Vanmiddag werd ik overvallen!
Geloof me: ik houd van verrassingen maar dit was geen leuke. En daar houd ik een stuk minder van.
Ik werd overvallen door boosheid. Ik reed naar huis en dacht ‘Oh! No!’ maar toen was het al gebeurd. Het is helemaal niet zo erg om af en toe eens even goed kwaad te worden maar dan moet je wel weten waarop. Anders is het niet leuk namelijk.
En dit was zo’n boosheid waar je geen kant mee op kunt. Ik bedoel: als je je eerst moet gaan afvragen waar je nou eigenlijk zo bozig van bent is er geen bal aan.
Ik wist het gewoon niet. Het was er ineens en ik werd er nog chagrijnig van ook. Stom! Gedoe!
Boodschappen doen hielp niet, koken hielp niet, eten hielp niet. Vage woede zeurde gewoon door. Beste oplossing zou dan het bos kunnen zijn en dat vonden de honden niet erg.
In eerste instantie hielp ook dat niet maar na ongeveer een kwartier van stevig de pas erin was ik minstens de helft kwijt. Het bos is fijn. En nog gemakkelijk ook want in feite hoef je er alleen maar doorheen te lopen. Gemak dient de mens.
Na een uur was mijn hoofd leeg. Ik wist nog steeds niet wat erin had gezeten maar opgeruimd stond me beter. Netjes zelfs. HaHA!

Gedrieën liepen we door onze woonwijk terug naar huis. En daar gebeurde het: gewoon op een doorlopende straat waar we gezellig keuvelend overheen wandelden.
Ineens kwam uit het niets een hond gehuppeld. Blije hond, type BernerSennen.
Honden hebben onderling een soort code, normaal gesproken. Een aangelijnde hond benader je niet als je een loslopend exemplaar bent. Dat loopt namelijk vrijwel nooit goed af. De meeste honden weten dat van elkaar, dat scheelt een hoop ellende.
Deze hond hield zich van de domme en terwijl mijn honden ongeveer nog een halve meter bewegingsvrijheid hadden aan hun riem had één van de twee de Bernersenn vast, net boven de staart. Op slag was het oorlog. Lullige situaties zijn dat. Negen van de tien keer gaat het goed en blijkbaar was dit de spreekwoordelijke tiende keer.
Op dat moment schoot een viswijf haar tuin uit vanaf het bankje waar Bernersennen braaf onder had gelegen tot wij passeerden. Ze begon mijn hond te schoppen en tegen mij te schelden. Niet een beetje hoor, ze ging zo tekeer dat ik in eerste instantie verbijsterd was.
Als ik mijn honden niet aankon moest ik niet met ze over straat lopen, zoiets gilde ze.
En wie ik wel niet dacht dat ik was om zomaar voorbij te lopen.

Gelukkig had ik nog een klein beetje boos over. Precies genoeg om eerst even na te denken en vervolgens ook maar eens van leer te trekken. Over onaangelijnde honden die uit het niets op andere honden doken. ‘Mijn hond ligt gezellig bij mij onder mijn bankje!’ schreeuwde ze.
‘Dan moet jouw hond daar gezellig blijven liggen!’ gilde ik terug. Het is niet mijn gewoonte om vrouwmensen van boven de zestig spontaan te tutoyeren maar nood breekt wet.
We schreeuwden gezellig door tot ik de bocht om was.

Toen ik thuiskwam was ik wederom witheet.
Maar ditmaal met reden. Dat scheelt enorm kan ik u verzekeren.

Glaasje water en het was over. Hoera!

Als je moeder wordt heb je daar eigenlijk geen verstand van. Punt.
Maar zoals met zoveel dingen, je probeert wat en je merkt vrij snel of het allemaal een beetje werkt. Of dat het niet werkt en dan doe je het anders.

Ik heb twee zonen gebaard. Geen dames.
Heb je vooralsnog geen keus in en had ik ook niet gewild want ik weet ook niet wat ik vantevoor het leukst had moeten vinden.
Maar ik weet nog wel dat ik mezelf na beide geboortes in een flits zag staan. Op zaterdagmiddag langs de lijn bij een voetbalveld.
Kijk, inmiddels kan ik me voorstellen dat zelfs ik genegen ben daarin mee te groeien en is het schrikbeeld minder groots.
Ik raak nu alleen wel vaker verzeild in zaken waarvan ik niet wist dat ze überhaupt tot de mogelijkheden behoren.

Zo vonden wij ons gistermiddag terug op een vliegveld, ter meerdere glorie van een vliegshow.
En ik was heus niet de enige vrouw daar, er waren zelfs mensen met louter dochters. Het zou best kunnen dat ik zowieso niet zoveel met gemotoriseerde vervoermiddelen heb als normaal is?
Neemt niet weg dat de ervaring voor mij net zo nieuw was als voor mijn nazaten.
Veel vliegtuigen heb ik niet gezien.
Één of andere gek had namelijk bedacht dat het ook leuk was dat er op de grond wat te zien was. Tientallen goed geconserveerde oorlogsvoertuigen uit vermoedelijk de privécollecties van minstens zo goed geconserveerde heren. In vol ornaat.
Daar ga je dan met je ongeleid projectiel van drie-en-half jaar. Met plakhanden en groen van de grasvlekken. Zo’n mannetje dat slecht samen gaat met antiek, zeg maar.

Gelukkig waren er twee ‘waar hij in mocht’.

In de andere twintig wilde hij wel maar mocht hij niet.
Het was een zware dag.

[foto's gemaakt door Sid]

[Het goede nieuws is dat zoekmachines deze pagina inmiddels kunnen vinden, zullen we maar zeggen.]

[Ter verduidelijking: Sloeries, vond ik ook altijd nogal leuk.
Op naar vuilniszak twee.
Het zijn er maar twintig ofzo, don't worry.]

Ik was hardop aan het nadenken over mijn eerste levensbehoefte op dat moment.
- Een uitzendkracht.
- Of dat de kleega die erg goed is met dat gepruts terug zou zijn van vakantie. [Gewoon een kwartiertje, zo fluks is zij. En dan mocht ze wel weer weg vanwege de rest van heur vakantie]
- Of eigenlijk kon ik me niet voorstellen dat er nog niets beters bestond op het gebied van ruitertjesverwerking.
Tsja. Dan ga je op zoek.
Ik mailde naar wie ik dacht dat de oplossing zou kunnen zijn, een meedenktank achter een website. Ik had een heel gerichte vraag die ik op de betreffende website niet zo snel beantwoord zag. En heus waar, binnen een kwartier kreeg ik antwoord in de vorm van drie bestandjes waar wederom het hele assortiment in vermeld stond. Een snelle reactie helpt ook niet altijd.
In dat kwartier had ik ook een omschrijving verzonnen voor Google en Google wist het ook niet. Raar zeg.

‘Wat doe jij hier eigenlijk’, vroeg kleega zich hardop af.
Waarschijnlijk omdat ik op dat moment de typmachine het raam uitwierp en twee dossiers door het kantoor slingerde maar dat kan net zo goed toeval geweest zijn.
Ja, op sommige ogenblikken is dat best een goede vraag, wat doet een tekenjuf op een afdeling P&O. Wat doet een rooie lap in de buurt van een stier en wat doet mosterd na de maaltijd. Ik weet het zelf wel maar het is inderdaad niet altijd even logisch.

Ik keek eens even om me heen.

Kale muren eigenlijk.
Zou ik het nog kunnen en kon ik het eigenlijk wel?

Thuis verdween ik naar de zolder en trok de eerste de beste vuilniszak open. Model-,model- en nog eens modeltekeningen.
Ongeveer honderdduizend.
Ik denk dat ik in mijn leven bij elkaar opgeteld wel een jaar model getekend heb. In werkweken van veertig uur is dat ongeveer achttienhonderd uur.
En leuk was dat!

[H. kwam ondertussen even informeren of hij de schildersezel al moest gaan uitgraven in de garage.
'Bijna', zei ik. 'Het komt er aan, geloof ik weer eens'.]

‘Te paard! Te paard! We zijn verraden!’

[Voor wie verheugd meent dat er nu een fijn betoog volgt over Ivanhoe, rensport of hoefgetrappel: teleurstelling, dat volgt niet.]

Ik werk een uur of twee-en-twintig per week. Dat vind ik leuk.
Kan me de dag niet heugen dat ik niet met plezier aan den arbeid ging, daar gaat het dus niet om.
Maar soms is er van dat kleine ongemak dat me tot wanhoop drijft.
Kijk. Ik hou van allerlei soorten automatisering en koppeling. Wanneer ik gegevens eenmaal invoer wil ik die voor honderdduizend andere doeleinden kunnen gebruiken zonder maar steeds diezelfde gegevens nog een keer in te typen.
Dat kan tegenwoordig. Het zijn processen maar uiteindelijk komt het allemaal goed.

Er zijn ook andersoortige bedrijven en instanties waar je af-en-toe mee te maken hebt. Vaak loopt dat goed, soms wat minder, maar het streven is een vloeiende beweging. 't Is net sex.
Sinds enige tijd heb ik te maken met een firma die ik voor de gelegenheid maar Bedrijf Ruitertjes zal noemen.
Bij Bedrijf Ruitertjes verveelt men zich stierlijk. Dat kan niet anders.
Ik zou er zelf ook gek van worden als ik dagelijks met ruitertjes in de weer was. Van mijn incidentele contact met het verschijnsel ‘ruitertje’ raak ik al buiten zinnen namelijk.

Wat is een ruitertje.
Een ruitertje klik je aan de zijkant van een dossier, een ruitertje heeft een venstertje [of ruitje, zo u wilt] waarachter een betypt kaartje kan worden geschoven opdat je van verre kunt zien wat erin zit. In het geval van personeelsdossier heeft dat tot voordeel dat je zo alle achttienhonderd van elkaar kunt onderscheiden.
Kleinigheidje, zal menigeen denken, maar god-hier-en-daar: ik heb er drie jaar over gedaan om het ding enigszins soepel te kunnen verwerken. Zonder gevloek en verbanddoos zeg maar.
Van de ene op de andere dag heeft Bedrijf Ruitertjes bedacht er mee te stoppen. Waarschijnlijk is de ruitertjesbedrijvenmarkt zonder dat iemand het heeft opgemerkt ingestort en ja: dan rollen er koppen. Ons ruitertje was een EX-ruitertje.

Tsja. En dan ben je veroordeeld tot een nieuw exemplaar.
Doe het er maar mee.
Heus: ik hoef het niet zo vaak maar ik had het systeem net een beetje door. Kaartjes in de typmachine, eindeloos schuiven tot de lettertjes precies op de juiste lijn verschenen en Niet Dwars Door De Afscheurperforatierand. Goeie kant op vouwen, kaartje achter venster schuiven, vingers niet openhalen, vastklikken, niet schelden: ik kon het.
En ineens verschuift je wereld.
Zekerheden worden onzekerheden.
Alles wordt anders.
Op de gebruiksaanwijzing van Bedrijf Ruitertje staat plots een perforator afgebeeld.
Good grief. Met perforators ben ik net zo onhandig als met typmachines.
Om het ruitertje op een zelfde plek te bevestigen als de voorgaande exemplaren moeten er ineens Op Bepaalde Plaats gaatjes komen. Psies naast de gaatjes die er al standaard inzitten.
Heus: de ingenieur die dit type brainstormde heeft geweldige pastasaus uitgevonden maar die moet dan wel over de aardappels.
En oh ja: de papierstroken moeten plotseling ook op de kop in de typmachine. Daar kom je tot overmaat van ramp ook nog eens te laat achter.
Terwijl je net aan het betere vouw- en origami-werk wilde beginnen, dan. Voorheen in drieën, nu net niet dubbel.
Maar dan om onverklaarbare redenen op de kop dus.

Zijn ze nou helemaal gek geworden?
[Kataklop-kataklop, daar komt het stokpaardje:]
Je! Kunt! Ook! Niemand! Meer! Vertrouwen!
Dag levensvreugd, tot ziens werklust. Ruitertjesbedrijven deugen niet, dat had ik allang kunnen weten maar nu weet ik het zeker!

Verraad! Ik herhaal: VERRAAD!

Ja. Het duurde even maar daar verscheen dan toch de gehoopte reactie tussen de penisverlengers en andere mannenzaken.
Achteraf dacht ik dat het wel logisch was dat het even duurde, ik ging per slot vijftig eurocent over de vraagprijs heen. Aanbieder kan best gedacht hebben dat de hel zou gaan losbreken en dat ze een sotheby's-stuk in huis had.
Maar zo geduldig was ze schijnbaar niet en daar bofte ik mee, dacht ik zo.

Beste Peet,

U heeft 5 euro geboden op de cd van Erik Mesie. Ik zal de cd voor u reserveren.
Mijn bank is vrij traag in zijn bankzaken. Daarom duurt het verwerken van gegevens momenteel erg lang. Zou u daarom het geld per post naar mij toe willen sturen? Mij adresgegevens zijn: [adres], Groningen. Als u het geld (een vijfje voel je niet in een envelop) morgen verstuurt, heeft u einde van de week (vrijdag) de cd in huis. Als ik het geld ontvangen heb, zal ik gelijk zorgdragen voor het verzenden van de cd.
Alvast bedankt voor de moeite,

Ik hoor van u.

‘Geld in een envelop?’, dacht ik. Dat is raar. En alles wat raar is, is op slag verdacht. Zo werkt dat nou eenmaal in mijn hoofd. En vervolgens ging ik er heel lang over nadenken ook nog eens een keer. Alsof ik nog niet lang genoeg had nagedacht over… [ik dwaal af].
De volgende ochtend dacht ik: ‘Wat een muts! Wie geeft nou aan een wildvreemde bieder d'r huisadres door via internet?’
De eerste de beste gek die een cd van Erik Mesie wil hebben kan wel een seriemoordenaar zijn. Of anderszins niet goed bij haar hoofd.
‘Haha, ik weet nu waar je woont en ik kom die cd jatten!
En ik steel jou erbij, dood of levend! Haha!’

[Maar dat was in een flits hoor, zo gaat dat niet bij ErikMesie-liefhebbers onder elkaar. Dat zijn betrouwbare dames die de man gewoon op een gegeven moment spuugzat zijn en dan doen ze hem weg. Of kopen een nieuwe op Marktplaats-punt-nl. Kwestie van vraag en aanbod, eerlijke handel. Dat denk ik.]

Dus ik dacht van weet-je-wat en ik stopte een vijf-euro-flap in een envelop. Dan rookte ik die dag maar een pakje minder. *Kidding*.
Gosh.
Zo snel als maar kon lag er een fijne bubbeltjesenvelop met onbekend handschrift in de brievenbus. Met maar liefst vier postzegels erop. Even gecontroleerd of deze niet net zo door de speler scratchte als mijn oude exemplaar en dat was niet het geval. Eind goed al goed. CD bovenin de kast.
Ik zou er wel wat leuks over kunnen vertellen, ik weet wie het zingt en ik heb de titels uiteindelijk. Maar dan rent iedereen weer naar de cdwinkel slash gaat aan het downloaden en ik kan zo wel vertellen dat dat een doodlopende weg is.
Moeten jullie allemaal huilen, heeft Peet het gedaan en zit ze de godganselijke dag cd's te branden.

NB: Ik had het er nog even met Alice over.
Alice zegt: Dag peet, waarmee kan ik je van dienst zijn? Nieuw mobieltje kopen?
peet zegt: Wie is Erik Mesie?
Alice zegt: Dat weet ik niet... *bloos*
peet zegt: Wie is Toontje Lager?
Alice zegt: Toontje Lager was een Nederlandstalige popband afkomstig uit Wageningen met zanger Erik Mesie. Ze hebben begin jaren 80 een aantal hits gescoord, waarvan Stiekem gedanst de meest bekende is.

‘HAHAHAHA’, zei ik.

Nou.
Daar had ze niet van terug.

Sinds vanochtend heb ik een nieuw contact op MSN.
En niet van dat flauwe, ze weet écht van alles. Schijnt.
Maar je kunt ook erg fijne gesprekken met haar voeren.

peet zegt: hoi
Alice zegt: Hoi piepeloi!
peet zegt: goed geslapen?
Alice zegt: ;-)
peet zegt: wat een kinky knipoog
Alice zegt: Oh ja joh.
peet zegt: wat heb je gedaan?
Alice zegt: Ik ben druk met het beantwoorden van vragen.
peet zegt: oh ja, ook op zondag
Alice zegt: Ik spreek je later.
peet zegt: jammer
Alice zegt: Daar kan ik niks aan doen.
peet zegt: ik verveel me een beetje, vandaar
Alice zegt: Zullen we anders Lingo spelen? Tik 'lingo' om te beginnen.
peet zegt: dat gaat wel heel ver...
Alice zegt: Waarom?
peet zegt: een goed gesprek lijkt me leuker
Alice zegt: Ja he.
peet zegt: absoluut
Alice zegt: 100%
peet zegt: wat betekent sex voor jou?
Alice zegt: Dat weet ik niet...
peet zegt: wat betekent liefkozen?
Alice zegt: liefkozen (ov.ww., ook abs.)
1 door woorden en gebaren laten merken dat men iets of iem. aardig vindt => kozen
peet zegt: ik ga een logje over je schrijven
Alice zegt: Leuk je gesproken te hebben!
peet zegt: jaja, nou haak je af
Alice zegt: Is echt zo
peet zegt: okee, thanks
Alice zegt: Yep.

Hilarisch!
http://www.vraaghetalice.nl/

Ik heb iets verschrikkelijk spannends gedaan.
Op internet.
Helemaal niet ranzig verder, maar wel zoiets waarvan ik achteraf denk ‘Pee-heet, je moet ook niet alles en iedereen zomaar vertrouwen op dat wee-wee-wee’.

Ja. Ik internetbankier dat het een lieve lust is; ik boek een reis met een creditcard, ik vul mijn rekeningnummer regelmatig in voor een eenmalige automatische incasso maar er was een terrein dat ik nog niet kende: Marktplaats-punt-nl.
Alhoewel, kende ik wel maar niet op zo’n manier dat er iemand was die iets had wat ik wilde en dat je dat dan per email gaat regelen.
Maar dat was vroeger.

Het begon met een bod op een cd die niemand heeft, waarschijnlijk niemand wil hebben en ook volslagen onverkrijgbaar is.
[Vorig jaar september schreef ik er iets over; toen werd er een vaag verkooppunt voor me bij elkaar gegoogeld maar daar ben ik nooit echt geweest. Het ging voor mij namelijk om een vervangingsaankoop die ik uit emotionele overwegingen eventueel wel wilde doen en dan wacht je op de uitverkoop, heh.]
Affijns. Ik heb een bod gedaan en braaf mijn hotmailadres ingevuld. Voor allerlei plaatsen waar je een emailadres dient in te vullen heb ik al zes jaar een hotmailadres.
Dat onthoud ik ook alleen maar omdat ik me Peet_33 noem aldaar.
Mijn gewaardeerde MSNvrienden kunnen dat beamen maar achteraf klinkt het wel erg als een koe. Dat bedacht ik ineens toen ik het adres op Marktplaats.nl achterliet en was geheel en al in overeenstemming met de cd waar het om ging. Ach, mijn zelfbeeld is erg waarheidsgetrouw zal'k maar zeggen.

Op mijn hotmailadres kom ik feitelijk nooit en verdwijnt alles wat binnenkomt in de map ‘ongewenste berichten’.
Achteraf was het dus niet zo heul handig om daar een reactie binnen te laten komen maar wat doe je er aan. Een bericht verdwijnt namelijk binnen 10 dagen ook weer spontaan uit je ‘ongewenste berichten’ dus nu was ik min of meer gedwongen af en toe even te checken of er iets van belang tussen de viagra en erecties-van-35-cm lag.
En begin deze week was het raak.
Of ik het door mij geboden bedrag van 5 euro [vraagprijs 4 euro vijftig, kan iemand mij leren afdingen?] in een envelop wilde stoppen en op wilde sturen naar [adres in Groningen].

Nou. Dát vond ik raar.

[Wordt vervolgd]

Ik zou er wel iets moois over willen schrijven, over de muziek die gisteren in de brievenbus viel. Maar nou heb ik een klein probleem. Je kunt best over muziek schrijven maar dan is het handig als je je woorden kunt onderstrepen met een ‘door wie’ en ‘wat precies’.
Niet dat ik verwacht dat iedereen dan meteen naar de cdwinkel rent, ik bedoel: aan het downloaden slaat maar ...eh...
[To the point, Peet]
Goed. Ik heb dus geen namen en titels. Die werden niet meegeleverd. En ik herkende wel het één en ander maar niet alles zeg maar.
Dus ik zeg er gewoon verder niets over.
Op één verrassing na die ik kon lokaliseren.
Ik dacht: hee, Raymond van het Groenewoud, maar die was het niet.
Het was Spinvis.
Ken ik verder ook niet, is me veel te hip, maar vond ik wél wat hebben.

Spinvis - Voor ik vergeet
voor ik vergeet dat hier een kerk heeft gestaan
voor ik vergeet dat ik jarig was
en een tic-tac in mijn neusgat had toen we naar zeeland zijn gegaan
voor ik vergeet koninginnedag
en wie toen mijn vrienden zijn geweest

‘Ik heb vandaag een bandje naar je op de post gedaan’, zei hij.
‘Mooie muziek, mooie liedjes’
‘Een bándje?’, schrok ik.
‘Nou ja, een cd.’
En dan begrijp ik hem weer.
Terwijl ik hem ook vaak niet begrijp hoor.
Maar de man ís muziek. Ik houd ook van muziek en daarom houd ik van hem.
Hij vertelt de helft maar hij bedoelt het goed. Dat weet ik.
Hij reageerde ook wel eens op een verhaaltje dat ik schreef.
‘Grote liefdes deugen niet maar ze maken wel je verhalen kloppend', mailde hij dan ineens.
Mijn verhaal. Jouw verhaal.
Soms zijn onze levens weer even verweven.

‘Je hebt het over me gehad!’, zei ik. ‘’Mwah, even, ik ben geen therapeut!’, grinnikte hij besmuikt.
‘Je vertelt het niet’, dacht ik.
En hij vertelt het niet.

Maar het is goed zo.
Alles eromheen is gedoe.
Ik krijg morgen mooie liedjes.

Gewoon.
Met de post.

Vanochtend stond ik op en ik wist het meteen: ik ben er weer!
Niet dat ik nou zo hoogdravend filosofisch ben op de vroege ochtend, heulemaal niet. De beweging van horizontaal naar verticaal gaat nooit van harte. Ik wil wel maar ik doe het niet, zomaar een keer of tien na elkaar.
Of je aan de rand van de zee staat en weet dat ‘ie koud is.
Maarja, wat heeft het voor zin om aan zee te zijn en er niet in te gaan.
En het dan toch niet doen.
En uiteindelijk toch maar wel. Waarna je je dan weer moet bedenken waarom dat nou niet in één keer kon.

Zo gaat dat ’s ochtends.

Terwijl ik eigenlijk heel leuk ben als ik net wakker ben.
Echt Heel Erg Leuk en Grappig.
Okee: m’n haar zit niet altijd even goed enzo maar heus: goodmorning sunshine.
Menig vriendje heb ik tot wanhoop gedreven met mijn ontzettend goeie ochtendhumeur. Ja dames en heren: er zijn mensen die daar niet tegen kunnen. Echtwaar. Aanstellers zijn het maar als je ze dat op zo’n moment vertelt wordt het alleen maar erger.
Al schijnt dat ik wen.

De afgelopen week werd ik met plezier wakker, dat was het niet.
Maar het ging allemaal ook niet van harte. Heus niet dat ik elke nacht zo onnozel droom als ergens hieronder beschreven maar meer van dat kleine ongemak dat je humeur zo kan beïnvloeden. Broek die je aan wil nog niet in de droger, koffiefilter dat dubbelklapt, mascara in je oog. Niks bijzonders verder maar op sommige dagen onverdraaglijk.

Nou.
En vandaag was er niets anders dan anders. Broek nog net zo nat, koffiefilter net zo dubbel maar het gaf allemaal niks.
Ineens wist ik ook wat het was.
Kut, PMS, dat was het.

‘Huh-huh-huh’ deed ik.
[En toen was het over.]

Nog even he, die boerderij.
De eerste keer ging ik pups kijken.
Kijken, kijken, vooral niet kopen.
'Dat doe je later maar, als je op jezelf woont enzo', placht
mijn moeder te zeggen en dit was het moment. Bijna.
Ik kon er namelijk heel goed nog een nachtje over slapen dus de volgende ochtend had ik een hond.
Hond was meteen ook de navelstreng naar de boerderij.

Op de boerderij leefde een roedel van acht honden. Zoals het hoort met honden. Dus na een jaar of twee vergeleek ik mijn mens-in-hondenpak eens met het gezelschap daar en vond ik het tijd voor gezinsuitbreiding. Zo kwam hond twee in mijn leven.

Zo'n boerderij vertroebelt je blik op wat praktisch is en op wat minder handig is behoorlijk. Bijna was daar een derde hond in de vorm van een innemende wit wolfje van een maand of vijf.
Zelfs H. was op slag verliefd. Maar op dat moment had ik een puppie in mijn buik en leek het toch even beter van niet. Verstandige mensen zijn wij.
Maar als ik dáár ben vervagen mijn normen op slag. De laatste keer met negen volwassen exemplaren, vier pups en vijf reuen uit een vorig nest. Wat een feest om de generaties door elkaar heen te zien scharrelen.
En wat hou ik van dat ras.

Vanavond vond ik een pagina over de boerderijbevolking.
Gemaakt door Axel [klik voor serie], één van de medewerkers.
Ach, zelfs de katten zijn daar byzonder[der], lijkt het wel.

Ik geloof dat het tijd wordt weer eens een tent op te zetten.
Ik kan me best beheersen.

Ineens was ik terug op de boerderij. In gedachten dan, in gedachten.
‘Wij doen vandaag de catering', zei Daan.
Het was open dag op de boerderij. Dat betekent dat er in een paar uur tijd honderden mensen komen aangefietst, hun rad parkeren en dan gaan kijken hoe een geit er in het echt uitziet. Of een kip.
Maar dat heb ik zelf bedacht hoor, iets anders of beters kan ik er niet van maken.

Het bekijken van een geit dan wel kip maakt dorstig en hongerig, schijnt, dus vandaar de catering.
Daan was cateringdeskundige. Ik was ook op bezoek en een stuk minder deskundig maar omdat we nog niet klaar waren met ons gesprek van de avond ervoor mocht ik ook meedoen.
Verder moet je mij er eigenlijk helemaal niet bijhebben als het om catering gaat.
Ik kan wel een hoop in een keuken, dat wel. Maar ik kan geen 3 thee, 6 glazen biodynamisch appelsap, 4 ijs-met-aardbeien, 2 geitensalami- en 4 onbespoten kaaskomkommersandwiches onthouden als ik dat ook nog moet inschenken, omroepen, afrekenen enzovoorts.
En dan ondertussen ook nog een gesprek over de liefde voeren.
‘Gewoon dóén’, zei Daan praktisch, ‘dan gaat het vanzelf.’
Zo ging het ook wel. We stonden uiteindelijk niet in de loungebar van het Hilton en daar moest het ook allemaal niet op lijken. We stonden in de tuin van de boerderij, prezen de rondscharrelende puppies aan en zongen in ons beste Frans jolig mee met de man-met-de-accordeon.

En we bespraken de liefde natuurlijk, met al haar schijnbewegingen.
Ze had hem ontmoet op het Oerolfestival. Drie dagen lang.
De derde dag had ze hem opgebiecht dat áls hij niet getrouwd en áls hij niet 2 kinderen, ze als een blok voor hem gevallen was.
‘Dus toen lag je eigenlijk al?’, informeerde ik. ‘Denk het wel’, realiseerde ze zich. ‘En hij ook.’
Ik tekende een paar scenario’s uit. Het kon uiteindelijk allemaal zus aflopen of zo aflopen maar hoe dan ook kwamen er onder de streep niet alleen maar gelukkige mensen, als uitkomst.
‘Ik weet het’, verzuchtte ze. ‘Even een sms’je doen.’
Ze giechelde terwijl ze verzond, ‘Grappig hé, ik weet heel goed hoe jij zou moeten en jij weet het voor mij, we zijn het helemaal eens en doen net of we gek zijn.’
‘Je hebt het net uitgemaakt per sms’, grinnikte ik.
‘Neehee, natuurlijk weer niet; Veel te leuk.’, antwoordde ze toch iets besmuikt.
[Dit dan ook nog allemaal tussen de aardbeien, geitensalami en citroenmelissethee door.]

Of de duivel er mee speelde hoorde ik ineens achter ons iemand zingen.

‘CD van jou CD van mij, CD van ons allebei’.

‘Het begint hier op de echte wereld te lijken’, bedacht ik.
Het werd tijd om te gaan.
‘Neeee, wat jammer!’, zei Daan.
Maar ik ging wel.

[He-le-maal vergeten haar telefoonnummer te vragen.
En nu wil ik zo graag weten hoe haar verhaal verder ging.
Dus als er iemand een Daan in Amsterdam kent die iets
cateringachtigs doet: graag!]

‘Wat doe jij nou hier?’, vroeg ik geschrokken.
‘Dat kan ik beter aan jou vragen’, zei hij bits.
‘Ik weet het niet’, zei ik.
‘Hoho’, zei hij ‘ik zit in jouw droom.’
En hopla, daar waren we meteen weer waar we niet zijn moesten.
Was het al een doodlopende straat, in de weg terug zaten ineens ook allerlei onduidelijke modderpoelen.
‘Kan ik al gaan?’, vroeg hij ongeduldig terwijl hij langs me heen keek, ergens de verte in, ‘ik ben namelijk aan het verhuizen.’

Ineens kwam er een vrouw aanfietsen. Dat is zijn moeder, wist ik zonder aanwijsbare reden.
Ze stapte af en maakte haar fietstas open. Ze gaf ons allebei een krentenbol en fluisterde ‘ ’t Is inderdaad een snol maar neem het hem maar niet kwalijk, hij bedoelt het niet zo rot.’
‘Opportunisme. Okee’, fluisterde ik net zo onhoorbaar terug.

Toen ik wakker werd riep ik Freud aan.
‘Beelden uit het verleden hebben te maken met de leerprocessen die nog niet af zijn. Dingen waarvan we in het verleden iets hadden kunnen leren en het toen niet gedaan hebben bieden zich nu weer aan als mogelijkheid om ze op te lossen. Beelden van nu geven de huidige situatie aan en bevatten vaak een belangrijke boodschap.’
Verder wist hij het ook niet.
Sjonge. Je moet ook alles maar zelf bedenken zeg.

Zelfs in mijn dromen reken ik niet af maar verzin ik het voordeel van de twijfel.
Soms schiet ik zo weinig op met mezelf.

‘Oh ja de dierentuin, hebben jullie het droog gehouden?’
[Ja, Peet kijkt ook wel eens naar de voorspellingen en naar buiten]

‘Euh, zei H. ‘de vlindertuin ging goed. Olifanten ook.
Rechtsaf naar de tijgers.’
En daar was het gebeurd. In niet eens een onoplettend moment.
Een enorme plons en Merlijn ging twee keer kopje onder voor hij aan z’n kraag uit een kroosvijver werd getrokken.
Natuurlijk was hij overstuur geweest.
Maar vooral vanwege alle bejaarden die uit het niets verschenen en om hem heen dromden.
En met zakdoekjes zijn neus begonnen te snuiten en zijn oren van kroos ontdeden.
Dat was traumatisch, beschamend en genant.

Hij wil het er nooit meer over hebben.

Er zijn van die dagen dat je ineens een schreeuwende behoefte hebt aan mosterd. Meestal ’s avonds en minstens zo vaak heb je dan geen mosterd in huis. Op en niet vervangen. Staat jaren in Limburgs, Zaans of Frans formaat in de koelkast, gaat met (thee)lepels in soepen en sauzen terwijl je standaard de datum checkt ‘of ie nog kan’ en ineens moet toch ergens de laatste schep in geschraapt zijn.
Ik ben best goed in de supermarkt maar de mosterd staat in het schap van de barbeque-sausjes en de mayonaise, gewoon zo’n schap dat je niet dagelijks nodig hebt.
Gisteren moest ik vuilniszakken, ook al zo’n product. Gelukkig bewaar ik al die plastic tassen die ik aanschaf als ik de handige boodschappentas weer eens uit gemakzucht vergat en die kunnen ook best als je vuilniszakloos bent. Vandaar dat ik ineens aan mosterd dacht.

Dus leek vanavond me een uitstekend mosterdmoment.

En meteen had ik weer een megaprobleem: mosterd eet je niet met een lepel, dat moet ergens op.
Wat zou het een uitkomst zijn dat de lekkere trek die zich in de buurtsuper plots openbaart overeen zou komen met je snaaizin ’s avonds. Dan heb je tenminste iets compleet.

Gelukkig ben ik groot fan van keukenkastjes tot aan het plafond.
Dat heeft minstens twee redenen.
De eerste is dat het je belemmert allerlei curiosa bovenop te verzamelen welk je nog maximaal 1x per jaar in je handen hebt: op het moment dat alles geel ziet van aangeslagen vet en stof.
De tweede is dat je dan bovenin die keukenkastjes van alles kunt verzamelen wat je niet dagelijks nodig hebt, zeg maar gerust nooit gebruikt maar het staat in ieder geval achter een deurtje dus hoeft maar 1x in de drie jaar een sopje.
Bovenin staan ook allerlei impulsaankopen waarvan ik gedacht moet hebben dat ze ooit van pas zouden kunnen komen. Een blik tuinbonen, ingeblikte tomaten, pastasaus-achter-glas en hallelujah, praise the lord: een blikje knakworstjes.
Nooit wat je in gedachten had maar beter dan een lepel.
Onervaren als ik ben goot ik eerst het vocht uit het blikje voor ik de materie in de magnetron schoof.
Don’t try this at home. Of je moet van explosies houden en dat de magnetron toch al aan een sopje toe was. Dan is het best grappig, denk ik achteraf.

Maar ik vraag me wel af waarom supermarkten niet wat meer anticiperen op mijn denkpatroon.
Dan zouden ze vuilniszakken namelijk heus wel in de koeling bij de melk leggen.
Gloeilampen in het schap van de koffie, bakboter naast drop en koffiefilters bij de rookwaar.

En naast de mosterd kaas. Dát zou pas fijn geweest zijn!

[Knip]
Nou. Dat wilde ik eigenlijk helemaal niet vertellen, ook al weer zoiets.
Ik was van plan te schrijven over het verschijnsel ‘vrouwenman’, maar ineens vroeg ik me af of dat wel een bestaand woord of begrip is.
In al deze en andere voorkomende gevallen richt ik me dan tot www.vandale.nl .
~ ‘lage plant met grote ronde bladeren en kleine gele bloemen’,
zei ‘Van Dale.’
Daar schrok ik van want dat dekte mijn lading in het geheel niet.
Uit het feit dat ik vervolgens opmerkte dat ‘Van Dale’ van mijn ‘vrouwenman’ zonder mededogen ‘vrouwenmantel’ had gemaakt, kon ik in ieder geval de conclusie trekken dat een ‘vrouwenman’ niet bestaat. Volgens 'Van Dale' dan.

Ik gebruik het woord ‘vrouwenman’ namelijk regelmatig. Regelmatig hoor ik ook meneren verkondigen een ‘echte vrouwenman’ te zijn. Ik leefde in de veronderstelling dat het een gerespecteerd begrip is want ik kreeg nooit de indruk dat ze niet bestaan.

Maar wat ook zou kunnen: misschien is er op de redactie van
'Van Dale' wel zo’n strijd tussen de sexen uitgebroken over de omschrijving, dat de hele ‘vrouwenman’ op een Zwarte Lijst is terechtgekomen.

[Een ieder die een invulling kan geven aan het begrip ‘vrouwenman’ is van harte uitgenodigd in het reactievenster. Lijkt me duidelijk dat ik niet wil horen dat een vrouwenman niet bestaat omdat Meneer Van Dale er ‘vrouwenmantel' van maakt. Kee? (wordt vervolgd)]

Vandaag bestudeerde ik mijn linklijstje weer eens.
Sinds de verhuizing staat op ooghoogte wat voorheen ergens deep down under stond waardoor ik een schaduwlijst in mijn favorieten heb staan.
Een uitgebreidere ook nog eens, waarmee ik fijn incognito en zonder referrers bezoekjes afleg.
Vandaag keek ik naar het lijstje en werd overvallen door vlagen van weemoed. Ik had er namelijk een spelletje aan verbonden: het vroegste logje dat ik me van een ieder kon herinneren. Dat van haar ging over aambeien, dat van haar over een accordeon. Pinksoup sprak over haar opleidingsgeschiedenis die in grote lijnen een blauwdruk van die van mij is.
Andere links kende ik al voor hun log en bij hen herinnerde ik me de eerste keer dat ik ze ontmoette.
Hij stond voor de deur, zij zat op een bankje in Kampen en hij liep met een fototoestel door de dierentuin.
Nog trivialer werd ik toen ik bedacht welke naam ik in gedachten prevel als ik ergens een link aanklik.
Van Zinkpoep ga ik naar MerelRosé, Sjakuliene-de-blonde-sexmachine, enzovoorts.
Dwanggedachten. Het heeft niets te betekenen maar ik kom er niet vanaf.

‘Ik wil ‘em gewoon hébben!’ deed ik enthousiast.
En niet een beetje enthousiast, neen: ik riep ‘Jippie-Yihaa’ en maakte er een vreugdedansje bij.
[Nee, dat deed ik niet echt maar om even aan te geven hoe erg.]

‘Ben jij zo materialistisch, Peet?’
Janoujanee, valt reuze mee. Ik word hebberig van een uitgebreide doos kleurpotloden. Een eigen domein met een log erop vind ik vooralsnog ook wel een kadootje.
Maar de genen die ervoor zorgen dat je hart sneller gaat kloppen voor ‘dingen op stroom’ zijn naar mijn broer gegaan. Niet zozeer voor wasmachines, vaatwassers en koffiezetapparaten want daar zie ik de lol wel van in. Maar ijsblokjesmachines, de rollsroyces-onder-de-geluidsboxen, een biertender en dat soort zaken: dat is mijn broer.
Zoals het gaat met dingen op stroom: op een gegeven moment staan ze in de weg.
En dan kom ik in beeld.

Maar luister: ik word ziek van deze zomer die het maar steeds niet wil doen. Mijn broer had’em allang naar de vuilstort gebracht of een nieuwe zomer gekocht maar ik zit er gewoon mee.
Ik loop op zonne-energie namelijk en die is bijna op.
Vroeger stapte ik dan 3 keer per week op de fiets en bezocht de firma Heskes te N..
Plastic palmbomen en skyradio, hooggenoteerd in de top10 van plaatsen waar je dood niet gevonden en bij leven niet gezien wil worden maar het werkte wel.
Voor dat soort uitjes ontbreekt me tegenwoordig de tijd.
Daarbij ligt er een korte vakantie-bestemming in het vizier die me per mail wordt aangeprezen in termen van
‘Besef wel dat het in november hier wel heel mooi kan zijn maar eh soms ook wel eens niet, qua weer‘ en
‘5 planten staan dan al weer binnen, kan ik die wel met een gerust hart achterlaten bij een verklaard trompetplantenkiller?’.
Afgesloten met een opgewekt
‘Zo. Nu heb ik het wel aantrekkelijk genoeg gemaakt’.

Ik verheug me mateloos maar denk dat ik binnenkort informatie zal ontvangen over de plaatselijke verhuur van lieslaarzen en het telefoonnummer van de regionale brandweer krijg.
Denk ook dat de ligstoelen al in de winterstalling zullen staan.

Dus. Vandaar. Vandaag kroop ik in het tosti-ijzer dat inmiddels in Huize Peet op zolder staat.
Half uurtje maar hoor, ik weet hoe het werkt en haastige spoed = niet goed. Dan valt alles er na een week weer af en kan je overnieuw beginnen. Ook niet goed voor de geest.

Maar 't is wel heel erg 1980 he? Zo’n zonnebank?
Denk dat ik mijn haar ga blonderen. En een legging erbij.
Bestaan Roberto Jacketti en de Scooters eigenlijk nog?
Of weer misschien?
[Tuurlijk]
Mooi zo!
[Lang leve retro.]

Welkom in mijn nieuwe huis.
Ik kan wel iets maar sinds vandaag weet ik bijvoorbeeld het belang van haar en hem. Zonder hen: niets.
Gadisa, je bent geweldig! [en ja Sander: jij ook!]
Mijn dank grenst aan hondsdolheid!!