4 oktober 2005

onrustig

Of ik een openhartoperatie, bypass en darmonderzoek tegemoet ging, zo zat ik erbij.
Het is toch werkelijk te hopen dat ik nooit echt iets krijg. Ik hoefde namelijk alleen maar een stel hechtingen te laten verwijderen.
In de wachtkamer las ik een interview in een oude Nieuwe Revu. Een interview met Kluun om precies te zijn. ‘En die heeft een log’, wist ik.
Ergens begint mijn informatievoorziening wat dicht te slibben, realiseerde ik me plots.
Grote kans dat ik ergens pas van weet als er over gelogd is. Maar goed, big deal, dat is dan vaak ook wel weer actueel.

Van de week las ik bij Cockie over een voorstelling van de Mexicaanse Hond, een dag later kreeg ik een ‘Ik mis je’-kaartje van het plaatselijke theater. Gewoon een standaard kaartje, niks persoonlijks verder, of het moet zijn dat ik geen bestelling geplaatst heb voor het komende seizoen. Dat is waar namelijk.
Ik krijg steeds meer jeuk van het idee dat ik nu al weet waar ik op een datum héél ver vooruit zal zitten. Ik weet al waar ik op 2 februari 2006 ben, ik weet al waar ik 12 maart 2006 aan de bar sta te hangen, ik zit aan mijn tax wat voorpret op termijn betreft.

Vanwege dat ‘Ik mis je’-kaartje bladerde ik het programma van het bijbehorende theater door. Vrijwel onmiddellijk struikelde ik op veertien oktober over de voorstelling van Cockie.
Of eigenlijk over de voorstelling van De Mexicaanse Hond.
Ik houd heel erg van de De Mexicaanse Hond. En van Alex van Warmerdam. Heel, heel erg. Eigenlijk al vanaf het moment dat ze me werden opgedrongen door een toenmalig [even denken, ik was zestien, 1982] vriendje dat zelf in Alex d’E. zat en in wiens smaak ik me nog immer kan vinden.
Daarbij is het bijzondere aan 'De Verschrikkelijke Moeder’ vooralsnog dat Pierre Bokma bloot gaat. Okee, ik geef toe, dat is een persoonlijk genoegen maar de gedachte kwam me even goed uit.
In de behandelkamer dacht ik volop aan de blote Pierre Bokma. De assistente peuterde één voor één de hechtingen los.
‘Laat ze nou gewoon zitten’ wilde ik zeggen maar dat kon niet omdat ik dacht aan Pierre Bokma. Zonder kleren.
Ik was er helemaal stil van.

Een arts stapte als formaliteit nog even binnen om me te vertellen dat de uitslag goed was. ‘Oh ja’ zei ik.
Het had ook nog ‘niet goed’ kunnen zijn.
‘We hebben geen onrustig weefsel gevonden’, zei de arts.

‘Dan zou u mijn weefsel nu even moeten bekijken’ zei ik.
‘Onrustig tot in de diepste vezels! Pierre Bokma, he-le-maal naakt!’
Gelukkig was het een vrouwelijke arts. Ze knikte instemmend.

[Het laatste stukje is fictie. Die arts was wel een vrouw maar ik heb dat allemaal niet gezegd. Alleen gedacht. Dat was al erg genoeg.]

Peet - 9:13