernissen.]

"Midden in de winternacht
Ging de Hema open"

[oftewel...]

Gistermiddag haalde ik gereserveerde kaarten op in het plaatselijke theater.
Had ik telefonisch besteld op de eerste dag dat het kon, wisten zij nog van niets maar voila, de aanhouder won.
Ik regel het liefst alles&iedereen per wereldwijdweb maar in dit geval werd ik overvallen door een soort van bezuinigingsdrift. Waarom uiteindelijk meer betalen aan een ticketservice omdat er een postzegel van negenendertig eurocent geplakt moet worden.
Bovendien parkeer ik bijna dagelijks voor de deur van dat theater en is sociaal contact op zijn tijd ook wel aardig.

Vijftig euro moest ik betalen voor twee kaarten.
Natuurlijk checkte ik even de stand van zaken in het algemeen en of er bij de ticketservice nog kaarten voor deze avond beschikbaar zijn.
En jawel:

Goedemorgen! Zestig euro en dertien eurocent.
Ik gun heus iedereen een leuk belegde boterham maar dát was een dure postzegel geweest...

Vanmiddag kocht ik acht soepkommen in vier verschillende doch olijcke kleuren.
Het leek me namelijk wel een leuk idee dat de twee[!] verschillende soepen die H. vanaf morgen gaat maken een beetje opgewekt en blij worden opgediend.

Het nadeel van nieuw serviesgoed is dat je er plaats voor moet maken.
Ik weet heus wel dat er keukens zijn waar alles zijn of haar plek weet en vanuit de vaatwasser onmiddellijk in gestrekte draf naar die plaats terugkeert. En dat er daarbij ruimte over is.
Dat is dan niet de keuken in Huize Peet.
Intussen ben ik al tweeënhalf uur bezig met keukenkastje drie tot en met zes.
Één en twee deed ik vorige week toen diverse kerstpakketten arriveerden. In keukenkastje één en twee zitten leuke dingen die heus nog wel eens van pas zouden kunnen komen.
Veel van de inhoud was afkomstig uit kerstpakketten van voorgaande jaren en inmiddels over de datum dus op die vrijgekomen plaatsen konden mooi de nieuwe dingen die nog wel eens van pas zouden kunnen komen. Een mens heeft nog best een hoop werk van zo een kerstpakket.
Neen, ik hoor niet bij de kerstpakketklagers maar logistiek gezien had ik beter even kunnen struikelen met één van die dozen.
Wat moet je uiteindelijk met een glazen koekjespot van veertig centimeter hoog en een doorsnede van twintig centimeter? Waar heel groot ‘COOKIES’ op staat?
Op de laptob ruim ik die dingen regelmatig op maar dit gevaarte past niet eens in het gat van de glasbak!

Ergens verdeeld over keukenkastje drie tot en met zes vond ik verschillende soepkommen.
Verrassing: acht dezelfde. Ze hebben wel een ander model dan de nieuwe maar ik realiseerde me plots dat ik blijkbaar eerder zulk een moment van drang naar eenduidigheid en eenvormigheid moet hebben gehad.
Nou hebben we zestien soepkommen en daarbij nog een paar verschillende van onduidelijke komaf. Overblijfselen uit de geschiedenis van twintig jaar kerstpakket denk ik.
Ergens onderweg kwam ik ook nog zes soepborden tegen.
Mochten H. en ik onverhoopt een keer in een echtelijke twist verzeild raken dan weet ik waar ik naar moet grijpen.
Eerst maar eens kijken of ik al iets in een marinade mag zetten.

En als ik maar vaak en hard genoeg in de avocado’s knijp dan zijn ze zondag wel zacht, toch?

Ik heb een boodschappenlijst van een meter of twee gemaakt.
Nu zoek ik een programma waar ik die gegevens in kan laden om ze vervolgens te sorteren.

Het liefst zo dat ze meteen op afdeling staan en dan ook nog volgens de looproute in de plaatselijke Albert Heijn.
En dan de dingen die ik op andere plaatsen moet kopen per winkel opgesplitst.
Met daarbij een navigatiesysteem dat aangeeft welke autoroute ik het beste aan kan houden. En dat per locatie het muntgeld vermeld staat dat ik in de verschillende parkeermeters moet stoppen.

Bestaat dat?

Alstublieft?!

Je keek wel terug maar zag me niet
toen ik je plotseling aan je mouw trok en
dat grootse verdriet verstoorde.
Ik hoefde je niet eens te vragen
hoe het nu is want in één ogen-blik zag ik
de allerdonkerste dagen.
Ik had je zo graag willen troosten in woorden
die gewoon nog niet bestaan,
of niet weet en niet ken
op de kortste dag.

[Eigenlijk geloof ik het ook nog steeds niet]

Natuurgeweld vind ik niet zo fijn.
Ik geef ook meteen ruiterlijk toe dat mijn pijngrens vrij laag ligt op dat gebied
Eigenlijk draait het om de vier elementen.
Vuur. Een sigaret aansteken met een aansteker valt nog wel mee en vlam in de pan omzeil ik door middel van keramisch koken. Maar van beelden van een brandend huis schiet ik volledig in een plaatsvervangende paniek.
Ik denk dat het komt doordat ik in een vorig leven verbrand ben. Waarschijnlijk op een brandstapel Ik, Jeanne d’Arc. Of ik was een heks want ik kan nog steeds een heks zijn maar dan in dit leven wel één met keramische kookplaten.
Water. Ik houd erg van douchen en in feite houdt het dan wel zo’n beetje op. ‘Vind je zwemmen dan niet leuk, Peet?’
Neu. Niet per definitie. Ook niet onaardig in een warm land bij veertig graden in de schaduw maar dan voel ik nog graag de bodem onder mijn voeten.
Ik denk dat het komt doordat ik in een vorig leven verdronken ben. Tijdens een tsunami of in de Titanic, dat weet ik niet precies.
Aarde. Weet u wel hoe aarde kan verschuiven? Huuh! Fijn om een beetje met je tenen door het strandzand te wiebelen maar verder ook niet.
Ik denk dat het komt doordat ik in een vorig leven levend begraven ben. Maar misschien is het ook wel dat ik in dit leven die nare film heb gezien, ‘spoorloos’ en daar nog jaren nachtmerries van gehad heb.
Lucht. Er zijn mensen die grof geld neerleggen voor een tochtje per luchtballon. Ik niet, hou eens op zeg.
Ik denk dat het komt doordat ik in een vorig leven heel hard uit de lucht gevallen ben.

IJs. Ik was oprecht van plan deze zondagmiddag in de auto te stappen.
De politie adviseert het publiek dit weekeinde niet de weg op te gaan als het niet nodig is. [hier]
‘Publiek’, dat wilde ik zijn. Maar wat wordt verstaan onder ‘niet nodig’?
Ik vond het eigenlijk wél nodig. Maar wat is ‘nodig’ op deze schaal?
Nodig, nodig, laat die politieagenten eens wat specifieker zijn. Een cd-presentatie in Utrecht, is dat wel of niet nodig?
Affijns, over 'onnodig' gesproken...
Straks glijd ik op de terugweg zo tegen een vangrail aan. Van die dingen waar ik tot een jaar of vijf geleden niet zo over nadacht en tegenwoordig iets meer. Elk levensjaar dat je haalt is er weer één uiteindelijk.
Daarbij…
De trein is rond het vriespunt geen optie.
Als ik nu wil vertrekken moet ik eerst de auto sneeuwvrij maken. En krabben. En dan ben ik nog niet eens op weg.

Eigenlijk zijn er veel meer dan die vier elementen die een rol van wezenlijk belang spelen.

Laat ik maar eens een kerstmenu gaan samenstellen.
Dat is ook belangrijk.
En niet zo gevaarlijk, lijkt me vooralsnog.

Aan het begin van de middag zwaaiden Tobias en ik de laatste
feestganger uit.
Deze zwaaide vrolijk terug terwijl hij de tuin uit liep, draaide zich nog één keer om en het volgende moment ketste er een sneeuwbal tegen het keukenraam.
'OOOH!' zei Tobias, 'M. mag niet met dingen gooien!
Nou moet M. op de trap zitten!'

Kijk. Het begint te dagen.

[Desalniettemin ben ik erg tevreden over de kerstballen van papier-maché die ik gisteren op de kop heb getikt.]

Ik: ‘Ik ga zo naar huis, één van mijn mannetjes is jarig’
Collega: ‘Oh gefeliciteerd, welke?’
Ik: ‘De oudste.’
Collega: ‘Hoe oud is hij geworden? Vier alweer?’
Ik: ‘Nee. Achtendertig pas.’

Het zal de tijd van het jaar zijn, zo bedacht ik optimistisch.
Sinterklaas voorbij en laat het oprechte decembergevoel maar losbarsten.
Er zijn wel jaren geweest dat ik ontkende. Dan moesten kerst- dan wel Oud&Nieuw worden doorgebracht in het buitenland. Of met de gordijnen dicht en een stapel videofilms. Én maar klagen dat de winkels dicht waren, dat werk.

Tegenwoordig geef ik me met plezier over. Compleet met cadeautjes, familie en een kerstboom [zonder ballen]. Ik overweeg zelfs een rollade voor één van beide dagen maar dat komt dan weer doordat er zo een fijn recept in de Allerhande staat. Iets met marinade en cranberry’s.
Cranberry’s, er was een tijd dat ik cranberry’s zo ongeveer het meest overdreven onderdeel van een kerstdiner vond. Ik kan het nu wel opbiechten dat ik pas vorig jaar heb ontdekt hoe eenvoudig te bereiden. Dus ook op dat vlak ben ik om.

Het zal de tijd van het jaar zijn dat ik wordt overvallen door vlagen van onmeetbare nostalgie, zo bedacht ik optimistisch.
Eigenlijk weet ik wel beter, eigenlijk ben ik toch wel vaak van retro en hergebruik.
Als ik iets of iemand leuk vind dan gaat dat nooit meer over.

In de eerste Nederlandstalige popgolf, vorige eeuw en rond negentientachtig legde ik een stevige basis voor een stuk of wat favorieten-van-alle-tijden. ‘All time favorites’ wilde ik zeggen maar dat is in dit verband misschien een beetje ongepast.
Veel van hen timmeren ook nog met meer of minder succes aan de weg, dat scheelt.
Eén zo’n muziekgroepje verdween.
Braak heetten ze. Popgroep Braak
Hun materiaal is nergens terug te vinden maar ik vond een mailadres en informeerde.
Vervolgens werd ik het afgelopen jaar per mail op de hoogte gehouden van ontwikkelingen rond een elpee uit 1979. Het plan was van de ‘Suite voor een hypochonder’ een cd te maken.

filmpje

Vorige week viel de uitnodiging in de mailbox:

"Het oorspronkelijke materiaal van BRAAK's Suite voor een Hypochonder op de CD zo te laten klinken als het 25 jaar geleden zou hebben gedaan als er toen meer tijd en meer geld was geweest: dat was het uitgangspunt. Met de techniek van vandaag de verstaanbaarheid der teksten te optimaliseren en door verfijning van de afzonderlijke instrumentale partijen de architectuur van de arrangementen beter tot hun recht te laten komen: dat was ons doel. Het is in het bijzonder de verdienste van musicus-producer Matthijs Spek, die met het geduld van een halve heilige een jaar lang bezig was met restauratie en mixage, dat U nu, hopelijk als onderdeel van een groter publiek, met de voor U liggende definitieve versie van de Suite voor een Hypochonder in staat gesteld wordt U te verbazen over deze tot vandaag waarschijnlijk voor U braak liggende enclave in het inmiddels zo uitgebreide landschap van de Nederlandstalige popmuziek. Een enclave die bij nader inzien ooit bewoond werd door die halfdwaze gedrevenen die hun muziek wilden, nee, moesten maken binnen het huis van hun taal, de taal van hun huis, de taal van hun dromen. En de taal van hun nachtmerries…"

Ter gelegenheid van het uitkomen van de CD speelt BRAAK, vrijwel in de originele bezetting een aantal nummers uit de Suite voor een Hypochonder.

De dag begon vandaag om vier uur des ochtends. Het lijkt me duidelijk dat zulke dingen niet mijn idee zijn. Wat bezielt zo’n kind. En waarom neemt hij op zo een moment niet van me aan dat de dag héél lang gaat duren als men er te vroeg mee begint.
Waarschijnlijk omdat hij er geen last van heeft.
Ik heb er wel last van.
Vanaf drie uur in de middag wordt er alleen nog maar gegooid.
Met alles dat voorhanden is.
Autootjes vliegen door de kamer, blokken er achteraan. Heus keurige stapeltjes papier verspreiden zich met één nonchalante armzwaai over de vloer. Regelmatig krimp ik ineen als op een haar na een beeldscherm, hoofd of schilderij gemist wordt.

‘Het is een fase’ roepen we een groot deel van de tijd blijmoedig.
Maar steeds vaker volgt stemverheffing en een cooldown op de onderste trede van de trap. Vindt hij niet leuk. ‘Niet echt gezellig he?’ informeer ik dan en is hij het roerend met me eens.
Na twee-en-half jaar als kindeke-op-aard’ zie je geen verband tussen de noodzaak van voldoende nachtrust en het functioneren in de opvolgende dag.
Ik wel. Hij niet.

Eigenlijk denk ik dat het een teken van één of ander relativerend opperwezen is dat ik de doos met ‘KERST’-ballen nog niet gevonden heb. Die zijn namelijk breekbaar.

Breekbaar past helemaal niet in deze fase.
Ik laat de zolder de zolder.

Er was eens iemand die graag een verhaaltje wilde over blikken werpen in de kroeg. Alsof ik iets kan op verzoek.
Ah welja, ik kan heus wel eens iets op verzoek. Zelfs als het niet eens een echt verzoek is.

Tip: piramide, 4 driehoeken=12 hoeken, elk lied moet er minstens 1 hebben. Moet ik je ze allemaal laten zien??!

Op zoek naar iedere vorm van inspiratie die maar mogelijk kan zijn vond ik het volgende:
'Na hun dood diende de piramide als trap voor de ziel om naar de hemel te klimmen en weer terug op aarde te komen.'
Dat leek me wel mooi, 'een trap naar de hemel'.
Ik schreef een tekst over een piramide. Ga er maar aan staan, ik deed en verzond.
Vervolgens hoorde ik natuurlijk niets meer.
'Wat ben je toch een onbeleefde lul' schold ik in gedachten.
Vijf dagen later besloot ik maar eens te informeren of het echt zo slecht was. En of mijn bericht eigenlijk wel was aangekomen. Zo ben ik dan, ik gun de grootste hork nog het voordeel van de twijfel.
En best wel terecht, zo bleek. Ik krijg het waarempel voor elkaar om in een mailtje de tekst waar het om gaat te verstoppen.

Nu pas lees ik het gedicht eronder en dat is erg mooi, zal eens kijken of ik er muziek bij kan verzinnen. Is het goed als ik er wat meer een "songstructuur" van probeer te maken?

Jah. Lijkt mij wel. Straks wordt het nog een liedje ook zeg.

[En zullen we dan nu een potje blikken werpen, op verzoek?]

‘En Pierre, wat hebben ze gewonnen?’

- een heel fijn bruin jasje dat wel even naar de stomerij moet
- een stapel brieven van M.[aarten]
- een stapel brieven van P.[eter]
- een syllabus over ‘communicatie’
- een winterjas van Merlijn die hij nog gewoon past
- een stapel brieven van G.[erhard]
- een ingelijste foto van H. met zijn ex
- een stapel brieven van R.[oel]
- twee wijnglazen
- een heel fijn grijs huispak-achtig iets
- vijftien boeken van Dylan Thomas
- vier bespannen [schilder]doeken

- and so on, and so on

Eigenlijk wilde ik graag tegenkomen:
- mijn oude leren jas
- drie kralenkettingen om te slopen voor nieuwe
- een map met etsen uit 1989
- twee handtekeningenboeken, en oja:
- een doos waar in grote letters ‘KERST’ op staat

Het leek het mij een fijn idee om de kerstballen van vorig jaar her te gebruiken. Te herbruiken. Hergebruiken. Ik dwaal af.
Ik heb ze in januari dit jaar in een doos gedaan en daar met grote letters KERST op geschreven.
Dat leek me wel handig, opdat ik niet steeds de verkeerde open zou rukken als ik iets anders kwijt was.
Dat je in juli op zoek bent naar pastelkrijt of bewaardoosjes of die ene oude foto die heus ergens in een doos moet zitten en dan bij dertig-graden-in-de-schaduw denkt van ‘Kut! Kerstballen’.
Achteraf was het denk ik handiger geweest om te onthouden waar ik die doos heb neergezet. Achteraf.
Vermoedelijk ergens op de zolder en daar heb ik net even een blik naar binnen geworpen.
Werpen en ik gaan eigenlijk al niet zo goed samen sinds de gymles op de middelbare school.
Vangen idem dito.
Beetje in de ringen hangen vond ik nog wel aardig maar ja, op zondag elf december heb je er niet zoveel aan dat je een vogelnestje kan.
In de kroeg kan ik overigens wel goed blikken werpen en vangen, al wordt de kerstboom daar vandaag ook niet mooier van.

[Hoe laat zijn de kerstballenwinkels morgen open?]

Ik heb vanavond een ketting gehaakt. [hier]
Vroeger deed ik pannenlappen en andere onduidelijke producten dus op zich vond ik dit wel vooruitgang.

Kijk:

[Maar niet verder vertellen want ik denk dat het een cadeautje is.
Voor iemand. Sssst!]

Ik ben niet zo van de verslavingen.

Ja roken, dat wel maar dat telt even niet.
Ik bedoel meer eetverslavingen. Een doos negerzoenen, een kilo pepernoten en dan 2 zakken chipito’s: dat heb ik niet.
En ik wilde er eigenlijk niet eens over beginnen want nou heb ik iets.

Vroeger dacht ik dat de Lidl een soort afwerkplek van de Aldi was.
Dat was vroeger en tegenwoordig weet ik wel beter.
De Lidl is namelijk best een fijne supermarkt voor bepaalde dingen… Ze verkopen er croustillants [voor de AlbertHeijngangers onder u: dat zijn craqottes, maar dan twee keer zo lekker en de helft goedkoper.]
Ze verkopen er ook geitenkaas. In een rolletje.
Thuis had ik nog een pot bloemenhoning die heel lang meegaat dus daarvan weet ik niet of de Lidl die heeft.

Nou heb ik iets ontdekt: op die croustillants passen precies drie [niet te dun] gesneden plakjes van die geitenkaas.
Hetzelfde mes doop je vervolgens in de bloemenhoning die je er een beetje leuk overheen laat lopen. Nou. Dat dus.

Dat is heel erg lekker en altijd per drie.
En dan soms nog twee.
Dat scheelt zelfs een paar sigaretten.

Zo lekker.

Uit een willekeurige mailwisseling, afgelopen zomer:

Kun jij niet een paar mooie teksten voor me schrijven? Worden we een soort Belinda en Rob maar dan heel anders.

Jij bent grappig: 'Rob en Belinda maar dan anders' ...
Voor je het weet staat er een ezel in de woonkamer.
[...maar dan wil jij Rob zijn? Asjeblieft?]

Kut! Ik heb geen motor!!

Ik geen ezel...
of is zo'n schildersding ook goed?
Ben bezig, tis een proces man! [vraag maar aan Belinda!]

Je hebt in ieder geval honden.
Goed dat je het probeert, denk ook aan de humor in de muziek.

Ik denk altijd in en aan humor.
Gisteravond nog een paar keer heel hard gelachen.

Even voor de rolverdeling: hij is de zanger en dan zou ik iets bedenken dat gezongen kan worden.
Hou maar op met dat binnensmonds gegrinnik, ik weet ook wel wat het is met dit soort project-achtigen.
Ik word dan ook op slag zwartgallig.
Doei humor, dag lach, 'waarheen-waarvoor', move over.
Terwijl ik af en toe zo verschrikkelijk leuk uit de hoek kan komen, ha-ha-ha, ha.
Maar dat geknutsel met woorden en zinnetjes is wel erg leuk hoor.
Nou moet het allemaal alleen nog wat blijmoediger, het hele leven hangt uiteindelijk niet van dood, vreemdgaan en nostalgische terugblikken aan elkaar.
Alhoewel...
Ach,... Lennaert Nijgh, god hebbe zijn ziel.
Ik las vanmiddag dat het wonderschone 'Avond' op de eerste plaats in de top2000 aller tijden staat.
Gezongen door Boudewijn de Groot en dit prachtige Nederlandstalige lied verdrijft Queen's Bohemian Opera na honderd jaar zomaar van de eerste plaats.

En je kunt niets zeker weten want alles gaat voorbij Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij En je kunt niets zeker weten want alles gaat voorbij Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij

Tsja.
Als je dat zo leest lijkt het net iets heel gemakkelijks, zo'n liedje.
[Daar begint een misverstand.]
Tsja.

het eerste 'werkje'

en vooruit, het tweede

Ik was in de hel terecht gekomen.
Het was niet dat ik de plaats direct als zodanig herkende maar misschien is dat wel het ultieme kenmerk van de hel.
Dat is vast geen open haard waar je zomaar in stapt. Je zou wel gek zijn.
Het zou ook nog zo kunnen zijn dat de hel iets is waar je in valt en niet meer uit kan.
Daar moet ik niet te lang over nadenken. Ik ben niet zo heul fobisch maar dat komt vooral doordat ik bepaalde situaties niet opzoek. Gewoon niet te hoog op ladders. Gewoon niet bang zijn voor spinnen en gewoon bij voorkeur een wc-deur niet op slot doen.
Van dat laatste weet ik niet zeker of het meetelt maar het is er wel één: wc-deur die niet van het slot gaat en niemand die je hoort roepen. Het feit dat je überhaupt zou moeten gaan roepen. Help! Ja dat: dat ik dan ‘help’ zou moeten gaan roepen. Pofferdrie, ik ken weinig schaamte maar dat is me toch een gênant schrikbeeld.

Nee. Ik denk dat de hel is waar je bent als je je plots realiseert dat je er niet moet zijn.
Dat je iets helemaal verkeerd hebt gedaan en dat dit je straf is.
Ondergaan!
En ik was niet de enige.
Ik ben erg gesteld op privacy en ruimte om me heen en dat was er allemaal niet. Veel te veel mensen. Veel lawaai, gegil, gekrijs en nare mechanische deuntjes.
Ik stond er middenin en wist eigenlijk helemaal niet wat ik zocht.
Zweterig werd ik ervan. En draaierig. En misschien wel een beetje misselijk.

Eerlijk gezegd denk ik ook dat de hel iets is waar je weer uit mag op een dag maar dan moet je wel eerst het ultieme leermoment ondergaan.
‘Zucht’, deed ik diep.
‘Zoekt en gij zult vinden’ zei een onbekende stem grinnikend achter me. Met een heel satanische grinnik.
‘Bemoei je er niet mee’ wilde ik toebijten maar dat leek me de situatie geen goed doen.
Dus ik zocht dapper door naar iets of niets.
En ik vond!

Toen mocht ik weg. Weg uit het filiaal van de firma Intertoys, twee winkeldagen voor vijf december.

[Oh ja het leermoment: volgend jaar doe ik dit in juli.]

"De raad van bestuur van de Publieke Omroep (PO) vindt het stil protest van donderdagavond "buiten proporties". Een woordvoerder noemde het onbegrijpelijk dat "de VARA-directie hieraan meewerkt".

Ik niet. Ik begrijp het wel.
Ik ben niet zo televisiekijkerig en zapperig aangelegd maar, of juist daarom doe ik in het algemeen Nederland 3. Of TV3.
En die zender moet zo blijven alstie is, van Sesamstraat tot en met Nova.

Overigens is het protest niet echt stil,
als je het geluid een beetje opschroeft is het net of je in de kroeg zit. Maakt niet uit.
Biertje erbij. Ik protesteer stil mee.

[En meld het maar even, bij deze.]