"Hij kwam de trap op, hoorde ik. Ik hoorde niet alleen zijn gestommel, ik hoorde ook allerlei geritsel. Vanuit het grote bed zag ik met één oog geopend hoe hij het volgende moment de slaapkamer binnenkwam.
Hij was in zijn slaapzakje, met een fietshelm op zijn hoofd en een aangebroken zak berenchips onder zijn arm.
Terwijl hij tegen me aan schurkte keek hij triomfantelijk.
Of ik de televisie wilde aanzetten, zo informeerde hij tevreden met een mond vol berenchips."

'Hahaha-há' lacht degene aan wie ik dit vertel dan zeer geamuseerd.

Ja lach er maar om.
Ik vind sommige dingen helemaal niet zo grappig om vijf uur 's ochtends.

Ik voelde dat het gebeurde.

Meteen even snel naar de spiegel gerend om te checken of het er net zo dom uit zou zien als het voelde: mijn mond viel open.
Ik liet mijn mond nog een keer openvallen voor de spiegel en het zag er inderdaad vrij dom uit. Gelukkig maar dat ik dat al dacht.

Mijn mond viel open en heus niet zomaar.

Het zat zo: al máánden hoor ik van diverse [vrouwelijke] zijden over een bepaalde site. Het is een soort veemarkt waar je contact kunt leggen met tegenpartijen die zich aanbieden.
Ondertussen kun je jezelf ook aanbieden als gezelschapsdame in alle mogelijke vormen.
Dat levert lollige verhalen op en u raadt het al: ik werd nieuwsgierig.
Dus ik verzon een inlog en ging op bezoek.
Meteen moest ik zelf mijn profiel kenbaar maken dus dat deed ik braaf en in alle eerlijkheid. Blauwe ogen, in relatie, twee inwonende kindertjes en op zoek naar, nou naar niks eigenlijk maar doe dan maar 'vriendschap', dat kan nooit kwaad.

En ik snapte er helemaal niets van natuurlijk. Ik klikte wat links en rechts en zag alleen kaalhoofdige doch besnorde, zwaarlijvige vijftigers. Daar hoeft op zich niks mis mee te zijn maar wanneer je je op een neplederenbank drapeert om je te laten fotograferen... KIJK dan tenminste alsof je God's gift to Women bent.

Vandaag opende ik mijn mailbox en viel van mijn stoel. Oh nee, mijn mond viel open.
Zesenveertig reakties had ik vanaf de bewuste site.
Dus daar ging ik weer, wat dacht je wat.
En dáár kwam de angel: als je al die fijne berichten die manmensen je hebben toebedeeld wilt lezen moet je volwaardig lid worden.
Dat kost geld.
Dus ik behielp me met wat profielen van de reageerders:
1. 'Zoals elke man (en misschien ook vrouw?) heb ik zo mijn fantasieën.
Het klinkt vast platvloers en onbegrepen, maar het lijkt mij leuk om hierover met een meisje/vrouw te mailen en later misschien meer. '
Oh.
2. 'Ik ben een 42 jarige man,.ik ben eerlijkheid en betrouwbaarheid'
Ach gos...
3. 'Absoluut niet op zoek naar een nieuwe vaste relatie, want ben heel gelukkig getrouwd. Gewoon, waarschijnlijk als iedereen: op zoek naar wat spanning, naast mijn dagelijkse leven waarin ik als commercieel directeur werkzaam ben bij een internationaal bedrijf.'
Ja duh.

Ik heb me maar snel weer afgemeld.

Straks denken al die getrouwde mannen die vriendschap zoeken nog dat ik 'playing hard to get' speel. Terwijl de waarheid veel minder prozaïsch is: ik heb helemaal geen zin om bijna dertig euro te betalen en vervolgens een kwartaal de 'vriendschap' uit het aanbod te filteren.

'Goh', zei Herman toen ik erover begon 'Driehonderdvijftigduizend mensen in dat bestand en jij krijgt zesenveertig reakties...'

Ja. Shit zeg.

"...
'En liefde is niet houden van
Je kan van zoveel vrouwen houwen
Je kan met zoveel vrouwen trouwen
Als je er wat in ziet
Maar liefde is dat niet
Je houdt van kip met appelmoes...'
En toen knikte de prinses, want ze hield ontzettend veel
Van kip met appelmoes
…"

[uit: ‘Sprookje’-Jaap Fischer]

Zwaktebod. Zwakzinnig. Zwakkeling. Zwakheid. Zwakstroom tegenover hoogspanning.
Wat een raar woord, ‘zwak’. Zo een woord dat je vaker zegt en dat het dan steeds gekker wordt. Dat je denkt dat het hele woord niet bestaat, zo raar.
Ze-wak, zuh-wak, zoe-wak.

‘Ik heb gewoon een zwak voor BJ’, zei ik toen ik gisteravond thuis kwam.
En ik vond ‘zwak’ ineens een heel fijn woord.

Vanochtend om acht uur kreeg ik de smaak al behoorlijk te pakken.
Er lag wat vage sneeuw op de auto [als je heel goed keek] en op de radio volgde ik de winterse berichten. Mooi zo, winter. Na de afgelopen lenteweken moest de herfst maar niet te lang duren uiteindelijk. Sneeuw en vrieskou, dat is veel fijner.
Vanmiddag begaf ik me naar de buurtsuper.
Chocolademelk, speculaas en stamppot moest ik hebben. Bijvoorbeeld.
En nog veel meer. Een voordeelpakket met daarin zowel Viva, Flair als Esta. En een Varagids-met-fijne-cd.
Ik werd een hamster want we zouden gaan insneeuwen.

Net bekeek ik de beelden op het achtuurjournaal: heel veel mensen gestrand op stations of stapvoets in auto’s.
Zozo, nounou, poepoe!
Bovenstaande foto kreeg ik zojuist per mail en is van een achtertuin in Nijmegen.
Dat is dan weer meer idyllisch.

Ik geloof dat ik dringend speculaasbrokken moet.
En gluhwein. En warme chocolademelk.
En port.
Want ondertussen is hier nog geen sneeuwvlok gevallen.

Hebben wij weer.

[photo by uncle E.]

Ik ben niet voor één gat te vangen.
Meestal heb ik wel een antwoord paraat of verzin ik terplekke iets.
Soms overvalt een heel directe vraag toch even,
zoals gisteren in mijn mailbox:

'Waarom schrijf jij eigenlijk
die stukken op
internet?
Ik bedoel, iedereen kan dat lezen
[...]'

Hmmm.
Ja.
Oh ja.

[...]

‘In het najaar heb ik een optreden in jouw plaats’ zei BJ deze zomer.
‘Wadde, echwa, wadan?’ zo stelde ik economisch drie vragen in één.
[Dat hij in zijn opmerking vraag één en twee al beantwoord had vergeten we dan voor het gemak maar even.]

In ‘de studio’, wist hij uit zijn hoofd.
Ik kende geen ‘de studio’ en als ik het niet weet dan ben ik al snel geneigd te denken dat het niet bestaat. Wat toch weer een fijn ingenomen voorberadenheid.
En ik heb gezocht tot ik een ons woog, kon het niet vinden.
Op zijn site bleef ondertussen stellig een ‘de studio, zevenentwintig november 2005’ staan dus ik verzon een list. Briljant, ik stuurde hem een mailtje.

‘Hiero’, was het antwoord.

‘Oh daaro’, dacht ik en ik keek. ‘Weet jij wat dit is?’, vroeg ik aan H.
‘Oh daaro!’, zei H.
Onuitstaanbaar zijn die dingen dan. Mannen bedoel ik.
Maar H. is echt de beroerdste niet. Hij klaagt wel eens dat hij er soms wat sneu vanaf komt op deze pagina maar dat is natuurlijk allemaal fictie. Oh nee, toch niet. Dat is iets anders. Ik kan hem wel elke dag de hemel in prijzen vanwege zijn logica, gezond verstand & goddelijk lijf maar dan is het weer zo zwaar om naast hem zelf nog een beetje leuk voor de dag te komen.
Dat was het.
[En dat van die soep was ongelogen waar, bijvoorbeeld.]

Affijns.

‘Dat is wat vroeger ‘het nieuwe Octopus’ was’, legde H. behulpzaam uit.
‘Oh dááro!’, zei ik enthousiast.

Wat een leuk initiatief voor de zondagmiddag, dacht ik toen.
Zondagmiddag, alcoholische versnapering, fijne zanger en dat dan de zon vanzelf schijnt.

foto: Brendon van den Beuken

Deze week mocht hij proefdraaien op de basisschool, zoals dat heet.
En waag het niet om de term ´kleuterschool´ te bezigen:
ba-sis-school!
Ging goed. Met zijn vliegende start [met noodlanding] op de peuterclub nog vers in het geheugen ging dit écht best goed.
Hij was wel een paar keer het lokaal uitgelopen.
Navraag leerde me dat hij op zoek was gegaan naar de ba-sis-school-juf die hem beloofd was. Hij nam geen genoegen met de eerste de beste willekeurige ‘juf Elly’

Deze week trok hij de koelkast open en een kreet van ontzetting volgde:
‘Oh neeee! Sinterklaas heeft de wortels vergeten!’

[Leermoment:
Verkeerde zuinigheid om de schoenzet-wortels te bewaren voor een eventueel volgende gelegenheid. Of voor de hutspot.]

Vier jaar vandaag.
Ik hoop dat zijn mening over de feestversiering mild is.
We hebben er erg ons best op gedaan.

[Op hem ook trouwens. Nog steeds.]

Na een paar minuten in het postkantoor staarde ik nog steeds naar nummer eenentachtig.
Ik keek weer een keer naar het nummer in mijn hand, nog steeds tweeënnegentig.
Om de tijd te doden besloot ik maar wat bij te storten in de parkeermeter voor de deur, die ene waar de chevy een kwartier mocht staan.
Dat leek me bij nadere beschouwing wat kort. Ik wierp nog wat eurodelen in de meter.
Als we het dan toch over de kracht van de Postbank hebben: de meter sprong op een kwartier, blijkbaar de maximale tijd dat op die plek geparkeerd mocht worden.
Stelletje optimisten. Of gewoon geldkloppers, [gRRRRRRom!]
Ik nam mijn positie in het postkantoor weer in, nummer drieëntachtig.
Terwijl mijn blik van de standaard met wenskaarten naar de vitrine met telefoons ging bleef ik hangen. Ik keek recht in de ogen van de man van de verzekeringen-, hypotheken- en reisbalie.
‘Wow’, dacht ik terwijl ik bleef kijken.
Die onnozele Postbankblouse met bijbehorend vestje stonden hem geweldig.
Zijn gebruinde hoofd met gladgeschoren schedel trouwens ook.
Er moet iets van ontzetting in mijn staren hebben gezeten. De man van de verzekeringen-, hypotheken- en reisbalie keek ook recht in mijn ogen en ik zag hem stotteren terwijl hij een potentiële huiseigenaar-ofzo te woord stond.

Kent u die scene’s in films waarin je in een behoorlijke menigte toch precies weet om wie het gaat? Zo was het. Het waren de man van de verzekeringen-, hypotheken- en reisbalie en Peet. Daar draaide het om. Was het hele postkantoor op dat moment ingestort dan waren wij overgebleven en blijven staan.
Ik keek en hij keek over een afstand van een meter of twintig indringend terug.
‘Oeh’, dacht ik ‘net als in de film ik wil het’.
Nummertje zevenentachtig, daar waren we ondertussen.
Koortsachtig dacht ik na over onze hypotheek en verzekeringen.
Zou ik best terplekke kunnen laten omzetten, ik was uiteindelijk altijd al fan van de Postbank!

Op dat moment verliet de man van de verzekeringen-, hypotheken- en reisbalie zijn plek en doorkruiste het postkantoor terwijl hij me aan bleef kijken.
In het voorbijgaan zei hij geluidloos ‘goedemorgen!’ tegen mij, tegen mij alleen!
‘Hoi’ deed ik terug. Ik moest iets. Ik moest naar hem toelopen als hij weer op zijn plek stond en dan iets van wezenlijk belang zeggen. ‘Wat hebben jullie práchtige verzekeringen’ ofzo.
Toen ging het ineens allemaal heel snel. De nummertjes negenentachtig tot en met eenennegentig waren er niet. Ik was aan de beurt, een eeuwigheid lang. Het valt namelijk nog helemaal niet mee om een pakketje gisteren in Luxemburg te krijgen.
Tsja, en toen wastie weg.
Maar niet uit mijn hoofd.

‘Nouhou’, zei ik tegen H. toen ik thuiskwam. ‘In het postkantoor werkt een man, een Mán, tsjonge: die is móói!’
‘Waar dan?’, zei H.
En ik legde het uit, precies waar de verzekeringen-, hypotheken- en reisbalie is.
‘Oh die… wat toevallig’, grinnikte H. ‘dat is een handballer en een ontzettend opdringerige nicht. Die heeft een hele tijd achter me aangelopen in de tijd dat ik vriendinloos was.’

Got-oh-got.

En wat haatte ik op slag die kracht van de Postbank.
[gRRRRRRom!]

Ik ben een niet zo heel groot fan van de Postbank.
Thank god for e-mail & internet, daardoor heb je bijvoorbeeld al een stuk minder op postkantoren te zoeken.
De incidentele postzegel-op-de-ansichtkaart koop je uiteindelijk gewoon bij de ansichtkaart. En de incidentele kerstzegels bij de buurtsuper.

Eigenlijk is dat de schuld van één loketmevrouw die vast al lang ontslagen is, maar die heus veel schade heeft toegebracht aan het Postbankwezen.
Op een dag wilde ik mijn bestelling per pin voldoen.
Kon niet.
'Bij een bank kun je óók niet pinnen aan het loket', bitste de loketmevrouw [zij! zij! zij!] waarop ik heus heel snedig opmerkte dat er bij een bank niets te betalen valt en zij! op slag langs me heenkeek met een 'en... wie is er dan?!'
Doei Postbank!
['Is dat alles?' hoor ik denken, en ja: dat is alles maar ik ben een gevoelig type weeduwel.]

Van Xxxander de Chansonnier en een lolbroek in leeuwenpak werd het allemaal ook niet beter.
Vandaag moest ik iets versturen dus ik ging.
En ik was niet de enige.
Ik trok een nummertje, nummer tweeënnegentig om precies te zijn terwijl 'ze' pas bij eenentachtig waren.
Hel op aarde.
Dat is de kracht van de Postbank.

[wordt vervolgd]

Morgeneersteennieuwtoetsenbordkopen!

Ik twijfelde mensen, ik twijfelde.
Ik greep wederom naar de handleiding en wende mijn hele concentratievermogen aan. Toen nam ik het hoofdstuk 'kat' nog eens door.
Ik las, herlas en ineens drong het tot me door: ik had me vergist.
De eerste keer dat ik de stof tot me nam was ik nogal onder de indruk van de passage over de Zwarte Zwerver. Niet te lief tegen en niet te aardig want, zo schreef I.: 'ik mag geen drie katten van R'.
Ja, jaah, en ik wil natuurlijk best iets op mijn geweten hebben maar oh-la-la, wat zou er gebeuren als I+R terugkeerden van vakantie. Wat zou er gebeuren als daar ineens een derde kat zou gaan blaten over gewoonterecht? En dat dat dan mijn schuld was?

[blader-de-blader]*
Wanneer is er sprake van gewoonterecht?
Er moet aan twee voorwaarden zijn voldaan, die eigenlijk al in het woord zelf besloten liggen, namelijk:
- gewoonte, een herhaling van feiten (usus)
- die gewoonte als bindend wordt ervaren (opinio nessecitatis)
[* google, natuurlijk]

Vooral dat tweede punt he,... leer mij de Felix Domesticus kennen: als het katten goed uitkomt vinden katten iets al heel snel de normaalste zaak van de wereld.
En dat ik het dan gedaan had.
Daar ging ik met mijn vooringenomenheid jegens Naomi Campbell.
Het was Naomi Campbell helemaal niet, het was Mavroula. En Mavroula hoorde er wel degelijk bij, bij de twee-die-erbij-horen.

Ik speurde naar een smakelijk hapje, drapeerde dit zo verantwoord mogelijk op een schoteltje en zette het maal op het muurtje.
En daar was ze weer. Ik verbeelde me dat ze naar haar voorhoofd wees dus verontschuldigde ik me in tien toonaarden dat ik haar niet meteen herkend had.
'Persoonsverwisseling', mompelde ik.
'Kee, no harrrd feelings' kauwde Mavroula.

'Ik mag je zeker niet aaien?' informeerde ik.
'Neu, lamazitte', keek M. vanaf een meter of drie en vanuit een ooghoek.

[En ineens wist ik weer hoe het zat: honden hebben een baas.
Katten hebben een blikopener.]

Na jaren te zijn bezeten door katten leef ik tegenwoordig katloos.

De eerste weet ik nog precies. Een soort schrikkelkat uit een asiel, zwart-wit.
‘Hij heet Kareltje’ zei mijn moeder.
‘Nee hij heet Vlekje want hij heeft vlekjes’ zeiden de kinderen in het gezin.
Dus we noemden hem ‘Poes-Poes’ want daar luisterde hij het best naar.

Verschillende exponenten van de Felix domesticus volgden.
Tegenwoordig sluit ik mijn ogen voor katachtigen.
Zeg ik dapper ‘nee’ als iets op mijn pad komt of geef een kleur op die niet op voorraad is. Een rooie ben ik nog niet tegengekomen.
Het is wel even goed.
Een zwak voor katten heb ik nog steeds. Ik ‘kan’ kattentaal, ik kan ze benaderen en veelal tolereren ze me ook wel.
‘Eitje’, dacht ik dan ook al vóór de Missie Luxembourg.

In de handleiding werden diverse signalementen van rondhangers beschreven.
Die moesten niet te veel aandacht. Vooral die ene met die halve staart niet want die kreeg heus wel genoeg omdat ‘ie van niemand is.
Het draaide allemaal om een zwarte en een gestreepte.
Dat leek nog best te overzien.
En jawel: al de eerste avond diende zich een zwart exemplaar aan. Zat gezellig op het muurtje tegenover de keukendeur van
‘ha-aai, leuk je te zien en trek maar zo’n fijn blik open, I’m starrrrvin’
‘Loop jij eens even een stukje heen en weer’ zei ik tegen De Zwarte.
Ik had ook een naam kunnen proberen maar ik had in de handleiding gelezen dat daar niet naar geluisterd zou worden. Achteraf had ik die naam natuurlijk gewoon moeten gebruiken en als Deze Zwarte daar op zou reageren had ik ook geweten dat dees’ een bedrieger was.
Altijd achteraf he.

De Zwarte keek alsof ik gek geworden was. ‘Heuh, ik ben Naomi Campbell niet, loop zelf maar een stukje’.
Ik maakte een omtrekkende beweging.
De Zwarte keek stoïcijns naar het blikje op het aanrecht.
‘Jij hebt geen staart HEH?’ informeerde ik terloops.
‘Welles’ deed De Zwarte en ging ergens nog maar wat beter op zitten.
‘BOEH!’ zei ik. En niet tegen dovemansoren!

Naomi Campbell verliet de tuin.
‘Ik kom nog wel terug’ siste ze vals terwijl ze gevaarlijk met heur halve staart zwiepte.

[wordt vervolgd]

Ik kan soms zo nadenken over van die dingen. De afgelopen dagen zelfs bovengemiddeld vaak en veel denk ik.
Dan denk ik maar door over waar het allemaal vandaan komt en waar het allemaal naar toe gaat. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan in het kwadraat.
De afgelopen dagen stond ik nogal eens buiten.
Vooral ’s avonds en dan zag ik hoe donker het kan zijn.
En hoorde ik hoe stil het kan zijn.
Adem rustig in en adem rustig uit. [Hier spreekt een roker onder een afdak.]
Geweldig!

En de volgende ochtend zag ik het weer.
Het muurtje.
Onbegrijpelijk, zo’n muurtje.
Dat zijn geen bakstenen die je maar wat raak stapelt en dat het dan allemaal wel goed komt.
Neen. Dat zijn allemaal ongelijke stenen en die stenen zijn zo gestapeld dat de bovenlijn toch ineens weer horizontaal is. Je kon er ook prima op zitten, op dat muurtje. Gewoon in de zon.

Maar er naar kijken was wel zó geestverruimend.
Ik snap best dat er wetenschappers zijn die zich buigen over de piramide en hoe het allemaal mogelijk is gemaakt dat ze er zijn neergezet en nog steeds staan.

Die wetenschappers weten nog niet van dit muurtje in Trënténg.

[Ja duh. Anders hadden we het allang gezien op Discovery Channel.]

Laat in de middag een ontmoeting met een randgroepkoei.
Maar liefst drie in het oog springende piercings, zo zag ik.
[Naar andere heb ik overigens niet geïnformeerd.]

Ik heb meteen mijn navel ontbloot.
Daar had hij er geen, zei hij.
Niet dat ik hem kon verstaan maar ik zag het aan alles:
hij was diep, diep, diep onder de indruk.

[Ik ook trouwens, je weet het maar nooit met zo'n zwart-witte outcastkoei. Dat voel je!]

Ja. Binnen vierentwintig uur lijkt dit toch echt al wel Op Vakantie.
Vooralsnog ben ik diep onder de indruk.
Van het veranderende landschap.
Van de wijngaarden langs de Moezel. Van de rode koeien in de wei.
Van de fles port die mee ging na de zalige tussenstop in Limburg.
Van [de rust die uitgaat van] dit huis.

En toch ook van het feit dat de eigen laptob vanuit hier alles en iedereen weet te bereiken.

[Vraag me niet hoe ik het deed want ik, oh nee: het deed het heus niet zomaar vanzelf en van harte.]

Als ik zo eens lees wat ik hieronder geschreven heb moet ik me toch realiseren dat er ergens iets fout ging.
Jaha, misschien op wel meer punten en op andere juist weer niet.
Maar ook ergens heel erg wél.

En zo opwindend is het niet, op de schaal van erg, welneeee.
t Is alleen dat ik vanaf gistermiddag vakantie heb.
Misschien had ik het van tevoren uitgebreid rond moeten mailen, vertellen, zingen, enzovoort. Had ik niet bij een laatste overleg woensdagochtend moeten melden dat ik vanaf 14.00u des middags Out Of Office zou zijn. Had ik me in mijn afrondende werkjes niet moeten laten afleiden door nog even een ander ingeschoven overleg waarin ik een vraag dan wel voorstel kreeg waar mijn broek van afzakte.
Spreekwoordelijk natuurlijk, ik heb een fijne riem, dankuwel.

Een idee waar ik meteen ‘nee’ tegen zei.
Maar ook zo een voorstel waar ik eigenlijk heel hard van wilde gaan huilen.
Was niet echt nodig want met mijn ‘nee’ was de kous grotendeels af.
Terwijl daarna nog van links en rechts wat zaken werden doorgedingest die ik wel had kunnen overdragen maar dat dan meer tijd kost dan zelf nog even snel.
Waardoor de dingen die ik zelf had bedacht als graag-af&weg-voor-vakantie-werkjes er gedeeltelijk bij inschoten.
Waardoor ik morgenochtend nog maar even afreis naar mijn gewaardeerde bureaustoel aan mijn evenzo gerespecteerde bureau.
Ik houd van mijn werk maar soms he, soms vraag ik me wel eens af of mijn werk wel van mij houdt.

Nou ja. Heb ik meteen iets om over na te denken. Soms even.
Op vakantie.

Begin deze week ging ik des avonds op babybezoek.
Baby lag fijn te slapen zoals dat zou kunnen gaan met baby’s en werd pas tegen een uur of elf vertoond.
Niet dat we ons tot dat moment niet vermaakten, welja, laat de dames maar gaan.
Over de bevalling zelf waren we vrij snel uitgepraat, paar weeën en binnen twee uur gepiept.
Herkenbaar en vergelijkbaar zoals, als het er op aankomt, veel bevallingen wel wat van elkaar hebben.
Toen begon ze te vertellen van hoe het daarna mis ging.
Alle gebeurtenissen heeft ze inmiddels gereconstrueerd. Het verhaal van de ongeveer dertig uur dat ze van de wereld was.
Hoe ze geopereerd was met een bovendruk van veertig en een hb-gehalte van twee.
Hoe haar familie te horen had gekregen dat er vijf procent kans was dat ze het zou halen.
Hoe lang de uren van de operatie geduurd hadden. Dat een arts dan net als in die series bezweet aan komt lopen en het kapje voor zijn mond weg haalt.

Waarna we het weer uitgebreid hadden over die wereld en hoe alles toch maar gewoon ronddraait. Ze had zich voorgenomen om nooit meer ruzie te maken over onbelangrijkheden maar zelfs dat was haar al weer gelukt. Bijvoorbeeld.
Zo werd het laat, later, laatst en oh ja: toen moest ik nog een stukje autorijden ook.
Geloof me, ik rijd in het donker liever tweehonderd kilometer snelweg dan tien kilometer door de regio. Nachtblind weeduwel.

Ik kwam om half één thuis en op zich was dat nog niet zo iets geks.
Vervolgens wilde ik niet slapen en toen ik het om een uur of twee ging proberen kon ik niet slapen.
Vijf procent is niet zo heel veel maar wat heeft ze het geweldig gered!
Ja! Eigenlijk is dat boven alles om vooral heel vrolijk en blij van te worden.

[En toen, en toen, en toen,
ik dat bedacht had ben ik heel fijn in slaap gevallen.]

[Dit in plaats van een potje zuchten en steunen van dat ik zo moe ben. Maar morgen, ja morgenmiddag! Hehe-poepoe-nounou! Vakantie.]