16 oktober 2005

leven & hoop

'is het vijf voor twaalf of net half zeven?
hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
hoelang mag ik doorgaan nog doorgaan met leven?
ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier'

Het theater was via een schuifdeur verbonden met mijn middelbare school. Ik had niet zo heel veel met mijn middelbare school. Eigenlijk kwam ik er alleen [graag] voor de tekenlessen van G.
Niet dat ik over G. nou zo himmelhoch jauchzend enthousiast deed, ik was het wel. De rest van het lesprogramma is grootdeels aan me voorbij gegaan.
In pauzes en tussenuren glipte ik tussen de schuifdeuren door en was ik in het theater. Daar werkte ik me op tot programmaverkoper en afficheverspreider, dat alles in ruil voor gratis theaterbezoek.
Jarenlang een keer of drie per week.
Tussen de bedrijven door dronk ik er liters koffie en thee met I.
Zij werkte ‘echt’ in het theater, mijn gedroomde eindstation.

Op een gegeven moment ben ik verhuisd en werd het bezoek aan het oude theater wat minder frequent. Maar altijd vertrouwd en thuis.
Verhuisde ik weer terug en kwam het theater weer helderder in beeld. En vaak was zij daar. Of ze was bij mij thuis. Of ik bij haar.

Vrijdagavond was ze er niet.
‘Ik moet het je vertellen’, hoorde ik toen ik een kaartje voor de voorstelling aanschafte.
En ik hoorde wat I. vorige week is overkomen. Een hersenbloeding.
Ik hoorde ‘geen kans meer’ en ‘coma’.
Op dat moment stonden we allebei te huilen en wat hulpeloos tegen elkaar aan te snuiten.
‘Het spijt me’, zei hij alsof het slechte bericht door de boodschapper veroorzaakt was, ‘ik dacht dat je het moest weten.’
Natuurlijk moest ik dit weten. Maar dat betekent nog niet dat je iets wilt weten.
Zolang er leven is, is er hoop. Maar wat is leven?
Is kunstmatige ademhaling leven? Kunstmatige ademhaling is in ieder geval niet dood. Nog niet.

Leef toch je leven als het allerlaatste uur. Maar wat moet je dan doen? Naar huis gaan en op de bank gaan zitten huilen leek me niet zo’n oplossing.
‘Ik heb echt geen idee en grijp het plezier’ dacht ik. Ik wist dan wel niet waar ik het vandaan moest grijpen maar ik kon op z'n minst een poging doen.
Terwijl ik me naar de theaterbar begaf en een glas witte wijn bestelde hoorde ik overal om me heen ‘afschuwelijk’ en ‘vreselijk’.
Wanneer dronk ik voor het laatst witte wijn met haar? Gisteren toch?

Ik veegde de mascara van m’n wangen en draaide me om.
Daar stond voor het eerst in een jaar of twintig G., de tekenleraar.
‘Wie ben jij ook al weer?’ zei G.
‘Nah!’, zei ik.

Deze avond was in ieder geval nog niet om.

[tekst: 'Niemand weet hoe laat het is' - Youp van 't Hek]

Peet - 11:41